Mijn leven met de SP

Ik heb in 1977 voor de eerste keer SP gestemd. De partij haalde toen met 24.420 stemmen (0,2 %) geen zetel in het parlement. Remi Poppe, de eerste lijsttrekker voor de SP, wist de partij wel voor het eerst op de politieke kaart te zetten. Hoewel mijn moeder (PSP) en mijn vader (ARP) toen niet begrepen waarom ik opeens een kleine maöistische partij uit het zuiden van het land mijn stem gaf, had het toch een goede reden.

In 1975 was ik met mijn toenmalige vriendin in Nijmegen en zag daar hoe de SP in de buurten politiek bedreef door kleine artsenpraktijken en milieugroepen op te richten. Daarna ben ik twee jaar lang de partij blijven volgen en las hun krant, de Tribune. De SP is steeds heel dicht bij het volk gebleven en is direct voor de belangen van laagopgeleiden opgekomen. Ook nu nog is de aangang van de SP het grootst onder zorgpersoneel, schoonmakers en buschauffeurs. Ik vind nu nog steeds de SP de meest overtuigende linkse partij.

De PvdA is eerst een doctorandussenpartij, daarna een allochtonenpartij en daarna een helemaal-niks-partij geworden. De belangen van de werkende bevolking kan de PvdA al lang niet meer vertegenwoordigen. De Groenlinks is met haar standpunten over ontslagrecht, hypotheekrenteaftrek en Europa een elitaire rechtse partij geworden en als ik rechts wil stemmen, dan doe ik het liever helemaal meteen goed.

De tweede keer dat ik met de SP in aanraking kwam, was toen ze in 1983 de brochure "Kapitaal en Arbeid" uitbracht, waarin de partij een wig slaat tussen de Nederlandse Arbeider en de Buitenlandse Arbeider. Intussen was ik lid van een anarchistische groep in Amsterdam geworden en we moesten met lede ogen aanzien hoe de oude slechtgehumeurde anarchist Anton Constandse het volgende citaat in deze brochure ter berde bracht:

"Men moet zich eens indenken, welke ghetto's er zullen ontstaan van verouderde, en voor ons gevaarlijke, immigranten, als we niet alleen hun gruwelijke slachtgewoonten aanvaarden, maar ook hun diskriminatie van vrouwen, hun patriarchaal-autoritaire aanmatiging, hun onderwerping van kinderen, hun stamveten. Waarom van nieuwkomers aanvaarden, wat we zelf in gewoonten en wetten hebben opgeruimd?^"

Geert Wilders had het niet beter kunnen verwoorden en het spreekt vanzelf dat we ons enthousiast van deze tekst distancieerden. Niet wetende dat de brochure een voorbode was, van wat ons in Nederland nog te wachten stond.

Dan een hele tijd niks. Burgerlijk geworden. Naar Duitsland verhuisd. Kinderen gekregen. Getrouwd (in die volgorde, dat dan weer wel). Bedrijfscursussen georganiseerd. Project Manager. Je moet toch wat. Terug naar Nederland.

Ik weet niet meer precies wat er gebeurd is in mijn leven, maar op een gegeven moment loop ik in in de beruchte wijk Woensel-West te Eindhoven richting stembureau en weet ik helemaal niet meer wat ik moet stemmen.  Pim Fortuyn is net vermoord en op dezelfde dag van deze verkiezingen, we schrijven 2002, zal ik voor de eerste keer in mijn leven een huis kopen. Het is geheel logisch en in de lijn der verwachtingen dat ik in het stemhokje besluit VVD te stemmen. De verrechtsing heeft toegeslagen.

Het is dan ook tragisch dat ik de opkomst en aan de macht komen van de SP nu vanaf de zijlijn met verbijstering en met lede ogen moet aanschouwen. Was ik niet één van de eerste 24.420 stemmers en was het niet heel leuk geweest als ik de gehele reis van af het begin tot het einde had mogen meemaken? Het is mij niet gegeven.

JMNA: Omhelzing of omhalzing?

Gastcolumn van Paul Damen (Joodse Omroep ,september 2011)

Wat is het toch dat Joodse jongetjes altijd eerst een stichting moeten oprichten om hun gedachtegoed te kunnen verspreiden? Heel de wereld draait een zeepkist om en gaat erop staan, wij richten bij notaris Spier een eenmansstichting op, breedsprakig aangekleed als 'federatie', 'centraal overleg' of 'nationaal contactorgaan'.

Je had tijden lang de Stichting Bestrijding Antisemitisme, waarachter zich de concertpianist Richard Stein verschool, als hij zich niet achter zijn vleugel verstopte. En allen kennen we uiteraard de Amsterdamse rechtsgeleerde prof.mr. H. Loonstein, die in zijn eentje (met zijn zoon) de hele Federatie Joods Nederland vormt. Maar ook Hans Knoop bakte ze deze week weer bruin met de stichting BAN, niet zijn inititief maar geheel bestaand uit enkele vrienden met wie hij wel eens een broodje eet: de stichting bestrijding antisemitisme. Woordvoerder en media-adviseur: H. Knoop. Maar ga ik er nog van uit dat zowel Loonstein als Knoop uiterst honorabele motieven hebben met hun stichting, bij de allernieuwste stichting van rabbijn Lody van de Kamp: het 'Joods-Islamitisch platform', heb ik zo mijn twijfels.

Van de Kamp die al vijftien jaar niet meer als rabbijn functioneert, maar zich niettemin zo blijft noemen, is benevens rabbijn ook talmoedgeleerde, sjocheet, romanschrijver, leraar, CDA-deelraadpoliticus en directeur van een reisorganisatie ook een groot bruggenbouwer.

Aan de andere kant van die brug bevond zich blijkbaar Ibrahim Wijbenga, en in hem heeft Van de Kamp nu zijn evenknie gevonden. Wijbenga, eveneens een man met veel petten op, had als vrijwilliger bij de Stichting Moslim Gedetineerden naar eigen zeggen al haast een dagtaak, maar is daarnaast jongerenwerker, reserve-fries, knuffelmarokkaan, stukjesschrijver, CDA-raadslid te Eindhoven en voorzitter van het Landelijk Platform Aanpak Jeugdcriminaliteit, en óók nog eens voorzitter van het Islamitisch Begrafeniswezen. Die twee moesten elkaar vinden, dat was voorbestemd. En als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed naar de berg moeten gaan – zo moet Van de Kamp gedacht hebben, want uit moslimkringen was er tot nog toe weinig toenadering naar joden te bespeuren. Integendeel, alles goed, maar liever niet met joden in zee. Liever alle joden de zee in, eigenlijk.

Ja, dat vindt u vast flauw, maar laat ik dat onderbouwen. Is er tijdens de afgelopen discussies over kosjer slachten één ook maar moslimvertegenwoordiger over de brug gekomen? Nee dus, net zoals alle overleggen in het verleden weliswaar hele balen thee hebben gekost, maar verder niets hebben opgeleverd. We hadden al

het Joods-Marokkaans Netwerk Amsterdam, dat vaker uit elkaar geklapt is dan er dictators in de Maghreb afgezet worden. Maar nooit kwam het verder dan zelfbenoemde vertegenwoordigers, dan elkaar vriendelijk toeknikkende theedrinkers. De ene elite speelt mooi weer met de andere elite, maar het voetvolk, waarmee toch de problemen het grootst zijn, komt er niet aan te pas. Wat er ook aan tientallen overlegplatforms en bruggenbouwers bijkomen, het grootste probleem blijven, jawel, die vervelende 'kutMarokkaantjes' die het voor iedereen verkloten.

(Maar als je dát zegt, ontploffen de mooi weer spelende theedrinkers. Zoals u heeft kunnen horen in een recente uitzending van de Joodse Omroep waaruit Karima Belhaj van dat JMNA nog nét niet op weliswaar fraaie, maar niettemin hoge poten het pand verliet na enige kritiek.)

Wijbenga weet ook heel erg goed waar het grotste probleem ligt: 'Marokkaanse jongeren zijn de meest criminele jongeren van ons land,' sprak hij fier in de camera's van 'Knevel & Van den Brink'. Ik zou zeggen: laat die koosjer geslachte koe even liggen en doe dáár es wat aan.

Maar het grootste taboe tenslotte, en tegelijk het grootste probleem, is dat Van de Kamp's platform gefundeerd is op de totale misvatting dat 'Joden en moslims meer met elkaar gemeen (hebben) dan wat hen scheidt', om het oprichtingsmanifest van Van de Kamp's brugclub te citeren. In werkelijkheid zijn jodendom en islam volledig onverenigbaar. Dat zeg ik niet, dat zegt G'd zelf. Immers, als we ervan uitgaan dat de Koran door G'd rechtstreeks via de engel Gabriël aan de profeet Mohammed, vrede zij met hem, is gedicteerd, dan is het de Allerhoogste die zegt dat wij joden niet deugen. Overgeleverd via zijn profeet Mohammed (z.l.), in feite de uitvinder van de islamitische pogrom: in zijn veroverd Mekka werden meteen drie joodse stammen ausradiert, en onder zijn opvolger Omar werd het Arabisch schiereiland één grote moskee en joden tweederangsburgers, die tot op heden in landen als Saudi-Arabië en Jemen geen onroerende goederen mogen hebben of een definitieve verblijfsvergunning. Volgens Omar moeten joden de moslimgemeenschap, de umma, betálen om er te blijven wonen. Want ze mogen dan vies zijn, je mag er wél van vangen. De Koran is er glashelder over in soera 5:51: `Neem niet de joden tot verbondenen.’ Wie dat doet is geen moslim meer en kan een steen in zijn nek verwachten. Joden zijn immers apen (2:65) respectievelijk ezels (62:5) dan wel zwijnen (5:60). Joden hebben, daar is de Koran van doordesemd, alle ellende aan zichzelf te danken omdat ze Allah niet erkennen. Daarom is in de Koran de term `onderdanigheid' of 'vernedering' vrijwel altijd twee zinnen verwijderd van de term `joden’. Joden zijn nietswaardig en een rechter erkent hun getuigenis niet.

Het siert de profeet Mohammed, vrede zij met hem, dat hij er eerlijk voor uitkwam dat het zwaard altijd de bekeringsboodschap begeleidt. Hij verdeelde de wereld al in het land der Islam en 'Dar al-Harb', het land der oorlogsvoering waar iedereen nog moslim moet wórden. In de tijd van de profeet leefde te Mekka de dichter Ka'b ibn al-Asjraf. Diens gedichten vielen niet best bij de profeet. Daarop werd Ka'b door Mohammed's vrienden met messteken vermoord. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Hij was de eerste van een lange reeks.

En wie nu tegenwerpt, zoals in groepen als het JMNA usance is, dat dat alleen maar oude geschriften zijn, en dat de soep tegenwoordig niet zo heet enzovoorts: neen. Haat tegen andersdenken, in het bijzonder joden, is inherent aan de islam, is inherent aan de moslimcultuur. Tot op heden. Vraag dat maar aan die arme BBC-verslaggever die recent in Egypte door een woedende meute achterna werd gezeten: jood! Jood! (En dan zwijg ik nog over de honderden christenen die per maand in Egypte worden afgemaakt, zonder dat de wereld daar één vinger naar uitsteekt.)

Haat tegen ons heidenen is het fundamént van de leer. Elke gelovige moslim citeert vijf keer per dag luid instemmend de eerste soera van de koran, waarin sprake is van christenen, die slechts dwalen. Maar de ware boosdoeners zijn altijd weer die joden, op wie 'de toorn' van G'd 'is neergedaald.' Dáár it het probleem bij Lody's brugbeweging en bij groepen als het JMNA. Ik ga niet gezellig tafelen met mensen die mij vijf maal per dag ritueel, mischien stiekem maar toch, de ziekte wensen. Lody wel.

Omhels onze moslimbroeders! Roept Lody van de Kamp. Dat sommige broeders ons willen onthálzen, staat blijkbaar omhelzing niet in de weg. Dat zijn makker Ibrahim Wijbenga in het begrafeniswezen zit, dat had al meteen te denken moeten geven.

Vittorio Arrigoni voor niets gestorven?

Nu de Hamas-regering op de Gazastrook de salafistische leider Abu Walid Al-Maqdisi heeft vrijgelaten, wordt de gijzeling van de Italiaanse activist Vittorio Arrigoni nog zinlozer. De salafistische groep wilde vorig jaar met de ontvoering van Arrigoni hun leider Abu Walid Al-Maqdisi vrijkrijgen, maar de verblijfplaats van de ontvoerders lekte uit en Arrigoni werd vermoord.

Op dit moment staan nog vier ontvoerders en handlangers terecht in de militaire rechtbank van Gaza. Door de vakantietijd en de ramadan wordt de zitting pas begin september weer hervat. De boog kan niet altijd gespannen staan.

Wie is de salafstische leider Abu Walid Al-Maqdisi eigenlijk, dat de ontvoerders hem nu zo graag vrij wilden hebben?  Al-Maqdisi i een Egyptenaar die in Gaza woont. Zijn echte naam is Hisham al-Saidni, en hij is de leider van Jama’at al-Tawhid wal-Jihad, een islamitische extremistische groep.

In de Israelische media wordt hij in verband gebracht met Al-Quaida. De concrete verdenking tegen hem is, dat hij betrokken is bij drie bomaanslagen in 2006 in de Sinaï woestijn, waarbij 23 mensen om het leven kwamen: Egyptenaren, Duitsers, Hongeren en een Zwitser. Palestijnen en Israelis werden bij de aanslag gewond.

De vrijlating heeft in Israel de alarmbellen doen rinkelen. Israëlisch burgers wordt afgeraden naar de Sinaï te reizen, omdat er ontvoeringen en aanslagen worden verwacht, nu Al-Maqdisi weer op vrije voet is. 

Bei uns ist alles viel besser!

"Zo'n Jürgen Trittin, qua Groenlinks partijleider, dat is toch wel even iets anders dan zo'n Jolande Sap, dat moet je toegeven."  Ik zit met mijn vrouw aan het ontbijt in het hotel in Stralsund en je moet het toch ergens over hebben. Nu denk ik vaak na over hoe of dat het nu verder moet met Groenlinks in Nederland en dan mag ik graag vergelijken met de Duitse politiek, waar zowieso "alles viel besser" is. Mijn vrouw heeft nog met die Jürgen Trittin samen in anti-atoom-demos gelopen, hoewel ze dat nu 35 jaar later, stelselmatig ontkent. Jürgen Trittin was zo'n maoïstische jongen met een legerparka aan en een luidspreker in zijn hand. Een ander feitje over Jürgen Trittin is, dat hij, eenmaal partijleider geworden, zelf het netwerk van de Groenlinks partijcentrale geïnstalleerd heeft. Want het is een besserwisser, die het beter kan dan de ICT-verantwoordelijke firma. Toch heb ik dan bewondering voor zo'n man.

Jürgen was gisteren hier op de Duitse TV en hij heeft een grandioos plan: "Alle Europese banken mogen dezelfde rente betalen, zodat privé banken geen woekerwinsten meer kunnen maken en profiteren van de Eurocrisis" Laat dat voorstel even op je tong smelten, denk eerst even dat het een goed idee is en kom dan tot de conclusie, dat het Eurocommunisme op de loer ligt. Als de staat, ook al is dat de Europese commissie, maar dat is al bijna een staat, bepaald hoeveel rente de banken mogen berekenen, dan is het communisme al bijna uitgebroken.

Toch maakt zo'n Jürgen Trittin indruk met zo'n plan en komt ie ermee op de TV. Is Jolande Sap al met een goed plan op de TV geweest? Ik dacht het niet.  Misschien dat ze overal 80 km per uur willen gaan rijden, want een Groenlinkser hoeft toch nergens naar toe. Maar de Euro wordt er niet mee gered, dat is zeker.

De Duitse Groenlinks heeft ook een Tofik Dibi en die heet Cem Ozdemir. Hij maakt een veel trefzekerder indruk dan onze Tofik Dibi en hij is dan ook meteen voorzitter van de Groenen, samen met Claudia Roth. De Duitsers zijn niet zo dom om een man als Cem te gaan zitten remmen. Hij wordt meteen halve voorzitter. Cem moest een keer aftreden omdat hij airmiles gespaard had van al zijn buitenlandse reizen voor de Groenen, maar dat had hij niet opgegeven, dus was het "berijkering" en hij trad af. Een miezemuizer die zich dat nog herinnert en die daarvan een punt maakt.  Het is juist een teken van volledige integratie als je bonnetjes spaart!

De naam Claudia Roth mag ik nooit noemen in het bijzijn van mijn vrouw. Claudia was manager van de punkband Ton Steine Scherben of woorden van gelijke strekking en toen dachten de groenen waarschijnlijk: "als je een punkband kan managen, dan kan je ook wel heel de Bondsrepubliek managen, dus maken we haar eerst maar eens voorzitter van de Groenen." Als ik vraag wat er in hemelsnaam verkeerd is aan Claudia Roth, ik bedoel ze heeft een grote bek en rood haar en ze heet ook nog rood. Dus dat is een geschikte kandidaat, dan begnt mijn vrouw te roepen: "Die is einfach nur Doof" (ze is stom).

Belangrijk kenmerk van al deze politici is, dat ze allemaal al sinds de jaren zeventig en tachtig in de politiek bezig zijn en dat ze allemaal zo bekend zijn, dat je bijna denkt dat ze familie van je zijn. Duitse politici gaan niet naar een paar jaar een leuke andere baan nemen. Duitse politici zien de Tweede Kamer niet als opstapje voor een echte carriere.  Ze blijven gewoon politicus.

Neem nou zo'n Heleen Weening (zie filmpje) die zogenaamd uit de Haagse Schilderswijk komt. Ze is 35 en is al 9 jaar actief in de partij. Nou zeg. Maar we hebben niet met haar op de barricades van Dodewaard gestaan en bij de Vondelstraat hebben we haar ook niet gezien. Dus dat is heel iets anders als zo'n Jürgen Trittin, die nog voorop gelopen heeft bij Kalkar.



Heleen Weening die heeft beloofd de "interne partijdemocratie kracht te geven". Nou dat hebben we geweten. Meteen geprobeerd die aardige allochtoonse jongemand van een Dibi eruit te gooien, zonder stemming. Misschien is dat wel haar definitie van de "kracht van de interne partijdemocratie'.  Een Heleen Weening die bij de eerste de beste tegenwind tegen journalisten zegt dat ze "even een hapje moet gaan eten, 'als je het niet erg vindt'". Blijkbaar doen ze dat zo in de Haagse Schilderswijk.

Ik weet niet hoe het nu verder moet met de Groenlinkse partij in Nederland, maar het zou een goed idee zijn als ze eens in Duitsland zouden gaan lijken. Daar komt het hele Groenlinkse idee ook vandaan,