Wat ik zeggen wou

door Keesjemaduraatje
gisteren verliet ik pas om 4 uur s'ochtends het anti-islam-feestje. Tien minuten later was ik reeds weer terug in de woning van de "communistische buurman". In de flat ernaast heb ik 6 jaar gewoond, op drie hoog op de Eerste Van der Helststraat. Het was wel een heel speciaal gevoel weer terug te zijn in mijn oude buurt. Sommige overburen zijn nog gebleven. De straat is erg veranderd: een yuppenbuurt geworden. Ik was zodanig aangeschoten , dat ik niet eens kon slapen. Was het wel goed zo lang te blijven? Wat bindt ons? Wie zijn "ons" en dat soort vragen spookten door mijn hoofd.

Tijdens de gehele sessie had ik geprobeerd duidelijk te maken dat verschillende stromingen de laatste jaren min of meer op punten samen hebben gewerkt. Er zijn nationalistische conservatieven zijn, die ook Polen niet bij de EU willen en überhaupt fel tegen de EU zijn. Er zijn neo-conservatieven, die met terugwerkende kracht alles wat ooit aan emancipatoire beweging bestaan heeft, of dat nou Nelson Mandela, Martin Luther King of '68 is, willen afkraken en in discrediet brengen. Er zijn meer conservatief liberalen, die alleen de mensenrechten en de democratie in het oog willen houden en de staat daarom zo klein mogelijk willen houden. Er is een Minister van Integratie, zojuist afgetreden, die weliswaar ervoor gezorgd heeft dat de ongecontroleerde immigratie tot stand is gekomen, maar wiens eerste zorg toch haar eigen macht is. Er zijn publicisten, schrijvers, webloggers, actievoerders en mensen die zelfs in die categoriën niet te vangen zijn, die de gevaren van de islam naar voren brengen.

Bovengenoemde totaal verschillende individuen, groepen en stromingen, die niet eens een naam hebben en die ook niemand een naam wil geven, hebben de afgelopen maanden een paar ernstige tegenslagen moeten incasseren. Ayaan weg; Rita weg; de oorlog in Irak loopt niet lekker; meerderheid in het parlement weg; twee moslim-ministers beëdigd in de regering; Tariq Ramadan heeft vrij spel in Rotterdam. Het is om gek van te worden. De vraag dringt zich op: "Wat nu te doen?". Hoe kunnen we het vaderland nog redden van de tsunami van islamisering"? 

Eén van de aanwezigen gisteren dacht dat het eerst nog erger moest worden voordat Nederland en Europa opschrikt. Dat denkt ik ook wel eens, maar het is toch een moderne Verelendungstheorie.
Het moet eerst allemaal nog donkerder worden, voordat het licht aan het einde van de tunnel gloort.

De andere opmerking was, dat er nog een Fortuynistische revolte zal komen, omdat de wensen en behoeftes van de meerderheid van de bevolking niet zijn weerspiegeld in het regeerakkoord en samenstelling van het parlement. Bijvoorbeeld de dubbele nationaliteit en de smoring van de discussie daarover toont, dat er weer een regentenkliek aan de macht is gekomen, die  de oude politiek in ere wil herstellen. Dat wordt een veenbrand, die niet gemakkelijk te smoren zal zijn. De kranten en actualiteitenrubrieken zullen het niet ter sprake brengen, dus zullen de weblogs de daarbijbehorende ruis moeten produceren.

Een geheel ander punt van discussie was: "Als Israël valt, dan wankelt Europa". Wat in Europa in het groot gebeurd, dat wordt gespiegeld in het Israëlisch-Arabische conflict. De moslimfundamentalisten zullen niet stoppen bij het Midden-Oosten. Hoogstwaarschijnlijk is Spanje het volgende land dat aangevallen wordt.

Intussen ben ik dan toch ingeslapen en om 10.00 uur weer opgestaan. Ontbijt bij de communistische buurman en zijn vriendin. Die werken beiden op de Universiteit, sociale wetenschappen, en begrepen helemaal niet waar ik het over had. Ik ben echt geen prediker en wil helemaal geen mensen overtuigen die een totaal andere mening hebben, maar ik werd geprovoceerd. Ze vroegen waar ik geweest was en zelfs het voorbeeld van Israël werd niet begrepen. Vreemd genoeg was de kwestie van de dubbele nationaliteit wel een punt van overeenstemming. Zelfs extreem linkse mensen begrijpen dus, dat een dubbele nationaliteit voor een minister, een dubbele loyaliteit kan betekenen en dat hij die schijn moet tegengaan door één nationaliteit vrijwillig  op te geven.

Toen ik weg ging zei de vrouw des huizes nog even, dat ik generaliseerde. Ik zei, dat als je dingen wilt benoemen, je daar niet onderuit komt. Als je zaken omschrijft ontkom je niet aan generalisaties. Maar de linkse groepen weigeren überhaup in te gaan op de vraag hoever ze zelf willen gaan met hun tolerantie. Is één aanslag nog te verdragen? Of moeten er nog tien aanslagen komen voordat ze ook zegt dat het genoeg is? Begreep ze natuurlijk niet.