Verstreu meine Asche bei SVK3

Door Keesjemaduraatje
Ik deed dus vorig weekend mee met de Goofy Regatta op de Oosterschelde vanuit Colijnsplaat en dat was al een hele enerverende wedstrijd, maar daarna gingen we nog flink doorzuipen. Eerst op het schip zelf en daarna nog in het restaurant en het cafe in het dorp. Er kwamen allerlei interessante mensen langs, zoals de man die met een catamaran naar Engeland zeilde en daar zeseneenhalf uur over heeft gedaan. Dan ga je wel met 20 á 30 kilometer per uur over de Noordzee. Hij kwam in de buurt van de kust van Engeland, zag zand en zeilde zo het strand op. Daar stond een man die zei dat hij hier niet mocht varen met een boot, want het was alleen voor zwemmers. "Maar ik kom net uit Nederland gezeild, man".  Van die dingen. Daarna vroeg hij alle kinderen op het strand of ze zijn catamaran weer terug naar de zee wilden dragen, want hij was zelf uitgeput en de boot weegt 200 kg. Alle kinderen die mee hielpen dragen zouden een ijsje krijgen. Dat had tot gevolg dat er veel meer kinderen een ijsje kregen, dan hadden helpen dragen, maar dat heeft hij later pas gemerkt.
De volgende dag wilde hij weer terugzeilen maar de mast brak af. Hij dobberde moederziel alleen op de Noordzee en besloot twee keer een rode vuurpijl af te schieten. Uiteindelijk kwam er eerst een klein reddingsbootje en daarna een grote reddingsboot. Gelukkig had iemand van de kust hem met de verrekijker gevolgd en had de boot zien verdwijnen en de reddingsdienst gebeld. De vuurpijlen waren onopgemerkt gebleven. Hij vertrok met de Hooverkraft terug naar het vasteland en was 's avonds al weer thuis, zonder boot.

Daarna kwam er een vrouw het café binnen die ook allerlei zeilervaringen had en die door de drank steeds droeviger werd, totdat ze opbiechtte dat de as van haar vriendin verstrooid was bij boei SVK3 op de Oosterschelde. Wat tot alllerlei bespiegelingen van de daar aanwezige chemica of fysica of allebei, genaamd Michaela uit Aachen leidde, die zei dat haar dat heel moeilijk leek, want als je dan een keer een kaarsje wilde branden voor de overledene, dan moest je helemaal met een roeiboot er naartoe. Dat was dan wel weer waar, maar het is wel praktisch dat je nooit een grafsteen moest schoonmaken of bloemen gieten. Ik dacht dat Nederlanders dat toch niet zo vaak deden, maar ik had het te doen met Duitsers, zeilende Duitsers in Zeeland, exact gezegd, dus dat argument werd niet verder geïnterpreteerd. We merkten dat we steeds dieper op het thema ingingen, wat ons aan de ene kant indachtig stemde en aan de andere kant blij maakte, omdat er uit deze hele sombere discussie wel een hele mooie boektitel naar voren kwam, namelijk: Verstreu meine Asche bei SVK3.