Dialectiek van de Verbeelding

Door Keesjemaduraatje
Dat was een tijdje geleden al een hot issue, voor mij dan. Ik had een lijstje met goede doelen achter de voordeur hangen en daarop stonden de salarissen van de directeuren van de goede doelen. Elke keer als er een collectant aanbelde, vertelde ik hoeveel de directeur van het desbetreffende goede doel verdiende. De bestbetaalde was de hartspecialist die directeur van de Hartstichting geworden was en de slechtsbetaalde was de directeur van Stichting Aap. Maar die verdient nog steeds twee keer zoveel als ik. Wat doet de Stichting Aap voor dat vele geld? Veertig Chimpansees opvangen. En die Chimpansees hoeft hij echt niet zelf te gaan zoeken. Die worden door de dierenambulance vanzelf bij de deur gebracht.

Op een gegeven moment vond ik het flauw worden. Ik ben tenslotte een blanke man uit de middenklasse en die hebben het goed en die moeten hun mond houden en gewoon iets goeds voor de samenleving doen. Dus heb ik een tijdje gewoon zwijgend mijn plicht gedaan.

Nu komen die omroepen weer in beeld. De directeur van de Moslimomroep heeft geld achterover gedrukt. Zijn vrouw reed in een auto van de omroep. Je moet het lef maar hebben.

Mijn vader was directeur van een drukkerij en die ging gewoon langs een houten trappetje omhoog naar zijn sobere kantoor. Later kwam ik bij gesubsidieerde organisaties die scholing aan werklozen aanbieden en daar zag ik ook een hoop hout, maar dan als lambrizering aan de wanden en een mooi notenhouten schrijftafel. Dat bracht mij op de gedachte dat hoe meer een organisatie of bedrijf vanzelf geld krijgt, zonder er iets voor te hoeven doen, hoe mooier de kantoren van de directie en hoe hoger de salarissen van de staf. De directie en financiële staf van Greenpeace-global op de Keizersgracht in Amsterdam spanden wat dat betreft de kroon. Ik heb nog nooit zulke mooie kantoren gezien, zelfs niet bij de grootste Gloeilampenfabriek in het Zuiden van het Land.

De Banken zijn een goed tweede. Lange tijd stroomde het geld gewoon binnen bij de banken en daardoor hebben ze nooit geleerd efficiënt met hun middelen om te gaan. Een veel te grote IT-organisatie is het gevolg. De bonussen werden veel te groot en de ijdelheid der ijdelheden kende geen grenzen. Dat moet nu allemaal terug gedraaid worden. Dat doet pijn. Maar dat is wel noodzakelijk.