Door Keesjemaduraatje
Ik kan het natuurlijk weer niet laten. Ga ik op vakantie naar Berlijn en kom met zekere hand in een hostel in een voormalig kraakpand terecht. Regenbogenfabrik, 1981 gekraakt, in Kreuzberg. Erg gezellig. Er is een hostel, kinderdagverblijf, fietsenwerkplaats, restaurant en een bioscoop.
Dat zou voor Vrankrijk ook wel een goed idee zijn, nu ze geen bar meer mogen hebben en de Spaanse en Poolse rugzaktoeristen evengoed voortdurend op de stoep staan, op zoek naar een goedkope slaapplaats. Een hostel. Dat geeft werk aan enkele krakers en het houdt de internationale contacten een beetje in stand. Hoewel ik toe moet geven dat de enige vrouw die in de Regenbogenfabrik echt werkt, een Lets meisje is, die 's ochtends vroeg op moet staan om het ontbijt klaar te maken. Daarom moesten we precies zeggen hoe laat we zouden komen ontbijten. En we moetsen twee keer ons paspoort laten zien en bovendien alles in het vooruit cash betalen.
Dat was voor mij een reden om tegen mijn vrouw te zeggen: "Ik wil geen kraker meer zijn" Maar ze vindt, dat ik nu eens moet ontspannen en flexibel moet zijn. Dat probeer ik dan nu te zijn.
Natuurlijk wil je nog kraker zijn, en verlang je terug naar de saamhorigheid, de gezamelijke strijd, de subcultuur, de spannende acties, de creativiteit, het bespotten van de autoriteiten, de autonomie. Zucht. Wat een geweldige tijd was het soms.
ReplyDeletevoor saamhorigheid, subcultuur, spannende acties en bespotten van autoriteiten, kunt ge beter actief lid worden van een hockey club.
ReplyDeleteof je moet slecht tegen mooie meisjes kunnen
slap gelul allemaal, net als die kansloze motorrijders, die zo van de vrijheid houden en dan strakke afspraken maken, om met een man of twintig een rondje te rijden.