Positief Denken

Door Keesjemaduraatje
Na al die jaren, wil ik je toch een keer vertellen hoe het met mij zover gekomen is. Want tenslotte ben ik Cultureel Antropoloog, afgestudeerd op het thema: "Politieke Veranderingen op lokaal niveau in een Tunesisch bergdorp", en dan is het toch op zijn minst verwonderlijk, dat ik nu 23 jaar later, te boek sta als ICT-Consultant. Je moet toch wat? Kan je dan gewoon opeens naar zo'n grote multinational toegaan en zeggen: "Eigenlijk werk ik liever met zielige negertjes, maar als het moet kan ik ook wel een Lotus Domino server versie 6.5 voor jullie configureren?" Werkt dat zo?

In het midden van de jaren '80 heerst nog heel erg het idee, dat als het niet goed met je gaat, dat het dan de schuld van de samenleving is. Of nog erger: van het Kapitaal. Dus je kijkt in krant en kijkt of er nog een Cultureel Antropoloog gezocht wordt en bij elke advertentie die er maar enigzins op lijkt, schrijf je een brief. En dan wordt je afgewezen. Dus dan kom je op een gegeven moment tot de conclusie dat niemand op je zit te wachten.  En dat is niet jouw schuld. Als je er dan achteraf op terugkijkt, dan zie je dat iedereen die wél uit die shit weggekomen is, op een gegeven moment een knopje moet omzetten. Het knopje van: het is mijn eigen schuld en niet die van de vervloekte staat, dat ik hier zit niets te wezen.

Evengoed moeten jullie niet denken dat ik in die tijd van een uitkering geleefd heb ofzo. Chauffeur van bloembinderijbenodigdheden, chauffeur op een vleesauto, magazijnmedewerker bij AH, schoonmaker op schiphol. Dat zijn de banen die ik heb gedaan. Daarna leraar Maatschappijleer.

Door een artikel in Intermediair hoor ik voor het eerst over "Positief Denken". Dat gaat er over dat als je echt iets wil bereiken, dat je er dan werkelijk álles aan moet doen om dat doel te bereiken. 

In 1987 is er een baan vrij als leraar voor kinderen van Nederlandse soldaten op de NATO basis in Stolzenau Duitsland. En aangezien ik net gelezen heb dat je elke kans moet grijpen die voor je voeten komt en niet moet zeuren over het verleden, heb ik die baan aangenomen. Vreemd genoeg namen ze mij ook aan. Dus daar ging ik.

Na het leraarsvak en na nog een omscholing tot leraar Informatica, ging ik in 1989 als free-lance Docent Informatica werken.   Dat ging al een stuk beter dan het vak van Cultureel Antropoloog. Toch kon het mij gebeuren dat ik op een heel trieste dag op een werf in Rostock Oost-Duitsland stond en opeens heel erg depressief werd. "Wat ben ik hier in Godsnaam aan het doen?" Een stelletje NVA-officieren opleiden, die twee jaar geleden nog bereid en in staat waren geweest ons Vrije Westen om zeep te helpen.

Gelukkig kocht ik toen in Rostock het boek: Die Praxis des Positiven Denken" van Dr. Joseph Murphy. (zie ook: "De kracht in jezelf") Dat boek heeft me de kracht gegeven om weer door te zetten en te geloven dat je in dit leven alles kan bereiken. Als je tenminste, door bepaalde technieken, je onderbewuste op succes weet te programmeren. Dat voert nu te ver om dat hier uit te leggen.

Een andere remmende factor is bij altijd geweest, dat ik mij teveel zorgen maak. Vreemd genoeg zijn daar geen boeken over geschreven. Er zijn een heleboel managementboeken over het oplossen van problemen, maar over het zorgen maken op zich, heb ik maar één boek gevonden:
"Leef Gelukkig , Zonder Zorgen", van Dale Carnegie.(In het Duits: "Sorge dich nicht, Lebe") Dat laatste is mij nog niet helemaal gelukt, maar we werken er aan.