KAWABIEN

Door Keesjemaduraatje
De 27-jarige advocate E.E. te Bremen legt haar dossier ter zijde. Even een kop koffie zetten. De telefoon gaat. Ze loopt naar het toestel toe en neemt op. "Hier spricht Postdienststelle Bremen, Wackemann am Apparat. Hier liegt ein Telegramm aus Tunesien vor. Ich lese mal vor..."

E.E. krijgt hartkloppingen. Haar vriend Keesje M. is reeds twee maanden geleden vertrokken naar het onherbergzame gebied de Kroumerie in NW Tunesie en ze heeft slechts twee keer een brief van hem mogen aanvaarden. Zou er iets aan de hand zijn? Er zijn ook vier jonge meiden met hem mee gegaan. Cultureel Antropologisch Leeronderzoek van de Vrije Universiteit, de naam zegt het al. Je weet maar nooit. Twee weken geleden heeft ze een brief geschreven waarin ze schrijft dat hij moet antwoorden, omdat ze het niet meer uithoudt. "Alsjeblieft laat iets weten"

"Ich lese jetzt vor: KAWABIEN"

Nu draait ze geheel door. Hij is zeker dood. KAWABIEN. Het is toch niet te geloven. Gaan ze een Arabische tekst telegraferen! Ze gooit de hoorn op de haak ( in 1983, want daar hebben we het over, hadden telefoons nog een draaischijf en een haak, waar de hoorn op gegooid kon worden) Ze springt op haar fiets en rijdt naar het Hauptpostamt (In die tijd bestonden er nog postkantoren, waar je een telegram kon versturen dan wel ophalen. Soms werd het telegram zelfs aan huis bezorgd). Daar aangekomen moet ze eerst een half uur in de rij gaan staan. Alle tijd. Eindelijk is ze aan de beurt. Er wordt een stuk papier overhandigd. Ze leest het:

Ca Va Bien

Keesjemaduraatje had in die tijd namelijk niet zo veel geld en een telegram is zelfs in een ontwikkelingsland als Tunesië erg duur. 15 gulden (3 Dinar) om precies te zijn. Dus toen hij vanuit het dorp Sidi Mohammed, waar hij een politiek antropologisch onderzoek doet naar de "Changements Politique dans une village rurale Tunesien", na een voettocht van 2 uur eindelijk in Tabarka aankomt, denkt hij de kortst mogelijke zin uit, die een Tunesisiche telegrafist ook nog kan begrijpen en komt op de lumineuze zin van "Ca Va Bien"

E.E. keert voldaan huiswaarts en enkele dagen later krijgt ze meteen drie brieven tegelijkertijd in haar bus geduwd. Keesje M. leeft nog.