Op de Publieke tribune

Door Keesjemaduraatje
Op donderdag 1 oktober is Keesjemaduraatje reeds vroeg opgestaan, ten einde op tijd in de rechtbank op de Parnassusweg te Amsterdam aanwezig te zijn. Om precies 8.23 rijdt hij de oprijlaan van de rechtbank. Daar staan dan al groepjes mensen bij de ingang van de rechtbank. De broer van Yoghurt lang bruin haar kijkt hem aan. Draaien en de volgende oprit nemen.

Na de nodige controles is Keesjemaduraatje de eerste die bij de balie van de rechtzaal aankomt. De moeder van Yoghurt is de volgende. "Blijft hier maar even wachten" zegt de bode. Langzaam komen er meer betrokkenen binnen. Koos Boos, Simon, en een oudere dame die Keesje nog van vroeger meent te herkennen.

Doctor D. komt binnen en stelt zich voor. Hij begint te praten over Yoghurt. "Die is zo gevoelig dat hij zelfs geen tatouage zou nemen" of woorden van gelijke strekking. De moeder van Yoghurt kijkt verontwaardigd. Daar zitten we dan. Een hele hoop oude krakers, betroffenen en betrokkenen bij elkaar. De krakers van de Vrankrijk, de Binnenpret en de Babypunkers staan bij de opgang naar de publieke tribune en ik heb niet veel zin om daar tussen te gaan staan. Ik gok erop dat ik de zaal wel binnen mag. Fout gegokt. er mogen maar drie mensen mee met de moeder van Yoghurt. De rest moet op de publieke tribune plaats nemen.

Plotseling gaat de deur van de publieke tribune open en de grote groep jonge krakers golft naar binnen.   Shit dus. Ik ook erachteraan. De ouere dame zit later naast me. "Jammer dat we niet de zaal in mochten", zeg ik tegen haar. "Wie bent u? " vraagt ze scherp. "Kees" antwoord ik. "Keesjemaduraatje? Dan wil ik niets met u te maken hebben. Een heleboel mensen vinden het heel erg wat u schrijft"   

Op de één of andere manier hebben de babypunkers gehoord dat ik in de zaal zit. Misschien heeft iemand dat aan ze verteld, of ze hoorden mijn naam. In ieder geval begint een lange jongeman met blond rastahaar mij aan te staren en roept dat ik weg moet gaan. De overige punkerjes beginnen zich ermee te bemoeien en de situatie wordt een beetje vervelend. De oude vrouw grijpt op geen enkele manier in. Ze draait zich om en zegt tegen mij dat "veel mensen het slecht vinden" wat ik schrijf.

Het is alsof ik weer terug in de Madurastraat ben. Het zich beroepen op wat veel mensen vinden. De massa-meningen. Het zich willen conformeren aan de groep. Het is gewoon te triest voor woorden. Ik voel me sterker dan ooit en merk dat deze mislukkelingen, die alleen als groep kunnen optreden mij helemaal niet kunnen raken. Wat ben ik blij dat ik deze enge scene verlaten heb.