Vlucht naar Duitsland

In Duitsland hebben we nog een appartement dat qua oppervlakte groter is dan het gehele huis in Eindhoven. En daar zit ik nu om half vijf 's ochtends, dit te schrijven. De woning is in het begin van de jaren '80 gebouwd door mijn zwager, en bevindt zich helemaal boven in het winkelpand van mijn schoonouders. Op zolder dus.  Later zijn wij hier met twee kleine kinderen gaan wonen. Tien jaar lang, tot het moment van Terugkeer naar Het Vaderland was aangebroken.

Nederlandse bezoekers keken wel eens vreemd op als ze vaststelden dat we "bij de schoonouders op zolder hokten". Toch heeft dat ook wel weer wat, met drie generaties onder een dak te wonen. Vooral als het huis zo groot is, dat je elkaar soms dagenlang niet tegenkomt. 

Gisteravond waren we bij de 50-jarige bruiloft van een oom en tante van mijn vrouw. Honderdenvijftig gasten in een grote zaal. Warm eten, dansen, drinken en dan nog een groot koud buffet. Tijdens het eten zat ik naast de Amerikaanse tweede graads oom uit Los Angeles en die vertelde dat hij in de jaren 60 geen geld had om weer eens in de oude Heimat op bezoek te gaan, maar de laatste tijd kwam hij wel vaker. En of we in Nederland nog veel buitenlanders hadden. Wat moet je daar nou op zeggen, zonder meteen een kolonne sociale wetenschappers op je nek te krijgen?

De neef van mijn schoonmoeder, de vloerbedekkinglegger,  zat schuin tegenover mij. Forbo Krommenie. Zei hij tegen mij. Daar zie je weer aan, dat Nederland als klein land, toch een hele grote naam in het buitenland kan hebben.  "Nederland is een heel eerlijk land, met eerlijke mensen" zei de vloerbedekkingsspecialist.  "Want jullie verhuren gevangenissen aan Belgie". Dan kan ik wel uit gaan leggen dat de Nederlandse regering weigert om boeven te vangen, omdat ze liever het politieapparaat gebruikt om columnisten en tekenaars op te pakken, maar dat is een te ingewikkeld verhaal. Nederland heeft een positief image en dat is niet zo snel kapot te krijgen.

Intussen werd er steeds meer gedronken. Mijn vrouw, die eigenlijk snitverkouden is en hoest als een remmende stoomlocomotief, wilde perse de laatste dans nog dansen. Mijn schoonzus uit Berlijn hing dronken aan de hals van een niet nader te indentificeren Tegelzetter uit Detmold. Mijn zwager probeerde mij nog een keer uit te leggen dat de maanlanding helemaal niet plaats had gevonden en dat LINUX als besturingssysteem alle overige besturingssystemen overbodig ging maken. Waarbij ik de vraag stelde of ongeloof in maanlanding, 9/11-complotteheorieen en het geloof in LINUX op de een of andere manier met elkaar samen hingen. In dier voege, dat als je het ene niet meer gelooft dat je dan ook aan het andere gaat twijfelen. Bijvoorbeeld dat kinderen die niet meer in Sinterklaas geloven meteen ook maar het geloof in God kwijtraakten. Het kind met het badwater weggooien zo gezegd.

Intussen hadden mijn vrouw en haar vier zussen besloten, dat we op de Tweede Kerstdag een feest gaan vieren waarbij iedereen iets te eten meebrengt en dat het plaats gaat vinden op dat appartement helemaal op zolder, waar ik nu zit te schrijven. Komt het toch weer allemaal goed.