Wollt Ihr Butter oder Benghazi?

De dag dat prinses Diana zich samen met minnaar Dodi Al-Fayed in een Parijse tunnel te pletter reed, bestond het dorp in Duitsland waar we toen woonden op de kop af 750 jaar. Ik begrijp dat je nu denkt: "What the fuck heeft Diana met Benghazi te maken?" Heel veel. En dat zal ik je nu vertellen.

Waarom zou een prinses trouwens niks met een Arabisch land te maken kunnen hebben. Noemt Mabel Wisse Smit zich prinses? En zit Mabel Wisse Smit samen met Saif al Islam, de zoon van kolonel Khadaffi in een denktank voor "Young Global Leaders", ja of te nee? Nou dan!!

En wat heeft Libië met het Lijden van het Palestijnse Volk te maken, om maar even een dwarsstraat te noemen. Nou, Lybië was de laatste tijd lid van de VN Raad voor de Mensenrechten en die heeft mede door de sterke druk vanuit Midden-Oosten landen reeds 10 keer een veroordeling over Israel uitgesproken, terwijl de mensenrechten in andere landen, zoals Libië geheel buiten schot bleef. Ik bedoel maar. Over hypocrisie gesproken.

Het dorp werd 750 jaar oud en ik was lid van de 750-Jahr-Feier-Vorbereitungsgruppe. In die voorbereiding hebben we heel veel over geschiedenis gesproken. De geschiedenis van het dorp en wat die ouwe kerels allemaal in hun jeugd hebben meegemaakt. Natuurlijk kwam de Tweede Wereldoorlog uitgebreid ter sprake. En het leek wel alsof ze steeds naar mij keken als ze vertelden over het Oostfront en over andere strijdperken. Ik zei op een gegeven moment tegen één van de oudere dorpsgenoten: "Karl, du brauchst dich mir gegenüber nicht zu verantworten. Ich war sowieso noch nicht geboren und wer weiss was ich gemacht hätte. Mir gilt die Genade des späten Geburts". Weten wij veel. Als je als 16-jarige plotseling een anti-tankwapen in je handen gedrukt krijgt en ze zeggen tegen je: "Daar is de vijand, schieten". Slechts weinigen kunnen die druk weerstaan en nog minder jonge mensen overleven als ze weigeren de bevelen uit te voeren.

Karl, begon bijna te huilen en vertelde zijn verhaal. "Ik was nog nooit uit het dorp weg geweest. we luisterden altijd radio. TV was er nog niet. Op een dag sprak op de radio de propagandaminister Joseph Goebbels. Hij stelde de volgende vraag: 'Wollt Ihr Butter oder Benghazi?'. We hoorden via de radio dat iedereen in het publiek begon te schreeuwen: "Benghazi, Benghazi". Twee weken later stond ik in Benhazi."

We weten allemaal dat het Benghazi avontuur van Generaal Romel op niets is uitgelopen. Zomaar een woestijn binnentrekken en denken dat je de problemen met flink schieten wel op kunt lossen, dat is natuurlijk krankzinnig. En het is ook jammer dat Joseph Goebbels nooit heeft geroepen "Butter oder Benghazi", maar wel aan het Duitse Volk de retorische vraag "Butter oder Kanonen" stelde. Toch kunnen we van dit verhaal wel wat leren.

Wederom laat de Nederlandse regering zich een oorlog inrommelen. Terwijl er nog vele bankschulden afbetaald moeten worden. Terwijl we net de Afghanistan missie hebben beeindigd. Terwijl we niet weten wat er voor het Kadhaffi-regiem in de plaats komt. Toch moeten we koste wat kost weer meedoen met dit NATO avontuur.  Het is geen toeval dat de Duitsers helemaal niet meedoen. De Duitse grondwet staat namelijk helemaal geen aanval op een buitenlands grondgebied toe. De Duitsers hebben geleerd van de geschiedenis, maar de Nederlanders leren nooit iets.

Op de NOS journaals en de RTL-nieuwsuitzendingen wordt enthousiast voor de nieuwe oorlog propaganda gemaakt. Khadaffi wordt een "sluwe vos" genoemd. De journalisten lijken wel blij met de nieuwe oorlog. Ein frische fröhliche Krieg, waar hebben we dat vaker gehoord?