Ondraaglijke Leegte bij Lody van de Kamp

Andrée van Es, de Amsterdamse wethouder voor Werk, Inkomen en Participatie, Diversiteit en Integratie, Inburgering en Bestuurlijk stelsel (je moet toch wat!), kan het niet alleen af. Om de diversiteit in de hoofdstad gestalte te geven, heeft ze een zevenmanschap bij elkaar geroepen, die haar van diversiteitsadviezen moet voorzien. Natuurlijk is de orthodoxe rabbijn Lody van de Kamp ook van de partij. Helaas wil de "grauwe massa van gewone burgers" (ik citeer Lody) niet sporen en gaat gewoon verder met zijn normale leventje. Reden genoeg eens flink uit te halen naar dit "klootjesvolk". Gelukkig hebben we het archief van het Joods-Marokkaans-Netwerk-Amsterdam opgeslagen, zodat we eens flink kunnen citeren uit "geheime stukken":

Zevenmanschap Amsterdam
De grijze massa….

Door Lody B. van de Kamp

De politiek roept veel over buitenlanders. Godsdienstige groepering steken hun mening over homo’s niet onder stoelen of banken. Of vrouwen hun huis wel of niet verlaten wordt regelmatig beslecht vanuit de wereld van de man.
Zeven man in onze stad spreken met bestuurders, organisaties en individuele burgers. Islamofobie, homohaat, huiselijk geweld, antisemitisme, discriminatie. Succesverhalen en probleemgebieden? Scholen doen hun werk. Jongerenwerkers spelen hun rol Ambtelijke organisaties worden ingezet. Ziehier het platform voor diversiteit in Amsterdam….

Heel veel mensen werken in onze stad op het gebied van diversiteit. Maar de stad is groot, heel groot. De stad is massa. En het is de massa die niet in het spel van diversiteit en schurende contacten niet meedoet.
De grote massa, die traditioneel in de kleur ‘grijs’ wordt aangeduid, speelt haar rol niet.
Dit niet meedoen is op zichzelf geen nieuw fenomeen. Historisch gezien was het deelnamegebrek altijd het geval.
In de vroege middeleeuwen waren het boeren en burgers die zich probeerden te bevrijden van het juk van de edelen en de geestelijkheid. Maar het waren enkelen die de confrontatie aangingen De grijze massa ging gedwee voort in haar dienstbaarheid en onderdanigheid.
In de Gouden Eeuw waren het de direct belanghebbenden die zich inzetten voor de positieve ontplooiingen die de tijdsgeest en de zich ontwikkelende commercie bood. De grote grijze massa echter ploeterde voort. Zij deed dit zonder haar blik te richten op de kansen die hun geboden werden.
In de Franse tijd, onder het juk van Napoleon maar ook tijdens de Duitse bezettingsjaren honderd vijftig jaar later, was het een kleinschalig verzet dat zich niet neer liet slaan door de bezettende machten. De grote grijze massa zuchtte, bracht de offers en hongerde. Zij droeg gelaten haar leed en het verdriet.

De jaren zestig van de vorige eeuw boden geweldige kansen aan velen. Maar de grijze massa liet zich niet vrijmaken van de bedompte sfeer van de naoorlogse periode. Zij ging door waar ze mee bezig was.
Amsterdam bruist, met meer dan honderd tachtig nationaliteiten, een eeuwenlange godsdienstvrijheid, als gay-capital. Het is de stad van de Februaristaking. Een stad met een slavernijmonument.
Velen hebben zich ingespannen om dit alles te bereiken. Nog meer burgers spannen zich in om dit alles te behouden.
Maar toch blijft er die grijze massa. Die eeuwenoude grijze massa. De massa die niet te bereiken is.
In het huidige maatschappelijke debat over diversiteit, waar ook ons Zevenmanschap bij betrokken, is komt de vraag iedere keer weer naar voren hoe wij ook die grijze massa in beweging kunnen brengen om hun tot een inspanning te brengen?
Tot nu toe blijft die vraag onbeantwoord. En met een blik op de historie is dit misschien ook wel een gegeven. De grote massa beweegt niet mee, al eeuwenlang niet.
Maar is dat echt een negatief gegeven? Misschien niet eens. Mogelijk beweegt zij niet mee omdat zij de problematiek ook niet echt ervaart. Onderwerpen als discriminatie, onrecht, gebrek aan participatie gaan langs hun heen. En misschien is dat wel het goede van ons Amsterdam.
Mogelijk is het probleem minder massaal en wijdverspreid dan wij denken. Minder breed dan de beelden die wij kennen ons doen denken.

Dit laat onverlet dat deze wel moeten worden aangepakt. Maar toch ziet de stad er misschien florissanter uit voor ons allen dan de beeldvorming ons doet geloven.
Met dit beeld voor ogen zullen wij onverwijld doorgaan om ook de kleinschalige problemen aan te pakken…. Want discriminatie is discriminatie. Homogeweld is homogeweld. Islamofobie is Islamofobie. De stad is er immers voor iedereen.

De politiek roept veel over buitenlanders, homo’s gelovigen, vrouwen en ontheemden. De massa komt niet in beweging. Maar wij met ons Zevenen gaan onverwijld door