Weerzien in de Balie

De Marnixstraat is nog net zo donker als 34 jaar geleden. In 1979 fietste ik helemaal vanuit de Staatsliedenbuurt naar Buitenveldert, om op de VU Culturele Antropologie te studeren. Nu stuur ik mijn metaalgrijze Toyota Prius over dezelfde straat en sla rechtsaf de Europarking in. Liever de laptop onderin op het reservewiel leggen en overige waardevolle spullen meenemen. Het is wel een verlichte parkeergarage , maar je weet het niet.

Het hoofdbureau van politie is nog slechts gedeeltelijk verlicht, want ook hier hebben de bezuinigingen toegeslagen. Langs de marnixstraat loop ik op het Nieuwe de la Mar theater af, waar de premiere van Gooise Vrouwen net begonnen is. Rode lopers en veel fotografen.

Wat ben ik toch graag in Amsterdam, denk ik, als ik het Leidseplein oploop. Vooral als ik er niet hoef te wonen of te parkeren. De ingang van de Balie op het Weteringplantsioen is goed te herkennen aan de politieagenten voor de deur. Er is een discussie over Hamas, IS en zionisme. Voor het thema zionisme moeten tegenwoordig beveiligers ingehuurd worden en de politie opgebeld.

De man met de borden "Zionisme is Racisme" voor de deur is eigenlijk een geniaal gepromoveerde wiskundige, maar qua politiek standpunt is hij in stalinistisch 1954 stil blijven staan. Enkele jaren geleden stelde hij zich als "ordedienst" bij een bijeenkomst van het Palestinakomitee voor. "Ga je straks mee naar binnen Rik?", vraag ik hem. Nee, dat heeft geen zin, want de zionisten luisteren toch niet. Als hij iets verder weg staat hoor ik hem tegen een binnentredende gast zeggen: "Het gaat alleen over Anne Frank, Anne Frank, Anne Frank".

De bezoekers van de discussie in de Balie kan je rustig omschrijven als de 'fine fleur' van zionistisch- en Pro-Israelisch Nederland. Kamerleden van de PVV en SGP , journalisten, voorzitters van diverse zionistische verbanden, de Likoed, uitgevers, filmmakers en bloggers. Ik voel me onmiddellijk thuis. Sonja van den Ende (Stop de Bezetting) zal een hele zware dobber hebben, om deze club omver te praten. Het is natuurlijk te gek voor woorden, dat Sonja van den Ende en Rik Min helemaal uit Twente naar Amsterdam moeten komen, om met zionisten te discussieren, terwijl Gretta en Anja om de hoek wonen. Maar die praten niet met ons.

De discussie over 'Hamas, IS en zionisme' die volgt is eigenlijk alleen te begrijpen als je weet dat Sonja van den Ende vijftien jaar lang met de neef van Assad is getrouwd en in Syrië heeft gewoond. Daarom is ze zo tegen het terrorisme van de IS, omdat ze tegen Assad vechten. Tegen Hezbollah en Hamas wil ze zich niet zo direct uitspreken. Ron van der Wieken verduidelijkt intussen op het podium het standpunt der zionisten en wordt meerdere keren luidkeels onderbroken door vrouwelijke Palestinavrienden in het publiek.

Het is ongekend en de laatste jaren niet meer voor gekomen, dat uitgesproken zionisten met Hamas-vrienden in debat gaan. Op de linkse conferenties worden de zionisten niet meer uitgenodigd en rechtse conferenties zijn er niet zoveel. Nu niet die Sonja uit gaan schelden of zo. Je nodigt een Hamasknuffelaar uit om haar Hamadingetje te zeggen en dan moet je niet raar staan te kijken als ze ook inderdaad Hamasdingetjes zegt.

Het meest opvallende in de hele Zionisten-Hamas-discussie van vandaag is, dat Israel er niet zoveel meer toe doet. Zo gewelddadige en bloedvergietend is dat Israelisch-Arabische conflict op dit moment helemaal niet. De IS richt een dusdanig bloedbad aan- en is zozeer bedreigend voor Europa, dat je bijna gaat terugverlangen naar de tijd dat je alleen met Arafat en Hanyie te doen had. We zijn al lang blij dat een zo'n radicaal persoon als Sonja van den Ende, om haar moverende redenen, afstand van de IS neemt.

Een ander opvallend resultaat van de avond is dat diverse zionisten in het gezelschap zich voor het oprichten van een Palestijnse staat, mits verbonden met veiligheidsgaranties, uitspreken.  Ze zijn die Arabieren in Jerusalem en op de Westbank echt helemaal zat. Laat ze maar achter de muur blijven.
Nou kan je dat gemakkelijk beloven, want als Hamas en de PLO het niet op een akkoordje gooien en gezamenlijk onderhandelen, zal die Palestijnse staat er voorlopig toch niet komen.

Sonja weert zich kranig en houdt stand als de mensen in de zaal ook nog eens verbaal op haar inbeuken. Ik moet er even uit. Op het toilet ontmoet ik een journalist van het Reformatorisch Dagblad. "MAVO-niveau, misschien niet afgemaakt", zo omschrijft hij de uit het hoofd geleerde zinnetjes over Muur, Blokkade, Water, Tempelberg, en Recht op Terugkeer van Sonja van den Ende.

Na tienen lopen we via het Leidse Plein terug naar de parkeergarage Q-park  Europarking aan de Marnixstraat. Bij de ingang hangt een vreemde sfeer. Mensen proberen tevergeefs een nummer te bellen. We lopen naar de tweede verdieping en zien het glas al liggen. Twee ruiten van de auto ingeslagen. Om ons heen zien we nu diverse auto's met ingeslagen ramen.  

Nazareth, denk ik bij mezelf. De laatste keer dat mij dit is overkomen, ruiten ingeslagen en beroofd, is 2013 in Nazareth geweest. Alleen liepen er toen ook nog voortdurend kwaadkijkende Arabieren langs ons heen. De Israelische politie reageerde destijds adequaat. Eens kijken of de Amsterdamse politie ook thuis is. Van de tevens beroofde dames bij de betaalautomaat hoor ik al dat er op het Hoofdbureau van Politie niemand thuis is. Doorrijden naar de Lijnbaansgracht. Een vriendelijke vrouwelijke politieagente vraagt mij de volgende dag, liefst per internet, aangifte te komen doen.

Wat een verschil met 1980, als je toen 's nachts met behanglijm een poster met opruiende tekst ging plakken, kwamen er twee autootjes met pliessie op je af en daarna namen de politieagenten alle tijd om een procesverbaal op te maken.

(Foto's  van Maarten Brante)