Het failliet van het Europese Project?

De trouwe lezers van mijn blog verbazen zich erover, dat ik tot nog toe geen enkel woord over de 'asielzoekerscrisis' heb geschreven. Dat heeft verschillende redenen. De belangrijkste reden is wel, dat Koningin Wilhelmina destijds, in de jaren dertig, geen asielzoekerscentrum voor Joden uit Duitsland bij haar in de buurt wilde hebben. Daarom werden de gevluchte Joden in de jaren dertig in de Wieringermeer en Westerbork opgevangen. Net zoals nu de grootste asielzoekerscentra zich in Oranjestad en Ter Apel bevinden.

Wat ik daarvan leer?  Dat je van te voren nooit weet hoe erg vluchtelingen in nood zijn, zelfs niet als ze een iPhone van een hogere versie dan jijzelf hebben. Ik bedoel maar. Otto Frank was ook niet noodlijdend, maar wel op de vlucht. Ik wil niet te snel oordelen. De Christelijke naastenliefde wordt afgewogen tegen het eigenbelang. En dat eigenbelang is wel degelijk in het gedrang.

Niet gekozen instituties
Ik wil wel heel erg oordelen over het Europese project, dus over de technocraten van de Europese Unie. Ze willen steeds meer bevoegdheden uit de parlementen van de lidstaten weghalen en macht in Brussel concentreren. Het Nederlandse parlement, één van de weinige gekozen instituties in Nederland, maar dat geheel terzijde, kan helemaal niet weigeren om een contingent vluchtelingen op te nemen, ook al zou ze dat willen. Dus we zijn op de Europese Unie aangewezen om het vluchtelingen-vraagstuk op te lossen.

Nu de macht bij Brussel ligt, wil je ook dat Brussel het probleem oplost of tenminste verzacht. Maar dat doen ze niet. Ze zetten de poorten wijd open. Ze zouden hekken kunnen bouwen, maar dat doen ze niet. Iedereen met een beetje strategisch inzicht kan zien, dat deze massa-immigratie negatieve consequenties zal hebben, is het niet over één of vijf jaar, dan zullen de kinderen van de Irakezen, Syriërs en Afghanen over tien tot twintig jaar wel een integratieprobleem vormen. Als slechts tien procent van hen een klein Abulkasim Al-Jaberietje wordt, dan heb je over tien jaar een megaprobleem.  Dan pissen ze niet alleen  over Zwarte Piet, maar ook over Sinterklaas, de Paashaas en Sint Maarten. Echt waar.

De Nederlandse regering en het parlement kunnen niet weigeren de orders van Europa op te volgen en krijgt een contingent vluchteling op haar bord. De provincies moeten vervolgens de vluchtelingenstroom verdelen en de gemeentebesturen proberen het vervolgens door de strotten van de bewoners te duwen. Uiteindelijk hebben we er niets over te zeggen.

Verkrachting
Interessant dat het asielzoekersvraagstuk zowel een lokale- ,landelijke-, Europese- en een mondiale consequentie heeft. Lokaal gezien winden mensen zich er vreselijk over op, als er een asielzoekerscentrum bij hen in de buurt komt. Alle mogelijke argumenten worden erbij gehaald: Verkrachting, onrust in de buurt, huizenprijzen,  kwaliteit van de scholen (weer een enorme hoop niet Nederlands sprekende kinderen erbij) , overschot aan jonge mannen, werkloosheid en uitkeringen. Noem het maar op. De lokale bevolking heeft er geen zin in. Dat is duidelijk. Tegelijkertijd is onze staatsomroep een propagandazender geworden, waar steeds nieuwe positieve boodschappen worden gecommuniceerd. De vluchtelingen zijn zo hoog opgeleid. Het zijn allemaal artsen en advocaten. Duizenden mensen komen helpen om bedden in elkaar te zetten. De vluchtelingen worden toegezongen door Apeldoornse vrouwen van middelbare leeftijd. Het lijkt de pers DDR wel met al die positieve berichten.

De werkelijkheid zal zijn, dat al die vluchtelingen geen match met de arbeidsmarkt zullen vormen en allemaal in de Bijstand terecht zullen komen. Die paar hoogopgeleiden zullen moeite hebben hun diploma hier geaccepteerd te krijgen. Uiteindelijk moet dat allemaal betaald worden en dat kan alleen de middenklasse, de werkenden dus, opbrengen. Trek je buikriem maar aan en zorg dat je fit bent. Je mag tot je zeventigste doorwerken. Kan ik nu al voorspellen.

Wat zijn de gevolgen? 
Mondiaal gezien markeert het einde van de almacht van de VS en Europa. Europees gezien zal de geloofwaardigheid van het Europese project drastisch afnemen. Onrust in de Europese landen. Rechtse- en populistische partijen winnen de verkiezingen. Landelijk gezien betekent het dat de middenmoot, de werkenden, de mensen met huizen, meer en langer moeten werken. De sociale voorzieningen zullen minder goed worden, omdat het niet meer op te brengen is. De informele marginale economie, met koffiehuizen, belwinkels en drugshandel, zal groeien.

Allemaal consequenties waar de Alexander Pechtolds en de Neelie Smit-Kroezen van deze wereld weinig onder te lijden hebben. Maar de last zal toch gedragen moeten worden. Trek de buikriem maar aan en hou je schouders recht!

Vrijheid van meningsuiting voor beginners, Renzo Verwer

"Voor 1980 bepaalde de overheid wat de grenzen van de vrijheid van meningsuiting waren. Na die datum werd de angst voor terreur bepalend voor wat men durfde te schrijven". De staat bepaalde dat
je God, of een bepaald volksdeel, niet mocht beledigen. Nu heeft de staat zich uit dat domein teruggetrokken en bepaalt de angst voor terreur, dat Gregorius Nekschot of Hans Teeuwen niet meer vrij hun mening kunnen uiten.

Met deze stelling die duidelijk betrekking heeft op de opkomst van de radicale politieke islam opende Meindert Fennema de boekpresentatie in de Nieuwe Boekhandel in Bos en Lommer (Amsterdam), van het boek "Vrijheid van Meningsuiting voor beginners", van Renzo Verwer.

De scherpe bewoordingen van Meindert Fennema, ex-hoogleraar politieke theorie aan de UVA, staan niet op deze manier verwoord in het boek. De schrijver Renzo Verwer trekt wel de conclusie, dat er geen superambtenaar bestaat, die kan bepalen wat er in een bepaalde maatschappelijke context wel en niet geschreven of getekend mag worden. Hij pleit voor een zo groot mogelijke vrijheid van meningsuiting, ook en juist voor abjecte meningen.

Tegelijkertijd laat Renzo Verwer in zijn boek blijken dat hij ook een beetje moe is van al die meningsuitingen. "Wat is er zo belangrijk aan om tot in detail vast te stellen hoe slecht de PVV is of hoe nazistisch de islam". Een ander citaat: "Je mening verkondigen is natuurlijk prachtig. Maar als je langdurig je eigen gelijk verkondigt, dan moet je toch kotsen? Tenzij je een dominee bent natuurlijk"

Ik heb het boek "Vrijheid van Meningsuiting, voor beginners" met plezier gelezen, omdat er veel bloggers, activisten en querulanten die ik ken in voor komen. Het maakt blijkbaar niet uit of je extreem-links of, rechts of anti-islam of pro-Israel bent, je stuit steeds weer op dezelfde mensen en op dezelfde conflicten rond vrijheid van meningsuiting.

De rabiate anti-islam-activist en publicist Martien Pennings komt in het boek voor: "Ik schrijf expres fel en provocerend ("nazislam", "nazihoer") Ik wil eigenlijk rustiger schrijven, maar nu krijg ik meer lezers...."

Peter Breedveld van website Frontaal Naakt wordt als volgt in het boek uit zijn begintijd als blogger geciteerd: "Ik blijf het verbijsterend vinden dat het uitsluitend critici van de islam zijn, die voor hun leven moeten vrezen en zelfs moeten onderduiken". Nu jaren later beweert hij dat moslims en 'linksmensen' in hun vrijheid van meningsuiting worden beknot.

De felle pro-immigratie-activiste Joke Kaviaar wordt in het boek bedankt voor haar bijdrage en wordt zo geciteerd: "Ik weet niet meer wat ik wel en niet mag schrijven". Haar viel de twijfelachtige eer van een behandeling in Sovjet-stijl, namelijk opsluiting in een psychiatrisch deel van de gevangenis, te beurt.

Met het citeren en beschrijven van de diverse conflicten over vrijheid van meningsuiting (Gregorius Nekschot, Charlie Hebdo, Theo van Gogh etc etc) en het in een historisch kader zetten (Gerard Reve, Andre van Duin, Rudi Carell) ben je er nog niet. Het ontbreekt in het boek aan een ideologische achtergrond die de machtsverhoudingen in relatie tot vrijheid van meningsuiting beschrijft.




Daarom is goed dat Meindert Fennema bij de boekpresentatie aanwezig was. Er kwam een vraag uit de zaal over het verliezen van vriendschappen door de vrijheid van meningsuiting. Heeft Meindert Fennema, die les gaf op een faculteit met linkse signatuur, ook vrienden verloren doordat hij zich voor Vrijheid van Meningsuiting uitsprak? Door zijn antwoord zie je meteen dat machtsverhoudingen belangrijk zijn. Hij is lid van de CPN geweest, Nu is hij lid van Groenlinks en zijn vrouw is zwart. Daarom durfde niemand hem een fascist te noemen.

Blijkbaar is het belangrijk wie iets zegt en welke machtspositie hij in de samenleving heeft. Gerard Reve kon wegens Godslastering aangeklaagd worden, omdat de Gereformeerden toen nog macht hadden. Rudi Carrell moest zijn verontschuldigingen aan Ayatollah Khomeini aanbieden, omdat Iran blijkbaar economische macht had. Gregorius Nekschot kon opgepakt worden omdat linkse actiegroepen en moslims intussen een plaats in het establishment hadden veroverd. Nu zou het niet meer gebeuren, omdat de maatschappelijke context veranderd is.  Nu zwijgen cabaretiers uit angst voor een aanslag. Zelfs als een islamitische actievoerder op straat roept: "Jullie solliciteren naar een aanslag", zoals in het boek geciteerd wordt, maakt hij gebruik van de macht van dreiging, zonder dat hij misschien zelf van plan is zoiets te ondernemen.

Al deze zaken en voorbeelden, worden in het boek opgenoemd en duidelijk gerubriceerd, zonder dat de keiharde conclusie wordt getrokken. Daarom heeft het boek ook als ondertitel "voor beginners". Het is te prijzen dat Renzo Verwer in staat is geweest beide extreme kanten van het politieke spectrum in het boek onder te brengen, zonder naar één kant uit te zwenken.

Mijn eigen conclusie na het horen van de inleiding van Meindert Fennema, het lezen van het boek en het zien van de allereerste aanval op de 'politieke correctheid', door Andre van Duin:

De staat trekt zich steeds meer terug uit het publieke domein, de bevolking wordt steeds hysterischer, doordat het de verworven vrijheid niet aankan en de dictaturen van Iran, Saoudi-Arabië en China krijgen meer invloed, door economische macht en terreurdreiging. Lekker door blijven Facebooken en Twitteren dus. Een grote wolk van kleine meninkjes en beledigingetjes is niet te stoppen.

Wegenwacht of politieagent

Je bent lekker in een auto over een provinciale weg aan het rijden, als opeens de motor begint te stotteren. Eerst ga je wat langzamer rijden en je kijkt al eens uit naar een eventuele mogelijkheid te stoppen. Plotseling scheidt de motor er helemaal mee uit en de auto komt hortend en stotend tot stand op de berm van de weg. Wat nu te doen?  Goed raad is duur!

De veiligheidsdriehoek is enkele meters voor de auto geplaatst en jij hebt al een feloranje hesje aangetrokken, als plotseling een politiewagen stopt. Er stapt een politieagent uit die je op een vermoeide toon toevoegt: " U mag hier niet staan". Dan loopt hij naar de veiligheidsdriehoek, wijst en zegt: "Die staat hier niet goed. Veel verder". Hij wijst naar een imaginaire plaats, enkele tientallen meters verderop. Vervolgens stapt hij weer in de auto en rijdt weg.

Twee uur later komt de wegenwacht aanrijden. De wegenwacht geeft je een hand, stelt zich voor, gaat in de auto zitten en start de motor. Lukt niet. Dan opent hij de motorklep, draait de bougies eruit, borstelt ze, sprayt wat vochtwerend middel op de  bougiekabels, stapt weer in de auto en start de motor. Aangezien je lid van de ANWB bent, mag je zonder te betalen doorrijden.

Dit verhaal werd mij drie jaar geleden verteld door de operationele manager, collega  en vriend JvdV, die alle mensen die aan zijn bureau komen en iets van hem willen, indeelt in de categorie "Pliessie of Wegenwacht". De pliessie vertelt je dat wat je net aan het doen bent eigenlijk niet mag, want de procedure schrijft een andere weg voor. De wegenwacht komt om te helpen en draagt zelf iets aan de oplossing van het probleem bij.

Na enkele jaren merkte ik dat het niet uitmaakt in welke rol van het bedrijfsleven je bezig bent, project manager, service owner, transitie manager, operatie manager, maar dat je ze overal weer terug ziet: De pliessie en de wegenwacht. De pliessie vertelt je dat je te laat of te vroeg bent, dat de procedures niet gevolgd zijn, dat het niet aan de veiligheidsstandaarden voldoet, dat de kwaliteit niet in orde is. De wegenwacht weet een manier om het project toch nog op tijd af te krijgen, of kent mensen die helpen met de inrichting van de juiste processen.

Ik ben op mijn werk bij vele ICT-processen betrokken en het is wel eens voorgekomen, dat ik bij mezelf dacht: "Ik moet proberen hier weg te komen, anders zie ik mezelf op een dag in de Tweede Kamer op een hoorzitting uitleggen hoe het allemaal is misgegaan". Gelukkig is dat nog nooit voorgekomen. Bij welk project ik ook betrokken ben, altijd refereer ik weer naar het grootste rampproject dat ik ooit gedaan heb, namelijk bij de 'Ferry-maatschappij'. Hoogste legerleiding Paul de Oud had een marsorder afgegeven: Voor de Kerst klaar. Wat we ook deden en hoe we ook streden, steeds weer kwam de spreuk: "Paul de Oud staat achter de deur".

Op een dag kwamen er twee nieuwe project managers en die riepen een vergadering uit, om ons te vertellen dat we qua processen, methodes en technieken, tot nog toe alles verkeerd hadden gedaan.     Het hele project moest opnieuw. Paul de Oud was reeds geïnformeerd en we zouden helemaal opnieuw starten. Nou dat was een hele verassing. Ik nam het woord en zei: "Er loopt hier een contractor mee in het project, waarvan het contract vandaag nog verlengd moet worden, anders zijn we hem kwijt. Anders moeten we weer helemaal langs het hoofdkantoor om toestemming  voor  het contract te vragen"

Het was even stil. Zoveel concreetheid hadden ze de afgelopen twee uur nog niet in de vergadering te horen gekregen. "Waar sta jij op het organogram?" , vroeg de ene nieuwe project manager. Het organogram werd erbij gehaald. Er waren project managers te zien, en security managers en quality-managers, maar mijn naam stond er helaas niet op. "Dan mag jij ook geen mensen inhuren", was het harde oordeel. We waren de contractor kwijt.

Jaren later, de twee nieuwe project managers waren door Paul de Oud op staande voet ontslagen, keek ik naar De Wereld Draait Door.  Ik zie een bekende kop verschijnen. Eén van de nieuwe project managers had zelf een consultancy bureau voor "veranderadvies" (nomen est omen) opgericht en had een boek geschreven:  Het anti-klaagboek.

Mogen we ook nog niet eens meer klagen!

Het taalgebruik van activist Frank van der Linde

Taal is zeg maar helemaal mijn ding. Met taal kan je fenomenen benoemen, die helemaal niet zijn (Palestina). Met taal kan je ook landen laten verdwijnen die er wel zijn  (Zionistische entiteit). Met taal kan je een heel volk 'framen' (Ethnic Cleansing), of ook de hemel in prijzen (Het Beloofde Land).

Verjoodsing
De zelfbenoemde anti-Israël activist Frank van der Linde is een beetje voorzichtiger met zijn taalgebruik geworden, omdat hij absoluut geen antisemiet genoemd wenst te worden. Tenslotte heeft hij zes maanden met een Joodse vrouw in Tel Aviv gewoond. Daarom schrikt hij, als wij hem er op wijzen dat de term "Verjoodsing van Jaffa" een hele vervelende nasmaak in je mond geeft.

Ontvolking
Als je niet meer over 'verjoodsing' mag schrijven (je mag in dit land helemaal niks meer), dan wordt een andere term bedacht en dat is 'ontvolking'. In het laatste artikel van Frank van der Linde op de website Joop schrijft hij over "De ontvolking van Palestijns Oost-Jeruzalem". Daarmee legt hij niet alleen de burgemeester van Tel Aviv woorden in de mond, die nooit gezegd zijn. Frank van der Linde versluiert ook nog eens zijn ware bedoeling, namelijk dat er volgens hem geen Joden in Oost-Jeruzalem mogen wonen.

Witte Stad
Als 'verjoodsing' en 'ontvolking' dan zulke verwerpelijk termen zijn, wat vind je dan van de term  "de etnisch gezuiverde stad Jaffa/Tel Aviv"? Afgezien van de onwaarheid, tenslotte werd Tel Aviv gebouwd op de duinen naast de Arabische stad Jaffa, op grond dat de bouwers netjes gekocht hebben, is gebruik van deze term ook een verwerpelijke demonisering van de stad Tel Aviv.

Nog niet genoeg. Frank van der Linde heeft enkele dagen in Jaffa gewoond, om Burgemeester van der Laan 'op de voet te kunnen volgen' en bij die gelegenheid is hij vriendjes met Ronnie Barkan en Niva Grunzwieg geworden. De uiterst linkse activisten hebben hem wijsgemaakt, dat Tel Aviv een "Witte Stad" aan het worden is. UNESCO heeft Tel Aviv zelfs uitgeroepen tot "Witte Stad". Nou wat erg, een witte stad, wat racistisch zeg. Volkomen voorbijgaan aan de werkelijke betekenis van de UNESCO term, namelijk dat de architectuur van Tel Aviv, met zijn witte gebouwen, de moeite van het behouden waard is.

Opgesloten zonder proces

Het klinkt vanuit Nederlands perspectief natuurlijk heel stoer, als je kritiek op de administratieve detentie (zonder proces) van gevangenen hebt. Gevangenen horen een proces te krijgen en dan pas opgesloten te worden. Frank van der Linde heeft zich dan ook in Tel Aviv tegen de administratieve

detentie uitgesproken. Hij vergeet dan wel te vermelden welke soort mensen in administratieve detentie zitten. Ophitsers, leiders van de Islamitic Jihad, smokkelaars van pijpbommen, vrijgelaten gevangenen, die zich niet aan de voorwaarden gehouden hebben. Door op te komen voor dit soort gevangenen, verbindt Frank van der Linde zich met de terreur.

624 views
Waar wind ik me eigenlijk over op? Door handig gebruik te maken van de functionaliteit van Facebook, kan je precies zien hoeveel mensen deze waanzinnige berichtgeving tot zich hebben genomen. Zeshonderdvierentwintig (624). Er zijn dagen dat dit margeblog meer lezers heeft.

Het is een treurige- falende- en weerzinwekkende eenzaamheid, die uit al deze artikelen op de Joop en Oneworld spreekt. Niets kunnen bereiken bij Greenpeace, Fairfood en Amnesty, en dan maar een haatdragende campagne tegen een levendige en succesvolle stad starten.

De Vloek van de Achille Lauro (Sarah Irving 2013)

"Beelden van de gehandicapte Leon Klinghoffer, die met rolstoel en al, van het gekaapte cruiseschip Achille Lauro wordt gegooid, wordt een standaard nieuwsitem om alle Palestijnen als terroristen af te schilderen."

Met deze woorden herdenkt Electronic Initifada de gijzeling van cruiseschip Achille Lauro in 1985. De website Electronic Intifada is opgericht met financiële steun van de Nederlandse ontwikkelingshulporganisatie ICCO. Ex-Groenlinks kamerlid Arjan El-Fassed speelt een belangrijke rol bij de oprichting van de website. Het idee achter de website is, dat de onderdrukte Palestijnen een stem moeten krijgen en dat de intifada niet alleen met gooien van stenen en het plegen van zelfmoordaanslagen hoeft plaats te vinden, maar dat er ook een communicatief element aan toegevoegd moet worden.

Indien er Nederlands geld naar zo'n initiatief vloeit, mag je verwachten en eisen dat het officiële Nederlandse standpunt ten aanzien van het Midden-Oosten, te weten het streven naar veilige grenzen voor Israël en het streven naar een Arabische staat voor Palestijnen, uitgedragen en niet doorkruist wordt. In het geval van de Electronic Intifada is echter een geheel andere ontwikkeling te zien, namelijk het propageren van terreur tegen Israëlische burgers en zelfs tegen Joden.

Afgelopen week zien we weer een heel sterk staaltje van Arabische propaganda in de Electronic Intifada, als het gaat om de herdenking van de gijzeling van de Achille Lauro (1985), zoals hierboven geciteerd.

De recensie van het boek "De Vloek van de Achille Lauro" op de website Electronic Intifada is in alle opzichten leugenachtig en kwaadaardig. De opzet en de planning van de gijzeling van het cruise-schip wordt met opzet vervalst. De terroristen van het Palestine Liberation Front kaapten het schip dat op weg was van Alexandria naar Port Said en dwongen het schip naar Tartus in Syrië te varen. De vrijlating van vijftig Palestijnse terroristen werd geëist.

In het boek "De Vloek van de Achille Lauro" geschreven door de weduwe van Abu Al-Abbas, de leider van de kaping, wordt echter beweerd, dat de kapers wilden wachten tot het schip een Israëlische haven zou binnenlopen om dan toe te slaan. De schrijfster van de recensie in Electronic Intifada, Sarah Irving, neemt deze leugen over.

Het derde bezwaar tegen de recensie is, dat wordt verzwegen waarom Leon Klinghoffer wordt vermoord, namelijk omdat hij Joods is.

Tot slot wordt deze gruwelijke en antisemitische daad, het vermoorden van een gehandicapte gijzelaar omdat hij Joods is, voorgesteld als onderdeel van "het Palestijnse verzet".



In alle opzichten een verwerpelijk boek en een verwerpelijke recensie, op een website die door ons ontwikkelingshulp geld wordt betaald.

Moedwillige Kwaadwillendheid van Pro-Pal-Activisten

"We hebben geen hekel aan Joden, maar we bekritiseren alleen de 'wandaden' van Israël"; "Het is gewoon een kwestie van de VN-resoluties en het Internationaal Recht lezen, dan zie je dat Israël veroordeeld moet worden."; "Het is wetenschappelijk bewezen dat er een Nakba heeft plaatsgevonden."

Zomaar enkele frases uit de discussie met Pro-Palestijnse activisten, die we nu dagelijks op de sociale media en in de kranten lezen. Doordat de activisten zozeer van een internationaal rechtelijk en zelfs wetenschappelijke bewijs overtuigd zijn, doet het ze pijn en zijn ze verontwaardigd, als ze voor antisemiet worden uitgescholden. Dat is helemaal niet hun bedoeling, want het gaat ze alleen om Israël.

De drie kenmerken van antisemitisme die Nathan Sharansky, voormalig Israëlische minister en voormalig Sovjet dissident, heeft geformuleerd, zijn Demonisering, Delegitimatie en Dubbele Standaarden. Een belangrijk kenmerk van de demonisering is, alles wat eventueel nog positief aan  Israël zou kunnen zijn, ook nog negatief uitleggen. Enkele voorbeelden.

Helpende Israëlische artsen
Tijdens de toespraak van Robert Soeterik in februari 2015 op de Vrije Universiteit, vroeg de activist/journalist Kevin P. Roberson waarom Israël gewonden uit het Syrische oorlogsgebied over de grens laat komen en medisch behandelt. Een interessante vraag voor een activist, die normaal gesproken aan de kant van de Palestinos staat. Wat zou de geachte wetenschapper Soeterik antwoorden? We weten dat wetenschap zich over het algemeen bezighoudt met het afwegen van bewijs. Je bent verplicht ook de waarnemingen die jouw theorie ontkrachten te benoemen. Ook al is deze 'falsificatie van Popper' in de sociale wetenschappen de laatste tijd een beetje in onbruik geraakt. Je mag toch verwachten dat een wetenschappeer , als hij zijn vak serieus neemt, zich niet meteen met demonisering en demagogie bezighoudt.

Het antwoorde van Robert Soeterik was, dat het Israelische leger zich graag met gewonden van moderne oorlogsvoering bezighoudt, om de verwondingen van moderne wapens te kunnen onderzoeken. En eventueel te leren hoe die verwondingen te behandelen zijn. Israël afschilderen als bloeddorstig land, dat alleen uit eigenbelang helpt en eigenlijk een bloeddorstige bijbedoeling heeft. Het is een vorm van antisemitisme, die heel erg dicht bij het 'bloedsprookje' komt. Bovendien is deze uitspraak een vorm van demonisering die ik bedoel. Zelfs als er iets goed te melden is, is het toch weer slecht.

Janneke Juffermans  in Vrij Nederland
Een ander voorbeeld van moedwillige verdraaiing van feiten, stond afgelopen week in Vrij Nederland. Even over de achtergrond: In de afgelopen zeven jaar is het twee keer voorgekomen, dat pro-Palestijnse activisten door hun medestrijders met opzet zijn gedood. Vittorio Arrigoni werdin Gaza door salafisten ontvoerd en vermoord. Juliano Mer Khamis van het "Freedom Theater" in Jenin werd door gemaskerde Arabisch uitziende mannen in Jenin vermoord.

Alle twee moorden passen niet in het denkraam van de Israël-hatende journalist. Het mag niet zo zijn en het kan niet zo zijn, dat een moord niet aan Israël toe te schrijven is. Dus dat is precies wat Janneke Juffermans in Vrij Nederland (34/76;22-8-2015) doet: de  moord aan Israël toeschrijven. Steeds weer enkele kleine bijzinnetjes tussen de regels door, om twijfel te zaaien en om toch maar even de feiten naar haar hand te zetten.

Juliano Mer Khamis was een buitengewoon moedige man, die naar een arme wijk in Jenin ging, om daar, in navolging van zijn moeder, theaterlessen aan Arabische kinderen te geven. Zijn moeder Arna was zeer geliefd bij de Arabische bevolking, maar Juliano ondervond veel weerstand. Arabische conservatieve moslims waren ontstemd over het opvoeren van het toneelstuk Animal Farm, van George Orwell,  omdat er in het stuk varkens voorkomen. Het optreden van zowel jongens als meisjes in één toneelstuk was het volgende schandaal. Het bespreken van sexuele taboe's in een toneelstuk deed de deur dicht. Het theater werd twee keer bestookt met brandbommen en er werden bedreigingen geuit.



Voorgevoel
Drie jaar voor zijn dood zei Juliano: "Ik word een keer vermoord door een gestoorde Palestijn, omdat ik volgens hem de islamitische jeugd verknoei". Intussen zette Juliano zich ook tijdens de intifada voor de Arabische bewoners in. Hij bracht medicijnen mee en bracht zwangere vrouwen naar Israëlisch ziekenhuizen.  Tot de dag dat het voorgevoel waarheid werd en Juliano in zijn eigen auto, in een steegje van Jenin, met zijn zoontje op schoot en de oppas naast zich, door een man met een geweer wordt doodgeschoten. Het blijft verdacht stil in het kamp. De gebruikelijke collectieve rouw , die gebruikelijk is bij de dood van martelaren, komt niet op gang. Onderzoek naar de moord komt niet op gang. De moordenaar kende de smalle steegjes in Jenin, dus de kans dat hij Palestijn is, is groot.

De enige instantie die onderzoek naar de moord doet, is het Israëlische leger. Dat wordt door Janneke Juffermans zo omschreven: "Het Israëlische leger draaide de duimschroeven na de moord in elk geval aan met intimidaties". De artistiek leider van het theater, een palestijn, wordt verdacht van de moord en opgepakt. Studenten van de theaterschool, worden hardhandig verhoord. Een ex-student: Ik denk dat de moordenaar een Palestijn was, geleid door Israëlisch hand".

De laatste zin laat zien, dat wat er ook gebeurd. Ook al staat de Arabier nog met een rokend pistool naast het lijk, Israël altijd de schuld krijgt. De beschuldiging staat in Vrij Nederland tussen aanhalingstekens, en komen dus uit de mond van de ex-student. De tekstschrijver en de redactie treffen geen blaam, maar de twijfel is gezaaid en het politieke correcte verhaaltje is geschreven en gepubliceerd.

Vittorio Arrigoni
Bij de moord op Vittorio Arrigoni is er geen enkele twijfel over de daders. Salafisten wilden de Pro-Palestina activist van de International Solidarity Movement ontvoeren en enkele salafistische gevangenen in Gaza vrij krijgen. de ontvoering mislukt en Vittorio Arrigoni wordt opgehangen. De daders zijn gepakt en in Gaza veroordeeld. Keesjemaduraatje schreef er meerdere artikelen over.
Dat neemt niet weg, dat er ieder jaar weer, in Italië, bijeenkomsten van de communistische partij zijn, waar de moeder van Vittorio Arrigoni bij aanwezig is, waar de schanddaden van Israël aan de kaak worden gesteld, en waar de moord op Arrigoni wordt herdacht. de activisten zijn er zo mee bezig Vittorio tot een martelaar van het volk te stileren, dat de ware toedracht volkomen wordt ondergesneeuwd.

Demagogie of domheid?
Hoe ontstaat de verschuiving van de schuldvraag, van dader naar Israël? De dader staat met een rokend pistool of een wurgtouw in zijn hand naast het lijk, maar toch wordt een jaar later de schuld aan Israel en de Israeli's gegeven. Why?

Is de demagogie tegen Israel zo krachtig dat de palestinos zich gewoon niet voor kunnen stellen dat een activist door zijn eigen mensen wordt vermoord? Of kan gewoon niet waar zijn, wat niet waar mag zijn?

In het geval van Vittorio is de zaak duidelijk. Hij ging naar Gaza om te sterven, maar werd door de verkeerde vermoord. Bij Juliano is de zaak veel diffuser. Zelfs Democracy Now, de pro-Hamas-zender in de USA maakt duidelijk dat hij wordt vermoord door een Arabier. Niemand behalve het Nederlandse Vrij Nederland geeft Israel de schuld voor de moord. Het is daar de domheid en kwaadaardigheid die regeert.