De Haneen Zoabi paradox

Afgelopen zondag sprak het Israëlisch/Arabische lid van de Knesset bij de Alternatieve Kristallnachtherdenking in Amsterdam. Een glunderende Anja Meulenbelt zat te wiebelen op haar stoeltje. Eindelijk is het de kliek van Internationale Socialisten, KMAN, Palestina Komitee en oude grijze communisten gelukt om de herdenking van de Kristallnacht met kritiek op Israël in verbinding te brengen. Onduidelijk wat ze volgend jaar nog moeten doen om dit te toppen. Een echte Hamas-terrorist uitnodigen? Niets is onmogelijk.

Intussen vragen we ons af, hoe het mogelijk is, dat met zoveel publiciteit, tot aan het deftige NRC aan toe, er toch maar veertig pro-Palestijnse activisten bij de herdenking aanwezig waren. Hebben ze niet meer te bieden? Van die veertig waren er nog een stuk of tien activisten van het Palestina Komitee bij, die anders nooit op een Kristallnachtherdenking komen. Stel je eens voor dat je dode Joden moet eren! Maar als Haneen Zoabi komt, dan willen ze nog wel even uit hun nest komen.

De opvallende afwezigen vertellen het echte verhaal. Waarom komen niet alle pro-Palestina-activisten naar de lezing van Haneen Zoabi? Waarom is de lezing van Haneen Zoabi in het Mandelahuis van vanavond nog helemaal niet uitverkocht (17 aanmeldingen)? De jongens en meisjes van Youth for Palestine en Back to Palestine, die een jaar geleden nog duizenden mensen op de been kregen om tegen de Gaza oorlog te protesteren, waren in geen velden of wegen te bekennen. De Gretta-bende van Stop de Bezetting kwam niet. Al die Marokkaanse schreeuwers, die zo voor Hamas zijn, kwamen niet opdagen. Het was een trieste bedoening.

Haneen Zoabi is het levende bewijs dat de Israëlische democratie werkt. Ondanks de felle campagne tegen haar persoon; ze werd meermaals uit het Israëlische parlement verwijderd en er loopt een onderzoek wegens ondersteuning van terrorisme tegen haar; ondanks dat alles, zit ze toch maar in het Israëlische parlement. Met haar zetel laat ze ook zien dat ze Israël erkent. Ze mag wel roepen dat Israël een racistische staat is, maar dat is kritiek van binnenuit. Haneen Zoabi erkent dat Israël bestaat. Punt.

Tegelijkertijd is Haneen Zoabi een politieke clown. Om herkozen te worden, moet ze steeds weer hele radicale dingen zeggen, anders stemmen de Arabieren niet meer op haar. Daardoor komt ze niet toe aan het eisen van verbeteringen van de leefomstandigheden van de Arabieren. Haneen is aanklager geworden, geen helper. Ze moet steeds weer aanklagen, om haar eigen  positie te behouden. Haneen Zoabi is eigenlijk te vergelijken met Tofik Dibi binnen Groenlinks. Als je als Marokkaan in het parlement komt en je hebt verder niks te bieden, moet je steeds weer Marokkaanse dingetjes roepen en vergeet je de integratie.

De radicale islamisten van Youth for Palestine en Back to Palestine, met banden naar de moslimbroederschap, erkennen de Israëlische staat niet. Ze wantrouwen mensen die naar Israël gaan en met Joden overleggen. Ze wantrouwen Haneen Zoabi. Daarom zullen ze ook vanavond niet naar de lezing in het Mandelahuis komen. Toen Frank van der Linde, hun zogenaamde, zelfbenoemde woordvoerder, in het Mandelahuis tegen de stedenband Tel Aviv -Amsterdam sprak, waren ze er ook niet.  Praten over Tel Aviv houdt in, dat je erkent dat zoiets als een Israëlische staat bestaat. Ze spreken over "Zionistische Entiteit"

Daar zaten ze dan afgelopen zondag Anya Topolski, Haneen Zoabi en Markha Valenta, gezusterlijk samen op een rij. Zou Haneen Zoabi geweten hebben dat de man achter haar in 1979 werd veroordeeld wegens het smokkelen van pijpbommen voor Al Fatah? Ibrahim Al-Baz, bestuurslid van het Palestina Komitee, wordt tot op de dag van vandaag door de AIVD verdacht van het opzetten van een informantennetwerk voor de Palestijnse terreurorganisatie Al Fatah. Wist Haneen Zoabi dat? Nog belangrijker is de vraag of de 'useful idiots' Anya Topolski en Markha Valenta, die nog een hele wetenschappelijke carrière voor zich hebben, wisten dat ze een echte terrorist de hand hebben geschud. Ze keken in ieder geval niet echt vrolijk.

De slagkracht van  het Palestina Komitee is geslonken tot een aanhang van veertig personen, die wel moesten juichen bij een lezing van Haneen Zoabi, die in hoogst eigen persoon bewijst, dat de Israëlische democratie werkt. De aanhang van het Platform Stop Racisme en Uitsluiting is gekrompen tot een zielig hoopje oude mensen op krukken. Geheel terecht dat er soepsiedie is verstrekt om dit relict uit het verleden in leven te houden.