Bedgeheimen van Annemarie Jorritsma

Lief dagboek,

vandaag lekker vroeg wakker geworden. Laat de buitenwereld maar ver weg blijven. Daar komt Gerlof al tegen me aangekropen.

Ik denk terug aan mijn tijd als kamerlid en later ook wel als minister. Dat ik in die tijd nog uitging in Den Haag. Dan ging ik in mijn eentje naar een homobar, want mannen, ook de Nederlandse mannen, die kunnen erg lastig worden. In een gay gelegenheid heb je nergens last van. Maar je mag je niet door de angst laten leiden.

Het lijkt of het bed totaal aan het veranderen is en daarin spelen, en ik zeg het heel eerlijk, Gerlof en ik een grote rol. We raken in een situatie, dat een klein dingetje plotseling heel groot wordt. Dat maakt een vrouw onzeker. Het loopt steeds verder uit de hand. Opeens voel ik alles veel groter worden.  Ik vraag me af: “Is het nou allemaal zo groot en is het zo anders, dan het was?” . Ik ga er wel in mee, want de dingen gaan nu eenmaal veel sneller en komen sneller bij ons binnen.

Ik tast met mijn linkerhand onder het dekbed en voel een hele dikke bouwfraude aankomen. “Geef het aan mij” hijg ik in het oor van mijn bouwondernemer. De grondwaterpomp in mijn keldertje schudt en vibreert, dat het een lieve lust is.  Ik word er warm van. Dan wordt de hele ellende in mij gepopt.

Gerlof vraagt aan mij: “Was dit verkrachting? “, maar dan zeg ik, en dat weet hij ook best: “Nee, het is alleen maar aanranding!”