Duitser willen zijn

"Ich bin ein Deutscher; ich bin hier geboren!", dat is één van de laatste woorden die Ali David Sonboly, de terrorist die in juli 2016 in München negen mensen doodschoot en daarna de hand aan zichzelf sloeg, sprak. De reactie van de man die hem uitschold, vastgelegd op een youtube-filmpje, maakte het hele probleem met de Duitse- nationaliteit en -identiteit duidelijk: "Was macht dich zum Deutscher? Du bist ein Kanaker".

Er zijn twee volkeren waar het moeilijk, zo niet onmogelijk is, erbij te gaan horen: Duitsers en Japanners. Bij Japanners nemen we een symbiotische eenheid tussen etnische identiteit, nationaliteit en  taal waar. Iedereen weet wie een Japanner is en waarom zou je erbij willen horen? Bij Duitsers is dat moeilijker te definiëren.

Er zijn een paar momenten in de geschiedenis waar duidelijk werd wie Duitser is en wie niet. Na de val van de muur kwam er een migratie van Rusland-Duitsers naar West Duitsland op gang. De Duitse regering accepteerde iedereen die opgaf een Duitse identiteit te hebben. Vaak waren dat nakomelingen van Duitsers die in de zeventiende eeuw naar oostelijke gebieden getrokken waren. Duitsers uit Rusland, Kazachstan, Bulgarije, Ost-Preussen, Oekraïne etc. In die tijd werd vaak de grap gemaakt dat het al voldoende was als je een volwassen Duitse herder meenam om als Duitser geaccepteerd te worden. Kenmerken van het Duits-zijn waren taal (vaak een verbasterde versie van het Platt-Deutsch), afkomst, naam en het feit dat je door de omgeving als "Duits" werd beschouwd.

Deze Rusland-Duitsers hadden de tien jaren erna een grote moeite in de Duitse samenleving te integreren en geaccepteerd te worden. Vechtpartijen in discotheken, prostitutie en drugshandel werden vaak in verband met Rusland-Duitsers gebracht. Doordat de identiteit van deze immigranten duidelijk was (Duits) en door huwelijken en aanpassing, is dat probleem nu opgelost.

Een veel dramatischer moment in de Duitse geschiedenis is de Anschluss, toen Hitler Oostenrijk en Sudetenland inlijfde met het argument dat er Duitsers woonden. De Duitse identiteit, hoewel vaag omschreven, was een argument voor creëren van Lebensraum.



Tijdens de Tweede Wereldoorlog begonnen private organisaties een campagne om mensen die ze als Duits beschouwden "Heim ins Reich" te transporteren. Enkele jaren later werd deze organisatie overgenomen door de SS.  Vanuit Bulgarije werden bijvoorbeeld de Bulgarije-Duitsers per boot via de Donau terug naar Duitsland gebracht. Onderzoek wijst uit dat het begrip Bulgarije-Duitser zeer vaag is en wetenschappelijk niet goed gedefinieerd. Sommige 'Bulgarije-Duitsers' waren afstammeling van immigranten uit de zeventiende eeuw en andere kwamen helemaal niet uit Bulgarije, maar waren jaren daarvoor uit Rusland verdreven. Ook hier was het belangrijkste criterium dat anderen deze mensen als Duitser definieerden. In het derde Rijk aangekomen werden de Bulgarije-Duitsers door de rassen-experts van de SS geselecteerd en sommigen als niet-Arisch zijnde, opgesloten en tewerkgesteld.

De Duitse nationaliteit is pas heel laat geaccepteerd en vorm gegeven. Tot 1848 werden burgers die de Duitse eenheid nastreefden nog opgesloten. In die tijd was nationalisme een vooruitstrevende gedachte die vervolgd moest worden. De schrijver van het Duitslandlied, August Heinrich Hoffmann von Fallersleben, werd vanwege het schrijven van dit lied verbannen uit Pruisen (Duitsland bestond nog niet) en pas na 1848  weer toegelaten.

Tot 1867 bestond er geen Duitsland, maar er waren wel Duitsers. Geen wonder dat de Duitsers een tegenstrijdige relatie met hun eigen identiteit hebben. Des te pijnlijker is het dus, als ik van mijn eigen kinderen moet horen, dat Nederland "tot in de Middeleeuwen nog bij Duitsland hoorde". Welk Nederland en welk Duitsland, vraag ik dan.

De jonge Turken en dus ook jonge Iraniërs, zoals Ali David Sonboly, hebben het veel moeilijker om als Duitser geaccepteerd te worden. Zelfs als je in Duitsland geboren bent, Duits spreekt, bier drinkt, Bratwurst eet en naar Deutschland Sucht Den Superstar op TV kijkt, dan nog wordt je op straat uitgescholden voor 'Kanaker' (iets als zandneger). Dus het valt echt niet mee.

Ali David Sonboly zette zich tegen de jongeren die hij als buitenlander beschouwde af en koesterde zelfs een grote haat tegen Turken Hij pleegde uiteindelijk zelfs een massa-moord op hen, Dit is een dramatische afloop van het onmogelijke proces persé Duitser te willen zijn, maar het niet kunnen worden.    

Kleine olifantjes in Duitse porseleinkast

Vier aanvallen op Duitse burgers, in één week tijd, doet de sfeer in huisje Maduraatje geen goed. Vrijdagavond ontplof ik van woede, als ik hoor van de aanval op een winkelcentrum in München, wetende dat mijn zoon en nichtje daar ergens rondlopen. Op de whatsapp en via sms probeer ik erachter te komen waar ze zijn. De reacties van de Duitse familieleden verbaasde mij.

Duitsland is verreweg het meest politiek-correcte land van Europa, waar steevast over "burgers met een migratieachtergrond" wordt gesproken, als er gewoon "buitenlanders" dan wel "vluchtelingen" worden bedoeld. Bij elke aanslag van de afgelopen week, wordt door de media benadrukt dat er niets aan de hand is. De dader is verward, eenzaam, heeft psychische problemen, is een eenzame wolf, enzovoorts enzovoorts. Na de aanval op het Münchner winkelcentrum wordt er een officieel statement gegeven, dat de dader geen vluchteling is. Fijn om dat te weten. De Syriër die eergisteren een vrouw in mootjes heeft gehakt, was volgens de communiqués 'kwaad op de vrouw'.   De Afghaanse- of Pakistaanse- man die vier mensen in een trein doodstak, was 'in enkele dagen geradicaliseerd'.

In de  leefwereld van de media en de woordvoerders van politie zijn deze terreuraanvallen allemaal kleine olifantjes die vooral niks met elkaar te maken hebben en ook niks met Islam te maken hebben. De levensgrote olifant die intussen door hun politiek correcte porseleinkast stampt, die zien ze niet. Willen ze niet zien. Zelfs als gisteravond een Syriër met een rugzak gevuld met explosieven en metaalsplinters zichzelf opblaast, dan worden er nog geschreven dat het 'niet duidelijk is of de daad een islamitische achtergrond heeft'.

Vrijdagavond whatsapp ik naar de familieapp of bekend is waar mijn nichtje I. is. "Ach gesund und munter"(gezond en goedgehumeurd). Dat valt op dat moment even helemaal verkeerd bij de blanke boze oude man die ik ben. "Munter ist gut, es wird geschossen" whatsapp ik terug. Maar dat valt in de groep helemaal niet goed. "Rustig maar, alles ok".

Als je maar elke terreurdaad apart blijft bekijken en steeds weer verontschuldigingen zoekt en vindt, dan hoeft jouw wereldbeeld er niet onder te lijden. De grote olifant stampt lekker door in de porseleinkast. Intussen verscherpen de politieke tegenstellingen in Duitsland dramatisch. Angela Merkel wordt heftig bekritiseerd, vanwege het wagenwijd openzetten van grenzen. De media worden niet meer vertrouwd.

Alleen als er een drastische toename van veiligheidsmaatregelen wordt georganiseerd, zal dit tij nog te keren zijn.

(Idee van de olifant via Geenstijl)

Frank van der Linde is een 'Schreibtischtäter'

"Kan iemand alvast uitzoeken waar Kees woont?" Deze zin typeert de wannabe activist Frank van der Linde in opperste vorm. Namelijk, dat hij een ander laat uitzoeken waar blogger Keesjemaduraatje woont. Er gaat tegelijkertijd een dreiging van uit, want wat wil hij met het adres gaan doen?  Helemaal niks natuurlijk, want dat durft hij niet. Hij laat dan weer een ander, liefst een allochtoon heethoofd, de kastanjes uit het vuur halen.

Wat zou Keesjemaduraatje dan voor ergs gedaan hebben, dat Frank van der Linde zo uit zijn slof schiet? Niks ernstigs, hoop ik?  Inderdaad, het enig dat de koene blogger Keesjemaduraatje gedaan heeft, is vragen of de aanklacht reeds geseponeerd is.

Keesjemaduraatje heeft Frank van der Linde vergeleken met een terrorist die de woning van Burgemeester van der Laan binnen gaat, met in zijn ene hand een rode roos en in zijn andere een kalashnikov. Daarna heeft Frank van der Linde bij de politie aangifte gedaan.

Dat moet je eens voorstellen. Als bij mij midden in de nacht, in Amsterdam, twee autoruiten worden ingeslagen, dan is er geen politiebureau bereid een proces verbaal te schrijven. Maar als de heer van der Linde even langs gaat, omdat hij weer eens terrorist genoemd is, dan gaan de deuren van de Amsterdamse politiebureaus wagenwijd open. Komt u binnen mijnheer van der Linde. Kopje koffie?

Goede raad is duur! Ik besluit Frank van der Linde via Twitter tot de orde te roepen. Tenslotte is de man directeur van Fast Food geweest, dus die zal toch wel tot een redelijk gesprek in staat zijn? Wat er dan gebeurt, zal iedere lezer verbazen.


Frank van der Linde deelt mij mede, dat de aanklacht door het OM is geseponeerd. Zonder dat mij ooit iets gevraagd is. En zonder dat duidelijk is geworden waarvan ik dan beschuldigd zou worden. Als ik om een screenshot of bewijsstuk vraag, wil Frank van de Linde plotseling geld zien.

Dat is heel raar. De laatste tijd komt iedereen mij geld vragen, maar niemand komt ooit geld brengen!

"Where should I go?"

Vantevoren is mij op het hart gedrukt, dat ik helemaal niks over de Islam mag zeggen. Liever ook niks over Turkije en over Erdogan. Of ik, voor deze ene keer helemaal mijn mond kon houden, alsjeblieft. En dat allemaal omdat de jongste zoon een designer-meisje uit Istanboel op bezoek krijgt en een goede indruk wil maken. Even dacht ik nog aan vluchten naar een andere stad. Maar het is natuurlijk wel mijn huis.

De buurvrouw twittert op donderdagavond een foto van een Turks meisje dat probeert te leren fietsen en dat is dan wel weer een goed teken van integratie. Even later vragen we haar, zittende bij het diner, of ze dan wel kan zwemmen en autorijden. Want dat hebben we allemaal al meegemaakt. Dat een bezoekende aanstaande schoondochter dat niet kan. "En koken", voegt mijn jongste zoon er aan toe.

Ik zit op de bank naar "Big Bang Theory" te kijken als ik uit een ooghoek zie hoe het Turkse meisje de tafel afruimt en met een doekje schoonmaakt. Ik maak een foto en whatsapp het naar mijn collega Ronique. "Ze helpt in de huishouding", deel ik haar opgelucht mede. Als ze nog even zo doorgaat, dan mag ze blijven.

Terwijl mijn jongste zoon met zijn aanstaande Turkse bruid over de Wallen loopt en jointjes rookt, je moet toch iets doen in Amsterdam, besluit het Turkse leger dat het nu wel eens welletjes is met dat islamitische gedoe en bezet de brug over de Bosporus. Er wordt geschoten en vliegveld Attaturk is niet meer bereikbaar.

De volgende ochtend zit er een klein bang vogeltje aan de ontbijttafel. "Where should I go?" vraagt ze mij, terwijl ze driftig op een laptop de vluchten checkt. Allemaal gecancelled. We bespreken wat er zal gaan gebeuren als het leger daadwerkelijk de macht in Turkije grijpt. "Een verkiezing organiseren  zou weinig zin hebben, want dan krijgt Erdogan weer de macht" . Daar sta je dan met je humanistische- liberale gedachtengoed. Wie had gedacht dat ik ooit nog eens een staatsgreep als de minst slechte keuze zou beschouwen?

 Ik zal nog een paar dagen mijn mening voor me moeten houden. Ik hou jullie op de hoogte.

   

Het Midden-Oosten op de Dam

Vanmiddag om 14:00 uur gaat een kleine groep Israël-liefhebbers weer duiven voeren op de Dam in Amsterdam. De bakfiets met Palestijnse vlaggen en grote gephotoshopte afbeeldingen zijn al maandenlang een doorn in hun oog. Foto's van gesneuvelde burgers in Syrië en verwoestingen in Haïti worden als schanddaden van Israël gepresenteerd. Bovendien wordt tot boycot van Israël opgeroepen.

Israëlische toeristen krijgen al in hun eigen  land te horen dat er op de Dam in Amsterdam actie tegen hun land wordt gevoerd. Hoe groot was dan ook hun verbazing, toen ze, terugkerende van een concert van Coldplay, een groep van enthousiaste zionisten met Israëlische vlaggen zagen zwaaien. Een veelheid van positieve reacties viel de vlaggenzwaaiers ten deel. Op een gegeven moment was er meer belangstelling voor de Israëlische vlaggen, dan voor de haatzaai-propaganda van de Palestijnen.

"Jullie zouden vrede moeten sluiten" ,voegde een voorbijgaande winkelende moeder mij toe. "Mevrouw, we zouden het hier meteen op de Dam van Amsterdam doen, als we zouden kunnen. Dit geschreeuw naar elkaar lost niets op". We waren het van harte met elkaar eens.
 "Wat fijn dat je hier staat. Ik verbaas me erover dat een niet-Jood voor Israël opkomt." een oudere bewoonster van Jeruzalem heeft vanuit Madame Tussaud de groep zionistische vlaggenvasthouders gezien en is meteen van de wassen beelden weg, naar de Dam gesneld. Veel leuker om met echte mensen te praten. "Hoe weet u dat ik niet Joods ben?" wil ik nog weten. Maar blijkbaar is dat duidelijk te zien.

Een geheel andere situatie ontstaat als een man met een keppeltje pamfletten van Palestijnen staat uit te delen.  Hij spreekt ook nog Ivriet. Na enig gezoek op de internets blijken we met de fanatieke anti-Israëlische activist Gustav Drayer te maken te hebben. Hij maakt vaak foto's bij pro-Palestijnse acties. een vermomming als gelovige Israëli lijkt hem wel goed op zijn plaats. Zo kunnen we natuurlijk geen duidelijk onderscheid blijven  maken!

Aan het einde van de middag gaat een onervaren Israëlische toerist te dicht met een vlag bij de Arabieren staan en krijgt klappen. De Marokkaanse relschopper wordt door de politie afgevoerd. Daarom mogen de zionistische  actievoerders vandaag niet meer bij de Palestijnse kar komen. Ik stel voor dat we er een muur tussen zetten. Stel je voor dat ze met elkaar in gesprek komen.  Ik ben wel benieuwd waar de Ivriet-sprekende man met keppel dan van de politie mag staan.