#LGBTQIAP bij de Palestijnen

Nou gaan we een overtreffende trap in Het Lijden aanbrengen. Als er één groep is, die in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever lijdt, dan is het wel de mannelijke homoseksuelen. Ik ga jullie uitleggen waarom. Homosexualiteit is verboden in de Gazastrook en niet op de Westelijke-Jordaanoever. In beide gebieden worden homorechten echter niet beschermd.

De Palestijnse Autoriteiten hebben wel een hele grote mond over Palestijnse staat me zus en me zo en erkenning vragen bij de Verenigde Naties, maar zelf geen eigen wetboek van strafrecht bij elkaar kunnen sprokkelen. Het verbod op sex tussen personen van hetzelfde geslacht wordt in Jordanië, en dus ook op de destijds door Jordanië bezette Westelijke Jordaanoever, in 1951 afgeschaft. Die wet geldt nog tot de dag van vandaag.

In Gaza echter, geldt nog steeds de 'British Mandate Criminal Code Ordinance, No. 74 of 1936', die dus op de destijds conservatieve Engelse wet is gebaseerd. Sex tussen mannen is verboden. Over vrouwen wordt niks gezegd. Lesbische liefde mag dus op de Gazastrook! Helaas worden wetten niet steeds volgens het wetboek gehandhaafd.

Waar staan de letters LGBTQIAP voor?

Lesbisch: vrouwen die op vrouwen vallen
Gay: mannen die op mannen vallen
Biseksueel: mensen die vallen op zowel mannen als vrouwen
Transgender: mannen die zich vrouw voelen, vrouwen die zich man voelen
Queer: een parapluterm om je af te zetten tegen 'hokjes-denken'
Intersekse: mensen met zowel mannelijke als vrouwelijke lichaamskenmerken
Aseksueel: mensen zonder behoefte aan seks
Panseksueel: mensen die niet vallen op geslacht, maar op karakter of persoonlijkheid

In de praktijk vluchten jonge mannelijke homoseksuelen vanuit Ramallah naar Israël, zeker als ze een Israëlische vriend hebben. In Israël worden ze niet altijd toegelaten. Op dit moment wonen er 2000 gevluchte Palestijnse homosexuelen in Tel Aviv. Er zijn gevallen bekend waarbij de Israëlische geheime dienst ze probeert te helpen in ruil voor informatie.

Ook de politiediensten van de Palestijnse Autoriteiten zetten mannelijke homoseksuelen onder druk door chantage en proberen ze te werven voor spionage of andere diensten.

In Gaza gaat het er veel harder aan toe. In 2016 wordt een commandant van de gewapende troepen van Hamas, Mahmoud Ishtiwi, geëxecuteerd vanwege homosexualiteit.

Dit alles wetende, verbaast het mij, dat tijdens de Hamas-bijeenkomst in de Spaarndammerbuurt, afgelopen vrijdag, meerdere LGBTQIAP-activisten acte de presence geven. Anja Meulenbelt heeft in Israël zelf, samen met Jan Andreae, trainingen voor homosexuelen gegeven. Vreer, van de partij Bij1, laat met zijn gehele persoon zien wie hij is en waar hij voor staat. Ook de andere aanwezige prominenten, zoals Isabelle Diks (25.000 vrouwelijke voorkeurstemmen) en Sadet Karabulut (SP) moeten zich schamen.

Nu zouden de geachte aanwezigen kunnen zeggen: "Waar bemoei je je mee, want jij mocht niet eens naar binnen", maar des te meer reden eens even te kijken, met wie je nu in zee gaat. Zaher Birawi, de met Hamas verbonden organisator van de Gazavloot, komt zowel in Kopenhagen als in Amsterdam even een kijkje nemen. Zijn contacten met Hamas-leider Haniye zijn onomstreden.

De reis van de vier boten gaat naar Gaza, en is een propagandistische steun in de rug van Hamas.

Dan zouden de dames en heren activisten nog te berde kunnen brengen, dat wat ik doe 'Pink-Washing' is. Het beleid van de Israëlische regering goedpraten door op de rechten van homoseksuelen in Israël te wijzen.

Ik was trouwens naar de bijeenkomst gegaan om later een stukje te kunnen schrijven, dat heeft Sonja Zimmermann goed gezien. Dus ik had zowiezo niet veel gezegd, als ze me van pinkwashing zouden beschuldigen.  Iedereen moet het voor zijn eigen geweten verantwoorden, maar ik vind de steun aan Hamas niet links, niet identitair, niet verbindend, niet divers, niet inclusief en niet intersectioneel, dus ook niet  #LGBTQIAP.