De "Black-Wash" van Kerwin Duinmeijer

De BIJ1-fractie in de gemeenteraad van Amsterdam heeft voorgesteld, op de Dam, een gedenkteken voor Kerwin Duinmeijer op te richten. Kerwin Duinmeijer werd in 1983 door een neo-nazi vermoord. en is daarmee het eerste slachtoffer van racistisch geweld in Nederland. In de raadsmotie en het daaropvolgende artikel in Het Parool valt mij meteen op, dat Kerwin door Sylvana Simons en Jazie Veldhuyzen de achternaam "Lucas" krijgt aangemeten.

Ik vraag per Twitter aan Jazie Veldhuyzen waarom hij Kerwin Duinmeijer nu opeens "Lucas" noemt. Hij antwoordt: "Kerwin Lucas was zijn naam. Duinmeijer is alleen de naam van zijn pleegouders."
Je denkt dat het antwoord logisch is, maar dat is het niet. Op Wikipedia staat dat Kerwin zichzelf "Duinmeijer" noemde.  Als de pleegouders van Kerwin Duinmeijer zwart waren geweest, dan had BIJ1 het niet nodig gevonden, na zesendertig jaar de naam van het slachtoffer te veranderen.

In 1983, direct na de moord heeft de Antilliaanse regering aan minister Korthals Altes al opheldering gevraagd en erop gewezen dat de jongen oorspronkelijk Lucas, de naam van zijn Curacaose vader, heette. (Amigoe 29-09-1983) Blijkbaar heeft de antiracisme-beweging onder leiding van Rene Danen het al die tijd niet nodig gevonden, de Antilliaanse naam te gebruiken.

Tijdens de Kerwin Duinmeijer herdenking in 1993, tien jaar na de moord, roept de broer van Kerwin: "Het was een Lucas, ik zweer het je. (...) Vlak voor zijn dood woonde Kerwin bij de pleegfamilie Duinmeijer. „Die mensen zijn echt goed voor hem geweest hoor", zegt de broer. Maar het doet me verdriet."  (NRC Handelsblad, 21-08-1993)

Direct na de moord is het raciale verschil tussen de pleegouders en Kerwin al een issue, als de zwarte dominee en presidentskandidaat Jesse Jackson bij het graf van Kerwin met de ouders op de foto gaat. Je ziet een zwarte dominee met de blanke pleegouders. Dat is de, op ras en kleur gefixeerde, activisten al een doorn in het oog.

Als er in het Vondelpark in 1985 een monument voor Kerwin wordt opgericht, beeldt de maker een rouwende Antilliaanse vrouw af. Daarmee tot uitdrukking brengende, dat het slachtoffer zwart is. Op dat moment is echter een blanke vrouw aan het rouwen. Als zij zichzelf überhaupt in deze termen kwalificeert. De beeldhouwer Nelson Carrilho legt uit waarom hij een rouwende Antilliaanse vrouw heeft gebeeldhouwd:

"Moeder Rots is een symbool van kracht en onverzettelijkheid. Een sterke vrouw op de Antillen noemen wij Mama baranka (baranka = rots). Je beeldt daarmee de kracht van zwarte vrouwen uit. Moeder Rots is vergelijkbaar met de godin Moeder Aarde in andere culturen, maar omdat Curaçao nu eenmaal uit rots bestaat, is het daar Moeder Rots geworden."
   

Nu komt de laatste fase van 'black-washing' als de naam van de pleegouders al niet meer genoemd mag worden. Kerwin Duinmeijer is nu geheel geïncorporeerd in de black-lives-matter-beweging en zijn dood wordt politiek  uitgebuit door een partij die van zwart-zijn een verdienmodel heeft gemaakt.

Het interessante is juist, dat het leven van Kerwin deze tweedeling tussen rassen niet kende. Geboren op de Antillen, werd hij liefdevol opgevoed door Nederlandse ouders. Frank Boeijen zong het toch al: Denk niet wit, denk niet zwart, maar in de kleur van je hart.