Krakers van Vrankrijk slaan terug

In 2009 heb ik veel over het kraakpand Vrankrijk in de Amsterdamse Spuistraat geschreven, omdat net een bezoeker van het gelijknamige café op de begane grond helemaal verrot geslagen was. Ik heb toen zo veel artikelen over dit incident op mijn blog gepubliceerd, dat het uiteindelijk tot en rechtzaak gekomen is. Twee daders zijn voor de mishandeling veroordeeld.



In die periode gingen veel (ex) krakers informatie aan mij doorspelen. In het café Vrankrijk werd veel drugs verhandeld. Eén van de daders van de vechtpartij woonde helemaal niet meer in een kraakpand, maar in een vrijstaand huis in Krommenie. Zijn vriendin woonde in een peperduur appartement in de Amsterdamse binnenstad. Wat een alternatieve idealistische vrijplaats leek, was al lang een kroeg waar veel geld werd verdiend.

Ik heb met veel interesse naar de documentaire gekeken omdat er mensen in meespelen die ik slechts eenmaal ontmoet heb, maar toch voor mij, door de verhalen zijn gaan leven. Walter, de man die helemaal op het einde met de documentairemaakster in bad gaat zitten, was destijds een hele goede kennis van schrijfster Natasha Gerson. Zij ging zich ook met de affaire bemoeien en dan weet je wel wat er gebeurt: Een hele lading shit over je heen.

Ik ken Walter ook van onze demonstratie tegen de Islam in 2008 op de Dam. De krakers van de Spuistraat kwamen weliswaar veel te laat, want in hun bed blijven liggen, maar toen ze kwamen werden ze gewelddadig tegen het groepje demonstranten. Ze werden, zoals je in de onderstaande video kan zien, door de politie gesteund.



Er zitten enkele tragische aspecten aan het leven in kraakpand Vrankrijk. De bewoners geven van het weinige geld dat ze hebben, een bedrag aan een vluchteling. Er staat zelfs een kamer klaar voor de vluchteling in huis. Eén van de bewoners vertelt zelf dat de vluchtelingen soms neerkijken op de krakers. Eén van de vluchtelingen ging zelfs al op de eerste dag van het verblijf politieke posters van de muren rukken.

Die ervaring heb ik zelf ook. In de Indische Buurt hielpen we destijds Poolse vluchtelingen te huisvesten. Karl Kreuger hielp het liefste mooie Poolse vrouwen over de grens te komen. Eén van die vrouwen vroeg aan mij waarom wij in zulke armoedige panden woonden. We woonden toch in het kapitalisme, dan kan je toch werk gaan zoeken. Ze heeft in mijn geval uiteindelijk gelijk gekregen, maar hier zie je dat vluchtelingen juist naar Nederland komen vanwege het geld dat hier verdiend kan worden. Ze hoeven niet persé anti-kapitalistisch te zijn, want dan waren ze wel in hun eigen land gebleven.

Toen Walter op zijn kamer zijn verzameling T-shirts liet zien, bedacht ik mij opeens dat je niet tegen dit soort 'idealisme' in moet gaan. Het is in feite shockeren en er zit heel weinig ideologische basis achter.  Als je met een T-shirt met Rote Armee Fraktion door Duitsland gaat lopen, dan spoor je niet helemaal. Dan heb je je niet helemaal in de achtergronden van de RAF verdiept. Op dezelfde manier roepen dit soort mensen ook "Gaza".

Ik identificeerde mij meer met de tentenbouwer, die ook een soort concierge-rol speelde. Hij vroeg zich af  waarom de andere bewoners niet gewoon een electricien bellen als er iets stuk is. Een hele goede vraag. Als je antwoord op die vraag krijgt, dan begrijp je ook waarom deze mensen bij elkaar zijn gaan wonen. Wel schelden op het groot-kapitaal en op mensen die geld verdienen, maar zelf nog niet tot basale handelingen in staat.

Het hoogtepunt kwam natuurlijk, toen Walter gewoon in zijn bed bleef liggen en de anderen een hele zware ijzeren balk door zijn slaapkamer droegen om de pui te repareren. Dat herinnert mij eraan, dat wij in ons Duitse pand ook nog een pui moeten repareren. Als de krakers dat kunnen, dan kunnen wij dat toch ook? Mijn vrouw is er nog niet van overtuigd!