U leeft toch nog?

Door Keesjemaduraatje
"Dat is nou typisch Keesje, dat hij zich over bepaalde dingen ontzettend kan opwinden, waar andere mensen helemaal geen kwaad in zien." Dat was ongeveer de boodschap van de ex-basketbal-speler Lange M., die tevens bij ons op het werk de functie van Incidentmanager uitoefent. "Ja, dat is wel waar. En wel speciaal als het de WO II betreft", bevestigde ik zijn typering. Daar kan ik me mateloos en eindeloos over opblijven winden.
"Weet je dat ik een keer meegelift ben met een Nederlandse SS-er?", vroeg ik de Lang M.
"Nee, dat heb je nooit eerder verteld, maar ik weet zeker dat er nu een interessant verhaal komt."
"Heb je even tijd", vroeg ik hem.
"Nou, weliswaar zit de Grootste Gloeilampen Fabriek in het zuiden van het land in een crisis en moeten er nog een aantal incidenten geregistreerd worden, maar vertel op."

Ik stond te liften bij Hengelo, want ik was op weg naar Duitsland, waar mijn vriendin en huidige vrouw toen woonde. Er stopte een wat oudere Mercedes, met een man van rond de zestig jaar oud erin. We schrijven het jaar 1982. Die man nam me mee en we raakten aan de praat. Hij vertelde dat hij op weg was naar een bijeenkomst in Duitsland. Tussendoor maakte hij opmerkingen over "Westmark" en "Westland". Ik wist intussen genoeg van de Tweede Weereldoorlog, om te weten dat het nazi-aanduidingen waren voor het westelijke gebied van het "grote Duitse rijk", Nederland dus. Nou ja, ik was blij dat ik in een auto zat en niet meer moest wachten, dus ik besteedde er verder geen bijzondere aandacht aan.

Na een tijd vertelde de automobilist, dat hij bij de SS aan het Oostfront gevochten had en dat hij eigenlijk op weg was naar een bijeenkomst van oud SS-ers. Nou ja, daar wilde ik natuurlijk meer van weten. Hoe was hij dan bij de SS terecht gekomen, wilde ik weten en was dat uit misleiding, naïviteit, of uit avontuurlust?

Nee, dat was allemaal niet het geval. Mijnheer was als overtuigde nazi naar het Oostfront vertrokken, om tegen het bolsjevisme te vechten. Daarna vertelde hij, dat hij na de oorlog helemaal geen werk meer kon vinden en dat hij uiteindelijk maar als vrachtwagenchauffeur was gaan werken en later als freelance fotograaf. Hij vond het nog steeds een groot schandaal dat hij het na de oorlog zo moeilijk had gehad. Terwijl hij helemaal geen antisemiet was, want hij had nu een relatie met een "jodinnetje". De manier waarop hij dat uitsprak, was al angstaanjagend. Ik werd in toenemende mate onrustig.

Ja, vroeg ik toen, dat is allemaal erg natuurlijk, maar was hij dan na de oorlog helemaal niet gedetineerd geweest? Na de oorlog was hij gedetineerd in een kamp en daar was hij mishandeld en waren zijn dagboeken afgepakt. Dat was toch wel het meest schandalige en daar was hij nog steeds erg kwaad over. Ik werd nu erg kwaad.

"U bent misschien mishandeld en dat is ook erg, maar u leeft tenminste nog. 6 miljoen joden hebben het niét overleefd"

De SS-er ging midden op de E30 op zijn rem staan en reed daarna de berm in. "Eruit", schreeuwde hij tegen mij. Ik stapte uit en gooide iets te hard het portier achter me dicht. Hij kwam aan de aan andere kant uit zijn auto en kwam met zijn vuisten omhoog op me af. "Ik sla je op je bek", riep hij woedend. Opeens werd het helemaal stil rond me en ik bleef rustig wachten tot de klap kwam. Die kwam niet. Hij begon te praten, dat hij toch ook tegen mij aardig was geweest en me meegenomen had en waarom ik dan zo vervelend tegen hem was. Ik zei helemaal niets meer.

Hij stapte in zijn auto en reed weg. Mij helemaal alleen achter latend, midden op de Autobahn, zonder afrit in zicht.

(Dit fragment is een voorpublicatie uit de beruchte en nietsontziende oorlogsroman, die alle andere romans over de Tweede Wereld oorlog overbodig gaat maken, getiteld "Bad Bentheim")