Vittorio Arrigoni: Sterven voor een onbereikbaar doel

Een intelligente lezeres stelde mij de volgende interessante vraag: "Vanwaar jouw pre-occupatione met het leven en sterven van Vittorio Arrigoni? Het lijkt alsof je er een ironisch grapje van maakt." Die vraag wil ik graag beantwoorden aan de hand van het volgende filmfragment, waar Vittorio Arrigoni op 21. Okt. 2009 in de Junge Welt Ladengalerie te Berlijn zijn prachtboek  "Stay Human" voorstelt. De beelden en de discussie bij de boekpresentatione verklaren eigenlijk alles.

Een blogger vermoord door salafisten
Vittorio Arrigoni is een blogger. Hij houdt van het leven: gaat naar de sportstudio, maakt afspraken met meisjes, zet zich in voor de onderdrukte medemens, wil zich vrijmaken van zijn als onderdrukkend ervaren ouderlijk huis en wil iets groots verrrichten. Dan wordt hij gekidnapped door salafisten om een extreem-fundamentalistische prediker, die zelfs voor de Hamas een gevaar vormt, vrij te krijgen. Maar hij wordt meteen na de ontvoering gedood. Opgehangen in het huis waar hij wordt vastgehouden. Je kan Vittorio Arrigoni dus beschouwen als slachtoffer van de islam. Dat zijn medestanders hem nu proberen voor te stellen als slachtoffer van Israël, speelt geen rol. Hij is omgebracht vanwege een conflict tussen Hamas en een radicaal-islamitische groepering. In die zin gaat mij dat net zo erg aan als de moord op van Gogh, die ook hele rare dingen zei en schreef, maar omgebracht werd vanwege zijn kritiek op de islam.

Communisten in dienst van Allah
Rondom Vittorio Arrigoni hangt een hele rare sfeer van oud Italiaans communisme, met aanhangers die heel hard "Bandiera Rosso" zingen en denken dat de wereld dan verandert in een socialistisch paradijs en die tegelijkertijd heel erg voor de Palestijnen zijn, zonder precies te kijken naar wat die Palestijnen nou eigenlijk voor doelen nastreven en voor idealen hebben. Het is martialisch revolutionair elan met de nodige symboliek zoals Che-Guevara petjes, rode vlaggen, zwarte kleren, Massen-Kundgebungen. Dezelfde type revolutionairen die in de jaren zeventig de RAF en Brigate Rosse aanhingen en fabriekdirecteuren in hun knieën schoten, die rennen nu over het strand van Gaza om de vissers te "beschermen". Dat gaat in één moeite door. Dat is een thema dat mij nu eenmaal mateloos interesseert, alleen al omdat ik begin jaren tachtig verschillende van deze types persoonlijk heb leren kennen. Het thema staat niet zo ver van mij weg als velen denken en ikzelf pretendeer.

Nieuw antisemitisme in Duitsland
Het is geen wonder en ook geen raadsel, waarom er op de laatste Gazaboot een geachte afgevaardigde van de Links-Partei meevoer en waarom met name de trotzkistische- en oud-SED-aanhang in Duitsland zo enthousiast meedoet in het demoniseren en delegitimeren van Israël. Inge Höger, geboren in de landkreis Diepholz, waar ik ook tien jaar heb gewoond, is een voorbeeld van hoe vakbondskaders en afgevaardigden van de extreem-linkse "Linke" bij de anti-Israel acties betrokken raken. Na jaren schaamte en verwerken in de Bondsrepubliek (West-Duitsland) en na 40 jaar zwijgen en niet-verwerken in de DDR, mogen de jonge Duitsers eindelijk weer eens los gaan op Joden en "Kauf nicht bei Juden" roepen. De naam zegt het al. Opvallend hoe in het filmfragment de vragenstelster in staat is de haat tegen Israel te combineren met haar biologisch dynamische leefwijze. Het is een gave.

Links antisemitisme
Deze keer komt het antisemitisme vanuit de extreem-Linkse hoek en het is maar de vraag of dat wel zo bijzonder is. Tenslotte heeft het antisemitisme in de Sovjet-Unie en de Oost-Europese landen ook rustig door kunnen sudderen vanwege de communistische retoriek en gebrek aan mensenrechten.
Dat "Het Volk" als statische, heilige en te beschermen eenheid , van vreemde smetten vrij, wordt beschouwd, is een concept dat ook bij onze SP voortdurend op de loer ligt.

Activisme voor jonge mensen
In zekere mate worden de jonge linkse activisten, met hun Che-Guevara symboliek en hun petjes ook opgeofferd voor een ideaal. Ze gaan naar Gaza en Judea en Samaria, waar de dood voortdurend op de loer ligt: Door aanslagen van salafisten, door het verkeerd geraakt worden door traangasgranaten of het overreden worden door een bulldozer. Er is altijd wel een manier om jezelf voor het revolutionaire vuur op te offeren. Het is wel een beetje heel shit voor de International Solidarity Movement dat Vittorio Arrigoni nu door een islamite is gedood. Dat had anders gekund. Nu is het de vraag of de beweging in staat is langzamerhand toch de Joden van deze moord te beschuldigen. Eerste tekenen in Arabische teksten van de PA zijn er al.

Sterven voor een onbereikbaar doel
Door op jonge leeftijd te sterven voor een onbereikbaar doel, zoals Che Guevara, Malcolm X, Andreas Baader en Ulrike Meinhof  verbind  je de linkse idealen met  religieuze inspratie en kan je hele generaties erna mobiliseren. Ook dat is een strijdmethode die de communisten gemeen hebben met de islamisten. Wat voor tekorten er in Gaza ook zijn, als je sterft voor het ideaal zijn er altijd mooie affiches met de afbeelding van jouw hoofd in vier kleuren offset gedrukt. Dat organiseren ze heel goed. Zodat je als martelaar de geschiedenis en de hemelpoort binnen kan gaan.

Dat zijn dus processen en gebeurtenissen waar ik me voor interesseer en die ik graag beschrijf.
"Restiamo Umani !!!"

(op de foto: Inge Höger, afgevaarduigde van de Links-Partei op de Gazaboot)