HALT tentoonstelling in de TAC, Eindhoven

Het is misschien de laatste kans een artistieke tentoonstelling in het Temporary Art Centre te Eindhoven te bezoeken. Krantenberichten lezende, weet ik dat er geen stroom- en gasrekeningen meer worden betaald en dat de stad andere plannen met deze grond tegenover het PSV-stadion heeft. De laatste tijd wil de gemeente Eindhoven nog al graag hele hoge woontorens bouwen. (zie noot onderaan)

Als ik dan op een 'boycot Israël' website moet lezen dat '11 opkomende kunstenaars uit Nederland en Palestina hun visie op kolonialisme en postkolonialisme presenteren', ben ik toch wel benieuwd. Welke kunstenaars zijn dat en hoe brengen ze het thema Israël in verbinding met kolonialisme?

Aan de buitenkant van het TAC-gebouw is niet te zien dat hierbinnen een artistieke post-koloniale strijd wordt gevoerd. Als ik echter de lange gangen van het gebouw doorloop, zie ik eerst de BDS-activiste Sonja Zimmermann. Ik groet haar vriendelijk, tenslotte hebben we een gemeenschappelijk themagebied. Daarna bestel ik een koffie bij de bar en loop daarbij de vredesactiviste Jose van Leeuwen recht in de armen. Ook van haar kant geen greintje sympathie. Dat kan nog een gezellige avond worden.

Mijn designer-zoon zal mij door de tentoonstelling begeleiden. Het eerste kunstwerk ligt direct bij de deur en bestaat uit een verzameling negerfiguren uit het stripboek "Kuifje in Afrika". Het is niet mogelijk de zaal te betreden, zonder op een neger te trappen. Het doet mij een beetje denken aan de universiteit van Teheran, waar Israëlische vlaggen direct achter de deur liggen. Het is de bedoeling daar op te trappen.



Mijn zoon voelt zich door de opstelling van spreekballonen en uitgeknipte stigmatiserende stripfiguren aangevallen en geprovoceerd. "Het is een stripboek uit 1931 en nu wil de kunstenaar ermee bewijzen dat wij racist zijn. Terwijl alle mensen tegenwoordige weten dat het hier om stereotiepe voorstellingen van de neger gaat. Wat willen ze nu bewijzen?" Ik vertel hem dat ik ben opgegroeid met stripboeken van "De generaal", waarin mensen in Afrika steevast worden uitgebeeld als kannibalen die zendelingen in een grote pot kokend water gooien. Daarom heb ik er geen moeite mee als dit soort stereotiepen en clichés aan de kaak worden gesteld.

Intussen neemt beroepsactiviste José van Leeuwen, die niet met mij wil praten, nadat ze mij een buurthuis in de Spaarndammerbuurt heeft uitgegooid, van achter foto's van mij en zet die op facebook. Dat is haar manier van communiceren, mijnheer.

Opvallend detail van de tentoonstelling is, dat de makers van te voren niet bekend hebben gemaakt, wie de financiers en de meewerkende bedrijven van de tentoonstelling zijn. Dat zijn o.a. de A. M. Qattan Foundation uit Rammalah, de Lutfia Rabbani Foundation, Docp en Cultuur Eindhoven. Misschien durven de organisatoren de namen van deze geldschieters niet op de website te zetten, bang om met een BDS-actie in verband gebracht te worden. Je mag er echter vanuit gaan dat de financiers toch waar voor hun geld willen krijgen.

De kwaliteit van de getoonde kunstwerken is hoog. De makers gaan uit van hun eigen leefwereld en geschiedenis en zetten die ervaringen en gevoelens om in kunst. De gebruikelijke flirt met terroristische helden blijft geheel achterwege in deze tentoonstelling. Een kunstenaar heeft een koffiepot in de vorm van een machinegeweer gemaakt. Misschien wil hij hiermee tot uitdrukking brengen, dat Arabische mannen in Libanon liever met elkaar koffie zitten te drinken, dan met een machinegeweer de grens met wat zij 'Palestina' noemen, over te steken. We weten het niet.

De Arabische kunstenares Marah Zouabi toont op de tentoonstelling een film, waarin twee jonge vrouwen op een stoep in Libanon zitten en over hun familie praten. Een oud-oom van de vertelster is in 1948 op de grens tussen mandaatsgebied Palestina en Libanon vermist geraakt. De reden of oorzaak wordt niet verder gethematiseerd.

We gaan naar een zijruimte van de tentoonstelling. Er worden video's van marcherende blanke Amerikanen in de jaren zestig getoond. Ik zeg tegen mijn zoon: "In het denken van de antiracisten is het altijd de ander die racist genoemd wordt." Je zou ook eens bij jezelf te raden kunnen gaan en je afvragen welke post-koloniale gedachtes jezelf hebt.

Vreemd genoeg is het thema kolonialisme in de tentoonstelling geconcentreerd op twee volkomen verschillende opvallende thema's: namelijk 'Palestina' en 'Zwarte Piet'. Iemand als Gloria Wekker, die vandaag in de TAC een lezing houdt of Sylvana Simons, zullen ongetwijfeld uit kunnen leggen dat deze twee thema's heel erg bij elkaar horen, maar het gemiddelde kunstzinnige publiek van Eindhoven heeft hier toch wel enige uitleg bij nodig.

Waar de Arabisch/Libanese kunstenaressen in zichzelf gaan en zich afvragen wat het thema vluchteling en 'Heimatvertriebene' met henzelf doet, dit verwerkende in kwalitatief hoogwaardige kunst, hebben de 'Zwarte-Piet-kunstenaars' zich er gemakkelijk vanaf gemaakt. Een paar opruiende afbeeldingen van Jerry Affriye (Knowl'dge Cesare) en demonstraties maakt nog geen kunst. Dat het thema met kolonialisme te maken heeft moet ook nog uitgelegd worden.

We krijgen lekker zoet gebak van de organisatoren en er wordt een life performance vanuit The Student Hotel via Skype uitgezonden. Dan komen we al weer aan het einde van een geslaagde avond. De ondersteundende activisten Jose en Sonja zijn dan al lang weer naar huis. Teleurgesteld dat 'het Lijden van het Palestijnse Volk' en 'De Bezetting' slechts zeer terloops aan bod is gekomen en dat de boycot van Israël door deze tentoonstelling geen stapje dichterbij is gebracht. 

Reactie van TAC Eindhoven: De energierekening zal spoedig worden betaald. Zie ook de reactie in het ED

           

De grijstonen van Een Ander Joods Geluid

Voor de radicale dogmaticus zijn genuanceerdheid en grijstonen uit den boze. Je kan kiezen tussen de absolute waarheid en de juiste leer en dan zit je goed. Kies je voor de andere kant, dan ben je dus slecht, een verrader en een afvallige. Voor de omlaag gevallen 'journalist' Stan van Houcke zijn de fronten duidelijk. Je bent voor of tegen de Verenigde Staten. In het verlengde van dit standpunt. ben je ofwel een zionist, ofwel je wijst het bestaan van Israël geheel af. Grijstonen en nuances zijn, in zijn denken, niet mogelijk.

De moeder aller Palestinos in Nederland, Anja Meulenbelt, vat de discussie over de staat Israël samen in drie paradigma's. Paradigmaatje één houdt in, dat je door dik en dun Israël steunt, zoals vijftig jaar geleden nog 80% van de Nederlandse bevolking deed. De Mammoetwet was nog niet ingevoerd, de kinderen leerden nog taal en rekenen op school en de bromsnor was nog de baas op straat.

Paradigmaatje twee, waar de linkse dogmatici dus een enorme hekel aan hebben, ziet ook nog genuanceerde andere belangen, zoals bijvoorbeeld de situatie van Arabische vluchtelingen en de democratische rechten in een seculiere staat. Als laatste paradigma noemen we paradigmaatje drie, waar de Palestijnen en de met hen verbonden terreurorganisaties het gehele gelijk aan hun kant hebben. Dat is zeg maar het standpunt van Stan van Houcke , Sylvana Simons en Anja Meulenbelt.

We gaan terug naar het jaar 2000 als Stan van Houcke samen met Anneke Jos Mouthaan van Een Ander Joods Geluid naar Gaza reist en verslag doet van de rellende Palestijnse jongeren. Het moment van pro-Palestijns activisme door Stan van Houcke kunnen we op de dag nauwkeurig situeren, namelijk als er kogels inslaan, vlak bij het hoofd van Stan en als een Palestijnse jongen wordt geraakt.

In die periode begint ook zijn vriendschap met andere leden van EAJG, zoals de hoogleraar Evelien Gans. Ze kennen elkaar nog uit de kraakbeweging. Stan van Houcke is stadreporter en Evelien Gans woont in het Blassius blok.

Ook al kent Stan van Houcke de mensen achter deze pro-Palestijnse groep, toch wringt er iets. EAJG erkent namelijk het bestaan van de staat Israël, met die toevoeging, dat het in hun ogen een seculiere staat voor iedereen moet worden. Bovendien is het officiële standpunt van EAJG dat alleen producten van de bezette Westelijke Jordaanoever geboycot mogen worden, en dus geen producten uit heel Israël.

Je mag er van alles van vinden. Noem het naiëf of niet doordacht. Dat is nu eenmaal het standpunt van EAJG. Grijstonen.

Sind een paar weken voert Stan van Houcke een heftige campagne, recht op de persoon, tegen Daphne Meijer en Jaap Hamburger van EAJG. De argumenten en methodes die hij daarbij gebruikt gaan ver over de schreef. Het is wel grappig. Daphne Meijer heeft een jaar geleden nog een congres “Shrinking Spaces” met Shawan Jabarin (Al Haq) in Den Haag helpen organiseren. Althans daartoe opgeroepen. Ze staat volledig aan de kant van de Palestijnen. Het is een keurige Groenlinkse dame uit Amsterdam-Oost. en toch wordt ze nu door Stan van Houcke helemaal kaltgestellt.

Alle antisemitische sentimenten worden door Stan van Houcke uit de kast gehaald. Je gelooft gewoon je ogen niet, als je bedenkt dat deze man gewoon voor de VPRO gewerkt heeft. Zo beschrijft hij Hans Knoop, Daphne Meijer en Jaap Hamburger consequent en in tien artikelen als "Zionistische Meute". Als hij aan Daphne Meijer vraagt wat haar niet bevalt in het artikel van Dimitri Verhulst Hulst in De Morgen geeft ze nog netjes antwoord, het is tenslotte toch de grote held van links, Stan van Houcke: "Het geschmier met de neus van Serge Gainsbourg bevalt me niet. Dat is een antisemitische troop die Verhulst echt heeft opgegraven uit een diep graf, zo vervelend en ouderwets. En de negatie van het verschil tussen Joden en Israëli's."

Deze discussie is het begin van een wekenlange schmiercampagne tegen de aanhangers van EAJG, die tot de dag van vandaag doorgaat.

Stan van Houcke: "En verdomd als het niet waar is, er is altijd wel een maffe exponent van het uitverkoren volk die via een ingewikkelde kronkelredenering er heilig van overtuigd is dat van welke kritiek dan ook een gaslucht opstijgt, en de weg vrijmaakt naar een tweede Holocaust."

Intussen blijft Daphne Meijer gewoon antwoord geven, maar dan wordt Stan van Houcke echt gemeen, als hij namelijk de loyaliteit  van Daphne ter discussie gaat stellen: "(...) volgens de regels van de nederlandse taal ben jij joods, met een kleine letter, omdat jouw nationaliteit nu eenmaal Nederlander is. dat je een dubbele loyaliteit hebt, is jouw goed recht, maar taalkundig blijf je een joodse dame."
    
Het is dat de linkse VPRO-journo van Houcke het allemaal schrijft, maar uit de mond van een lid van Identitair Verzet of een andere populistische stroming zou het hoogst verdacht zijn en tot ophef leiden.

Gelukkig schetst even later Stan van Houcke wat de achtergrond van dit hele spektakel is, namelijk dat Daphne Meijer in 2010 hem heeft toevertouwd, dat "Onder Joden de liefde' voor Israël  diep en onvoorwaardelijk is, dieper misschien dan de liefde voor Nederland." Dat is gewoon een observatie van Daphne, maar voor Stan is het een 'foute mening'.

Dat de leden van EAJG dapper weerstand bieden  en met elkaar solidair zijn, dat bevalt Stan van Houcke ook niet.  Stan is wel voor solidariteit, maar alleen als het om dappere boeren uit de derde wereld gaat. Als hij zelf de wind van voren krijgt reageert hij als volgt: "De ergernis dat een goj zich bemoeit met wat in eerste instantie als een puur joodse zaak wordt beschouwd? Het zou me niet verbazen, aangezien onder joodse westerlingen de kwestie Israel als een tribale aangelegenheid wordt ervaren die onvermijdelijk heeft geleid tot allerlei onderling sektarische opvattingen."

Voor een sektarische fundamentalistische dogmaticus als Stan van Houcke is het van belang, dat linkse mensen en zeker mensen die samen met hem in een smoezelig kraakcafé hebben gezeten en zich door hem onzedelijk hebben laten betasten, de staat Israël in zijn geheel afwijzen. Het liefst daarna nog plat op de grond gaan liggen. Hij verwijt Daphne Meijer dan ook: "Het hypocriete van een zioniste als Daphne Meijer is dat zij het doet voorkomen alsof er een zionisme bestaat met een menselijk gezicht. Dit weerhoudt haar niet om af te zien van haar recht op terugkeer, dat het huidige Joodse regime in Israel met optimaal geweld in stand houdt." Opnieuw dus, het verwijt van gebrekkige loyaliteit. Het is Dreyfuss all over again. En door het bord voor zijn kop, ziet hij het zelf niet eens.

Er worden nieuwe woorden in stelling gebracht, omdat Stan van Houcke het pleit nog steeds niet kan winnen. Tijdens mijn onderzoek naar het Palestina Komitee, heb ik gemerkt, dat de Joden in Nederland vaak "emotionele sentimentaliteit" wordt toegedeicht. En dan heb ik het over de linkse intellectuele Grachtengordelelite, die dit zegt. Stan van Houcke doet dit als volgt: "

"Vandaar dat ik me intuitief verzet tegen elk tribaal gevoel, het sentiment waarop het zionisme is gebaseerd. Ik stel dit omdat inmiddels een tweede bestuurslid van Een Ander Joods Geluid via Facebook haar woede heeft geuit over mijn kritiek op de zionistische banalisering van de werkelijkheid."

Alles is al gezegd. Stan van Houcke heeft het voorgoed verbruid bij de redelijke genuanceerde EAJG, dat denkt in grijstinten. Dan komt het thema 'fascisme' eindelijk uit de kast. De staat Israël wordt vergeleken met 'fascisme'. Daarmede de aanhangers van het zionisme, waar hij ook Daphne Meijer en het EAJG toe rekent, ook bij de fascisten te scharen. Het is dat Stan van Houcke zo'n slappe laffe zak is, anders zouden we ons nog zorgen moeten maken.

De Boekenplank van Keesjemaduraatje

Nu willen jullie zeker ook wel weten welke boeken er op mijn boekenplank staan.
Vandaar dit filmpje uit 2008, opdat wij niet vergeten:

De kakkerlak

Diverse voorbeelden van genocide en massamoord, zijn te noemen, waarbij de slachtoffers werden vergeleken met kakkerlakken of ander ongedierte. De massamoord op de Tutsi's in Ruwanda (1994) werd voorafgegaan door oproepen op de radio, waarbij de kreten "Dood! Dood! De graven met kakkerlakken zijn nog maar halfvol! Haast jullie en vul ze allemaal!", werden geslaakt.
Bekend is ook de nazi-propagandafilm "Der Ewige Jude" waarin Joden als krioelende ratten worden afgebeeld. Voor de massamoord op Armeniërs werden soortgelijke dehumaniserende vergelijkingen gemaakt.

Het is dan ook verbazingwekkend, dat een pro-Palestijnse demonstrant zonder problemen, op de Dam in Amsterdam, een Israëlische vlag met daarop kakkerlakken afgebeeld, mag laten zien. Tenslotte is Israël een met Nederland bevriend land en is de associatie met ongedierte, zeker in het licht van de geschiedenis, abject.

Nog meer verbazing wekt het tonen van de Davidsster in de vlag van Israël, waar een hakenkruis doorheen is getekend. Het hakenkruis is op zich al een verboden haatdragend symbool en dan ook nog in combinatie met de Davidsster, toont niet alleen onbeschoftheid, maar is gewoon verboden. De Europese regels laten het vergelijken van de Israëlische staat met het nazi-regime ook niet toe. Dit wordt als zijnde antisemitisch beschouwd.

Wie schetst onze verbazing als we horen dat deze Palestijnse demonstrant, Robert Willem van Norren, geheel vrijuitgaat. Op de website Rechtspraak staat de gehele rechterlijke uitspraak te lezen.(26.03.2019-Publiek vertoon van davidsster met hakenkruis of kakkerlak strafbaar?)

Aangezien Robert Willem van Norren voor deze vergrijpen niet wordt aangeklaagd, heeft Michael Jacobs hoger beroep aangetekend. Daarover staat dit te lezen:

Klager (Michael Jacobs -KB) heeft aangifte gedaan van opruiing, belediging, groepsbelediging, haat zaaien en grens-overschrijdend gedrag omdat beklaagde op 29 juni 2017 op de Dam te Amsterdam heeft gedemonstreerd waarbij een Palestijnse vlag werd vertoond, anti-Israël leuzen werden geroepen en door beklaagde achterop zijn scoot-mobiel een afbeelding van een Israëlische vlag met daarin verwerkt een hakenkruis is getoond.

Klager heeft in zijn aangifte verklaard dat hij zich, mede vanwege zijn familiegeschiedenis, persoonlijk beledigd voelt om een afbeelding waarin een davidsster en een hakenkruis waren gecombineerd te moeten waarnemen.

Geen vervolging

Toch zal het hof geen bevel tot vervolging geven. Beklaagde heeft in raadkamer verklaard dat hij van de afbeelding van de Israëlische vlag met een hakenkruis geen gebruik meer maakt of zal maken omdat ook hij beseft dat hiermee veel mensen, zeker van joodse afkomst, worden gekwetst. Hetzelfde geldt voor de afbeelding van de Israëlische vlag met een kakkerlak erop.

Er zijn op dit moment geen aanwijzingen dat beklaagde toch in herhaling zal vervallen. Het hof is onder deze omstandigheden van oordeel dat een vervolging van beklaagde onvoldoende toegevoegde waarde heeft.

De achtergrond van dit verhaal is, dat de inmiddels overleden pro-Palestijns activiste Margriet Teders, over de Davidsster met het hakenkruis heeft geklaagd, ook vanwege haar familieachtergrond.

Nederlandse Rechtstaat

Hoe moeten we nu het afwijzen van het beklag van Michael Jacobs interpreteren? Vindt de rechtbank het een goed idee om met kakkerlakken op een Israëlische vlag te demonstreren? Is opeens het hakenkruis een toegestane publieke uiting?

Volgens mij is de eenmaal ingeslagen weg, het niet willen vervolgen van Robert Willem van Norren, belangrijker voor de rechtbank, dan het erkennen van de tot haat en moord leidende symbolen. De rechtbank wil gewoon Michael Jacobs geen gelijk geven. Terwijl hij wel gelijk heeft. 

Opvallend is ook, dat als argument wordt ingebracht, dat Robert Willem van Norren het niet meer zal doen. Dat is blijkbaar voor dit soort vergrijpen in Nederland reden om iemand niet te vervolgen. Intussen heeft de aangeklaagde een Facebookpagina met de naam "Humans against Zionism" opgericht, waar hij opnieuw het dehumaniserende karakter van zijn acties demonstreert.

Kleren kopen in tien minuten

Het is weer tijd voor mijn jaarlijkse aanschaf van kleren in Minden (Duitsland). Normaal gesproken kan dit proces in tien minuten doorlopen worden. Mijn jongste zoon zoekt de kleren in de winkel en brengt ze naar het pashok. Ik pas de kleren en als alles verzameld is, wordt er betaald bij de kassa.

De locatie waar het kleding inkoopproces plaats vindt, is C&A in Minden. Ik beweer, dat C&A in Duitsland een geheel ander assortiment kleding aanbiedt, dan in overige C&A filialen in andere landen.

Deze keer begeleidt de geschiedkundige zoon mij bij de shopping tour. We lopen zoals altijd de winkel binnen en al spoedig heb ik een jeans broek met de juiste maat gevonden. Toch kijken we voor de zekerheid nog even om ons heen en tot onze stomme verbazing staan we midden in de dames afdeling.  "Dat kan niet" breng ik stamelend ter berde. "Ik initieer het inkoopproces altijd op de begane grond, linksaf en dit is de begane grond linksaf."

Na even zoeken arriveren wij op de eerste verdieping, herenkleding. Tot mijn grote irritatie hangen de geruite houthakkerblouses niet op de juiste plaats. Alles in veranderd. C&A Minden heeft de plaats van de diverse categorie herenkleding geheel geherstructureerd. Goede raad is duur.

De houthakkerblouses zijn alleen te verkrijgen met korte mouwen en bovendien met niet compatibele kleuren. "Het moet niet gekker worden, met deze moderniteiten". Gauw op zoek naar de C&A jeans overhemden. Na communicatie met de dienstdoende afdelingschef, blijken de jeans overhemden gewoon bij de overige overhemden te zijn ondergebracht. Korte inspectie leert ons dat de drukknoopjes door gewone witte knopen vervangen zijn. Horror. De blouses kunnen wel gepast worden, maar ten einde dit te realiseren, dient men zich bij het rek met pasblouses te vervoegen. Zo gezegd zo gedaan. De klok tikt onverbiddelijk door.

Na de blouses is het de beurt aan de sweaters. Twee zwarte sweaters per jaar, is de door mij gestelde limiet aan de vrijetijdskledinginkoop. Nu kan niets mij meer schokken. De sweaters met rits zijn niet meer verkrijgbaar. In plaats daarvan worden gewone zwarte sweaters aangeschaft.

De jeansbroeken liggen keurig opgestapeld naar maat. Helaas ben ik afgevallen, zodat ik gedwongen ben als nog in het pashokje plaats te nemen. Ik begin weer lucht te krijgen. De kans op een goede afloop van deze marteling neemt toe. Twee hemden, twee sweaters, twee broeken. Kijk eens aan hoe snel dat allemaal kan. Als C&A tenminste de neiging te moderniseren en dus alles te veranderen zou weten te onderdrukken. Ik betaal met een korte vingerafdruk op mijn mobiele telefoon.

We zijn weer voor een jaar klaar met kleding kopen.

Lees ook:
"Minden, het Zwolle van Duitsland"

 

Zionistische demonstratie

De amusementswaarde van het groepje Israëlische-vlag-zwaaiers op de Dam in Amsterdam neemt nog steeds toe. Toeristen nemen voor korte tijd de vlag over, zodat er een foto voor het thuisfront gemaakt kan worden. De zionisten zouden er eigenlijk geld voor moeten vragen. Net zoals je met een met bodypaint beschilderde naakte vrouw op de foto kan, zo kan je ook op de Dam de Joodse activist Michael Jacobs opzoeken en met hem poseren voor de foto.

Het was een gezellig weerzien met oude bekenden. Ik dompelde mij in het warme bad van pro-Israëlisch vlagvertoon. 

Afgelopen zondag stonden maar liefst drie bedreigde volkeren bij het monument te demonstreren. Vlak bij de Bijenkorf stonden de zionisten, daarnaast aan de kant van het monument stonden communistische Iraniër en vooraan stonden de Oeigoeren.

De beroeps-querulant Frank van der Linde en de pro-Palestijnse activist Robert Willem van Norren vormen een interessant verschijnsel bij de Oeigoeren. Omdat zij niet met hun Palestijnse demonstratie op de Dam mogen staan, gaan ze nu bij een andere onderdrukte minderheid staan. Zo kunnen ze toch ook even op de Dam staan.

De politie had een commandopost met camera's ingericht om de diverse demonstraties en het pride-event aan de overkant in de gaten te houden. Ze agenten hoefden echter op geen enkel moment in actie te komen.

De actie met Israëlische vlaggen had twee voordelen. De Pallies moeten niet denken dat de zionisten alleen op de Dam staan als zij er zijn. Bovendien laat het zien dat de zionisten in staat zijn, zonder veel moeite een groepje op de Dam te brengen.