De ontbrekende vredeswil bij de pro-Palestijnse activisten

Nadat de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) besloten hebben diplomatieke betrekkingen met de staat Israël aan te gaan, kwam er op Twitter en andere sociale media een stroom van kritische- en afwijzende opmerkingen op gang. De Nederlandse activisten van het Palestina Komitee en de BDSNederland zijn blijkbaar niet blij met dit vredesinitiatief. Je kan je afvragen wat er tegen is als twee landen ambassadeurs uitwisselen en handelsbetrekkingen aangaan. Je kan je ook afvragen of het altijd zo geweest is, dat pro-Palestijnse activisten zich tegen een vredesplan keren.

Wat zeggen ze dan?
Maarten Jan Hijmans, bestuurslid van BDSNederland noemt het vredesplan de “uitverkoop van Palestina”
Nicole Hollenberg, bestuurslid van BDSNederland spreekt over “uitverkoop van Palestijnse rechten”.
Ibrahim Al-Baz van het Palestina Komitee spreekt van “schaamtevol en een schande”.
Amin Abou Rashed, vertegenwoordiger van Hamas in Nederland, verbleef, samen met NIDA kandidaat Oscar Bergamin, in Libanon om voedselhulp aan Libanese burgers te organiseren. Na terugkeer heeft hij een petitie aangeboden bij de ambassade van de Verenigde Emiraten. Op de foto zie je de beroepsactiviste Jose van Leeuwen (links)  en bestuurslid van het Palestina Komitee Ibrahim "Pijpbom" Al-Baz, wachtende tot de delgatie van Amin Abu Rashed (Hamas) weer naar buiten komt.

De onbevangen waarnemers zou nu nog kunnen opmerken, dat de activisten alles wat uit Donalds Trumps zijn koker komt, afwijzen. De geschiedenis leert ons echter anders.

Geschiedenis
Slechts een jaar na het oprichten van het Palestina Komitee ontvouwde de Amerikaanse Minister van Buitenlandse Zaken Rogers, in 1970, een vredesplan. Vrede tussen Egypte en Israël en de opening van het Suezkanaal waren de belangrijkste pijlers van het plan.  De activisten waren niet alleen fel tegen, het Komitee viel ook door ruzie uitéén. Eén van de oprichters, Piet Nak, vond namelijk dat ieder plan voor vrede omarmd moest worden. 

Vlak voordat de Egyptische president Anwar Sadat, in 1978, een vredesverdrag met de Israëlische premier Menachin Begin sloot, vielen Fatah-leden de kustweg naar Tel Aviv aan, schoten 38 mensen dood, gijzelden een bus en konden ter nauwer nood gestopt worden. In mijn boek “Vijftig Jaar Palestina Komitee” beschrijf ik dat dit incident voor de voorzitter van het Palestina Komitee, Toine van Teeffelen, aanleiding was zich van geweld te distantiëren. Helaas werd hij door hardliners overschaduwd en kwam deze afwijzing van geweld nooit naar buiten. Het officiële statement van het NPK sprak van “het verkwanselen van elementaire Palestijnse rechten”.

Het Palestina Komitee en de pro-Palestijnse activisten hebben zich nog nooit voor een vredesplan ingezet of uitgesproken. Toen in 1993 de Oslo-akkoorden werden  besproken, klaagde CIDI directeur Ronny Naftaniel dat hij tijdens discussie de enige was die voor vrede pleitte, terwijl de pro-Palestijnse activisten alles afwijzen.

Als de Israëlische premier Barak in het jaar 2000 een akkoord met de Palestijnse leider Arafat wil sluiten, wijzen de pro-Palestijnse activisten dit opnieuw af en steunen in plaats daarvan de zelfmoordterroristen. 

Ontbreken van vredeswil
Hebben we een verklaring voor de ontbrekende vredeswil bij pro-Palestijnse activisten in Nederland? De invloed van de Verenigde Staten op alle vredespannen tot nog toe, is een belangrijke verklaring. Tenslotte is het Palestina Komitee ontstaan in een tijd toen de Vietnamoorlog nog vol op bezig was en opgericht door leden van het Vietnam comité. Een andere verklaring is, dat de reden van bestaan weg valt, als er vrede gesloten wordt. Andere landencomité’s zijn al lang opgeheven, terwijl de Palestijnse strijd nog doorgaat. Een aantrekkelijk thema voor querulanten en radikalinski’s. 

Niet alleen bij de Pro-Palestijnse activisten, maar bij alle hardliners, kan je stellen, dat afwijzing van elke bemiddeling het voordeel heeft, dat je altijd je eigen gelijk kan behouden en nooit compromissen hoeft te sluiten.