De plaatsvervangende Minister van Buitenlandse Zaken van de Palestijnse Autoriteit in Ramallah, Dr. Amal Jadou Shaqqa, kwam vorige week op bezoek in Nederland. Zij gaf een lezing, met de prangend titel “Heeft de Twee-Staten-Oplossing nog een kans?”, op de Leidse Universiteit. De volgende ochtend ontbeet zij met de geachte afgevaardigden Agnes Mulder (CDA), Tom van der Lee (GroenLinks) en Tunahan Kuzu (DENK).

Parlementariërs met Amal Jadou

De rol van Amal Jadou in het vredesproces van het Midden-Oosten is vooral van belang, omdat zij op de prestigieuze Harvard Universiteit is gepromoveerd op het thema “Indianen en Palestijnen“, waarbij zij de overéénkomsten en verschillen tussen de twee onderdrukte prachtvolken treffend tot uitdrukking bracht.

Ik heb er als antropoloog zijnde al vaker op gewezen, dat de Arabische bevolking in Israël en op de Westelijke Jordaanoever steeds meer als “authentiek bedreigd volk, met een unieke cultuur” wordt weggezet. In 2011 schreef ik al over deze vergelijking: “Blijkbaar hebben Cultureel Antropologen iets met Indianen, Touaregs en Palestijnen. Ik weet niet wat het is. Zou ik ook zo geweest zijn? Het moet wel een soort van “terug naar de natuur”- idee van de “edele wilde” gecombineerd met de steun voor de eeuwige revolutionaire underdog, die toch blijft vechten voor zijn onbereikbare doel, zijn Je moet toch wat.” Het proefschrift van Amal Jadou sluit naadloos aan deze mythe aan.

Van een hoog-opgeleide diplomaat mogen wij verwachten dat de mogelijkheden en onmogelijkheden van een vredesproces benoemd kunnen worden. Intussen zijn we na alle bombardementen en beschietingen wel weer eens toe aan serieuze vredesbesprekingen, dus ik zou oprecht geïnteresseerd zijn geweest, als Amal Jadou deze mogelijkheden tot een nieuwe dialoog zou presenteren. Helaas kwamen de ruim negentig toehoorders op de Leidse Universiteit weer bedrogen uit.

De schuld voor het mislukken van het vredesproces en de oprichting van een Palestijnse staat werd tijdens de lezing geheel bij de staat Israël gelegd. Ze noemt daarbij het Oslo vredesproces, waarna de Israëlische premier Rabin door een Israëliër werd vermoord. Ze vergeet daarbij te vertellen, dat het terrorisme van de Palestijnse gewapende groepen tijdens dit proces onverminderd doorging. Premier Rabin waarschuwde 11 maanden voor zijn dood nog voor dit geweld.

Vooraan rechts: Gerard Jonkman van The Rights Forum

De tweede memorabele poging tot vrede vond in 2000 en 2001 plaats. In die onderhandelingen werd 94 tot 96% van de Westelijke Jordaanoever en grote delen van Oost-Jeruzalem aan de Palestijnen beloofd. Amal Jadou beweert in haar lezing, dat Israël de stekker uit deze overeenkomst heeft getrokken. In werkelijkheid stelde Yasser Arafat teveel voorwaarden en kwam steeds op toezeggingen terug.

Deze beweringen van Amal Jadou op de Leidse Universiteit, zijn dan nog de minst schokkende. Ernstiger is het, dat zij de terreurgroep Hamas als zijnde een “politieke groepering die Israël niet erkent” kwalificeert. Ik hoop dat de Leidse studenten kunnen googelen en deze leugen zelf gaan ontmaskeren.

Ook sprak ze over de Joodse lobby in de Verenigde Staten, die de oorzaak is voor steun van dat land aan de staat Israël.

In grote lijnen heeft Amal Jadou natuurlijk gelijk als zij stelt, dat de situatie voor de Palestijnen vrij hopeloos is. De aandacht van de wereld gaat nu uit naar Syrië en Oekraïne. Verkiezingen op de Westelijke Jordaanoever steeds uitgesteld. Hamas regeert met harde hand. Het conflict met Israël wordt steeds grimmiger. Genoeg reden dus, om eindelijk weer eens aan de onderhandelingstafel plaats te nemen. De oorzaken en redenen die tot deze uitzichtloze situatie hebben geleid worden echter door de plaatsvervangende minister schematisch, gesimplificeerd en foutief gepresenteerd.