Op 4 november 2025 stond Cian Thomas Bramwell (13-07-2004; Dubai) in de rechtbank Rotterdam terecht, wegens opruiing tijdens een pro-Palestina-demonstratie, op 5 juli 2025, bij de Fokker-fabriek te Papendrecht. Hij riep de veertig demonstranten op de ruiten van Fokker in te slaan en het gebouw te bekladden. Ook zou hij opgeroepen hebben, de firma Fokker economisch te treffen.
De Officier van Justitie had drie proces-verbalen van drie verschillende opsporingsambtenaren op haar bureau liggen, waaruit bleek dat Cian Bramwell dit allemaal, staande op een podium voor de Fokker-fabriek, echt gezegd zou hebben. De pliessie had Cian echt herkend en ze kenden hem al van andere demonstraties. Er is een onderzoek op de sociale media uitgevoerd, waaruit de foto’s en de video werden vastgelegd. Volgens de Officier van Justitie was er geen twijfel mogelijk en Cian had het gedaan.
Een lange lijst van andere delicten werd tijdens de rechtszitting opgevoerd: Vernielingen, beledigingen van ambtenaar in functie, verzet bij de aanhouding en opruiing. Nu ligt er een dikke map met aanklachten in het dossier Cian Bramwell. Doordat nog niet alle aanklachten tot een veroordeling hebben geleid, was een artikeltje 63 van toepassing, waarbij bij het formuleren van de strafmaat ook al de andere aanklachten mee werden genomen. Het zag er helemaal niet goed uit voor Cian.
Helaas was Cian niet komen opdagen in de rechtbank. Hij had een advocaat uit Amsterdam gemachtigd voor hem op te treden, maar een verdere uitleg van de door hem gepleegde daden en een uiteenzetting over zijn persoonlijke omstandigheden, die werden tijdens de zitting niet verstrekt. Toch was Cian Bramwell best een beetje zielig, want hij was thuis bij zijn moeder van het bed gelicht en medegevoerd naar een koude en kille politiecel. “Ach moeder ik zit hier voor opruiing in de cel, en tuur door getraliede ruiten.” Op de publieke tribune zaten intussen een top-zionist en een onbekende observant. Cian is er gloeiend bij.
De ICT-organisatie van de rechtbank is weer helemaal in orde. Voordat de advocaat een email aan de griffier kan sturen, moet hij eerst even naar voren lopen en een handgeschreven briefje met een code erop halen. Dan tikt hij de code in en kan hij de email met het pleidooi aan de griffier sturen. Die stuurt het ook door aan de Officier van Justitie. Ik denk dat Alan Turing zich in zijn onbekende graf om zou draaien, als hij vervolgens wist dat om de twee minuten gevraagd moest worden of de email al is aangekomen. Hetzelfde proces vond plaats met foto’s van de verdachte, die naar de politierechter gestuurd moesten worden. Het had niet langer moeten duren, anders was “top-zionist numero uno” eigenhandig naar voren gelopen om de datastroom even vakkundig op gang te helpen.
Intussen hadden alle aanwezigen vergeten op de advocaat te letten, want die had nog wat in petto. Hij ontkende namelijk dat Cian Bramwell de hem toegedichte feiten had gepleegd. De persoonsherkenning was namelijk helemaal niet naar voorschrift uitgevoerd. Hoe ver hadden de verbalisanten van de persoon op het podium afgestaan? Hoe lang had de observatie geduurd? Kende de verbalisanten de verdachte al van andere demonstraties of zagen ze hem voor de eerste keer? Hoe wisten ze dan zo zeker dat het de echte Cian Bramwell wel was? Hadden ze zijn huidskleur, stand van de ogen en haarkleur wel goed vergeleken met de politiefoto? Het waren vragen over vragen die de advocaat op de rechtbank afvuurde. Het was allerminst zeker dat de veroordeling wel plaats kon vinden. De zitting, die normaal twintig minuten duurde, liep steeds verder uit.
De Officier van Justitie begon aan een indrukwekkend betoog, waarbij het ontbreken van een kin en de grote omvang van de onderkin, die direct overging in de nek van ruimschootse omvang, een belangrijke rol speelde. Weliswaar waren de mooie groene ogen van Cian Bramwell niet door de verbalisanten in het proces-verbaal omschreven, maar het kapsel, de kleur van het haar en het bijzondere postuur gaven genoeg uitsluitsel over de werkelijke identiteit van de opruiende Palestina-demonstrant. Intussen waren de foto’s via het TCP/IP-netwerk van de afdeling Rechtspraak van het Ministerie van Justitie ook bij de politierechter aangekomen. Ze zat te turen en merkte op dat de foto’s ook vergroot konden worden, omdat ze in Word waren opgeslagen. De politierechter had duidelijk een Word-cursus gevolgd.
Na een omvangrijke pauze, waarbij de aanwezigen op de gang moesten wachten, kwam dan eindelijk de verrassende einduitslag vanachter de rechters tafel: 40 uur taakstraf.
