Disclaimer

De bijdragen aan het maatschappelijke debat, zoals op dit blog gepubliceerd, zijn bedoeld als ondersteuning van het recht op vrije meningsuiting. Mocht u desondanks in uw eer of goede naam aangetast worden, of nog erger dat u door deze teksten gekwetst wordt, lees dan eerst even de bijgaande disclaimer.

Sunday, May 28, 2017

Hogere machten verhinderen zijn vertrek

"De huismeester zal de lift zo open komen doen", dat is het einde van een lange reeks technische storingen, die het sterven van mijn vader begeleiden. De geachte bloglezer zal het toch niet geloven, zelfs niet als Keesjemaduraatje het schrijft. Sommige bovennatuurlijke verschijnselen kan je beter niet opschrijven, om niet voor gek te worden versleten. Toch is het allemaal waar gebeurd.

Een week geleden valt de TV van mijn moeder plotseling uit. Geen zender meer te krijgen en de knoppen van de afstandsbediening veroorzaken nog meer chaos. Het is een aankondiging van de ongeregeldheden die ons nog staan te wachten.

Mijn vader raakt afgelopen zondag in coma en ligt op sterven. Onmiddellijk daarna doet de telefoon het niet meer. Geen signaal. "Zal ik de router even op nieuw opstarten?" vraag ik aan mijn moeder.  " Ik geloof dat ik helemaal geen router heb", is het verbaasde antwoord.

Het sterven is nabij. Ook nu houdt mijn vader zich aan de Bijbelse numerologie. Hij ligt precies drie dagen te vechten tegen de naderende dood. De dominee moet opgebeld worden. Helaas is het mobieltje van mijn moeder stuk. Geen leven meer in te krijgen.

We googlen de dominee en  komen bij een centrum voor levensvragen in Diemen uit. Ik bel op, maar in het centrum hebben ze nog nooit van de dominee gehoord. "Maar hij staat bij jullie op de website" , probeer ik nog. "Maar wij kennen hem niet", is het korte antwoord.

Na het intreden van de dood, bellen we Nathalie van de uitvaartverzorging. Die is helaas onbereikbaar, vanwege een uitvaart. Dat kan gebeuren. Gelukkig komt haar lieve collega Eveline naar ons toe. We dragen mijn vader op een baar naar de lift. De verzorgers staan in twee rijen voor de laatste groet. Als we met mijn vader op de baar in de lift staan, gaat de deur van de lift open en dicht. Steeds maar weer. Dan willen de verzorgers weer aan het werk gaan, maar dat kan niet, als de deur zich weer opent. Het lijkt wel of de technische apparaten mijn vader niet willen laten gaan.

Met veel moeite hebben we uiteindelijk het lichaam in een lijkauto getild en rijden naar het appartement van mijn moeder. De overige familieleden staan al een tijdje klaar om mijn vader op te wachten. Helaas kunnen we niet verder want de lift is kapot. "De huismeester zal de lift zo open komen doen".

Eindelijk ligt hij daar in het zijkamertje opgebaard. Het is te warm en er moet een airconditioner komen. Helaas is de buis te kort. Nu staat de airconditioner op een strijkplank en de buis steekt uit het bovenraam. Belt mijn moeder mij op: "Ik kan mijn goeie goed niet strijken, want de strijkplank is nergens te vinden."

Wednesday, May 17, 2017

Bij suikerfeest horen Israëlische dadels

Het wordt weer mooi weer en de Pro-Pal-activisten komen hun nestjes uit, voor de jaarlijkse winkelinspectie. Jongens en meisjes gaan de supermarkten in om te controleren of er ook Israëlische producten verkocht worden.

De boycot-organisatie Docp organiseert het festijn en er worden nog mensen gezocht om mee te doen. De bekende beroepsactiviste José van Leeuwen is de coördinatrice in Den Haag en omstreken. Ook zij heeft nog vrijwilligers nodig.

Hilarische taferelen op Facebook, als blijkt dat Turkse- en Marokkaanse winkels de Israëlische Madjoul dadels gewoon verkopen. De winkeliers zeggen  dat de klanten het willen. Klantvriendelijkheid die door de activisten niet op prijs wordt gesteld.

  

Sunday, May 14, 2017

Eurovisie Song Festival Portugese winnaar, op sen Amsterdams

“AMAR PELOS DOIS”
op sen Amsterdams vertaald
As se op een dag naar me vragen
Seg tege se, ik leefde om te houwe van jou
Voor je d’r was, bestond ik alleen
Moei en met niks te geve

Schatje luister nou es effe naar mijn geseik
Kom bij mij terug, ik wil dat je me weer wil
Ik weet toch wel dat ik niet in mijn eentje ken geile
Doe saggies an, dan gaat het wel weer

Schatje luister naar mijn gesmeek
Ik wil je trug, dat je me weer siet zitte
Ik weet dat ik niet alleen op de wereld ben
Maar je moet ut wel wille leren


As jouw hart het niet wil
Geen passie voelt, en geen lijden kent
Sonder planne voor de toekomst te make
Of wat er na komt
Dan kan mijn hart het niet meer aan


Sunday, May 07, 2017

Denkende aan Pim; Zingende voor Pim; Bloemen leggen voor Pim

Ik dompel mij in een warm bad van Pim-herdenkende-, zingende- en bloemen-leggende mensen, op 6 mei 2017, voor het Schielandhuis te Rotterdam. "Bedankt voor jouw blogs, we lezen het met veel plezier", zegt een ouder echtpaar tegen me, als ik net een witte roos bij het standbeeld voor Pim heb gelegd. Verder veel oude bekende islamkritische- bloggers en schrijvers, die ik in de afgelopen tien jaar heb ontmoet bij huiskamerbijeenkomsten en debatten in de Balie en de Rode Hoed. Ook voor het islam-kritische geluid ben je tegenwoordig in de grachtengordel het beste af.

De beelden na de moord op Pim Fortuyn zag ik destijds in 2002 in een studentenhuis in Eindhoven. Net teruggekeerd in het vaderland val ik met mijn neus in de boter. Ongekende agressie van de mainstream media en de politiek correcte elite tegen de briljante erudiete indringer in het politieke domein. Toch duurde het nog tot 2005, voordat ik zelf een blog begon. In 2006 zelfs nog lid geworden van D66, in een poging toch nog in het middenveld te blijven om de democratie te versterken. De discussie over de Armeense genocide en de reactie van Fatma Koser Kaya en Pechtold daarop, duwde mij meteen weer uit het midden weg. Dan maar politiek incorrect en verguisd, als je maar bij jezelf kan blijven.

Sinds 2006 islam-kritisch schrijvend, is dat toch al weer tien jaar geleden. Enkele sprekers op het podium van de Pim-Fortuyn-herdenking van gisteren memoreerden, dat er niets verbeterd is. Als ik in Berlijn verblijf, zie ik grote betonblokken staan om de gewone winkelende menigte te beschermen tegen de islamterreur, die in de grote kranten niet zo genoemd mag worden. Mijn zoon in München opbellende en mijn zorgen makende als er opeens iemand in een MacDonalds begint te schieten. Dan noem ik alleen nog maar mijn eigen waarnemingen. Parijs, Charlie Hebdo, Brussel, Nice, London, Stockholm, Istanboel en vele andere islamitische aanslagen moeten dan nog volgen.

Alle mensen die ik na 2006 heb leren kennen, eerst nog onder hun nick-name, uit angst voor verlies van hun baan, zijn aanwezig op het plein bij het standbeeld voor Pim. We zingen "Buiten waait de wind om het huis" van Gerard Cox en "You never Walk alone" met Lee Towers. Echt emotioneel wordt het als Ebru Umar huilend op het podium staat en de Pim Fortuynprijs in ontvangst neemt. De beste toespraak komt van Martin Bosma, die het Oude Testament citeert en verwijst naar Mozes, die het beloofde land wel heeft gezien, maar niet binnen mocht gaan. Of citeerde Martin Bosma juist Martin Luther King? "And He's allowed me to go up to the mountain. And I've looked over. And I've seen the Promised Land. I may not get there with you. But I want you to know tonight, that we, as a people, will get to the promised land!"

We kunnen het tij niet keren, maar we hebben toch een enorm inspirerende middag mogen beleven, samen met medestanders.  













Thursday, May 04, 2017

Palestijnen lijden nederlaag op de Vrije Universiteit

Honderd jaar na de Balfour-verklaring waarin de Britse minister van Buitenlandse Zaken de zionistische beweging een Joods Tehuis beloofde; Zeventig jaar na het VN-opdelingsplan voor het Maandaatsgebied Palestina; Vijftig jaar na de verovering van Judea, Samaria en Jeruzalem door Israël; Vijfentwintig jaar na het afsluiten van de Oslo-akkoorden, waarin aan de Palestijnen een onafhankelijke staat in het vooruitzicht wordt gesteld. We leven in een historisch jaar. Toch lijden de Palestijnen uitgerekend nu een gevoelige nederlaag op de Vrije Universiteit

De groep Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina - SRP op de VU, nodigt op 11 mei 2017 het Israëlische parlementslid van de Arabische Joint List, Awad Abdel Fattah uit. Het thema van de avond is ‘Institutional Discrimination in Israel – Problems and Solutions’. Het bestuur van de VU heeft echter geen ruimte voor de discussie ter beschikking gesteld, omdat Awad Abdel Fattah 'een bij het conflict betrokken politicus is'. De studenten wijken nu naar het wijkcentrum Meevaart in de Indische Buurt te Amsterdam uit.

Het is niet voor het eerst dat Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina - SRP in conflict met het bestuur van de VU komen. In januari 2015 mocht Abulkasim Al-Jaberi niet samen met Anja Meulenbelt tot een academische boycot van Israël oproepen. Het argument van het bestuur was toen dat het debat 'gevoelens van uitsluiting en onveiligheid binnen de universitaire gemeenschap oproept'. De discussie werd toen verplaatst naar het Nelson Mandela centrum op het Weteringplantsoen. Helaas loopt de discussie uit de hand en wordt Kevin P. Roberson vervolgens opgepakt.

Afgelopen week komt het broertje van Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina in Maastricht in problemen, doordat ze uitgerekend op 4 mei, tijdens de Dodenherdenking , de extreem-linkse activist Ronnie Barkan hebben uitgenodigd. Het presidium van de Universiteit Maastricht besluit na een klacht van de Jonge Democraten de bijeenkomst te verbieden. Ronnie Barkan is trouwens het vriendje van onze eigen activist Frank Van der Linde, die tijdens het bezoek van Burgemeester van der Laan in Tel -Aviv probeerde zand in de raderen te strooien.

Waarom is de aanwezigheid van Awad Abdel Fattah niet gewenst op de Vrije Universiteit? Op het eerste gezicht zou je denken dat een Israëlisch parlementslid een toespraak moet kunnen houden. Tenslotte mocht Haneen Zoabi, ook parlementslid, zelfs bij ons eigen  monument van het Joodse Verzet een toespraak houden. Er is echter meer aan de hand. De vroegere partij van Awad Abdel Fattah, Balad, heeft contacten met de Libanese terreurorganisatie Hezbollah en beschouwt deze organisatie niet als terroristisch. Vanwege deze opvatting wordt Awad Abdel Fattah streng door de geheime dienst in de gaten gehouden.

De Vrije Universiteit wil geen partij worden in dit ondoorzichtige conflict binnen het Israëlische parlement en verbiedt daarom de vergadering. De groep Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina heeft echter een geheel andere verklaring: 'Extreem rechtse donateurs' hebben de VU onder druk gezet.

(op de foto: de oprichters de Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina, Thomas van Beersum en Bob Scholte, samen met Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed)

Monday, May 01, 2017

Van Spoetnikker tot bakfietsmoeder; Het wondere leven van Anna Steijn

Het boek  "Hallo Witte Mensen", geschreven door de Russisch-Kameroense schrijfster Anousha Nzume, doet veel stof opwaaien. Alleen de titel laat het bloed van de rechtgeaarde conservatieve blanke man al koken. Wat wil ze van ons afpakken, wat nooit van ons was? Wat is er nu weer te zeiken, na de verschrikkelijke Zwarte Piet discussie? Vele parodieën op het boek zijn al in omloop: "Hallo Zwarte Mensen" van Jan Dijkgraaf; "Hallo Negers" en vele andere grappen en grollen.

Anna Steijn
Wie is eigenlijk Anousha Nzume? Voor 2001 had nog niemand ooit van haar gehoord en dat is ook geen wonder, omdat de Amstelveense cabaretière door het leven ging onder de naam Anna Steijn. Geenstijl neemt haar enorm kwalijk, dat ze haar naam heeft veranderd naar Anousha Nzume,
Tijdens een interview met de Volkskrant geeft Anousha toe, dat Anna Steijn inderdaad de naam in haar paspoort is. Een Twitterstorm breekt los en Anna Steijn duikt onder in haar woonboot in Amsterdam. (1)

Wie is Anna Steijn? Op 12 maart 2001 schrijft de Telegraaf over de succesvolle cabaretiére: "De lach van Anousha Nzume vult de woonboot die zij met haar blonde Hollandse man Martijn deelt in een Amsterdamse gracht. Met de ogen dicht klinkt ze puur Nederlands, maar aan tafel zit een donkere vrouw zich op te maken voor de fotograaf. Met alles wat zij in zich heeft, staat Anousha Nzume vanaf morgenavond op de planken in haar eigen cabaretshow in het Amsterdamse Bellevue -theater."    

Lumumba
Vader Nzume is afkomstig uit een klein jungledorp tussen vier heuvels in het toen nog Britse deel van Kameroen. Op eigen kracht(..) wist hij aan zijn omstandigheden te ontsnappen.Hij wilde koste wat kost studeren. Hij had linkse ideeën en dat betekende in hartje Koude Oorlog: studeren op de Patrice Lumumba Universiteit in Moskou.

Wat kan een Kameroense student anders doen, dan in Moskou over straat lopen? Daar valt hij enorm op. Niet vanwege zijn huidskleur, maar vanwege zijn schoenen. De moeder van Anna Steijn, een studente Biochemie, loopt achter Nzume aan. Geen plateauzolen, valt haar op. Straat na straat loopt ze achter deze wonderlijke Afrikaanse man met rare schoenen aan . Uiteindelijk stelt hij zich aan haar voor. De vlam slaat in de pan. Precies negen maanden na hun huwelijk, wordt Anna Steijn geboren. (Het Parool 6 april 2002)

Omdat Kameroen inmiddels onafhankelijk is geworden, kan hij niet meer terug, want hij is met zijn denkbeelden op de zwarte lijst terechtgekomen. Met vrouw, Anousha en twee kinderen uit een eerder, gedwongen stamhuwelijk trekt Nzume naar het Westen, en uiteindelijk naar Nederland. De relatie houdt geen stand. Vader Nzume vertrekt weer naar Kameroen, met achterlating van zijn vrouw en dochter Anna. (Telegraaf 12-3-2001)

CPN poster
Anna Steijn over die periode: 'Toen mijn vader en moeder trouwden, mocht mijn moeder het land uit. Mijn vader is arts en hij wilde zoveel mogelijk praktijkervaring opdoen, opereren, kilometers maken. Mijn moeder is biochemicus en ze kon aan de slag bij de Universiteit van Amsterdam. Mijn vader ging na een paar jaar terug naar Kameroen, mijn moeder wilde niet mee. Wij bleven achter in Buitenveldert, op de grens met Amstelveen, in een pensioenfondswoning van Philips."(Het Parool 6 april 2002)

De moeder van Anna Steijn blijft de communistische ideologie trouw en hangt tijdens de verkiezingscampagne een poster van de CPN achter het raam. Ondanks dat, kijkt ze neer op de leraren van Anna Steijn. "Die hebben niet eens een universitaire opleiding. Burgerlijke sukkels zijn het". Ze trouwt na het huwelijk met Nzume nog drie keer. (Het Parool 6 april 2002)


Spoetnikker
De geachte lezer van deze biografie krijgt hopelijk nu al medelijden met Anna Steijn. Buitenveldert, hockey, moeder is bio-chemicus, vader is arts, Montessorischool. Echt een leven in de slums van Amsterdam. Toch is ze ongelukkig, omdat ze op school wordt uitgescholden voor 'Spoetnikker', vanwege haar Russisch Kameroense achtergrond.

In Amstelveen probeert Anna aanvankelijk zich nog aan te passen aan de blanke hockey-meiden, maar uiteindelijk kiest ze toch voor een zwarte identiteit. Ze gaat op bezoek bij de  Bakossi stam, van haar vader.

"De Bakossi zijn heel sterk, tovenaars, iedereen is bang voor ze, ze kunnen doden met hun blik. Heel bijzonder. Ik ging daar voor het eerst naartoe als zeventienjarige, met een walkman en een T-shirt met 'Fuck Society', maar daar gingen mijn zwarte T-shirt en mijn zonnebril snel af, hoor. Ik voelde echt een band met mijn voorouders, met de aarde. Mijn eerste geliefde was ook een Bakossi. Fantastisch was dat, het klopte helemaal." (Het Parool 6 april 2002)


'Everything happens for a reason'.
Teruggekomen in Amstelveen, bezoekt Anna Steijn de Kleinkunstacademie, staat in musicals, is achtergrondzangeres, doet mee aan theaterproducties, heeft een rol in Vrouwenvleugel, treedt op met Nena. Ze woont vervolgens drie jaar in New York. Haar laatste productie daar heet 'Everything happens for a reason'.

Anna Steijn over die periode: "Het is niet mijn droom een nepnegerin te zijn, alleen om op tv te komen. Ik zat bij de laatste drie voor een rol in As The World Turns en die kreeg ik net niet. Mijn agent zei: 'Change your nose, take bigger boobs and drop the last five pounds". De kosmetisch operatie aan haar neus blijkt te duur te zijn. Ze keert terug naar Nederland.

Haar collega Audrey Bolder, van cabaretduo Bolder & Plante, overtuigt Anna dat zij klaar is voor haar eigen programma. Waarmee zij prompt tweede wordt op het Leids cabaretfestival. Het is een komisch programma.

BN/De Stem schrijft op 7 november 2002: "(Het gaat over) een babytje met kleine zwarte krullen' in haar eerste cabaretsolo Eiland. Met haar kleurrijke autobiografie als verhaallijn en haar veelzijdige stem creeert ze een sfeer waarin humor en ontroering elkaar subtiel afwisselen."

Voorspel
Op 16 mei 2003 wordt haar cabaretvoorstelling "Voorspel" geannuleerd wegens zwangerschap.
Tijdens de zwangerschap en het vroege moederschap ontwikkelt Anna Steijn een groter zwart bewustzijn, dat zich vooral richt op de manlijke reizigers in de trein:

"Ik raak echt in shock als de trein aankomt en daar staat een vrouw met een kinderwagen die eruit moet, of een bejaarde, en je ziet hoe de Nederlandse mister modaal haast heeft om die trein in te komen. Dan zeg ik wel: mag die mevrouw even uitstappen? Want over het gedrag van de gemiddelde Nederlandse meneer lees je nauwelijks, dus in zo'n geval ga ik er echt pontificaal voor staan en zeg: ik help deze mevrouw even. En omdat ik zo donker ben, durven ze tegen mij niet zo gemakkelijk wat te zeggen. Trouwens, ik zit nooit zonder tekst, ik zet mijn black voice op en ga de discussie wel aan."

Toch zijn er ook momenten van zelfinzicht bij Anna Steijn. Bijvoorbeeld in het interview voor Opzij (1-1-2004) "Ik zat (...)op een musicalopleiding waar ik helemaal niet paste en worstelde met mijn gemengde achtergrond. (...)  Ik heb ook een tijd het gevoel gehad dat ik nergens echt bij hoorde.
 Dat lag vooral aan mezelf, mijn omgeving viel me er niet mee lastig.  

Dat zelfinzicht duurt helaas niet lang. Al gauw krijgen de Marokkanen er van langs. In het artikel Overaangepaste Überallochtoon Trouw (April 22, 2004) zegt Anna Steijn:

"Ik wordt zelden meer uitgescholden. Dat komt omdat alle aandacht bij de Marokkanen ligt. (...)Kijk, daar voel ik mij bedreigd. Bovendien, die meiden hebben prachtig haar en een mysterieus uiterlijk. 
Dus een hoofddoek dragen? Prima! Als ze maar zo snel mogelijk van de huwelijksmarkt af zijn." 

Bekende Nederlander
Trouw schrijft echter ook: "Anousha Nzume heeft een tijdje het tv-programma 'Beauty en zo' gepresenteerd; heerlijk vond ze al die aandacht ineens. Ze wilde namelijk heel graag een Bekende Nederlander (BN) worden: meer Nederlander dan Bekend overigens. "

Op een gegeven moment komt dan toch de aap uit de mouw: Soepsiedie. Het Parool (20-4-2004) schrijft in een recensie van haar theaterstuk Voorspel: "Stiekem is ze stikjaloers op alle aandacht die Marokkanen krijgen. "Waar blijft mijn subsidie?" 

Anna Steijn heeft een matig succes met haar theaterproducties. De deelname aan TV-programma's zet meer zoden aan de dijk. Toch breekt ze niet door. Nu ze door middel van haar eigen teksten geen bekende Nederlander kan worden en de bekendheid beperkt blijft, gaat ze andere mensen lastig vallen. Vier jaar na de theatershow Voorspel komt ze weer in het nieuws en gaat met een moralistische ijver los op alles en iedereen die de zwarte identiteit niet serieus neemt.

In een ingezonden brief in het Parool ( 15-4-2008): "We leven toch in een land waar vandaag de dag alles gezegd kan worden. Het liefst zo hard mogelijk, zonder rekening te houden met de gevoelens van anderen. Althans, niet met de gevoelens van bijvoorbeeld de zeur-Surinamers ('De slavernij is afgeschaft, get ovet it.'), de anti-Fitna-lobby ('Stel je niet aan, het is maar een film.'), de Afrikanen ('Moet je maar niet illegaal zijn.') en natuurlijk de Antilliaanse hangjongeren ('Ga herrie schoppen op je eigen eiland.').
Gevoelens waar duidelijk wel rekening mee wordt gehouden zijn de veelbesproken onderbuikgevoelens van Het Volk."

Bovendien is Anna Steijn zo vriendelijk aan de lezers van het Parool uit te leggen hoe het spel 'Zap de Neger' werkt: "Je gaat met je vrienden achter de tv zitten, en gooit om beurten met de dobbelsteen. Het aantal ogen dat je gooit, zap je met de afstandsbediening vooruit. Het aantal negers dat op dat moment in beeld is, is het aantal glaasjes dat je moet drinken. Heel simpel maar ook heel doeltreffend.' Gelukkig heet het spel niet 'Zap de bleekscheet', anders hadden we ons allang een alcohol vergiftiging gedronken."
Een jaar later, in 2009, is het woord neger voor Anna Steijn opeens onbespreekbaar. In NRCnext (15-9-2009) schrijft ze:

"Maar waarom raakt het me elke keer weer? Ben ik zo gevoelig? Het maakt ook uit wie het tegen me zegt, merk ik. Medenegers? Minder erg. Blanken? Erg. En op de een of andere manier voelt het helemaal aanmatigend uit de mond van zo'n oudere, gearriveerde blanke columnist. (Youp van 't Hek) Waarom wil ik, kortom, uit sommige monden en in sommige situaties geen 'neger' horen?
Nero betekent zwart in het Latijn. Necra is Grieks voor zwart. Niet alle zwarten zijn negers. In India zijn genoeg niet-negers die een stuk zwarter zijn dan de gemiddelde neger. In Afrika ben je alleen neger wanneer je ten zuiden van de Sahara bent geboren. Een zwarte Tunesiër is dus geen neger en zal het nooit worden. (...)
Dat neger na bijna vierhonderd jaar een soort geuzennaam is geworden, vind ik een mooie breuk met de pijnlijke historie van het woord. Maar het maakt wél uit wie het woord gebruikt tegen wie, en in welke context. Ieder woord kan een negatieve connotatie hebben. Het kan dus beledigend zijn als iemand in een bepaalde situatie neger tegen mij zegt of het over negers heeft, terwijl ik helemaal niet beledigd ben als een ander persoon in een andere situatie zwartjoekel tegen me zegt."

Bakfietsmoeder in de grachtengordel
Anna Steijn woont intussen nog steeds met haar blanke man en haar kinderen op een woonboot in de Grachtengordel. In plaats van te genieten van het leven, vecht ze altijd met haar zwarte identiteit die zo verschilt van de Surinaamse- en Antilliaanse- identiteit in de Bijlmer. Gelukkig brengt de 'Black Lives Matter' beweging uit de Verenigde Staten haar redding.

In het boek van Robert Vuijsje 'Alleen maar nette mensen' valt een joodse jongen op grote Surinaamse vrouwen. Mag niet. Dit wordt door cabaretière Anna Steijn in het tv-programma De wereld draait door getypeerd als "koloniaal seksisme". Ze laakt de manier waarop hij zwarte vrouwen portretteert. (5-1-2010 NRCnext). Later protesteert ze tegen het uitspreken van de Anton de Kom-lezing dooor Robert Vuijsje.

Ook na 2010 blijft Anna Steijn door middel van de Black Lives Matter beweging rond Quinsi Gario en Sunny Bergman de mensen lastig vallen met haar gebrekkige zwarte identiteit.

Daar is gelukkig Zwarte Piet
"Op zaterdagochtend moeten de kinderen om half negen op het hockeyveld staan. Gelukkig wordt mijn man 's ochtends iets makkelijker wakker dan ik." 's Middags komt haar Russische moeder Russisch koken bij hen thuis. Pilmenie, heet het gerecht dat ze gaat maken. ,,Het is een soort ravioli met zure room en dille." En dat eten ze dan gezellig met de hele familie op. Zaterdagavond blijven Nzume en haar gezin thuis en gaan ze vroeg naar bed. Zondag wordt een spannende dag voor Nzume.
,,Ik heb samen met het Piet-make-over-team een bootje gehuurd waar onze eigen gekleurde pieten op varen." Piet-make-over-team? ,,Samen met onder meer Jörgen Raymann, Tanja Jess en Rosanna Kluivert ben ik een Facebookpagina begonnen. Bekende Nederlanders - niet per se donkere Nederlanders - zoals Halina Reijn, leggen in een kort filmpje waarom ze vinden dat Zwarte Piet toe is aan verandering, aan een make-over." Nzume noemt het een positieve stem in een keihard debat over de knecht van Sinterklaas. (NRC.NEXT 15 november 2014)

Dus haar man brengt de kinderen naar de hockeyclub en de bakfietsmoeder Anna Steijn gaat lekker protesteren tegen Zwarte Piet. 's Avonds Russisch eten met haar moeder. Dat is een mooie omschrijving van de zwarte strijd. We hopen maar dat ze nu eindelijk een Bekende Nederlander wordt, dan hebben we weer even rust.

(1) Verder onderzoek  leert, dat Anna Steijn zich in 1992 nog Anna Nzume noemt en in 1993 in een rouwadvertentie in de Telegraaf voor het eerst op 24-jarige leeftijd, de naam Anousha Nzume aanneemt.