Nieuws van het stichtingenfront

 

De Stichting ISRAA wordt nu ook door de Rechtbank Amsterdam met de terreur van Hamas en de financiering van Hamas in verband gebracht. Daarom raakt voorzitter Samar Fallaha-Abou Adas haar bankrekening bij de RABO-bank kwijt. Ze verloor het kort geding dat ze tegen de bank had aangespannen. Het Noordwijkse Groenlinks raadslid Charlotte Meiland mocht haar RABO-bankrekening behouden, omdat ze nog maar anderhalf jaar bestuurslid was en niets met de financiën te maken had gehad.

Het bestuur van Stichting ISRAA te Rotterdam vecht terug. Drie keer wordt een kort geding tegen de RABObank aangespannen, vanwege het opheffen van een bankrekening. In 2021 won de stichting de rechtszaak nog, maar moest wel beloven dat er een accountantrapport opgemaakt zou worden. Bovendien zou de stichting zich in het CBF-keurmerk (het keurmerk van het Centraal Bureau Fondsenwerving) van goedgekeurde goede doelen laten opnemen.

Na de arrestatie van Amin Abou Rashed en zijn dochter Israa, in juni 2023, werd Stichting ISRAA wederom met de financiering van Hamas in verband gebracht. Israa Abou Rashed was tenslotte bestuurslid van de stichting. RABO bevroor nu twee privé-bankrekeningen, van Charlotte Meiland en Samar Fallaha-Abou Adas. Vorige week won Charlotte Meiland en mocht haar rekening behouden. Gisteren verloor echter voorzitter Samar Fallaha-Abou Adas en haar rekening bij de RABO wordt opgeheven.

In de uitspraak van de Amsterdamse voorzieningenrechter staat hele interessante extra informatie, die ik graag hieronder met jullie deel:

Op 4 juni 2023 heeft het Israëlische National Bureau for Counter Terror Financing (hierna: NBCTF) een zogenaamde seizure order afgekondigd tegen een (voormalig) vrijwilliger van de Stichting, genaamd [Uit de context wordt duidelijk dat het hier om Amin Abou Rashed gaat] . Als reden wordt hiervoor gegeven: “Illegal Reward for Terror”. In de seizure order staat voor zover van belang het volgende: “Pursuant to my authority under (…) (hereinafter – The Law), having been convinced that the property detailed below is the property of a declared terrorist organization and that it was obtained as payment or a reward for committing a serious terrorist offense or intented to be payment or a reward for such an offense, I order the temporary seizure of the following property: $400,000 USD transferred from the designated terrorist organization HAMAS To: Name: [Uit de context wordt duidelijk dat het hier om Amin Abou Rashed gaat]] Also known as: (…) ii. [Uit de context wordt duidelijk dat het hier om Amin Abou Rashed gaat]] (…) Description: Head of the designated terrorist organization ISRAA Foundation (…) IBAN: [rekeningnummer] Address: (…) Rotterdam (…)

De stichting ISRAA wordt hier als zijnde ” terroristische organisatie” benoemd

“(…) Al jaren was de bancaire relatie tussen Rabobank en Stichting ISRAA verstoord. De activiteiten die Stichting ISRAA ontplooit, zijn risicovol: er lopen via Stichting ISRAA geldstromen die (via een omweg) in Palestina uitkomen. Deze transacties vallen mogelijk onder sanctiewetgeving. Al jaren stelt Rabobank in het kader van het op grond van de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme (“Wwft”) verplichte cliëntenonderzoek vragen over de activiteiten en geldstromen van Stichting ISRAA. En al jaren blijkt het ingewikkeld antwoord te krijgen op die vragen: Stichting ISRAA reageert keer op keer ofwel in het geheel niet ofwel te laat, ontwijkend en te summier. Bij herhaling heeft Rabobank aangegeven dat deze houding van Stichting ISRAA heeft gemaakt dat Rabobank het vertrouwen in Stichting ISRAA kwijt is geraakt.

De stichting ISRAA blijkt geen antwoord op vragen te hebben gegeven

[Samar Fallaha-Abou Adas] is al ruim zeven jaar voorzitter van de Stichting en in die hoedanigheid (met haar medebestuursleden) verantwoordelijk voor het beleid van en de gehele gang van zaken binnen de Stichting (vgl. artikel 2:9 lid 2 BW), daaronder vallen ook de financiële zaken. Dat geldt hier temeer omdat de bestuurders gezamenlijk bevoegd waren en de penningmeester niet alleen geld kon overboeken. De verklaring van [Samar Fallaha-Abou Adas] ter zitting dat de penningmeester in haar eentje betalingen deed via het internet (met haar pinpas) ontslaat haar – zeker als voorzitter – niet van haar verantwoordelijkheid, integendeel, deze gang van zaken is in strijd met de statuten. Er zijn – naar het zich laat aanzien – jarenlang enorme geldbedragen door de Stichting via een omweg overgemaakt naar Gaza (in het bericht van het OM wordt een bedrag van € 5,5 miljoen genoemd en in het artikel in Trouw zelfs € 11,7 miljoen). Mogelijk is (een deel van) dit geld inderdaad bij Hamas terechtgekomen. Ook als [eiseres] hier niets van heeft gemerkt, heeft zij (als voorzitter) in ieder geval te weinig ‘checks en balances’ (zoiets als het in het eerdere kort geding door Rabobank genoemde ‘compliance beleid’) ingebouwd om dit te voorkomen. Dat zij (vooralsnog) niet wordt vervolgd is niet van belang. Het is minst genomen begrijpelijk dat Rabobank met de voorzitter van een stichting die op deze manier in het nieuws is gekomen, geen zaken meer wil doen. [eiseres] heeft haar rol – als vrijwilliger binnen de Stichting – tijdens de zitting ‘klein’ proberen te maken, maar dat ziet de voorzieningenrechter anders.

Voorzitter Samar Fallaha-Abou Adas wordt in het vonnis als financieel niet betrouwbaar gekenschetst

Kamer van Koophandel
In beide kort gedingen, over de privébankrekeningen van de bestuursleden, wordt beweerd dat de inschrijving bij de Kamer van Koophandel is ingetrokken en dat de stichting ISRAA is opgeheven. In de uitspraak van de rechter staat het zo:

Bij (schriftelijk) besluit van 27 december 2023, ondertekend door de vier bestuursleden, zijn de bestuursleden van de Stichting vrijwillig teruggetreden en is de Stichting met ingang van 1 januari 2024 overeenkomstig artikel 11 van de statuten ontbonden, met benoeming van een advocaat tot vereffenaar.

Op de website van de KVK staat de stichting nog gewoon ingeschreven. Gevraagd aan de Kamer van Koophandel hoe dat nou kan wordt als volgt geantwoord: “Op 25 januari 2024 is een brief verzonden naar de Stichting dat de uitschrijving van de Stichting niet is gelukt omdat de ondertekenaar niet bevoegd is.” Dat verklaart een heleboel. De advocaat, of één van de bestuursleden heeft weliswaar geprobeerd de stichting uit te laten schrijven bij de KVK, maar was daartoe niet bevoegd.

Conclusie
Nu de stichting ISRAA is opgeheven en de Amsterdamse rechter ook erkent dat er gelden van de stichting ISRAA naar de terreurgroep Hamas zijn gevloeid, sluit het net rond Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed en zijn dochter Israa zich. Er komt een einde aan twintig jaar ongebreidelde propaganda voor Hamas en de daarbij behorende terreurfinanciering.

De verontwaardigde bespioneerde

 

Verschillende bekende Nederlanders, zoals Roel van Duin, Derk Sauer, Abram de Swaan en leden van het Nederlands Auschwitz Comité, vragen zich verontwaardigd af, waarom de voormalige Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) hen jarenlang volgde en veel informatie over hen verzamelde. Het Parool schrijft zelfs een hele serie over het thema. Voor zover de bespioneerde niet meer leeft, zijn er nu weer anderen die verontwaardigd zijn. Het communistische tijdschrift Jacobin schrijft bijvoorbeeld over het BVD dossier van de RAF advocaat Pieter Herman Bakker Schut (1941-2007).

De dossiers van overleden mensen kunnen ingezien worden, maar de krant heeft de medewerking van de nog levende bespioneerde wel nodig. Ik kan mij voorstellen dat de socioloog Abram de Swaan niet zelf op het idee kwam zijn BVD-dossier in te zien, maar dat de krant hem op een idee bracht. Het is toch jammer dat Abram op het einde van zijn leven toch nog zo verdrietig wordt, vanwege informatie die hij normaal gesproken nooit tot zich had willen nemen.

“Ook van zijn reizen naar Cuba doet de dienst verslag. Voor Het Vrije Volk maakt De Swaan in 1968 een verslag van een decennium revolutie op het Caribische eiland. Als 26-jarige interviewt hij de Cubaanse leider Fidel Castro, een foto van de voormalige guerrillastrijder en de net afgestudeerde politicoloog verschijnt op de voorpagina van de krant. Via een informant weet de BVD dat deze foto ook in De Swaans woonkamer hing.“(Parool 17-02-2024)

Abram de Swaan is verbaasd, dat hij door de BVD in de gaten werd gehouden

Ik heb mijn eigen BVD dossier in het Nationaal Archief, op 26 september 2023 , mogen inzien en ik ben er juist heel blij van geworden. De BVD is de enige instantie die mijn revolutionaire potentieel en mijn waarde voor de revolutionaire beweging op waarde heeft weten te schatten. Van 1980 tot 1991 ben ik nauwlettend in de gaten gehouden en dat staat allemaal op papier. Op 26 mei 1987 hield ik bijvoorbeeld op een bijeenkomst van OVA  (overleg van anarchisten) , in het gebouw van de Universiteit van Amsterdam, een lezing over het thema “De weg, de waarheid en het leven”. In die toespraak werden de geschiedenis en de verschillende stromingen van het anarchisme uitgelegd. Na de lezing hebben de dames en heren anarchisten het niet nodig gevonden op ook maar enige wijze te reageren, het vertelde te bekritiseren of toe te juichen. Dan is het toch goed om zesendertig jaar later te merken dat de ambtenaren van het Ministerie van Binnenlandse Zaken wél geïnteresseerd waren. Mijn lezing werd minutieus genoteerd en in mijn dossier gestopt.

Een ander gevolg van mijn inzage in het eigen BVD-dossier is, dat ik nu weer contact met andere oud-anarchisten kan opnemen. Ik heb ze tenslotte iets te vertellen. Ik belde een vroegere activist op en vroeg hem hoe het kon, dat een gesprek dat ik op of rond 1 augustus 1987 met hem had, letterlijk in het BVD rapport is opgenomen. Het gesprek ging over een inval bij het tijdschrift BLUF en over een rapport van de BVD dat daarbij in beslag werd genomen. Blijkbaar waren de ambtenaren van de BVD ook erg geïnteresseerd in informatie die over henzelf ging. We zijn tot de conclusie gekomen, dat de telefoon was afgeluisterd, of dat er een microfoon was aangebracht. Het was wel gezellig om mijn vroegere vriend weer te spreken.

Bij het lezen van het BVD-rapport valt op dat er namen van krakers worden doorgegeven, maar de BVD-ers willen dan weten wie het precies is. De naam Kees wordt dan doorgegeven en er wordt bij verteld dat Kees op de Madurastraat te Amsterdam woont. Ze gaan dan eerst onderzoeken op wiens naam het telefoonnummer staat. Dat levert niks op. We schrijven dan al februari 1983 en nog weten de dames en heren BVD-ers niet wie Kees precies is. Ik ben dan al voorbereidingen aan het treffen om af te reizen naar Tunesië om mijn antropologische leeronderzoek tot een goed einde te brengen. Een informant geeft de naam “Kees Puiaart” door. Deze “Kees Puiaart” zou op een anarchistische drukkerij werken. Ik heb de directeur van die drukkerij gebeld en die zegt nu, in 2024, dat die naam niet bekend is. Intussen wel weer met hem gepraat en binnenkort gaan we koffie drinken. Zo brengt de BVD toch weer mensen samen. Ik begrijp echt niet waar Abram de Swaan en Derk Sauer over klagen.

Als de geobserveerde verhuist, dan krijgt de districtscommandant van politie een melding met een lijst van mensen, waarin precies staat waarom ze worden geobserveerd. Een voorbeeld van zo’n melding is:

Ter verwerking in uw persoonscartotheek , doe ik u in de bijlage een aantal gegevens toekomen van in uw gemeente/district woonachtige personen, bijgewerkt tot 31 december 1985. Hoofd Centrale Documentatie namens deze J. van Leeuwen

Melding van de BVD in 1986

Niet alle namen zijn weggelakt en daardoor weet ik dat een ‘Initiatiefnemer “CPN-werkgroep-Marxisme en klassestrijd”’ uit Amsterdam-West zelfs in 1986 nog verdacht is. Dat stond dus op hetzelfde rapport aan de commandant van politie waar ik ook op sta. Dat is ook de reden dat Derk Sauer, Abram de Swaan en sommige leden van het Nederlands Auschwitz Comité van de jaren vijftig tot zeventig zijn geobserveerd. Ze hebben zich op de één of andere manier met marxisme, de CPN of de PSP ingelaten. Daar kan je heel verontwaardigd over doen, maar in het licht van de Koude Oorlog is het helemaal niet vreemd.

Mijn eigen rapport eindigt in 1991, als de Luchtmacht Inlichtingen Dienst aan de BVD vraagt of er nog nieuwe gegevens aan mijn dossier zijn toegevoegd. Binnen de BVD gaat de aanvraag dan via minstens drie bureaus en eindigt dan met de opmerking: “Geen nieuwe gegevens bekend”. Daarna heerst stilte op de burelen. Ik ben dan intussen al vader van twee kinderen en ben uit Amsterdam vertrokken naar Duitsland. Voor de geïnteresseerde lezer die zich afvraagt waarom de Luchtmacht Inlichtingen Dienst dit wilde weten, klap ik even uit de school over de activiteiten van mijn eigen netjes links gebleven vrouw. Zij maakte als Duitse advocate in die periode testamenten voor de soldaten van de 5e Groep Geleide Wapens (5 GGW) te Stolzenau (Duitsland). In die tijd moest een eenheid naar Turkije om de patriot-raketten te bedienen. Blijkbaar werd zij ook gescreend.

De observatie door de BVD heeft mij nooit belemmerd in mijn carrière. Ik heb op de luchtmachtbasis in Stolzenau als leraar maatschappijleer gewerkt. Later heb ik bij de Gemeente Amsterdam als ICT-expert gewerkt. Dat kan ik nu allemaal mooi nalezen in mijn eigen BVD-rapport, waar tot aan 1 januari 2066 verder niemand bij kan. Misschien hebben mijn kleinkinderen er later nog iets aan!

Tentoonstelling over Curt Bloch in Berlijn

 

Tachtig jaar na het publiceren van de antifascistische cabaretteksten van Curt Bloch in de ondergronds uitgegeven magazines “Onderwater Cabaret”, komen de teksten en ontwerpen van de Duitse Joodse schrijver eindelijk weer boven water en worden in het Joodse Museum te Berlijn tentoongesteld.

Na het overleven van de onderduik in Enschede en Borne, vertrok Curt Bloch naar de Verenigde Staten en werd antiquair. Zijn beroep als Duitse jurist heeft hij nooit meer kunnen uitoefenen. Het boekwerk met de gebonden exemplaren van zijn cabaretteksten, die hij tijdens de onderduik had geschreven en gepubliceerd, stonden tachtig jaar lang in zijn boekenkast. Pas toen zijn kleindochter Duits ging studeren, werden de teksten herontdekt en in drie talen vertaald: Nederlands, Duits en Engels. Nu is zojuist een boek, een website en een tentoonstelling aan zijn werk gewijd.

De opening van de tentoonstelling over Curt Bloch in het Joodse Museum te Berlijn was vorige week een groot succes. We bezochten eerst de tentoonstelling zelf en daarna kwamen er wel tweehonderd mensen op de opening af. We ontmoetten tijdens de opening een Duitse mevrouw die 23 jaar in de Amsterdamse Nieuwmarktbuurt gewoond had en aan de vertaling had meegewerkt. Honderden anderen hebben ook meegewerkt, waaronder mijn eigen vrouw. Een Nederlands echtpaar uit Friesland was met de camper helemaal naar Berlijn gekomen en was ook bij zowel de tentoonstelling als de receptie aanwezig. Dat de wereld toch nog heel klein is, merkten we toen bleek dat ze in Großenkneten gewoond hebben en de stad Sulingen ook goed kennen. Door het grote netwerk dat de designer Thilo von Debschitz via sociale media smeedde, konden de familie Bloch uit New York, het Joodse Museum en de diverse vertalers en ontwerpers virtueel bij elkaar komen en het omvangrijke werk dat nodig was tot een goed einde brengen.

De afgelopen maanden werden er ’s avonds regelmatig Duitse woorden en flarden van zinnen naar mijn hoofd gegooid, met de indringende vraag hoe of dat in het Nederlands vertaald moest worden. De teksten waren vaak oubollig en niet meer van deze tijd. Inhoudelijk waren de teksten vaak tegen mensen met namen als Goebbels en Göring gericht. Ik zei tegen mijn vrouw: “De Tweede Wereldoorlog is voorbij. Het is van belang dat we nu de levende Joden steunen. Dat de nazi’s fout waren, was in 1943 misschien nog nieuwswaardig, intussen is er een nieuwe pogrom aan de gang.” Dat zijn natuurlijk meningen die een Nederlands-Duits huwelijk niet ten goede komen. Nu ik de tentoonstelling over Curt Bloch heb gezien, realiseer ik mij dat juist de uitgaven van deze magazines uit WOII voor de Duitse samenleving van enorm belang is. Curt Bloch keert op deze manier terug naar Duitsland.

Tijdens de receptie in het deftige Prenzlauer Berg, een dag later, merkte ik opnieuw hoe omvangrijk het netwerk en de taken zijn geweest. Bezoekers uit alle windstreken en verschillende landen leerden elkaar eindelijk kennen. We spraken met de dochter en kleindochter van Curt Bloch, met de docent Duits van de kleindochter en met de familie van Thilo von Debschitz. Het restaurant Kanaan, waar de receptie gehouden werd, serveert zowel Joodse-als Arabische gerechten en probeert juist in de huidige tijd een vredesboodschap over te brengen. Ik moest wel even slikken toen ik de portretten van Golda Meir en verschillende Arabische leiders naast elkaar zag hangen, maar ik heb mij ingehouden. Ik was tenslotte te gast. Een ander discutabel punt was, dat de receptie op vrijdagavond plaats vond, tijdens de sabbat dus, maar wie ben ik om andere mensen op hun eigen geboden en verboden te wijzen?

Drama rond stichting ISRAA

Huilend kwam het Noordwijkse Groenlinks raadslid Charlotte Meiland uit de Rechtbank Amsterdam gelopen. “Ik heb in stilte veel goed voor de weeskinderen van Gaza gedaan, maar nu word ik daar voor gestraft.” Twee bestuursleden van de stichting ISRAA hebben een kort geding tegen de RABO-bank aangespannen, omdat hun privébankrekeningen door de RABO opgezegd worden. De Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed zit al sinds juni 2023 in voorarrest, vanwege financiering van Hamas. De stichting ISRAA en nu dus ook de bestuursleden, worden met Amin Abou Rashed in verband gebracht.

Twee kranten schrijven intussen, dat de stichting ISRAA, waar de financiering van de terreurbeweging Hamas plaats zou hebben gevonden, intussen is opgeheven. De Kamer van Koophandel laat iets anders zien: ISRAA staat nog gewoon ingeschreven. De Facebook-pagina bestaat ook nog en werd op 6 juli 2023 nog ge-update. Via de Instagram-pagina kon tot voor kort nog geld naar een RABO-rekening overgemaakt worden. Maar nu niet meer. Ook een directe boeking naar de RABO-bankrekening lukt nu niet meer.

De sociale media, zoals Facebook en Instagram, van de Stichting ISRAA, en de Kamer van Koophandelinschrijving, bestaan dus nog, maar het kantoortje op de Vierambachtsstraat te Rotterdam is leeg en er komt geen geld meer binnen. De website israa.nl staat te koop voor een bedrag van 670,00 euro, bij dovendi.com. Na 23 jaren is er aan de “Internationale Steun Rechtstreeks Aan Armen” een einde gekomen.

Had bestuurslid Charlotte Meiland kunnen weten dat er met de stichting ISRAA iets niet in de haak was? “Zalig de Armen van Geest” schrijft de evangelist Mattheus immers in het Nieuwe Testament? Er zijn mensen die wegkijken, ontkennen en het goede in de mens willen zien. Toch had ook Charlotte Meiland enkele rode vlaggen kunnen waarnemen.

Bestuurslid Anne Jellema van ISRAA ging in 2020 mee met een handelsmissie naar Qatar en stond daar prominent met Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed op de foto. Amin Abou Rashed is de vader van ISRAA-bestuurslid Israa Abou Rashed en van oud-bestuurslid Iman Abou Rashed.

Hoewel Charlotte Meiland (Groenlinks) pas in 2022 bestuurslid van de stichting ISRAA is geworden, had een eenvoudige google-actie op “Abou Rashed” of “Anne Jellema” haar eenvoudig aan de juist informatie kunnen helpen. Het hele bestuur van ISRAA zit tot op de dag van vandaag vol met omstreden activisten.

• Eind februari 2024 doet de rechtbank Amsterdam uitspraak over het intrekken van de RABO-bankrekeningen van twee ISRAA bestuursleden.
• Op 5 maart 2024 komt Hamasfondsenwerver Amin Abou Rashed opnieuw voor de pro-forma rechter.
• Op 20 februari 2024 hoort Nazih Rustom of hij vanwege lidmaatschap van de terreurbeweging Hamas, aan Duitsland wordt uitgeleverd. Nazih Rustom was ook ooit in 2009 bestuurslid van ISRAA.

Het wordt een spannende week!

Hamas-verdachte Nazih Rustom is zich van geen kwaad bewust

 

Nazih Rustom, (26-07-1967, te Rachidieh Libanon) wordt er door Duitsland van verdacht, lid te zijn van Hamas, aanslagen tegen Joodse- en Israëlische doelen te hebben beraamd en pogingen te hebben gedaan wapens voor Hamas te verschaffen. Deze aanklachten zijn allemaal in de categorie “terrorisme” in het overleveringsverzoek opgenomen. Op dinsdag 6 februari 2024 diende het verzoek tot overlevering.

Zittende voor de rechtszaal in het mooie nieuwe gerechtsgebouw aan de Parnassusweg te Amsterdam, zie ik tot vlak voor de zitting, geen journalisten en geen familieleden. Zou de fondsenwerver met een goed hart straks zonder morele ondersteuning naar Duitsland afgeschoven worden? Wat een verschil met de strafzaak tegen Amin Abou Rashed, waar pro-Palestijnse actiegroepen voor de rechtszaal protesteerden en de publieke tribune vol zat met de Risseeuwtjes, Kothe’s en Bergamins van deze wereld. Dan duikt toch plotseling dochter Yasmin met twee begeleiders op. Als ik éénmaal op de publieke tribune zit, zie ik dat maar liefst vier journalisten de rechtsgang volgen. Deze zaak krijgt veel aandacht door de precedentloze dreiging dat Hamas Joodse- en Israëlische doelen in Europa gaat aanvallen.

Nazih Rustom is vlak na de zesdaagse oorlog geboren in het Palestijnse vluchtelingenkamp Rachidieh in Libanon. Dat ligt vijf kilometer zuidelijk van Tyrus. In 1994 is hij naar Nederland gekomen. Toch moet de tolk elke woord voor hem vertalen. Behalve een functie als secretaris van de omstreden stichting ISRAA van 2005 tot 2009, is zijn blazoen geheel smetteloos. Nazih heeft zich naar eigen zeggen sinds het jaar 2000 voor de Palestijnse zaak ingezet, vooral door buitenlandse congressen te bezoeken. Het is bijna onmogelijk dat hij de grote voorman van de congressen van Hamas en de moslimbroederschappen, Amin Abou Rashed, al die jaren sinds 2009 is misgelopen.  

De verdachte komt leunend op een rollator binnen. Met zijn 56 jaar op de teller, oogt hij zwak en broos. Jammer dat Berlijn zo ver weg is, anders had ik graag eens in de rechtszaal gehoord hoe deze strompelende bejaarde in Polen zijn weg naar de vermeende wapendepots van Hamas heeft kunnen vinden. In reactie op de aanklacht, vertelt Rustom in navolging van zijn dochter Yasmin, dat hij niets met Hamas te maken heeft. Dat staat hier echter niet ter discussie. De rechter wil alleen weten of er formele gronden zijn om overbrenging naar Duitsland af te wijzen. De Duitse justitie heeft alle formulieren op de juiste wijze ingevuld en heeft op 9 januari 2024 nog een terugkeergarantie ingediend. Nazih Rustom mag zijn eventuele straf in Nederland uitzitten.

De Hamas-structuur in Europa, rechts staat Nazih Rustom, Netherlands

Advocaat Titia Korff wijst in haar pleidooi op de vele berichten in de media, waar de verdachte zich niet tegen kan verweren, omdat hij in de zwaarbeveiligde gevangenis van Vught zit. De website Geenstijl plaatste zelfs een foto van de verdachte. Mr. Korff heeft daarvan aangifte bij de officier van justitie gedaan. Toch heeft zij geen schorsingsverzoek voor voorlopige vrijlating gedaan, omdat de kans op succes zeer klein is. Ze spreekt van een vredelievende man met gezondheidsproblemen.

Advocaat Korff doet een poging de uitleveringsgronden in twijfel te trekken, door erop te wijzen dat niet duidelijk is wanneer Nazih Rustom dan wel Hamas-lid is geworden. Als de strafdaden vanaf 1 februari 2023 zijn gepleegd en in de zomer van 2023 beëindigd , dan zou hij slechts een half jaar lid van Hamas zijn geweest en daarvan zou hij een half jaar in Nederland hebben verbleven. De strafdaden zijn dus gedeeltelijk op Nederlands grondgebied gepleegd. Reden genoeg voor een vervolging in Nederland.

In 2009 diende al een zaak tegen Rustom bij het Beroep voor het Bedrijfsleven

De Officier van Justitie stelt in antwoord hierop, dat het Nederlandse Openbaar Ministerie niet van plan is Rustom hier te vervolgen. De daden zijn in Duitsland gepleegd en het onderzoek heeft daar plaats gevonden. De mededaders zijn ook in de Duitse gevangenis gedetineerd. Er is geen formele weigeringsgrond geformuleerd, terwijl artikel 13 zoals door de advocaat aangehaald, slechts een facultatieve weigeringsgrond is. Kortom, Nazih Rustom moet volgens de officier van justitie in Duitsland veroordeeld worden.

Ook probeert advocaat Korff nog in te brengen, dat de verdenking nog helemaal niet getoetst is. Dat wordt echter verworpen met de opmerking dat bij de in bewaring stelling ook gekeken is of er ernstige verdenkingen zijn. Had de verdachte bij het in bewaring nemen aangevoerd dat hij helemaal nooit in Polen is geweest, dan had dat ook nog getoetst kunnen worden.

In zijn laatste woord bij de rechtszitting formuleert Nazih Rustom drie klachten. De speciale terroristengevangenis in Vught doet hem denken aan de Tweede Wereldoorlog. Hij heeft daarover diverse klachten ingediend. De directeur van de gevangenis in Vught heeft zijn brief aan het Nederlandse parlement echter helemaal niet doorgestuurd. De rechter antwoord daarop, dat deze rechtbank niet gaat over het gevangenisregime.

Vervolgens klaagt Nazih Rustom over de inval in zijn huis op 14 december 2023 om half twee ’s middags. Zijn tweeënhalf jarige zoontje Mohammed speelde direct achter de deur en was bij de inval bijna omgekomen. Een klacht die hij daarover wilde indienen, werd door de politie niet doorgegeven, omdat hij spoedig aan Duitsland overgeleverd zou worden. Een klacht indienen had dan volgens de politie geen zin meer.

De derde klacht van Nazih Rustom is gericht tegen de Duitse regering. Hij wordt verdacht van het plannen van aanslagen op Joodse- en Israëlische instellingen. Hij weet niet waar ze het vandaan halen. Hij spreekt geen Duits en kent Duitsland niet. Het is de Duitse regering zelf die tijdens de Tweede Wereldoorlog Joden heeft omgebracht. De rechter meent echter in antwoord hierop, dat de Duitse rechter dit allemaal gaat beoordelen.

Financiering uit Koeweit, 2017

Door de gebrekkige verdediging, het ontbreken van weigeringsgronden voor de overbrenging en het volkomen misplaatste commentaar van Nazih Rustom op het optreden van de politie en op het gevangenisregime van de zwaarbewaakte terroristengevangenis in Vught, ziet de zaak van Nazih Rustom er slecht uit. De rechter zal hoogstwaarschijnlijk besluiten dat hij naar Duitsland overgebracht wordt.

Uitspraak is op dinsdag 20 februari 2024 om 12:15

Wordt Hamas-verdachte overgeleverd aan Duitsland?

 

In Berlijn staat het Openbaar Ministerie komende week op scherp, als in de Rechtbank Amsterdam de beslissing moet vallen, of Hamas-verdachte Nazih Rustom aan Duitsland overgeleverd zal worden. De Rotterdamse Palestijn Nazih Rustom heeft zich mogelijk schuldig gemaakt aan het verschaffen van wapens aan Hamas, waarmee in Duitsland Joodse doelen aangevallen moesten worden.

Tot driemaal toe is de Palestijnse Rotterdammer naar Polen gereisd, om samen met twee andere Hamas-leden naar een verborgen opslagplaats te zoeken. De zoektocht bleef zonder succes. Toch hebben Deense-en Duitse veiligheidsdiensten de zoektocht opgemerkt. Drie verdachten werden in Berlijn opgepakt en Nazih Rustom werd in Rotterdam opgepakt.

Binnen Europa gelden regels voor overlevering en buiten Europa spreken we van uitlevering van verdachten. De overlevering van een verdachte naar Duitsland zou zonder problemen en voorwaarden plaats moeten vinden. Stemt de verdachte echter in met de overlevering, dan kan Duitsland hem van nog meer delicten zoals lidmaatschap van Hamas, “Volksverhetzung” en antisemitisme beschuldigen. Heel verstandig van de advocaat van Nazih Rustom dus, om het overleveringsverzoek voor de rechter te brengen.

In Nederland konden de leden van Hamas jarenlang hun gang gaan. Bij de inzameling van geld voor Hamas werd hen geen strobreed in de weg gelegd. Geen wonder ook, want onze eigen minister Sigrid Kaag van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, gaf zelf geld aan verdachte Palestijnse organisaties.

Volgens kringen rond de Stichting ISRAA, zelf onder verdenking van het financieren van Hamas met elf miljoen Euro, wisten de bestuursleden van deze stichting niet dat de vermoedelijke wapensmokkelaar Nazih Rustom ook lid van het bestuur is geweest. Ze moesten helemaal naar de Kamer van Koophandel om achter deze wrange waarheid te komen. De in voorarrest zittende Amin Abou Rashed, heeft naar eigen zeggen al vijftien jaar geen contact met Nazih Rustom meer gehad.

In de Duitse kranten Die Welt en Bild-Zeitung staat dat de in Berlijn wonende Egyptenaar Mohamed B. en de in Libanon geboren Abdelhamid Al A. en Ibrahim El-R. in Polen op zoek naar een Hamas-wapendepot zijn gegaan en dat Nazih Rustom hen geholpen zou hebben. De vraag die tijdens het proces beantwoord zal moeten worden is, waarom de zich in een scootmobiel verplaatsende Nazih Rustom tot drie maal toe naar Polen moest reizen om de plek van het wapendepot aan te wijzen. Wist hij meer dan de andere drie? Staat hij in nauwer contact met de Hamas-leiding? We weten het nog niet.

Een andere vraag die in de Berlijnse rechtbank binnenkort beantwoord zal moeten worden: Waarom gaat een Palestijnse activist, die zich de afgelopen jaren bezig hield met het verzamelen van geld voor Oekraïners, zwerfdieren en algemene islamitische doelen, zich plotseling met wapensmokkel en deelname aan aanslagen op Joodse gebouwen en instellingen bezig houden?

Update: Op 6 februari diende de zaak over overlevering naar Duitsland en de uitspraak is over twee weken.