Peter Breedveld (Frontaalnaakt) wil zelf columnist worden

Nu gaat hij echt te ver! Peter Breedveld van het beruchte blog Frontaalnaakt solliciteert openlijk voor een baan als columnist bij een papieren dode-boom-medium. In zijn voorttreffelijke en zonder enige haat-, afgunst- of rancune  geschreven blog 'Waar kan ik mijn witte privilege opeisen?' (de vraag stellen is hem reeds beantwoorden), komt eindelijk de spreekwoordelijke aap uit de fictieve mouw:

"Ik word alom geprezen voor mijn stukjes door niet de minsten. Toch lukt het mij maar niet door te dringen in de columns van bladen en kranten, die ik wel volgekakt zie worden door volstrekt talentloze bazelaars en onbeschaamde leugenaars die het Nederlands nauwelijks machtig zijn, zoals Nadia Ezzeroili, Said el Haji, Mano Bouzamour en de lawaaiige blaaskaak Ik Zihni. Een beetje wit privilege zou ik van harte verwelkomen, als mijn talent en intelligentie me blijkbaar in de weg zitten."

Het valt ook niet mee voor de veelgeplaagde blogger. Enkele van zijn voormalige islamkritische bloggersvrienden, zoals Annelies van der Veer (Metro) en Bert Brussen (Volkskrant) hebben reeds een column in een gerenommeerd blad vol kunnen schrijven. Anderen hebben een succesvol digitaal medium kunnen oprichten. Maar Peter Breedveld zit nu alleen, op zijn kamertje op de VU, of thuis, bij zijn succesvolle Marokkaanse vriendin, te mokken. Waarom is het leven zo wreed tegen mij?


Enkele tips voor Peter Breedveld:

1) Kies je slachtoffer. Het verbaast jou misschien, maar als je op een doordeweeksedag bij de JUMBO , dan wel de iets sjiekere AH, aan een doorsnee winkelend publiek zou vragen: "Wie is Elma Drayer?", dan zou 99% van de mensen het niet weten. De overige 1% van de Nederlandse bevolking behoort tot de intelligentsia, dan wel is hoger geschoold en leest een echte krant. Jij kiest uitgerekend een gerenommeerde journaliste om je woede op af te reageren. Altijd een slechte keuze als je een column bij een gerenommeerde krant wil schrijven.    

2) Blijf bij je thema. Je was zo lekker bezig tekeer te gaan tegen de Islam en alle uitwassen van deze 'religie van de vrede'. Daar kennen de mensen je van en daar kan je de boer mee op. Het NRC gaf je in 2006 nog het predicaat 'extreem-rechts' mee. Dat doen die mensen niet zomaar. Dan weten de journalisten: "Peter  Breedveld= tegen de islam" en dan kan je vervolgens scoren in talkshows of met een zelfgeschreven boek.  Maar net op het moment dat de anti-islam stroming een beetje wind in de zeilen begint te krijgen, keer je om en gaat overstag. WHY?

3) Kies je partner zorgvuldig.  Al je een Marokkaanse vrouw , die goed kan schrijven en die wel een netwerk kan opbouwen, als levenspartner kiest, dan zullen de programmamakers (zoals Femke Halsema) met haar in zee gaan. Want de mediamensen willen authenticiteit. En dan sta jij in de schaduw. Je had een media-chick moeten scoren en daarmee naar alle media festijnen gaan.

4) Formuleer je doelstellingen. Als je columnist van een krant wil worden, dan is het belangrijk dat doel steeds weer voor je zelf opnieuw te formuleren en het van de daken te schreeuwen, zonder het doel op zich te benoemen. Iedereen denkt dat je een mooi blog wilt maken en niemand weet (tot vandaag) dat je columnist in een krant wil worden. Dat moeten de redacties dan wel van je horen. Bel ze op!

5) Weest niet verbitterd. Je bent nu al anderhalf jaar elke week weer aan het fulmineren tegen Loor, Geenstijl en de Trouw-columniste. Allemaal persoonlijke rancune. Daar zitten de mensen niet op te wachten. Ze vinden je een verbeten man. Gelijk hebben is niet gelijk krijgen. Bij jou is het andersom: niet-gelijk hebben is ook niet-gelijk krijgen.

6) Schrijf eens op wat jouw boodschap aan de wereld is. Elke columnist heeft een boodschap , die in één zin samen te vatten is en die in elke column weer terugkomt. Bij Youp van het Hek is de zin: "kakkers zijn kut". Bij Frits Abrahams (NRC) is de zin: "Kijk mij eens, op mijn oude stoel zitende, heel intelectueel en links zijn, ". Bij Annelies van der Veer is de zin: "Ik ben heel belangrijk want ik ken belangrijke mensen.". Bij Arnold Grünberg is de zin:  "Ik weet het ook allemaal niet, maar ik schrijf toch maar iets op.
Wat de zin van Peter Breedveld is, dat weten we niet, of het zou moeten zijn: "De wereld is slecht en behandelt mij slecht"  

Journalist Perdiep Ramesar schreef voor NRC

Het moet niet gekker worden, maar de gevallen journalist Perdiep Ramesar (Shariadriehoek, Slaven in de Polder) heeft eerst bij het NRC gewerkt voordat hij zijn zegenrijke werk bij de Haagsche Courant, Ad en Trouw kon voortzetten. Wat heeft Perdiep Ramesar dan voor de NRC geschreven?
In 2002 schreef hij acht (8) artikelen voor de kwaliteitskrant met zeer opmerkelijke thema's.

31 JULI 2002 : Is er Leven na de Kamer?
Dit gaat over gevallen politici, die na de zitting in de Tweede Kamer weer aan het werk moeten. Gelukkig vinden politici altijd wel weer een baantje. Bij journalisten die vallen, moet je dat maar afwachten. Perdiep Ramesar heeft volgens Geenstijl weer werk op Curacao gevonden.

Verder:

`De tijd heelt niet alle wonden'
 2 AUGUSTUS 2002 813 WOORDEN

`Ik ben geen goeroe'
16 AUGUSTUS 2002 760 WOORDEN

Hoogbouw Den Haag valt op de montagefoto wat laag uit
 8 JUNI 2002 640 WOORDEN

en dan:
`Bijlhout beging een doodzonde', 27 JULI 2002 574 WOORDEN, over de LPF Staatssecretaris van Familie- en Emancipatiezake Philomena Bijlhout, die moest aftreden, nadat bleek dat ze lid was geweest van een volksmilitie, tijdens het dictatoriale regime van Desi Bouterse in Suriname. Gelukkig kon Bijlhout na de affaire weer als presentatrice aan de slag.

Perdiep Ramesar trok in 2002 al voor het NRC de Schilderswijk is en ontdekte daar dat de moslimvrouwen te bleek waren. ('Zie ik zo bleek soms?') en schreef daarover het hilarische "VVD Den Haag vindt moslimvrouwen te bleek",  12 JUNI 2002 572 WOORDEN.

Enkele onschatbare citaten uit het NRC van Perdiep Ramesar:

"De VVD in Den Haag is bezorgd over de teint van moslimvrouwen. Zij hebben een gebrek aan vitamine D en dat zou komen doordat zij te weinig buiten mogen van hun mannen."

"De Haagse huisarts W. Bharos betwijfelt het verband tussen cultuur en vitamine-gebrek. ,,In mijn praktijk merk ik niets van het verschil tussen moslimvrouwen en Hindostaanse vrouwen, gesluierd of ongesluierd.''

"PvdA-raadslid Van Nimwegen, die in de fractie het woord voert over emancipatie en gezondheidszorg, vindt de opmerkingen van Smit ,,respectloos''. ,,Hieruit blijkt dat de VVD zich niet heeft verdiept in wat de emancipatie van de allochtone vrouw inhoudt'', volgens Van Nimwegen. Zij spreekt van ,,een ouderwetse reactie van een ouderwetse man.''

We hebben even gegoogled, maar de huisarts W.Bharos bestaat echt. De artikelen kunnen gewoon op de website van het NRC blijven staan!!

Perdiep Ramesar gaat in de 'memory hole'

Het is 1984, maar dan dertig jaar later. Alle artikelen die journalist Perdiep Ramesar ooit voor Trouw schreef, zijn niet alleen op de website van Trouw, maar ook uit de Koninklijke Bibliotheek (mediadienst LexisNexis) verwijderd. Daardoor is een onderzoek naar zijn bronnen , door derden, onmogelijk geworden.

In het beroemde boek '1984' van George Orwell is een hele afdeling van de Staatssicherheit bezig bronnen, artikelen en documenten, die niet meer in de huidige politieke lijn liggen, in een prullenbak, genaamd 'memory hole' te sodemieteren. Dat wat niet mag zijn, mag ook niet gelezen worden. Het is niet waar en het is nooit gebeurd.

Er wordt wel eens gezegd, dat in het digitale tijdperk niks verloren gaat en je privacy daarom niet zeker is. Dat geldt echter niet voor de hoofdredactie van Trouw. Het is bekend dat de zittende hoofdredactie van 'misschien wel de beste krant van Nederland' vuistdiep in het schandaal Perdiep Ramesar steekt. Jarenlang schreef Perdiep Ramesar voor de krant en er werd nooit echt controle op de bronnen en feiten gepleegd. Veels te bij dat er eindelijk eens een 'allochtone' journalist zulke prachtige artikelen schreef. De artikelen waren inderdaad prachtig, maar toch meer fictie dan werkelijkheid.

Gelukkig hebben we de artikelen die Perdiep Ramesar voor de Haagsche Courant schreef nog. Daar zijn pareltjes bij zoals: "Ook de naturist moet zijn mobieltje kwijt"(20 januari 2004) ,"Kroesje, het multiculturele zusje van Loesje"(14 juli 2003), "5 vragen aan Perdiep Ramesar - 'Ik leg m'n cultuur uit aan blanken'"(13 januari 2007)   en 'Bestel uw verhaal' (12 Mei 2004), waarin wordt aangekondigd dat Perdiep Ramesar achter te telefoon zitten te wachten op lezers van de krant die een mooie scoop hebben om een artikel over te schrijven. Wat dacht je van 'Shariadriehoek' ? In totaal schreef Perdiep Ramesar 664 artikelen voor de Haagsche Courant, en later AD en erbij horende regionale dagbladen. Dat kan toch niet allemaal slecht zijn geweest?

Perdiep Ramesat werd in januari 2007 nog uitgeroepen tot Hindoestaan van het Jaar, in de sectie literatuur. Hij  versloeg  zijn concurenten Anil Ramdas en Dewanand, die enige tijd in de gevangenis zat vanwege het sturen van poederbrieven namens Al Qaida en later de geniale scribent van Frontaalnaakt werd.

De redactie van Trouw had dus kunnen weten dat Perdiepo Ramesar weliswaar al jarenlang succesvol en gewaardeerd journalist van de Haagsche Courant was, maar dat literatuur hem meer aan het hart lag dan feitenjournalistiek. Toch hield dat de adjunct-hoofdredacteur van Trouw, Martijn Roessingh, niet tegen om samen met Perdiep het boek met de
treffende naam "Slaven in de Polder" te schrijven. Martijn Roessingh is dan ook gepromoveerd op het thema "Ethnische conflicten". Nou daar weet Perdiep Ramesar gelukkig veel van.

Slechts één enkel Trouw artikel is van de glanzende journalistieke carriere met een grote duim overgebleven: " Mevrouw, help mij, ik moet mijn huis uit" (29 september 2010) , ook in dit artikel wordt de mevrouw die haar huis uit moet niet met name genoemd. Misschien zit ze er nog gewoon. We weten het niet en kunnen het niet meer controleren.

Ik hoop dat de Haagsche Courant-artikelen van Perdiep Ramesar gewoon in de Koninklijke Bibliotheek (mediadienst LexisNexis) blijven staan. Al was het maar om af en toe na te lezen hoe je met een hele grote duim en literaire kwaliteiten, toch nog heel ver in de journalistiek kan komen.

Terugblik 2014

Het jaar 2014 wordt nu al het gewelddadigste en roerigste jaar van dit decenium genoemd, vanwege het neerschieten van vliegtuig MH17 boven Oekraïne, de Gazaoorlog, de Ebola epidemie in Afrika en de opmars van ISIS terroristen in Syrië. En dat bijna allemaal tegelijkertijd.

Voor mij persoonlijk was het neerschieten van MH17 het meest dramatisch, omdat mijn studievriend Theo Kamsma, met zijn vrouw en zoon in het vliegtuig zat.

Bij al deze gebeurtenissen is het gezegde "En je kan er helemaal niks tegen doen" geheel van toepassing. Je kan de straat op gaan en demonstreren, maar het kwaad is reeds geschied. Terugdraaien gaat niet.

Kunnen we nog wijze lessen uit de gebeurtenissen van het afgelopen jaar trekken? Nauwelijks. Het conflict in de Oekraine is een opleving van de Koude Oorlog die niemand meer wil en die we ook niet meer hadden zien aankomen. Misschien is de zwakte van Europa wel de aanleiding en de 'trigger' voor Rusland, om eens te proberen wat gebied terug te krijgen, dat na de val van de Sovjet-Unie al was verloren. Het moet toch mogelijk zijn onze koning en koningin wederom naar Putin te sturen om een pilsje te drinken en eens te vragen wat hij nou eigenlijk echt wil? Dan kunnen we altijd nog zien of we gaan dreigen of een compromis sluiten.

Het Gaza-conflict is net zo tragisch als onvermijdelijk. Bijna werd de burgerloorlog in Syrië belangrijker dan het conflict in Israël, maar daar kwam hij dan toch nog: De Gazaoorlog van 2014, even zinloos als alle anderen oorlogen sinds 1948. Een uitzichtsloos conflict.

Qua Lijden van het Palestijnse Volk zijn er in 2014 opmerkelijke ontwikkelingen in gang gezet. Jonge hoogopgeleide activisten van Iraakse- en Marokkaanse komaf, nemen de leiding van de pro-Palestijnse organisaties over en gaan er hard tegen aan. Tijdens de demonstraties tegen de Gazaoorlog roepen ze op alles te boycotten dat uit Israël komt of zelfs maar in de verste verten met Israël te maken heeft. De rappers die door deze hooopgeleide meisjes op het podium geroepen worden, schromen niet ook antisemitische teksten te schreeuwen. De contacten tussen Hamas-aanhangers, moslimbroeders en oude gestaalde kaders verstevigen zich en de grenzen tussen deze groepen vervagen. Het is allemaal een behoorlijk emotioneel samenraapsel van activisten, die niet meer van soepsiedie afhankelijk zijn.

2014 is ook het jaar van de hernieuwde angst voor een islamitische aanslag. Als we naar een discussiebijeenkomst in de Balie gaan, staat de politie, ter bescherming, voor de deur. Bij Joodse instellingen, zoals de synagoge, staan politiehuisjes opgesteld. In de zomer waren we ervan overtuigd, dat het plegen van een islamitische terreurdaad in Nederland slechts een kwestie van tijd was. De dreiging had opnieuw het niveau van 2004 en 2005 bereikt.

Eigenlijk viel er in 2014 helemaal niks te lachen. Erg hè? De Zwarte Pietendiscussie zou om te lachen zijn geweest, als niet op heel wonderlijke wijze en niemand begrijpt waarom, de Gaza-kwestie ermee vermengd was. De actievoerders tegen Zwarte Piet zijn dezelfde die vanwege Gaza een theaterzaal in Amsterdam bestormden, teneinde een Israëlische toneelspeelster het zwijgen op te leggen. De enige overeenkomst is de connectie met de Internationale Socialisten, die daarmee een heropleving beleefden.  

Zo rommelen we door en we weten niet of 2015 een jaar van Koude Oorlog of van een hele hete terreurlente wordt. In ieder geval ga ik door met schrijven.

Wie is de Palestijnenknuffelaar van het jaar 2014?

Niemand gelooft me, als ik schrijf, dat ik begin dit jaar dacht: Laat ik eens over iets anders schrijven, dan over het Lijden van het Palestijnse Volk. Er kwamen klachten, dat de verhalen over  ICT en het Zeilen ernstig te kort schoten op mijn blog. Net op dat moment breekt er een vreselijke Gaza-oorlog uit, met de daarbijbehorende, obligate en hoogstinteressante demonstraties.

Meteen in augustus op het Museumplein al, tijdens de zoveelste Gazademo, was het raak: Amin Abu Rashed (Abu eenarm) staat naast Ibrahim Al Baz. Doordat ik de enige van de vele aanwezige journalisten ben, die dat ziet, wordt ik ook wel de best geïnformeerde Palestijnenwatcher van Nederland genoemd. Eén keer in het jaar mag ik daar best even over opscheppen.

Wie is de Palestijnenknuffelaar van het jaar 2014?
We houden dit jaar een verkiezing en we vragen de lezer van het Keesjemaduraatje-blog, in de comments, de Palestijnenknuffelaar van het jaar 2014 te kiezen. Bovengenoemde heren doen niet mee aan de verkiezing, omdat ze zelf Palestijn zijn. Jezelf knuffelen geldt niet. Wie is het dan wel?

Maarten Jan Hijmans (Abupessoptimist)

Omdat hij in staat is een mus die dood van de dakgoot valt, nog aan het zionistische complot toe te schrijven. Zijn haat tegen Israël is nog een restant uit een heel oud socialistisch verleden, maar dat weet niemand meer.









Minister Frans Timmermans
Weliswaar is Frans Timmermans, zodra hij tot Minister van Buitenlandse Zaken werd benoemd, gedraaid als een blad aan een boom. Toch is hij de meest hooggeplaatste Palestijnenknuffelaar van het land.

Simon Vrouwe

De onvermoeibare strijder tegen alles wat vies en voos is, en zeker als het uit Judea of Samaria komt, schrok deze zomer even, omdat hij op het pliessiebureau van Purmerend moest komen. Antisemitisme, zeiden ze. Gelukkig voor hem is alles met een sisser afgelopen.








Frank van der Linde

Een nieuwe ster aan het Palestijnse firnament, trad deze zomer voor het eerst op. Zijn standaardzin in ieder interview is: "Het heeft niets met antisemitisme te maken" . Nee, natuurlijk niet Frank. Een Israëlische actrice de stuipen op het lijf jagen is puur en alleen vanwege de 'illegale bezettingspolitiek'. Daarom nam je ook een Zwarte Piet, een moslimbroeder en een communicatiemeisje van de KLM mee naar het theater.






Gretta Duisenberg
Ook al is ze sinds 2012 niet meer in het openbaar gezien, nog steeds is ze een schim die achter elke dappere Palestijn staat.

Sonja van den Ende
Sonja nam het in november 2014 in haar eentje in de Balie tegen een heel forum van zionisten op. Daarom verdient ze het te worden uitgeroepen tot Palestijnenknuffelaar van het jaar.

Henny Kreeft

Henny schopte het van Fortuynist tot Moslim en de gehele weg weer terug. Waarom hij uit de stichting Stop de Bezetting, van Greetje werd gezet, we weten het niet en we willen het niet weten. Toch is hij een held, die de titel zeker verdiend.

Update 23 dec. 2014:
Bezorgde lezers vroegen mij, waarom Anja, Gretta en Dries niet op de lijst staan. Het is jullie misschien niet zo opgevallen, maar Dries en Gretta hebben helemaal niet zoveel voor Gaza en Palestina gedaan dit jaar. Anja is wel op de diverse Gaza-demos in Utrecht en Breda geweest, maar ze was toch meer met eten (vegetarisch geworden!!) en feminisme bezig.

Andere aandachtige lezers wilden graag Houda Stitou en Abukasim Al-Jaberi voordragen voor de nominatie van "Palestijnenknuffelaar van 2014". Dat zou op zich een goed initiatief zijn, maar ik had ze er even uitgelaten, omdat ze toch al onder vuur liggen.

Winnaar:
De winnaar van de wedstrijd "Palestijnenknuffelaar van 2014" is gewonnen door Frank van de Linde, omdat hij nieuw is en geheel nieuwe methoden bedacht, om aandacht voor het Leed der Palestijnen te vragen. Zo heeft hij voor het eerst in Nederland een theater bestormd en stelde hij voor het Binnenhof te bezetten en er een illiegale mederzetting te bouwen.

Hulde en jouw prijs ligt klaar op het hoofdkantoor ven het blog Keesjemaduraatje.

Wie was Ziad Abu Ein?

De staatssecretaris voor Palestijnse Gevangenenzaken Ziad Abu Ein demonstreerde deze week op de illegale, tegen het Internationaal recht, bezette Westelijke Jordaanoever en werd onwel. Even later overleed hij. In maart dit jaar bezocht Ziad Abu Ein nog zijn vrienden Gretta Duisenberg en Sonja van den Ende in Nederland. Reden genoeg eens na te vragen wie de Palestijnse staatssecretaris Ziad Abu Ein eigenlijk was.

In 1979 wordt er in de Israelische stad Tiberias een jongerenfestival georganiseerd. In een vuilnisbak is een bom verstopt, die tijdens het festival afgaat. Twee Israelische jongens komen om en 26 andere kinderen worden gewond.

Twee maanden na de bomaanslag reist de dan 18-jarige Ziad Abu Ein naar de Verenigde Staten en logeert bij zijn zuster. In 1981 wordt om zijn uitlevering gevraagd. Een mededader van de aanslag heeft in een verhoor zijn naam genoemd.

Een heel gedoe, om deze Arabische jongeman uitgeleverd te krijgen. De Amerikaanse Bond van Arabieren vraagt de regering zelfs om hem niet uit te leveren, want ze verwachten een oneerlijk proces. In 1982 is het dan eindelijk zover. Ziad Abu Ein wordt uitgeleverd en in Israël tot levenslang veroordeeld.

Reeds in 1983 laat Ziad Abu Ein weer van zich horen, als hij beweert tijdens een gevangenenruil op Ben Goerion Airport, door Israelische soldaten op de grond te zijn gedrukt, waardoor hij het vliegtuig niet in kon stappen. Lullig voor hem.

In 1985 wordt Ziad Abu Ein tijdens een gevangenenruil eindelijk vrijgelaten. Drie Israelische soldaten worden geruild tegen 1150 Palestijnse terroristen.  Hij heeft dan drie jaar van zijn levenslange gevangenisstraf uitgezeten. In hetzelfde jaar wordt hij weer opgepakt, omdat hij betrokken is bij een plan om een bus te kapen. Hij verdwijnt in administratieve detentie.

Na die tijd schrijven de kranten om de zoveel jaar weer iets over Ziad Abu Ein. Hij mag niet uitreizen naar Spanje. Hij mag niet meedoen aan een conferentie. Je kan het zo gek niet bedenken of Ziad Abu Ein mag er niet in, mag er niet uit of kan de weg niet vinden.

In het kielzog van Yasser Arafat kan Ziad Abu Ein uiteindelijk toch nog op de illegaal, tegen het Internationaal Recht in, bezette Westelijke Jordaanoever wonen. Hij wordt minister en dan weer eens staatssecretaris. Bij elke gevangenenruil die daarna genoemd wordt, kan Ziad Abu Ein een rol spelen. Geen wonder dan ook, dat hij kort voor zijn dood door een hartaanval, tijdens een demonstratie, was benoemd tot staatssecretaris voor gevangenen.

In maart van dit jaar hiel Ziad Abu Ein een levendige toespraak voor de Nederlandse Palestinian Prisoners Society, waarvan Sonja van den Ende en haar man Claudius Lucassen uit Denekamp het enthousiaste bestuur vormen.

Sonja van den Ende ontving Palestijnse minister Ziad Abu Ein

Nu blijkt dat de Palestijnse minister Ziad Abu Ein, die gisteren tijdens een protestactie op de Westelijke Jordaanoever onwel werd en stierf, op 15 maart nog in Nederland was en door de Stichting Stop de Bezetting van Gretta Duisenberg en de Palestinian Prisoners Society van Sonja van den Ende en haar man Claudius Lucassen, werd ontvangen.Ziad Abu Ein werd in 1982 tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld, wegens het vermoorden van twee Israëlische jongens. Hij kwam drie jaar later tijdens een gevangenenruil vrij. De laatste maanden was hij minister voor gevangenenzaken in het kabinet van Abbas. 

Weerzien in de Balie

De Marnixstraat is nog net zo donker als 34 jaar geleden. In 1979 fietste ik helemaal vanuit de Staatsliedenbuurt naar Buitenveldert, om op de VU Culturele Antropologie te studeren. Nu stuur ik mijn metaalgrijze Toyota Prius over dezelfde straat en sla rechtsaf de Europarking in. Liever de laptop onderin op het reservewiel leggen en overige waardevolle spullen meenemen. Het is wel een verlichte parkeergarage , maar je weet het niet.

Het hoofdbureau van politie is nog slechts gedeeltelijk verlicht, want ook hier hebben de bezuinigingen toegeslagen. Langs de marnixstraat loop ik op het Nieuwe de la Mar theater af, waar de premiere van Gooise Vrouwen net begonnen is. Rode lopers en veel fotografen.

Wat ben ik toch graag in Amsterdam, denk ik, als ik het Leidseplein oploop. Vooral als ik er niet hoef te wonen of te parkeren. De ingang van de Balie op het Weteringplantsioen is goed te herkennen aan de politieagenten voor de deur. Er is een discussie over Hamas, IS en zionisme. Voor het thema zionisme moeten tegenwoordig beveiligers ingehuurd worden en de politie opgebeld.

De man met de borden "Zionisme is Racisme" voor de deur is eigenlijk een geniaal gepromoveerde wiskundige, maar qua politiek standpunt is hij in stalinistisch 1954 stil blijven staan. Enkele jaren geleden stelde hij zich als "ordedienst" bij een bijeenkomst van het Palestinakomitee voor. "Ga je straks mee naar binnen Rik?", vraag ik hem. Nee, dat heeft geen zin, want de zionisten luisteren toch niet. Als hij iets verder weg staat hoor ik hem tegen een binnentredende gast zeggen: "Het gaat alleen over Anne Frank, Anne Frank, Anne Frank".

De bezoekers van de discussie in de Balie kan je rustig omschrijven als de 'fine fleur' van zionistisch- en Pro-Israelisch Nederland. Kamerleden van de PVV en SGP , journalisten, voorzitters van diverse zionistische verbanden, de Likoed, uitgevers, filmmakers en bloggers. Ik voel me onmiddellijk thuis. Sonja van den Ende (Stop de Bezetting) zal een hele zware dobber hebben, om deze club omver te praten. Het is natuurlijk te gek voor woorden, dat Sonja van den Ende en Rik Min helemaal uit Twente naar Amsterdam moeten komen, om met zionisten te discussieren, terwijl Gretta en Anja om de hoek wonen. Maar die praten niet met ons.

De discussie over 'Hamas, IS en zionisme' die volgt is eigenlijk alleen te begrijpen als je weet dat Sonja van den Ende vijftien jaar lang met de neef van Assad is getrouwd en in Syrië heeft gewoond. Daarom is ze zo tegen het terrorisme van de IS, omdat ze tegen Assad vechten. Tegen Hezbollah en Hamas wil ze zich niet zo direct uitspreken. Ron van der Wieken verduidelijkt intussen op het podium het standpunt der zionisten en wordt meerdere keren luidkeels onderbroken door vrouwelijke Palestinavrienden in het publiek.

Het is ongekend en de laatste jaren niet meer voor gekomen, dat uitgesproken zionisten met Hamas-vrienden in debat gaan. Op de linkse conferenties worden de zionisten niet meer uitgenodigd en rechtse conferenties zijn er niet zoveel. Nu niet die Sonja uit gaan schelden of zo. Je nodigt een Hamasknuffelaar uit om haar Hamadingetje te zeggen en dan moet je niet raar staan te kijken als ze ook inderdaad Hamasdingetjes zegt.

Het meest opvallende in de hele Zionisten-Hamas-discussie van vandaag is, dat Israel er niet zoveel meer toe doet. Zo gewelddadige en bloedvergietend is dat Israelisch-Arabische conflict op dit moment helemaal niet. De IS richt een dusdanig bloedbad aan- en is zozeer bedreigend voor Europa, dat je bijna gaat terugverlangen naar de tijd dat je alleen met Arafat en Hanyie te doen had. We zijn al lang blij dat een zo'n radicaal persoon als Sonja van den Ende, om haar moverende redenen, afstand van de IS neemt.

Een ander opvallend resultaat van de avond is dat diverse zionisten in het gezelschap zich voor het oprichten van een Palestijnse staat, mits verbonden met veiligheidsgaranties, uitspreken.  Ze zijn die Arabieren in Jerusalem en op de Westbank echt helemaal zat. Laat ze maar achter de muur blijven.
Nou kan je dat gemakkelijk beloven, want als Hamas en de PLO het niet op een akkoordje gooien en gezamenlijk onderhandelen, zal die Palestijnse staat er voorlopig toch niet komen.

Sonja weert zich kranig en houdt stand als de mensen in de zaal ook nog eens verbaal op haar inbeuken. Ik moet er even uit. Op het toilet ontmoet ik een journalist van het Reformatorisch Dagblad. "MAVO-niveau, misschien niet afgemaakt", zo omschrijft hij de uit het hoofd geleerde zinnetjes over Muur, Blokkade, Water, Tempelberg, en Recht op Terugkeer van Sonja van den Ende.

Na tienen lopen we via het Leidse Plein terug naar de parkeergarage Q-park  Europarking aan de Marnixstraat. Bij de ingang hangt een vreemde sfeer. Mensen proberen tevergeefs een nummer te bellen. We lopen naar de tweede verdieping en zien het glas al liggen. Twee ruiten van de auto ingeslagen. Om ons heen zien we nu diverse auto's met ingeslagen ramen.  

Nazareth, denk ik bij mezelf. De laatste keer dat mij dit is overkomen, ruiten ingeslagen en beroofd, is 2013 in Nazareth geweest. Alleen liepen er toen ook nog voortdurend kwaadkijkende Arabieren langs ons heen. De Israelische politie reageerde destijds adequaat. Eens kijken of de Amsterdamse politie ook thuis is. Van de tevens beroofde dames bij de betaalautomaat hoor ik al dat er op het Hoofdbureau van Politie niemand thuis is. Doorrijden naar de Lijnbaansgracht. Een vriendelijke vrouwelijke politieagente vraagt mij de volgende dag, liefst per internet, aangifte te komen doen.

Wat een verschil met 1980, als je toen 's nachts met behanglijm een poster met opruiende tekst ging plakken, kwamen er twee autootjes met pliessie op je af en daarna namen de politieagenten alle tijd om een procesverbaal op te maken.

(Foto's  van Maarten Brante)