Terugblik 2014

Het jaar 2014 wordt nu al het gewelddadigste en roerigste jaar van dit decenium genoemd, vanwege het neerschieten van vliegtuig MH17 boven Oekraïne, de Gazaoorlog, de Ebola epidemie in Afrika en de opmars van ISIS terroristen in Syrië. En dat bijna allemaal tegelijkertijd.

Voor mij persoonlijk was het neerschieten van MH17 het meest dramatisch, omdat mijn studievriend Theo Kamsma, met zijn vrouw en zoon in het vliegtuig zat.

Bij al deze gebeurtenissen is het gezegde "En je kan er helemaal niks tegen doen" geheel van toepassing. Je kan de straat op gaan en demonstreren, maar het kwaad is reeds geschied. Terugdraaien gaat niet.

Kunnen we nog wijze lessen uit de gebeurtenissen van het afgelopen jaar trekken? Nauwelijks. Het conflict in de Oekraine is een opleving van de Koude Oorlog die niemand meer wil en die we ook niet meer hadden zien aankomen. Misschien is de zwakte van Europa wel de aanleiding en de 'trigger' voor Rusland, om eens te proberen wat gebied terug te krijgen, dat na de val van de Sovjet-Unie al was verloren. Het moet toch mogelijk zijn onze koning en koningin wederom naar Putin te sturen om een pilsje te drinken en eens te vragen wat hij nou eigenlijk echt wil? Dan kunnen we altijd nog zien of we gaan dreigen of een compromis sluiten.

Het Gaza-conflict is net zo tragisch als onvermijdelijk. Bijna werd de burgerloorlog in Syrië belangrijker dan het conflict in Israël, maar daar kwam hij dan toch nog: De Gazaoorlog van 2014, even zinloos als alle anderen oorlogen sinds 1948. Een uitzichtsloos conflict.

Qua Lijden van het Palestijnse Volk zijn er in 2014 opmerkelijke ontwikkelingen in gang gezet. Jonge hoogopgeleide activisten van Iraakse- en Marokkaanse komaf, nemen de leiding van de pro-Palestijnse organisaties over en gaan er hard tegen aan. Tijdens de demonstraties tegen de Gazaoorlog roepen ze op alles te boycotten dat uit Israël komt of zelfs maar in de verste verten met Israël te maken heeft. De rappers die door deze hooopgeleide meisjes op het podium geroepen worden, schromen niet ook antisemitische teksten te schreeuwen. De contacten tussen Hamas-aanhangers, moslimbroeders en oude gestaalde kaders verstevigen zich en de grenzen tussen deze groepen vervagen. Het is allemaal een behoorlijk emotioneel samenraapsel van activisten, die niet meer van soepsiedie afhankelijk zijn.

2014 is ook het jaar van de hernieuwde angst voor een islamitische aanslag. Als we naar een discussiebijeenkomst in de Balie gaan, staat de politie, ter bescherming, voor de deur. Bij Joodse instellingen, zoals de synagoge, staan politiehuisjes opgesteld. In de zomer waren we ervan overtuigd, dat het plegen van een islamitische terreurdaad in Nederland slechts een kwestie van tijd was. De dreiging had opnieuw het niveau van 2004 en 2005 bereikt.

Eigenlijk viel er in 2014 helemaal niks te lachen. Erg hè? De Zwarte Pietendiscussie zou om te lachen zijn geweest, als niet op heel wonderlijke wijze en niemand begrijpt waarom, de Gaza-kwestie ermee vermengd was. De actievoerders tegen Zwarte Piet zijn dezelfde die vanwege Gaza een theaterzaal in Amsterdam bestormden, teneinde een Israëlische toneelspeelster het zwijgen op te leggen. De enige overeenkomst is de connectie met de Internationale Socialisten, die daarmee een heropleving beleefden.  

Zo rommelen we door en we weten niet of 2015 een jaar van Koude Oorlog of van een hele hete terreurlente wordt. In ieder geval ga ik door met schrijven.