Denkende aan Pim; Zingende voor Pim; Bloemen leggen voor Pim

Ik dompel mij in een warm bad van Pim-herdenkende-, zingende- en bloemen-leggende mensen, op 6 mei 2017, voor het Schielandhuis te Rotterdam. "Bedankt voor jouw blogs, we lezen het met veel plezier", zegt een ouder echtpaar tegen me, als ik net een witte roos bij het standbeeld voor Pim heb gelegd. Verder veel oude bekende islamkritische- bloggers en schrijvers, die ik in de afgelopen tien jaar heb ontmoet bij huiskamerbijeenkomsten en debatten in de Balie en de Rode Hoed. Ook voor het islam-kritische geluid ben je tegenwoordig in de grachtengordel het beste af.

De beelden na de moord op Pim Fortuyn zag ik destijds in 2002 in een studentenhuis in Eindhoven. Net teruggekeerd in het vaderland val ik met mijn neus in de boter. Ongekende agressie van de mainstream media en de politiek correcte elite tegen de briljante erudiete indringer in het politieke domein. Toch duurde het nog tot 2005, voordat ik zelf een blog begon. In 2006 zelfs nog lid geworden van D66, in een poging toch nog in het middenveld te blijven om de democratie te versterken. De discussie over de Armeense genocide en de reactie van Fatma Koser Kaya en Pechtold daarop, duwde mij meteen weer uit het midden weg. Dan maar politiek incorrect en verguisd, als je maar bij jezelf kan blijven.

Sinds 2006 islam-kritisch schrijvend, is dat toch al weer tien jaar geleden. Enkele sprekers op het podium van de Pim-Fortuyn-herdenking van gisteren memoreerden, dat er niets verbeterd is. Als ik in Berlijn verblijf, zie ik grote betonblokken staan om de gewone winkelende menigte te beschermen tegen de islamterreur, die in de grote kranten niet zo genoemd mag worden. Mijn zoon in München opbellende en mijn zorgen makende als er opeens iemand in een MacDonalds begint te schieten. Dan noem ik alleen nog maar mijn eigen waarnemingen. Parijs, Charlie Hebdo, Brussel, Nice, London, Stockholm, Istanboel en vele andere islamitische aanslagen moeten dan nog volgen.

Alle mensen die ik na 2006 heb leren kennen, eerst nog onder hun nick-name, uit angst voor verlies van hun baan, zijn aanwezig op het plein bij het standbeeld voor Pim. We zingen "Buiten waait de wind om het huis" van Gerard Cox en "You never Walk alone" met Lee Towers. Echt emotioneel wordt het als Ebru Umar huilend op het podium staat en de Pim Fortuynprijs in ontvangst neemt. De beste toespraak komt van Martin Bosma, die het Oude Testament citeert en verwijst naar Mozes, die het beloofde land wel heeft gezien, maar niet binnen mocht gaan. Of citeerde Martin Bosma juist Martin Luther King? "And He's allowed me to go up to the mountain. And I've looked over. And I've seen the Promised Land. I may not get there with you. But I want you to know tonight, that we, as a people, will get to the promised land!"

We kunnen het tij niet keren, maar we hebben toch een enorm inspirerende middag mogen beleven, samen met medestanders.