De anti-Israëlische BDS doet in Nederland een nieuwe poging tot instellen van “Apartheidsvrije Zones”. Dat zijn bedrijven en instellingen waar geen Israëlische producten worden verkocht en die geen banden met Israëlische instellingen hebben. Tot nog was het in Nederland niet gelukt deze Apartheidsvrije Zones te introduceren. In Spanje, Ierland en België zijn al sinds 2019 Apartheidsvrije Zones ingericht, maar in Nederland tot nog toe geen één!
De eerste poging in Nederland Apartheidsvrije Zones in te richten, was op vijftien juni 2018, dus zeseneenhalf jaar geleden al weer. George Janszen uit Amsterdam registreerde toen het domein “apartheidvrijezone.nl”. Van die poging is niets terecht gekomen. De BDS beweging onder leiding van Hamas-meisje Dorien Bal moet gedacht hebben: Nu gaan zoveel pro-Pal activisten de straat op en sommigen zijn zelfs bereid geweld te gebruiken. Nu is het de tijd voor een nieuwe poging Apartheidsvrije Zones in te richten.Toen voormalig voorzitter Sonja Zimmerman van de BDS-club probeerde in Leiden een Apartheidsvrije winkel te introduceren, werd daar door de burgemeester een stokje voor gestoken. Daarna liet de BDS-club het plan vallen.
In het boek “De Boycot van Israël” (2022), verkrijgbaar bij CIDI, doe ik een poging te analyseren waarom in sommige Europese landen wél en in andere landen geen enkele Apartheidsvrije Zone is ingericht.
| Alleen al in Italië verklaren 250 plaatsen zichzelf ‘apartheidsvrij’. In Nederland zijn pogingen gedaan om, door het registreren van een website, ook hier zulke zones in te richten, maar zonder resultaat. Bij de zuiderburen hebben jongerenclubs van de vakbond, kerkelijke instellingen, gemeenschapshuizen en zelfs garages zich tot de actie ‘apartheidvrije zone’ bekend. Als onderzoeker van nieuwe sociale bewegingen heb ik mij afgevraagd in welke landen zulke zones nu een succesvol actiemiddel zijn en in welke landen juist niet. Het Spaanse Catalonië, Ierland, IJsland, België en Scandinavië staan wel op de kaart van Apartheidvrije Zones, maar Duitsland, Frankrijk en Nederland niet. In landen waar een sterke linkse vakbond bestaat, kunnen de vakbondslokalen en clubhuizen in één actie apartheidsvrij worden verklaard. Een andere indruk is, dat de actie succesvol is in landen waar meerdere nationaliteiten in één land leven. Waar ‘nationbuilding’ een probleem is, wordt de aandacht naar buiten gericht. |
In België zijn vele clubhuizen, garages en winkels tot Apartheidsvrije Zone verklaard. In Nederland tot nog toe geen één.
Het blijft een vreemde en beangstigende gewaarwording, als je direct over de grens in België een “apartheidsvrije” garage tegen komt. Hoe kan er zoveel verschil tussen Nederland en België ontstaan? De verklaring vanuit de Tweede Wereldoorlog ligt niet voor de hand. In België zijn procentueel meer Joden van de ondergang gered, dan in Nederland.
Het zou kunnen komen doordat het Joodse leven in België later is ontstaan. Een andere verklaring is, dat er in België minder burgerlijke weerstand tegen dit soort antisemitische uitingen is. Weer een andere verklaring is, dat er in België meer clubhuizen en jeugdorganisaties zijn, terwijl die in Nederland door de verschillende neo-liberale regeringen zijn wegbezuinigd. De laatste verklaring is, dat de Belgen liever tegen andere prachtvolkeren ageren, dan de nationaliteitsproblemen in eigen land op te lossen.
