Disclaimer

De bijdragen aan het maatschappelijke debat, zoals op dit blog gepubliceerd, zijn bedoeld als ondersteuning van het recht op vrije meningsuiting. Mocht u desondanks in uw eer of goede naam aangetast worden, of nog erger dat u door deze teksten gekwetst wordt, lees dan eerst even de bijgaande disclaimer.

Monday, August 30, 2010

Eten wat de pot schaft

Eten is al drie generaties een probleem in de familie Madura. Gewoon een lekkere pot eten koken is er niet bij. De één eet geen vlees, de ander geen margarine en weer een ander is vies van alles. Dat is geen ontspannen toestand aan tafel.

Mijn moeder krijgt rond 1956 in Leeuwarden haar schoonfamilie op bezoek. Er wordt spinazie klaar gemaakt. Dat is destijds nog gewoon los als blaadjes te koop bij de groenteman en die blaadjes moeten gewassen worden. Ik vertel het er maar even bij voor de reaguurders die gewoon spinazie als baksteen kopen en in de magnetron ontdooien.

Ikkankoken Ze mag de spinazie echter niet zelf wassen. Mijn tante is speciaal meegekomen, om oma bij te staan en de groente te wassen. Vijf keer spinazie wassen is wel het minste, want er kon nog eens een korreltje zand inzitten. Dat werd niet aan mijn moeder toevertrouwd.

Al twee dagen voor het bezoek van oma is er stress in huis. "Je weet dat moe alleen boter lust", zegt mijn tante aan de telefoon. Volgens mij wil oma daarmee tot uitdrukking brengen dat ze niet van de straat is en dat ze van betere Fries-boeren-komaf is. Weliswaar zijn ze daarna in de jaren '30 in een zodanig diepe armoede vervallen dat ze hun brood van de steun moeten halen. Maar dat maakt niet uit. Het besef iets beters te zijn,  "het uitverkoren volk", zit in je hoofd en niet in je maag.

Later zal mijn moeder bij het in aantocht zijn van leden van de familie Madura spontaan een reeële hernia-aanval krijgen, waardoor ze helemaal niet meer in staat is boter op tafel te zetten of spinazie te wassen. Ze hebben haar definitief gevloerd. De wonderbare genezing komt meestal een dag na vertrek. Als de kust weer veilig is.

Op de camping staan we tegenover een hele aardige famile in een tent. Bij het vertrek laten ze een groen kooltje en een prei achter. Aardig. Toch kan mijn moeder het niet laten er een denigrerende opmerking over te maken: "Kool is volks voedsel". Blijkbaar horen wij niet bij dat volk. Bij ons staan tot moes gekookte wortelen en slavinken op het menu. Uien, prei en kool is bij mijn weten nooit op tafel gekomen. Volgens de officiele huis doctrine is dat omdat het Volks Voedsel is. Later hoor ik dat de familie Madura zich schaamde voor de geur die dit voedsel voorbrengt en dat ze door die geur te kennen geven dat ze armelijk voedsel eten. Nooit uien eten. Dat is armeluivoedsel en wordt in geval van nood in het schuurtje gekookt.

Eindejaar Het verbaast dan ook helemaal niet dat ik in 1991, als mijn ouders op bezoek komen, ook allerlei andere dingen moet gaan kopen. Geen gewone margarine, geen vlees voor mijn vader en geen uien, prei en paprika. Voor mij een bijna onmogelijke toestand. Ik realiseer me dat ik in dezelfde situatie als mijn moeder in 1956 ben terecht gekomen. Alleen worden er nu allerlei medische redenen aan toe geschreven.

Aan die toestand van gijzeling door de miezemuizers is het afgelopen weekeinde een einde gekomen. Mijn vader heeft Alzheimer en ik zou twee dagen voor hem zorgen. Mijn moeder is acht dagen in Turkije. "Ik zal eens even een lekker potje voor jou koken" zeg ik tegen mijn vader. "Dat is goed jongen", zegt hij tevreden.

Sla met lekker veel ui erin. Slavinken in olijfolie gebakken. Aardappelen en een koolschotel met paprika. Eet smakelijk. Mijn vader smult en schept nog eens extra op. "Heerlijk. Net als vroeger", zegt hij.

8 comments:

Tod said...

Een pleidooi voor echt eten. Michael Pollan

Dus met extra dierlijk vet! Heel gezond.

Tarak said...

Leuk!!

Louisa said...

Heel herkenbaar.
Mijn vader heeft honger geleden vroeger en lust alles, zijn Joodse komaf verhindert hem absoluut niet speklappen en garnalen te eten.
Mijn moeder stierf bijna in de winter van 1944/1945, maar verbeeldt zich geen rijst te kunnen eten in verband met de stoelgang, en geen konijnen want die werden vroeger in de crisisjaren vetgemest, over het kopje geaaid en tenslotte de nek omgedraaid en opgevroten.
Zij verbeeldt zich "last" te krijgen van sommig voedsel.
Meestal is dat voer dat zij niet kent.
Bij ons thuis prima voer als vis, verse groenten, veel sla, fruit , kortom, alles wat als gezond te boek staat.
Zoon 1 is de deur uit, zoon 2 is nog thuis en dat is een heel makkelijke eter: hij lust niets.
Slechts Indische maaltijden kunnen zijn goedkeuring wegdragen.
Kennen jullie het boekje "Wat is nu gezond" Martijn Katan, een wetenschapper, een zeer nuttig boekje ...

keesjemaduraatje said...

ik geloof mijn eigen ogen niet!! Louisa is terug. Painted Bird kom er maar weer in....

Louisa said...

Dear Keesje, but let Het Geverfde Vogeltje Speak for himself...
I am almost 60, grey, fat and very vervelend you know...
My last message for several weeks, I am going to the Utrechtse Heuvelrug in a bungalow, for selebrating several birthdays ...
See you later,or not..
Kisses from Louisa.
Specioally for Het Geverfde Vogeltje.
(Winschoten ?)

Louisa said...

Oui, mais je l aime aussi Julien Le Clerc,avec ses chansons, L'Oiseau Painté, comprends tu ?
Je t' embrasse...avec les meilleurs wishes from Louisa.

xxxxx said...

En nu is Painted Bird zo bang geworden, dat hij het niet meer in zijn hoofd haalt te reageren.

Louisa said...

En xxxx is zo bang dat hij zelfs zijn/haar naam niet durft te noemen.

Wees niet bang xxxx vanaf morgen ben ik weer voor zeer lang afwezig.