"Er was maar één land waar mijn ouders nooit heen wilden, en dat was Israël". Hedy Epstein heeft het nu zo vaak gezegd en geschreven, dat ze het waarschijnlijk intussen zelf ook gelooft. In het voorjaar van 2011 gaat de mensenrechtenactivist voor de vijfde keer proberen met een bootje naar het door Israël zo geteisterde Heilige Land Gaza te varen.
Er is nu reeds zo vaak door allerlei kranten en weblogs geschreven dat de inmiddels 86-jarige Hedy Epstein op de boot naar Gaza zit, dat veel mensen denken dat ze het ook echt gedaan heeft. Sterker 
Steeds weer vertelt Hedwig Wachenheimer (Hedy Epstein) dat haar ouders geen zionisten waren en dat ze in geen geval naar Israël wilden gaan. Het is tragisch dat iemand die haar leven lang voor mensenrechtorganisaties heeft gewerkt en dus echt overtuigd links is, dit soort leugens over haar in de holocaust vermoorde ouders moet vertellen om nog bij haar links-islamitische vrienden in de gunst te kunnen blijven. Heeft ze deze dingen haar hele leven verteld? Nee.
Waarschijnlijk is Hedy Epstein in 2003, na haar reis naar de Westbank, begonnen met anti-zionistische verzinselen over het verleden te vertellen. Sindsdien is ze sterk betrokken bijde Pro-Gaza-Movement. Bewezen is in ieder geval, dat ze in 2002 nog een ander verhaal aan het United States Holocaust Memorial Museum vertelde.
visas. As a last resort, they registered 14 year-old Hedy for a place on a Kindertransport in 1939. On May 18 Hedy departed for England with a group of some 500 children. She never saw her parents again. On October 22, 1940 they were deported to Vichy France and imprisoned in the Gurs internment camp. They were permitted to write one one-page letter a week, and for the next two years, they communicated with Hedy in England. They were careful, however, not to tell her the true nature of their living conditions so as not to alarm her. In the spring of 1941 Hedy's father was transferred to the Les Milles camp, and in July 1942, her mother was sent to Rivesaltes. Both were later deported to their death in Auschwitz. The last communication Hedy received from them was a postcard from her mother dated September 4, 1942, in which she wrote, "Traveling to the east...Sending you a final goodbye." Hedy spent the rest of the war in England, where whe went to school and worked at a variety of jobs, including in a factory producing war materials. When the war was over she returned to Germany in the hopes of finding her parents. She first secured a position with the U.S. Civil Censorship Division and later worked as a research analyst for the Office of Chief of Counsel for War Crimes. In this capacity she searched for documentary evidence for prosecutors preparing the Medical Case, the first of the Subsequent Nuremberg Proceedings. In May 1948 Hedy moved to the U.S. where she had an uncle and aunt who had immigrated in 1938. No other relatives survived the war. Hedy pursued a career in the field of civil rights. In 1999 she published a German memoir entitled, "Erinnern ist nicht genug (Remembering is Not Enough): Autobiographie von Hedy Epstein."(Op de foto, leden van de familie Wachenheimer voor hun winkel)
De familie Wachenheimer probeerde dus als familie uit Duitsland te vluchten, maar konden geen visa krijgen. Dat is een ander verhaal en zeer waarschijnlijk het juiste. Pas nadat Hedy Epstein bij de pro-Palestijnse acties betrokken raakte moest ze om in de gratie te blijven wel een anti-Israel verhaal gaan ophangen.
Op zijn laatst in 1938, na de Pogromnacht, was duidelijk dat het niet meer uitmaakte naar welk land de familie kon vluchten. De vader van Hedwig, Hugo Wachenheimer, werd in het concentratiekamp Dachau opgesloten en kwam er een maand later als een gebroken man weer uit.
Wenige Stunden später mußten die Schmieheimer und Altdorfer Juden durch die Poststraße Spießruten laufen. Man hatte sie in Altdorf gezwungen, in einer Kolonne nach Kippenheim zu laufen, wo eine johlende Menge auf sie wartete.
Im Bürgersaal des Rathauses zusammengepfercht, mußten sich die jüdischen Männer aus Kippenheim und Altdorf die Spottlieder der vor dem Rathaus zusammengerotteten Menge anhören, bis sie gegen Mittag der Lahrer Gestapo übergeben wurden. Ein Sonderzug brachte sie in das Konzentrationslager Dachau, wo sie unter den entwürdigendsten Bedingungen mehrere Wochen festgehalten wurden:
Berthold Auerbacher vom 10.11.1938 bis 5.12.1938; Abraham Auerbacher vom 10.11.1938 bis 22.11.1938; Berthold Epstein; Fritz Erlebacher vom 10.11.1938 bis 20.12.1938; Ludwig Weil vom
9.11.1938 bis 18.12.1938; Julius Maier vom 9.11.1938 bis 10.3.1939; Kurt Weil vom 10.11.1938 bis 2.12.1938; Heinrich Wertheimer I vom 10.11.1938 bis 2.12.1938; Heinrich Wertheimner II vom
10.11.1938 bis 13.12.1938; Max Wertheimer vom 10.11.1938 bis 12.12.1938; Siegfried Wertheimer vom 10.11.1938 bis 8.12.1938; Oskar Wachenheimer; Hugo Wachenheimer; Hermann Wertheimer.
3 comments:
Het is toch onzin om te beweren dat de ouders nooit naar Israel zouden willen gaan, want Israel bestond toen nog helemaal niet.....
En niemand kon toen voorzien dat de staat in 1948 werd opgericht en wat er sindsdien is gebeurd.
Arme stakkers..
Als je wilt weten hoe eeuwige haat en vervolging uitwerken op de menselijke geest moet je de geschiedenis van de joden bestuderen. Kennelijk is denial de enige manier om bij zinnen te blijven; als het je eigen schuld is dat anderen je haten kun je die tenminste nog rationaliseren, en door je van je eigen mensen te distantieren word je een nuttige goede jood, éen die niet gehaat wordt, een onschuldige jood die een ander joods geluid laat horen. Er bestaat geen anti-semitisme, alleen maar gerechtvaardigde kritiek op een doodgewoon volk die anti-zionisme heet, en da's heel iets anders
Het Oslo-syndroom, noemt Kenneth Levin dat.
Voortschrijdende gedachten hierover:
In GB is inmiddels meer geschreven over de kindertransporten naar Engeland destijds en ook dat ouders vaak flink moesten betalen om hun kinderen daar bij te krijgen. Het waren vooral kinderen uit de betere middenstand die het lukte naar Engeland te komen. Die kinderen moesten ook een soort kameleons zijn en zichzelf op nieuw uitvinden in een mengsel van schaamte en aanpassingsdwang. Voor veel was het dus noodzakelijk om hun afkomst in een maatschappelijk net iets lagere regio te situeren dan werkelijk het geval was om te voldoen aan het beeld van een acceptabele verschoppeling en zich een plek te verwerven in de ontvangende gezinnen.
Ze moesten ook levend in de Britse naoorlogse visie op de politiek hun herinneringen aan hun ouders vormgeven en plaatsen. Wat zouden hun ouders gedacht hebben? Hoe konden ze accuraat analyseren wat en hoe hun ouders vonden en dachten en waren als ze dat niet over de hele linie en onbevangen konden doen?
Heel moeilijk.
En dan heeft Hedy Epstein hetzelfde nog eens dubbel gedaan in haar linkse dwangbuis later: Haar afkomst net iets gewoner en volkser gemaakt.
Voor het vooroorlogse milieu waar Hedy Epstein uitkwam was zionisme vaak iets dat in theorie aan te hangen was, maar aliyah niet iets dat daadwerkelijk voor zichelf overwogen werd. "Zionisme is als een jood een andere jood geld geeft om een derde jood naar Palestina te sturen", was de witz. Israel was, net als nu eigenlijk, een ideaal of een idee wat uit solidariteit gesteund diende te worden, voor anderen, die dat nodig hadden. Het was natuurlijk alleszins begrijpelijk als die arme boertjes uit een of ander koud oosteuropees hinterland die elke week door karpaten in elkaar werden geschopt de behoefte hadden om naar Israel te gaan, en die waren toch al gewend om in de modder te grabbelen en hun eigen kippen te slachten. En daar droeg je dan aan bij. Dat betekende niet dat zij dat zelf in hun hoofd zouden halen naar Israel te gaan en op een tractor te zitten. Nee, men had zelf een veilige Heimat, mooi tafelzilver en de opera, men zou wel gek zijn.
"Volgens jaar Jerusalem" zo nog uitgesproken, was nooit figuurlijker bedoeld.
Des te groter de schrik en waarschijnlijk heftig zoals herinnerd de reacties op dat het nog eens een noodzakelijke overweging zou moeten zijn om WEL naar Palestina af te reizen.
Alleen, in die context mocht Hedy de uitspraken van haar ouders later niet zien. Die had ze noodgedwongen al weggepoetst. En dus vervangen door iets anders, en zeker in links Groot Britannie, acceptabelers.
Allengs begrijpelijk. Al heeft ze dat wel erg ver doorgevoerd.
Post a Comment