Hoe sterk is de anti-Israël-beweging in Nederland?

 

Sinds 7 oktober 2024 kwam een golf van antisemitisme over Nederland, die zijn weerga niet kent en die ik ook nog niet eerder heb meegemaakt. De media, NPO, Volkskrant, NRC, Trouw, Najib Amhali en Vandaag Inside, noem het maar op, laten allemaal anti-Israëlische activisten aan het woord, vaak ook nog met een zweem van wetenschappelijke onafhankelijkheid. Het is niet bij te houden en het heeft al geen zin meer op alle slakken zout te leggen. Gelukkig benoemt Carel Brendel op Twitter wel veel misstanden. Voor gedegen nieuws zijn we verder aangewezen op Geenstijl, NIW en Telegraaf. Er zit niets anders op. Toch wil ik in dit blog analyseren hoe het frame veranderd is en hoe sterk de anti-Israël-krachten in Nederland nu eigenlijk werkelijk zijn.

Instituties
De ontwikkeling van krachten tegen Israël is in feite reeds in 1969 begonnen, met het organiseren van werkgroepen op de universiteit. De basis van het Palestina Komitee is in feite de sociale wetenschap. Vooral Paul Aarts en Kees Wagtendonk hebben daarbij een belangrijke rol gespeeld. Het heeft even geduurd en dan heb je ook wat. Vijfenvijftig jaar later staat deze advertentie voor een PhD-vacature op de website van de Universiteit Maastricht.

De transformatie van objectieve wetenschap naar gepolariseerde propaganda heeft zich in die halve eeuw volledig voltrokken. Met die transformatie is het gehele middenveld, dat zijn bibliotheken, sociale academies, scholen voor journalistiek, redacties en veel kerken, verschoven naar een gepolariseerd anti-Israël-standpunt. Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat.

Het absolute dieptepunt in de sociaal-wetenschappelijk strijd tegen Israël was toch wel het NRC-artikel van universitair hoofddocent Sociale en Politieke Filosofie aan de Universiteit van Amsterdam, Yolande Jansen, op 11 april 2024. Natuurlijk plaatst NRC geen weerwoord. Natuurlijk vermeldt NRC niet dat Yolande ook anti-Israël-activiste is. Niemand verbaast zich daar nog over. Het is opvallend dat de “hoofddocente” het kwaad van antisemitisme in de anti-racisme strijd van de jaren tachtig positioneert. Alsof antisemitisme een soort van racisme is, dat je in één moeite door even op dezelfde manier kan bestrijden. Eigenlijk zegt ze:” Wij bepalen wel of jullie Joden erbij horen of niet. Alleen als je je tegen Israël uitspreekt mag je met onze racisme-strijd meedoen.” Zelfs Hanneke Groenteman distantieert zich hiervan en dan noem je echt een héle grote.

In één moeite door verdraait Yolande Jansen even de IHRA-definitie van antisemitisme tot de volgende eenvoudige zin: “Kritiek op de staat Israël valt er ook onder”. Ze begrijpt het niet en wil het niet begrijpen. Ze richt zich, net als de virulente Twitter-antisemieten Adrie Nieuwhof en Jan Tervoort, tegen de Nationaal Coördinator Antisemitisme bestrijding, Eddo Verdoner. Dan ben je kwaadaardig, maar deze mening wordt ongefilterd op de onschuldige NRC-lezer losgelaten.

De zittende macht
In tegenstelling tot de verontrustende tekst over media en het middenveld van de samenleving, zoals hierboven beschreven, heeft deze negatieve anti-Israël-trend geen invloed op de regering, het ambtelijke apparaat, een groot deel van het parlement en de directie van universiteiten. Dat staat ook in de onderzoeksomschrijving van de PhD-vacature. “..in strong contrast to institutional and political positions taken by universities, governments and most public bodies.” De vraag is: Hoe kan dat nou?

Ik heb het met eigen ogen mogen zien: Een maand voordat Frans Timmermans Minister van Buitenlandse Zaken werd (5 november 2012) , verkondigde hij in de CREA te Amsterdam nog de meest krankzinnige theorieën over Palestijnen en Israël. Hij vergeleek de Palestijnen met Wolga-Duitsers. Na zijn benoeming draaide hij als een blad om de boom. Hij was opeens pro-Israël. Het Buitenlandse beleid in Nederland is gebonden aan de Europese Unie en de Verenigde Staten. Daar kan zelfs Fransje niks aan veranderen.

Verbieden of laten gaan?
Ik bestudeer al ruim twee jaar de PFLP-mantelorganisatie Samidoun in Nederland en de enige twee media die daar in geïnteresseerd zijn, zijn Geenstijl en de Telegraaf. Toch ontstond er nog een meningsverschil, omdat ik weet dat de hele Samidoun Nederland uit vier studenten en een paardekop bestaat, terwijl de Telegraaf graag oproept tot verbieden van deze terreurorganisatie. Volgens mij zou je ze daar een heel groot plezier mee doen. Dan worden ze net zo belangrijk als ze zelf graag willen zijn. Nu het antisemitisme op straat echter de pan uitrijst en tot gevaarlijke verstoringen van bijeenkomsten gaat leiden, wil ik graag mijn eigen ongelijk erkennen.

Een stok om de hond mee te slaan
Onderstaande foto met bijbehorende tekst, markeert een kentering in het antisemitisme en WOII-debat.

Tot aan twee weken geleden had “links” de overhand in het maatschappelijke debat. Wie een andere mening vertegenwoordigde, kreeg termen uit de Tweede Wereld-Oorlog naar zich toe geslingerd. Denk aan Marcel van Dam tegen Pim Fortuyn :”U bent een minderwaardig mens”. Of denk aan Paul Rosenmöller en Thom de Graaf met uitspraken tegen Pim Fortuyn. De laatste haalde het Dagboek van Anne Frank erbij.

Dat is nu omgeslagen, zoals je in de tweet hierboven ziet. Femke Halsema en Frans Timmermans krijgen nu het antisemitisme verwijt naar zich toegegooid, geïllustreerd met een foto van een zoon en achterkleindochter van een Holocaust-slachtoffer, die langs een woedende menigte moeten kopen om naar de opening van het Holocaust-museum te kunnen lopen.

Het Genocide Frame
De Arabische strijd tegen Israël heeft sinds 1967 vele frames geproduceerd. “Zionisme is racisme”; Zionisme is Apartheid”; “Zionisme is Settler-Colonialism” en nu “Zionisme is genocide”. Het is voor de ondersteuners van Israël van belang te begrijpen, waarom in welke tijd, welke frames van pas komen en dat het niet altijd zin heeft erop te reageren. De frames zijn vaak een wapen in een cognitieve oorlog tegen Israël. Het is dus van belang jezelf te zien als soldaat in die cognitieve oorlog. De Arabieren parasiteren in deze oorlog op de strijd die andere prachtvolkeren reeds gestreden hebben. Apartheid is nu in de Verenigde Naties veroordeeld en daarom proberen de Arabieren hun Palestijnse strijd ook als zodanig te framen. In plaats van de zeggen of schrijven dat het helemaal geen genocide is, is het belangrijker eigen frames te produceren. Het antisemitisme frame is een hele sterke, maar ook: Hamas-meisje, Hamasknuffelaar, Iran-vriend, Hezbollah-reiziger etc. De tegenstander is dan gedwongen om zich van deze gewelddadige groepen en regimes te distantiëren.

Conclusie
Ondanks de heftige golf van antisemitisme en XR-activisme die nu over ons wordt uitgestort, ook al ziet het er slecht uit, qua militaire-en cognitieve verdediging, ben ik op de lange duur toch optimistisch. Deze oorlog zou het einde van Hamas kunnen worden. Dan is er helemaal geen instantie meer over om miljoenen Euro’s naartoe te sluizen. De steun vanuit Europa, UK en de VS is nog steeds intact. Tachtig procent van de Nederlandse bevolking kan het hele MO-conflict nog steeds niks schelen.

Femke Halsema, doe nú iets tegen antisemitisme!

 

Aanstaande vrijdag, 15 maart 2024, mogen de haatzaaiende antisemitische troepen zich opnieuw in Amsterdam verzamelen. Deze keer vergadert Samidoun om de hoek bij het Holocaust Museum te Amsterdam, op de Plantage Doklaan nummer 8, onder leiding van de “Coördinator Europa Samidoun” Mohammed Khatib. De leuze van Samidoun is deze keer: “Resistance in the Palestinian diaspora and confronting Zionism in Europe”

Op 2 november 2023 is de organisatie Samidoun – Palestinian Prisoner Solidarity Network“ (kortweg: „Samidoun“) in Duitsland verboden.

„Das Abhalten spontaner ‚Jubelfeiern‘ hier in Deutschland in Reaktion auf die furchtbaren Terroranschläge der HAMAS gegen Israel zeigt das antisemitische, menschenverachtende Weltbild von Samidoun auf besonders widerwärtige Weise. (…) Antisemitismus hat in Deutschland keinen Platz – egal von wem er ausgeht. Wir werden ihn in all seinen Formen mit der ganzen Härte des Rechtstaats auch weiterhin bekämpfen.“ BUNDESINNENMINISTERIN NANCY FAESER (QUELLE: WWW.BMI.BUND.DE, 2. NOVEMBER 2023)

De Duitse Minister van Binnenlandse zaken over Samidoun

De spreker van aanstaande vrijdag, Mohammed Khatib woont in Brussel en hem de toegang tot Nederland weigeren is dus moeilijk. Weliswaar heeft Israël al twee keer aan België gevraagd deze organisatie te verbieden, maar Brussel heeft daar tot nog toe geen antwoord op gegeven.

Vorig jaar nog weigerde Nederland de leiders van Samidoun, Charlotte Kates en haar man Khaled Barakat de toegang. Er zijn voor burgemeester Femke Halsema dus genoeg aanknopingspunten om nu eens tegen deze antisemitische en terroristische bende op te treden.

Amin Abou Rashed: Schuld van de RABO

 

HAMAS-Fondsenwerver Amin Abou Rashed heeft 11,7 miljoen Euro naar Gaza gesluisd, gebruikmakend van de Islamic National Bank of Gaza en dat mag volgens de Europese sanctiewetten niet. Sinds juni 2023 zit de eenarmige activist in voorarrest. Op dinsdag 5 maart 2024 besloot de rechter dat hij tenminste nog tot de regiezitting op 15 mei 2024, om 11:00 uur vast blijft zitten. Het proces gaat in oktober 2024 plaats vinden.

Het proces tegen Amin Abou Rashed wordt gekenmerkt door tegenstrijdigheden. Aan de ene kant beweert advocate Jill Leyten, dat Amin Abou Rashed weliswaar het ‘Palestijnse verzet’ steunt, maar geen lid van Hamas is. Aan de andere kant heeft Amin Abou Rashed tegenover de politie en het Openbaar Ministerie nog steeds geen mond open gedaan, zijn paswoorden niet gegeven en überhaupt geen opening van zaken gegeven. Jill Leyten houdt in de rechtbank een heel betoog dat begint in 1948 bij de stichting van de staat Israël en eindigt bij het oprichten van Hamas in 1987. Ze verwijt bovendien het FIOD geen historisch besef te hebben.

Toch neemt Amin Abou Rashed op geen enkele manier afstand van Hamas, of van de terreur van Hamas. Hij heeft een foto van Hamas leider Ismail Haniyeh op zijn Facebook geplaatst en op zijn smartphone staan chatgesprekken met de leiders van Hamas. De Hamas-leiding heeft aanwijzingen gegeven over via welke kanalen het geld, direct en indirect, naar Gaza gesmokkeld moet worden.

Intussen onderhandelt het Openbaar Ministerie met dochter Israa Abou Rashed over een buitengerechtelijke straf, zodat ze haar carrière voort kan zetten. De aanklacht tegen stichting ISRAA en haar bestuurders is vanwege ‘bestuurlijke redenen’ geseponeerd. De enige echte verdachte is Amin Abou Rashed, die wordt gezien als de leider van stichting ISRAA. Een bestuurslid en een voormalige directeur van de stichting hebben bekend, dat Amin Abou Rashed de leiding bij ISRAA had.

Bestuursleden en vaders van bestuursleden van Stichting ISRAA op bezoek bij Ismail Haniyeh (Hamas)

Amin Abou Rashed is volgens het Openbaar Ministerie een belangrijke speler in het Europese Hamas-netwerk, waarin gelden van goede doelen naar Gaza worden gesluisd. Dat die gelden voor allerlei politieke-, sociale en humanitaire doelen worden gebruikt, of zelfs voor wapens, dat hoeft het Openbaar Ministerie helemaal niet te bewijzen. Het is gewoon verboden, volgens de sanctiewetten van 1977, om geld via de Islamic National Bank of Gaza over te maken.

RABO
Er zijn wel zeven verschillende banken die onder controle van de Palestijnse Autoriteit staan en de RABO-bank heeft verboden van deze banken gebruik te maken. Het is dus volgens Amin Abou Rashed de schuld van de RABO-bank dat er geld via de Islamic National Bank of Gaza gegaan is. Hoe had hij anders geld naar Gaza over moeten maken? Het geld werd eerst naar ongecontroleerde stichtingen overgemaakt en daarna, soms via Turkije, naar de verboden bank in Gaza. Dit schimmige netwerk van financiële transacties wordt nu nog steeds onderzocht. Er was maar één ander bestuurslid van ISRAA en advocate Jill Leyten wil niet zeggen wie dat is, die de goede doelen gecontroleerd en gechecked heeft. De overige bestuursleden werden volgens haar buiten de financiële transacties gehouden.

Amin Abou Rashed met Ismail Haniyeh

Advocate Jill Leyten probeert nog door vage verwijten de getuige-deskundige Ronald Sandee van bureau Bluewater Intelligence zwart te maken. Hij zou met de inlichtingendienst Shin Beth samenwerken. Bovendien zou Sandee op sociale media sterke opinies verkondigen. Ja, zegt de rechter, maar u mag zelf ook getuige-deskundigen aanwijzen en op laten treden. dan krijgen we hier tenminste een gebalanceerd verhaal. Dat wil de verdediging dan weer niet. Er worden door de verdediging ook geen verdere onderzoeksvragen gesteld. Het blijft bij politieke verhaaltjes over de Nakba en de zogenaamde ‘bezetting van Palestina.’

Aan het einde van de zitting geeft de rechter duidelijk te kennen, dat Amin Abou Rashed indirect geld naar Hamas heeft overgemaakt. Dat is een belangrijke reden om hem nog niet op vrije voeten te stellen. Hoe ernstig die overtreding is, dat wordt in de uiteindelijke zitting besproken.

Nieuws van het stichtingenfront

 

De Stichting ISRAA wordt nu ook door de Rechtbank Amsterdam met de terreur van Hamas en de financiering van Hamas in verband gebracht. Daarom raakt voorzitter Samar Fallaha-Abou Adas haar bankrekening bij de RABO-bank kwijt. Ze verloor het kort geding dat ze tegen de bank had aangespannen. Het Noordwijkse Groenlinks raadslid Charlotte Meiland mocht haar RABO-bankrekening behouden, omdat ze nog maar anderhalf jaar bestuurslid was en niets met de financiën te maken had gehad.

Het bestuur van Stichting ISRAA te Rotterdam vecht terug. Drie keer wordt een kort geding tegen de RABObank aangespannen, vanwege het opheffen van een bankrekening. In 2021 won de stichting de rechtszaak nog, maar moest wel beloven dat er een accountantrapport opgemaakt zou worden. Bovendien zou de stichting zich in het CBF-keurmerk (het keurmerk van het Centraal Bureau Fondsenwerving) van goedgekeurde goede doelen laten opnemen.

Na de arrestatie van Amin Abou Rashed en zijn dochter Israa, in juni 2023, werd Stichting ISRAA wederom met de financiering van Hamas in verband gebracht. Israa Abou Rashed was tenslotte bestuurslid van de stichting. RABO bevroor nu twee privé-bankrekeningen, van Charlotte Meiland en Samar Fallaha-Abou Adas. Vorige week won Charlotte Meiland en mocht haar rekening behouden. Gisteren verloor echter voorzitter Samar Fallaha-Abou Adas en haar rekening bij de RABO wordt opgeheven.

In de uitspraak van de Amsterdamse voorzieningenrechter staat hele interessante extra informatie, die ik graag hieronder met jullie deel:

Op 4 juni 2023 heeft het Israëlische National Bureau for Counter Terror Financing (hierna: NBCTF) een zogenaamde seizure order afgekondigd tegen een (voormalig) vrijwilliger van de Stichting, genaamd [Uit de context wordt duidelijk dat het hier om Amin Abou Rashed gaat] . Als reden wordt hiervoor gegeven: “Illegal Reward for Terror”. In de seizure order staat voor zover van belang het volgende: “Pursuant to my authority under (…) (hereinafter – The Law), having been convinced that the property detailed below is the property of a declared terrorist organization and that it was obtained as payment or a reward for committing a serious terrorist offense or intented to be payment or a reward for such an offense, I order the temporary seizure of the following property: $400,000 USD transferred from the designated terrorist organization HAMAS To: Name: [Uit de context wordt duidelijk dat het hier om Amin Abou Rashed gaat]] Also known as: (…) ii. [Uit de context wordt duidelijk dat het hier om Amin Abou Rashed gaat]] (…) Description: Head of the designated terrorist organization ISRAA Foundation (…) IBAN: [rekeningnummer] Address: (…) Rotterdam (…)

De stichting ISRAA wordt hier als zijnde ” terroristische organisatie” benoemd

“(…) Al jaren was de bancaire relatie tussen Rabobank en Stichting ISRAA verstoord. De activiteiten die Stichting ISRAA ontplooit, zijn risicovol: er lopen via Stichting ISRAA geldstromen die (via een omweg) in Palestina uitkomen. Deze transacties vallen mogelijk onder sanctiewetgeving. Al jaren stelt Rabobank in het kader van het op grond van de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme (“Wwft”) verplichte cliëntenonderzoek vragen over de activiteiten en geldstromen van Stichting ISRAA. En al jaren blijkt het ingewikkeld antwoord te krijgen op die vragen: Stichting ISRAA reageert keer op keer ofwel in het geheel niet ofwel te laat, ontwijkend en te summier. Bij herhaling heeft Rabobank aangegeven dat deze houding van Stichting ISRAA heeft gemaakt dat Rabobank het vertrouwen in Stichting ISRAA kwijt is geraakt.

De stichting ISRAA blijkt geen antwoord op vragen te hebben gegeven

[Samar Fallaha-Abou Adas] is al ruim zeven jaar voorzitter van de Stichting en in die hoedanigheid (met haar medebestuursleden) verantwoordelijk voor het beleid van en de gehele gang van zaken binnen de Stichting (vgl. artikel 2:9 lid 2 BW), daaronder vallen ook de financiële zaken. Dat geldt hier temeer omdat de bestuurders gezamenlijk bevoegd waren en de penningmeester niet alleen geld kon overboeken. De verklaring van [Samar Fallaha-Abou Adas] ter zitting dat de penningmeester in haar eentje betalingen deed via het internet (met haar pinpas) ontslaat haar – zeker als voorzitter – niet van haar verantwoordelijkheid, integendeel, deze gang van zaken is in strijd met de statuten. Er zijn – naar het zich laat aanzien – jarenlang enorme geldbedragen door de Stichting via een omweg overgemaakt naar Gaza (in het bericht van het OM wordt een bedrag van € 5,5 miljoen genoemd en in het artikel in Trouw zelfs € 11,7 miljoen). Mogelijk is (een deel van) dit geld inderdaad bij Hamas terechtgekomen. Ook als [eiseres] hier niets van heeft gemerkt, heeft zij (als voorzitter) in ieder geval te weinig ‘checks en balances’ (zoiets als het in het eerdere kort geding door Rabobank genoemde ‘compliance beleid’) ingebouwd om dit te voorkomen. Dat zij (vooralsnog) niet wordt vervolgd is niet van belang. Het is minst genomen begrijpelijk dat Rabobank met de voorzitter van een stichting die op deze manier in het nieuws is gekomen, geen zaken meer wil doen. [eiseres] heeft haar rol – als vrijwilliger binnen de Stichting – tijdens de zitting ‘klein’ proberen te maken, maar dat ziet de voorzieningenrechter anders.

Voorzitter Samar Fallaha-Abou Adas wordt in het vonnis als financieel niet betrouwbaar gekenschetst

Kamer van Koophandel
In beide kort gedingen, over de privébankrekeningen van de bestuursleden, wordt beweerd dat de inschrijving bij de Kamer van Koophandel is ingetrokken en dat de stichting ISRAA is opgeheven. In de uitspraak van de rechter staat het zo:

Bij (schriftelijk) besluit van 27 december 2023, ondertekend door de vier bestuursleden, zijn de bestuursleden van de Stichting vrijwillig teruggetreden en is de Stichting met ingang van 1 januari 2024 overeenkomstig artikel 11 van de statuten ontbonden, met benoeming van een advocaat tot vereffenaar.

Op de website van de KVK staat de stichting nog gewoon ingeschreven. Gevraagd aan de Kamer van Koophandel hoe dat nou kan wordt als volgt geantwoord: “Op 25 januari 2024 is een brief verzonden naar de Stichting dat de uitschrijving van de Stichting niet is gelukt omdat de ondertekenaar niet bevoegd is.” Dat verklaart een heleboel. De advocaat, of één van de bestuursleden heeft weliswaar geprobeerd de stichting uit te laten schrijven bij de KVK, maar was daartoe niet bevoegd.

Conclusie
Nu de stichting ISRAA is opgeheven en de Amsterdamse rechter ook erkent dat er gelden van de stichting ISRAA naar de terreurgroep Hamas zijn gevloeid, sluit het net rond Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed en zijn dochter Israa zich. Er komt een einde aan twintig jaar ongebreidelde propaganda voor Hamas en de daarbij behorende terreurfinanciering.

De verontwaardigde bespioneerde

 

Verschillende bekende Nederlanders, zoals Roel van Duin, Derk Sauer, Abram de Swaan en leden van het Nederlands Auschwitz Comité, vragen zich verontwaardigd af, waarom de voormalige Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) hen jarenlang volgde en veel informatie over hen verzamelde. Het Parool schrijft zelfs een hele serie over het thema. Voor zover de bespioneerde niet meer leeft, zijn er nu weer anderen die verontwaardigd zijn. Het communistische tijdschrift Jacobin schrijft bijvoorbeeld over het BVD dossier van de RAF advocaat Pieter Herman Bakker Schut (1941-2007).

De dossiers van overleden mensen kunnen ingezien worden, maar de krant heeft de medewerking van de nog levende bespioneerde wel nodig. Ik kan mij voorstellen dat de socioloog Abram de Swaan niet zelf op het idee kwam zijn BVD-dossier in te zien, maar dat de krant hem op een idee bracht. Het is toch jammer dat Abram op het einde van zijn leven toch nog zo verdrietig wordt, vanwege informatie die hij normaal gesproken nooit tot zich had willen nemen.

“Ook van zijn reizen naar Cuba doet de dienst verslag. Voor Het Vrije Volk maakt De Swaan in 1968 een verslag van een decennium revolutie op het Caribische eiland. Als 26-jarige interviewt hij de Cubaanse leider Fidel Castro, een foto van de voormalige guerrillastrijder en de net afgestudeerde politicoloog verschijnt op de voorpagina van de krant. Via een informant weet de BVD dat deze foto ook in De Swaans woonkamer hing.“(Parool 17-02-2024)

Abram de Swaan is verbaasd, dat hij door de BVD in de gaten werd gehouden

Ik heb mijn eigen BVD dossier in het Nationaal Archief, op 26 september 2023 , mogen inzien en ik ben er juist heel blij van geworden. De BVD is de enige instantie die mijn revolutionaire potentieel en mijn waarde voor de revolutionaire beweging op waarde heeft weten te schatten. Van 1980 tot 1991 ben ik nauwlettend in de gaten gehouden en dat staat allemaal op papier. Op 26 mei 1987 hield ik bijvoorbeeld op een bijeenkomst van OVA  (overleg van anarchisten) , in het gebouw van de Universiteit van Amsterdam, een lezing over het thema “De weg, de waarheid en het leven”. In die toespraak werden de geschiedenis en de verschillende stromingen van het anarchisme uitgelegd. Na de lezing hebben de dames en heren anarchisten het niet nodig gevonden op ook maar enige wijze te reageren, het vertelde te bekritiseren of toe te juichen. Dan is het toch goed om zesendertig jaar later te merken dat de ambtenaren van het Ministerie van Binnenlandse Zaken wél geïnteresseerd waren. Mijn lezing werd minutieus genoteerd en in mijn dossier gestopt.

Een ander gevolg van mijn inzage in het eigen BVD-dossier is, dat ik nu weer contact met andere oud-anarchisten kan opnemen. Ik heb ze tenslotte iets te vertellen. Ik belde een vroegere activist op en vroeg hem hoe het kon, dat een gesprek dat ik op of rond 1 augustus 1987 met hem had, letterlijk in het BVD rapport is opgenomen. Het gesprek ging over een inval bij het tijdschrift BLUF en over een rapport van de BVD dat daarbij in beslag werd genomen. Blijkbaar waren de ambtenaren van de BVD ook erg geïnteresseerd in informatie die over henzelf ging. We zijn tot de conclusie gekomen, dat de telefoon was afgeluisterd, of dat er een microfoon was aangebracht. Het was wel gezellig om mijn vroegere vriend weer te spreken.

Bij het lezen van het BVD-rapport valt op dat er namen van krakers worden doorgegeven, maar de BVD-ers willen dan weten wie het precies is. De naam Kees wordt dan doorgegeven en er wordt bij verteld dat Kees op de Madurastraat te Amsterdam woont. Ze gaan dan eerst onderzoeken op wiens naam het telefoonnummer staat. Dat levert niks op. We schrijven dan al februari 1983 en nog weten de dames en heren BVD-ers niet wie Kees precies is. Ik ben dan al voorbereidingen aan het treffen om af te reizen naar Tunesië om mijn antropologische leeronderzoek tot een goed einde te brengen. Een informant geeft de naam “Kees Puiaart” door. Deze “Kees Puiaart” zou op een anarchistische drukkerij werken. Ik heb de directeur van die drukkerij gebeld en die zegt nu, in 2024, dat die naam niet bekend is. Intussen wel weer met hem gepraat en binnenkort gaan we koffie drinken. Zo brengt de BVD toch weer mensen samen. Ik begrijp echt niet waar Abram de Swaan en Derk Sauer over klagen.

Als de geobserveerde verhuist, dan krijgt de districtscommandant van politie een melding met een lijst van mensen, waarin precies staat waarom ze worden geobserveerd. Een voorbeeld van zo’n melding is:

Ter verwerking in uw persoonscartotheek , doe ik u in de bijlage een aantal gegevens toekomen van in uw gemeente/district woonachtige personen, bijgewerkt tot 31 december 1985. Hoofd Centrale Documentatie namens deze J. van Leeuwen

Melding van de BVD in 1986

Niet alle namen zijn weggelakt en daardoor weet ik dat een ‘Initiatiefnemer “CPN-werkgroep-Marxisme en klassestrijd”’ uit Amsterdam-West zelfs in 1986 nog verdacht is. Dat stond dus op hetzelfde rapport aan de commandant van politie waar ik ook op sta. Dat is ook de reden dat Derk Sauer, Abram de Swaan en sommige leden van het Nederlands Auschwitz Comité van de jaren vijftig tot zeventig zijn geobserveerd. Ze hebben zich op de één of andere manier met marxisme, de CPN of de PSP ingelaten. Daar kan je heel verontwaardigd over doen, maar in het licht van de Koude Oorlog is het helemaal niet vreemd.

Mijn eigen rapport eindigt in 1991, als de Luchtmacht Inlichtingen Dienst aan de BVD vraagt of er nog nieuwe gegevens aan mijn dossier zijn toegevoegd. Binnen de BVD gaat de aanvraag dan via minstens drie bureaus en eindigt dan met de opmerking: “Geen nieuwe gegevens bekend”. Daarna heerst stilte op de burelen. Ik ben dan intussen al vader van twee kinderen en ben uit Amsterdam vertrokken naar Duitsland. Voor de geïnteresseerde lezer die zich afvraagt waarom de Luchtmacht Inlichtingen Dienst dit wilde weten, klap ik even uit de school over de activiteiten van mijn eigen netjes links gebleven vrouw. Zij maakte als Duitse advocate in die periode testamenten voor de soldaten van de 5e Groep Geleide Wapens (5 GGW) te Stolzenau (Duitsland). In die tijd moest een eenheid naar Turkije om de patriot-raketten te bedienen. Blijkbaar werd zij ook gescreend.

De observatie door de BVD heeft mij nooit belemmerd in mijn carrière. Ik heb op de luchtmachtbasis in Stolzenau als leraar maatschappijleer gewerkt. Later heb ik bij de Gemeente Amsterdam als ICT-expert gewerkt. Dat kan ik nu allemaal mooi nalezen in mijn eigen BVD-rapport, waar tot aan 1 januari 2066 verder niemand bij kan. Misschien hebben mijn kleinkinderen er later nog iets aan!

Tentoonstelling over Curt Bloch in Berlijn

 

Tachtig jaar na het publiceren van de antifascistische cabaretteksten van Curt Bloch in de ondergronds uitgegeven magazines “Onderwater Cabaret”, komen de teksten en ontwerpen van de Duitse Joodse schrijver eindelijk weer boven water en worden in het Joodse Museum te Berlijn tentoongesteld.

Na het overleven van de onderduik in Enschede en Borne, vertrok Curt Bloch naar de Verenigde Staten en werd antiquair. Zijn beroep als Duitse jurist heeft hij nooit meer kunnen uitoefenen. Het boekwerk met de gebonden exemplaren van zijn cabaretteksten, die hij tijdens de onderduik had geschreven en gepubliceerd, stonden tachtig jaar lang in zijn boekenkast. Pas toen zijn kleindochter Duits ging studeren, werden de teksten herontdekt en in drie talen vertaald: Nederlands, Duits en Engels. Nu is zojuist een boek, een website en een tentoonstelling aan zijn werk gewijd.

De opening van de tentoonstelling over Curt Bloch in het Joodse Museum te Berlijn was vorige week een groot succes. We bezochten eerst de tentoonstelling zelf en daarna kwamen er wel tweehonderd mensen op de opening af. We ontmoetten tijdens de opening een Duitse mevrouw die 23 jaar in de Amsterdamse Nieuwmarktbuurt gewoond had en aan de vertaling had meegewerkt. Honderden anderen hebben ook meegewerkt, waaronder mijn eigen vrouw. Een Nederlands echtpaar uit Friesland was met de camper helemaal naar Berlijn gekomen en was ook bij zowel de tentoonstelling als de receptie aanwezig. Dat de wereld toch nog heel klein is, merkten we toen bleek dat ze in Großenkneten gewoond hebben en de stad Sulingen ook goed kennen. Door het grote netwerk dat de designer Thilo von Debschitz via sociale media smeedde, konden de familie Bloch uit New York, het Joodse Museum en de diverse vertalers en ontwerpers virtueel bij elkaar komen en het omvangrijke werk dat nodig was tot een goed einde brengen.

De afgelopen maanden werden er ’s avonds regelmatig Duitse woorden en flarden van zinnen naar mijn hoofd gegooid, met de indringende vraag hoe of dat in het Nederlands vertaald moest worden. De teksten waren vaak oubollig en niet meer van deze tijd. Inhoudelijk waren de teksten vaak tegen mensen met namen als Goebbels en Göring gericht. Ik zei tegen mijn vrouw: “De Tweede Wereldoorlog is voorbij. Het is van belang dat we nu de levende Joden steunen. Dat de nazi’s fout waren, was in 1943 misschien nog nieuwswaardig, intussen is er een nieuwe pogrom aan de gang.” Dat zijn natuurlijk meningen die een Nederlands-Duits huwelijk niet ten goede komen. Nu ik de tentoonstelling over Curt Bloch heb gezien, realiseer ik mij dat juist de uitgaven van deze magazines uit WOII voor de Duitse samenleving van enorm belang is. Curt Bloch keert op deze manier terug naar Duitsland.

Tijdens de receptie in het deftige Prenzlauer Berg, een dag later, merkte ik opnieuw hoe omvangrijk het netwerk en de taken zijn geweest. Bezoekers uit alle windstreken en verschillende landen leerden elkaar eindelijk kennen. We spraken met de dochter en kleindochter van Curt Bloch, met de docent Duits van de kleindochter en met de familie van Thilo von Debschitz. Het restaurant Kanaan, waar de receptie gehouden werd, serveert zowel Joodse-als Arabische gerechten en probeert juist in de huidige tijd een vredesboodschap over te brengen. Ik moest wel even slikken toen ik de portretten van Golda Meir en verschillende Arabische leiders naast elkaar zag hangen, maar ik heb mij ingehouden. Ik was tenslotte te gast. Een ander discutabel punt was, dat de receptie op vrijdagavond plaats vond, tijdens de sabbat dus, maar wie ben ik om andere mensen op hun eigen geboden en verboden te wijzen?

Drama rond stichting ISRAA

Huilend kwam het Noordwijkse Groenlinks raadslid Charlotte Meiland uit de Rechtbank Amsterdam gelopen. “Ik heb in stilte veel goed voor de weeskinderen van Gaza gedaan, maar nu word ik daar voor gestraft.” Twee bestuursleden van de stichting ISRAA hebben een kort geding tegen de RABO-bank aangespannen, omdat hun privébankrekeningen door de RABO opgezegd worden. De Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed zit al sinds juni 2023 in voorarrest, vanwege financiering van Hamas. De stichting ISRAA en nu dus ook de bestuursleden, worden met Amin Abou Rashed in verband gebracht.

Twee kranten schrijven intussen, dat de stichting ISRAA, waar de financiering van de terreurbeweging Hamas plaats zou hebben gevonden, intussen is opgeheven. De Kamer van Koophandel laat iets anders zien: ISRAA staat nog gewoon ingeschreven. De Facebook-pagina bestaat ook nog en werd op 6 juli 2023 nog ge-update. Via de Instagram-pagina kon tot voor kort nog geld naar een RABO-rekening overgemaakt worden. Maar nu niet meer. Ook een directe boeking naar de RABO-bankrekening lukt nu niet meer.

De sociale media, zoals Facebook en Instagram, van de Stichting ISRAA, en de Kamer van Koophandelinschrijving, bestaan dus nog, maar het kantoortje op de Vierambachtsstraat te Rotterdam is leeg en er komt geen geld meer binnen. De website israa.nl staat te koop voor een bedrag van 670,00 euro, bij dovendi.com. Na 23 jaren is er aan de “Internationale Steun Rechtstreeks Aan Armen” een einde gekomen.

Had bestuurslid Charlotte Meiland kunnen weten dat er met de stichting ISRAA iets niet in de haak was? “Zalig de Armen van Geest” schrijft de evangelist Mattheus immers in het Nieuwe Testament? Er zijn mensen die wegkijken, ontkennen en het goede in de mens willen zien. Toch had ook Charlotte Meiland enkele rode vlaggen kunnen waarnemen.

Bestuurslid Anne Jellema van ISRAA ging in 2020 mee met een handelsmissie naar Qatar en stond daar prominent met Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed op de foto. Amin Abou Rashed is de vader van ISRAA-bestuurslid Israa Abou Rashed en van oud-bestuurslid Iman Abou Rashed.

Hoewel Charlotte Meiland (Groenlinks) pas in 2022 bestuurslid van de stichting ISRAA is geworden, had een eenvoudige google-actie op “Abou Rashed” of “Anne Jellema” haar eenvoudig aan de juist informatie kunnen helpen. Het hele bestuur van ISRAA zit tot op de dag van vandaag vol met omstreden activisten.

• Eind februari 2024 doet de rechtbank Amsterdam uitspraak over het intrekken van de RABO-bankrekeningen van twee ISRAA bestuursleden.
• Op 5 maart 2024 komt Hamasfondsenwerver Amin Abou Rashed opnieuw voor de pro-forma rechter.
• Op 20 februari 2024 hoort Nazih Rustom of hij vanwege lidmaatschap van de terreurbeweging Hamas, aan Duitsland wordt uitgeleverd. Nazih Rustom was ook ooit in 2009 bestuurslid van ISRAA.

Het wordt een spannende week!