Mission Impossible

Een onmogelijke taak

Samenvatting van het boek van Nathan Sharansky "The Case for Democracy, the power of freedom to overcome tyranny & terror"
ISBN 1-58648-261-0
2004 Nathan Sharansky

tot nu toe:
Voorwoord, Inleiding, Artikel uit Trouw,
Hoofdstuk 1 , Hoofdstuk 2, Hoofdstuk 3, en dan nu:

Hoofdstuk 4 (Mission Impossible)

Samengevat door KeesjeMaduraatje

(Bij het bekijken van TV beelden van Balkenende tijdens zijn toespraak bij de VN, bedenk ik weer hoe onmogelijk de positie van de Verenigde Naties is, omdat ondemocratische landen moeten samenwerken met democratische landen. Terwijl de regeringsleiders van deze landen op totaal verschillende manieren aan de macht gekomen zijn en aan de macht willen blijven. Dan is een redelijk gesprek en beslissingen nemen erg moeilijk. Een regering die tegen zijn eigen bevolking al onredelijk is, is ook niet te vertrouwen in het internationale diplomatieke verkeer. De maatregelen tegen terrorisme zijn daarom krachtelood, want een groot deel van de vertegenwoordigers in de VN zijn zelf terroristen of door terrorisme aan de macht gekomen.)

Arafat bij de VN

De vraag die in het vierde hoofdstuk van "The Case for Democracy"gesteld wordt is: of het mogelijk is democratie van buiten af op te leggen, zoals dat nu in Irak gebeurd. President Bush ziet de opbouw van de democratie in Irak als een "historische kans de wereld te veranderen". Hij werd er door verschillende commentatoren zwaar op afgerekend. Wat er verder ook gebeurt in Irak, de kans dat daar een democratie ontstaat is op dit moment groter dan de kans op democratie in Syrie of Saudie-Arabia. Je moet bedenken, dat de kans dat er in de Sovjet-Unie democratie zou uitbreken ook als zeer laag werd ingeschat.

In de 70er jaren gleed de VS van de ene crisis naar de andere: Watergate, Vietnam, Oliecrisis, inflatie etc. Terwijl de Sovjet-Unie groide in macht en economie. Niemand had gedacht dat Amerika een rol kon spelen bij de bevrijding van de Sovjet-Unie. De toenmalige diplomatie was gericht op ontspanning en onderhandeling. Henry Kissinger, de belangrijke adviseur van verschillende opéénvolgende VS presidenten, was een realist die er niet op uit was ideologische verschillen met de Sovjet-Unie uit te vechten, maar eerder een gestructureeerde vrede te bereiken. De ontspanningspolitiek leek een succes, omdat de koude oorlog geen echte oorlog werd. Wat de ontspanningsideologen niet zagen en tot op vandaag niet wilden zien, is dat samenlevingen die op angst zijn gebaseerd, bepaalde mechanismen nodig hebben om te overleven. Diktaturen kunnen alleen overleven als ze de bevolking onder controle houden en dat kost teveel energie. Het gebrek aan vrijheid in een diktatuur leidt tot stagnatie. In de huidige technologische samenleving is een vrije stroom van ideeën nodig om te kunnen ontwikkelen en groeien. Als er een beperking van vrijheid is, land een land niet van zichzelf uit groeien.

De Sovjet-Unie importeerde weliswaar technologie en graan uit het vrije westen, maar tegelijkertijd moest de VS als vijandsbeeld blijven bestaan. De machthebbers konden niet zonder vijandsbeeld aan de macht blijven.

Het ontwaken van Joodse identiteit in de Sovjet-Unie

De Arabische staten die in 1967 Israel aanvielen waren bondgenoten van de Sovjet-Unie. Door deze Zesdaagse Oorlog kregen de joden in de Sovjet-Unie het ook moeilijker. De meeste waren geassimileerd en hadden niets met Israel te maken, toch werden ze door partijleden als als zionistische vijanden gezien. Door de overwinning van Israel, kwamen meer joden op het idee de Sovjet-Unie te willen verlaten. Dit werd als verraad aan de Sovjet-Unie gezien. De joodse identiteit werd nu steeds sterker. Doordat de joden niet mochten uitreizen werd de Sovjet-Unie steeds meer bekritiseerd door het westen. De Amerikaanse president Nixon en zijn adviseur Kissinger widen er nog niet veel aan doen, maar latere presidenten en afgevaardigden legden er steeds meer de nadruk op.

De democratische afgevaardige Henry Jackson heeft erg veel voor de joden in de Sovjet-Unie gedaan. Hij was een tegenstander van ontspanning en een voorvechter voor mensenrechten. Hij liet een wet aannemen, die Amerikaanse hulp aan de Sovjet-Unie alleen in ruil voor vrijheid van emigratie toestond. Dit was de beslissende klap die de mensenrechtsactivisten nodig hadden.