Extremofobie en Manische extremiteiten

Door Keesjemaduraatje
Ook nu weer, in deze column, wil ik even benadrukken, dat niets menselijks mij vreemd is. Niets onmenselijks ook trouwens. Ik heb het dus ook over mijzelf. Maar dat geheel terzijde, vooraf opgemerkt. Niet kwaad worden. Alsjeblieft niet kwaad worden. Laten we waardig met elkaar omgaan. Wat zei Doekle ook al weer? "Serieuze, lastige vraagstukken worden versimpeld tot ongenuanceerde en polariserende oneliners. Daardoor worden problemen niet opgelost, maar versterkt." Volgens mij had hij het toen over mijn weblog en dat is schandalig. Knettergek, is die man om Keesjemaduraatje.com (ik heb sinds kort een eigen domein) zo af te schilderen. Maar daar gaat het nu even niet over.
Ik wilde even de psychologische-, psychopatische-, en psychiatrische afwijkingen op een rij zetten die bij politiek extremisten, zoals ikzelf, voorkomen. De behandeling laat ik even aan deskundologen over. Gewoon eerst even een analyse, zodat jullie weten waar je op moet letten.

De eeuwig jonggebleven activist
Mensen die in afhankelijkheid verkeren, door een financiele bijdrage van hun vader of van de staat, zijn daardoor niet in staat volwassen te worden en zelf verantwoordelijkheid op zich te nemen. In feite bijten ze in de hand die hen voedt en nemen het hun gunner kwalijk, dat hij hen tegelijkertijd voedt en de kans ontneemt volwassen te worden en voor zichzelf te zorgen. Het is natuurlijk voer voor psychologen die daarin ouderwetse Oedipus-complexen analyseert en een haat naar de vader observeert, waarbij de staat steeds meer de rol van vader en het corrigerende gezin over heeft genomen. De communicatiedeskundoloog Paul Watzlawick omschreef deze houding in het boek "Het kan anders"  als volgt: "..kan de gedachte aan 'ouders' of 'staat' aanleiding geven tot haast schizofreen verkrampte angstgevoelens, want degene van wie we hulpeloos afhankelijk zijn, haten wij, hoewel we heimelijk vrezen hem te verliezen". Deze houding kwam in de zestiger en zeventiger jaren veel bij studenten voor, maar sinds de bijstand in de jaren tachtig ruimschoots in het levensonderhoud van krakers kon voorzien, ontstond er in Amsterdam en Nijmegen een grote radicale beweging van extremistische jongeren, waarbij het begrip jongere zonder problemen kon worden uitgerekt tot de leeftijd van 40 jaar.
Het inzakken van de kraakbeweging is niet zozeer het gevolg van de neo-liberale trend, zoals zoveel mensen in die kringen denken, maar veel meer een gevolg van de ruimere mogelijkheden die uitzendbureaus, melkertbanen en tijdelijke werkcontracten bieden. Als je zelf in je levensonderhoud kunt voorzien, wordt je vanzelf realistischer en gaat het leven positiever zien. Geen wonder dan ook, dat de overblijfselen van de anarchistische beweging, waarvan de aanvoerders trouwens riante banen banen in de publieke sector hebben, maar dat even zijdelings opgemerkt, op een bijna panische en psychopatische manier protesteren tegen de flexibilisering van de arbeidsmarkt, die ze aanduiden met de naam precariteit.   

De Systeemdenker
Mensen die moeilijk contact kunnen maken en mogelijkerwijze last hebben van een afwijking in het autische spectrum kom je niet alleen, vanwege de neiging zich erg in getallen en complexe technische structuren te verdiepen, in technische beroepen tegen, maar zijn ook oververtegenwoordigd in politiek extremistische kringen. De schematische kijk op de samenleving, waarbij eenvoudige oplossingen en duidelijke vijanden een belangrijke rol spelen, zijn voor de autist een belangrijk hulpmiddel zijn weg in de samenleving te vinden. Eigenlijk zegt hij: als iedereen zich nu aan mijn schema zou houden, kan iedereen gelukkig zijn en komen problemen niet meer voor. Ik ben systeemdenkers zowel in extreem-linkse kringen als libertarische kringen tegen gekomen.

De narcist
De wikipedia omschrijft het narcisme als volgt:
Het is een vorm van gedrag die wordt gekenmerkt door een obsessie met de persoon zelf (vaak het uiterlijk), gebrek aan inlevingsvermogen, egoïsme, dominantie en ambitie.

Het lijkt me duidelijk dat deze beschrijving op bijna elke zichzelf respecterende politicus van toepassing is, maar toch wordt het verwijt van narcist te zijn vaak naar buitenstaanders, nieuwkomers en extreme politici gemaakt.

Michiel Smit over het verwijt van narcisme tegen Pim Fortuyn:
In het Volkskrant Magazine kwam Wilders-kandidaat Dion Graus aan het woord. In de laatste alinea noemde hij Pim Fortuyn eenn narcist, om er direct bij te zeggen dat hij en de andere Wilderianen geen narcist zijn. Wie het artikel heeft gelezen en de foto's gezien kan niet anders dan concluderen dat de heer Graus geen kennis heeft over narcisme. Het is een vorm van gedrag die wordt gekenmerkt door een obsessie met de persoon zelf (vaak het uiterlijk), gebrek aan inlevingsvermogen, egoïsme, dominantie en ambitie. Zonder in te gaan om de heer Graus zijn psyche verder wil ik duidelijk maken dat het in de hoek zetten van Pim Fortuyn, een man die is vermoord om zijn mening, een weinig verheffende uitspraak is. Zeker als je daarmee jezelf wilt vrijpraten van narcisme. De opmerking zou eerder duiden op een aanwezigheid van narcisme bij Graus zelf, daar hij zich blijkbaar verheven voelt boven anderen. Enige vorm van ego is belangrijk in de politiek maar dit is van een andere orde: Den splinter in een anders oog wel zien, maar niet de balk in zijn eigen.


Het utopiesyndroom
..de activist die aan dit syndroom lijdt, waant zich in het bezit van de waarheid-hij heeft dus niet alleen de sleutel van de wereld in handen, maar is ook moreel verplicht om al het kwade de wereld uit te helpen. In de veronderstelling dat de waarheid, mits ze maar duidelijk en luid genoeg wordt verkondigd, alle mensen van goede wil moet overtuigen, zal hij aanvankelijk de profeet gaan uithangen. Leidt dit echter niet tot het verwachte gevolg, dan ligt de schuld bij degenen die verstokt zijn en zich afsluiten voor de waarheid. ("Het kan anders", Watzlawick 1974)

De manisch depressieve
Manische depressiviteit wordt de laatste tijd vaak toegeschreven aan revolutionaire vernieuwers zoals het onderstaande citaat laat zien:
"Ook wordt in de NRC nog even vermeld dat Abraham Kuyper in moderne termen leed aan ADHD en dat hij manisch-depressief was. Manisch-depressief, iets wat verschillende 21e eeuwse onderzoekers inmiddels ook hebben ontdekt bij Maarten Luther. "

Dat kan er ook aan liggen dat de ondekkers en behandelaars van een bepaalde moderne "ziekte" zoals ME, ADHD etc de behoefte voelen te bewijzen dat het een echte ziekte is, die al in de afgelopen eeuwen is voorgekomen. Feit is dat de grote vernieuwers en revolutionairen vaak een psychologisch beeld  van grote hoogte- en dieptepunten laten zien. Visionaire geesten zijn geen burgermannetjes met een geregeld leven. Dat wilde ik maar zeggen. Het is dan ook geen wonder dat zowel overtuigde fascisten als Joop Glimmerveen, als overtuigde anarchisten de leus van Marsman "Groots en meeslepend wil ik leven" als hun "leitmotiv" hebben gekozen.

Conclusie
Wat wilde ik er ook al weer mee zeggen? Oh ja, dat het me opgevallen is, dat je bepaalde gedragspatronen overal weer tegenkomt, of je nu op een anarchistische camping in Appelscha zit of dat je in de anti-islam discussieclub Focus2 verkeert of actief bent in de "Erven-van-Gogh-beweging".
Een week geleden dacht ik nog: misschien moet ik gewoon Kois gaan kweken of een andere leuke hobby bedenken, want gestoorde gekken heb je overal, maar er zijn twee aanleidingen om dat niet te doen: de geweldige humanitaire actie van Doekle Terpstra en de mislukte aanslag op de Erasmusbrug. Nederland heeft mij nog nodig.