Het begint allemaal op een donkere avond in februari 2019, als ik terugkeer van een gezellige borrel van Vrij Links in de Amsterdamse Jordaan. Als ik later op de pont naar Amsterdam Noord sta, word ik duizelig en gaat plotseling het licht uit. Ik word op de been geholpen door geschrokken omstanders. Later blijkt mijn arm gekneusd te zijn. De dokter behandelt alleen mijn arm en vraagt verder niet naar de oorzaak van het flauwvallen.
Een maand later kondigen zich nieuwe onheilstijdingen aan door middel van een email van het Centraal Bureau Rijvaardigheids Bewijzen (CBR). Mijn vrachtwagenrijbewijs moet vernieuwd worden en ik heb een medische keuring nodig. Een huisarts mag tegenwoordig zo'n keuring niet meer uitvoeren en het is noodzakelijk een ARBO-dienst op te zoeken. De ARBO-diensten weten echter nog van niets en ik moet heel lang zoeken tot ik een achteraf kantoortje in het gezellige Veghel gevonden heb, waar ze dan wel voor veel geld een vrachtwagenrijbewijskeuring willen uitvoeren.
"Suiker", zegt de assistente van de ARBO-dienst in Veghel. "Zo kan ik u niet goedkeuren" Goede raad is duur. Hoe kom je van suiker af? Vanaf die dag doe ik een dieet en ga tot grote hilariteit van de collega's, op de fiets naar mijn werk. In enkele maanden val ik drie kilo af. Omdat ik toch wel verontrust ben en de herkeuring nadert, besluit ik ook een gastroscopie te laten doen. Ze gaan met een slang door je keel in je maag en kijken of je maag nog in orde is.
Die combinatie: Oude blanke man, gewichtsafname en suiker, doet de internist besluiten, dat er verder onderzoek nodig is. Ik krijg een CT-scan, waarbij ze je door zo'n buis schuiven en verder maak ik mij op dat moment helemaal geen zorgen. Door dat fietsen en afvallen voel ik me fit, ik meet elke zaterdag zelf mijn suiker en de keuring voor het vrachtwagenrijbewijs zie ik inmiddels vol vertrouwen tegemoet.
Maandenlang verkeer ik daarna in de veronderstelling dat het slecht met mij gaat aflopen. Ik heb dan wel een vernieuwd vrachtwagenrijbewijs, maar dat mag maakt mij ook niet vrolijker. Wat heb je er aan? Allerlei onderzoeken volgen. Een andere assistent-arts voelt eens goed in mijn kont, maar kan daar niks vinden. Als ik haar vraag of dat positief nieuws is, deelt ze mij mede, dat als ik plotseling hevige rugpijn krijg of gevoelloosheid bij de anus, ik meteen even langs moet komen. Is goed dokter.
De PET-scan, waarbij ze radio-actief vloeistof in je aderen spuiten en dan een foto nemen, moet uitkomst geven. Intussen heb ik al vrede gesloten met mijn Schepper. Als dit het is, dan moet het zo zijn. Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede, enzovoorts.
In de tussentijd besluit ik mijn boek "Vijftig Jaar Palestina Komitee, ontkennen, goedpraten, meedoen" snel te publiceren. Tegen de tijd dat ik allerlei behandelingen moet ondergaan, heb ik daar geen energie meer voor.
Op de maandag dat de uitslag van mijn PET-scan zal komen, werk ik gewoon in Eindhoven. De collega's zijn er verbaasd over, dat ik gewoon een moeilijk technisch gesprek over iSeries en AS400 kan voeren. Dit besturingssysteem van IBM is al in het jaar 2000 doodverklaard en toch komen er steeds weer klanten die er naar vragen. Ik hoop inmiddels dat het mij ook zo zal vergaan. Samen met mijn zoon ga ik naar de dokter in het Maxima Medisch Centrum te Eindhoven. Ik zie het al meteen als de assistent-arts naar ons toeloopt: Goed Nieuws Gesprek. Alles is goed. Geen kanker. Niets aan de Handa. Die witte vlekken blijken gewoon kalk te zijn.
Het jaar 2019 is voor mij goed afgelopen. Ik heb een vrachtwagenrijbewijs; ik heb gewicht verloren; ik heb werk en ik heb een boek geschreven. Op naar het jaar 2020!
Vier het leven!; Koop nu ook mijn boek:
2 comments:
Blij te lezen dat het goed met je gaat!
Jij zegt ook niks.
Maar fijn dat het ook niet nodig was om mooiere woorden te verzinnen dan we toch al doen.
Pim
Post a Comment