De Columnist en zijn Vrouw

Door Keesjemaduraatje
Nu wil me helemaal niet met Frits Abrahams of Peter Breedveld vergelijken, maar het is me wel opgevallen, dat beide columnisten een vrouw hebben, die lid is van de PvdA. Iedere keer als er weer eens iets met de PvdA is en dat is de laatste tijd nogal vaak, voert Frits Abrahams zijn vrouw als PvdA-lid ten tonele, die voet bij stuk blijft houden en op de één of andere manier de PvdA-lijn blijft steunen. We weten niet of dit een stijlmiddel is, of dat Frits Abrahams eigenlijk een afsplitsing van zichzelf beschrijft. Op de één of andere manier heeft hij toch wel een positief gevoel over het linkse gedachtegoed, maar helemaal solidair met de PvdA zijn, is toch ook weer een brug te ver.
Bij Peter Breedveld is het precies andersom. Hij ontkent dat hij zelf iets met de PvdA heeft en wat zijn vrouw betreft blijft het vaag of ze nou fractieleider van de PvdA in Rijswijk is of juist niet meer, of nooit geweest. In ieder geval bleek uit de VIVA-Relatie-Forum files, dat ze zijn weblog helemaal nooit heeft gelezen. En ze wordt ook nooit ten tonele gevoerd door Peter Breedveld, dus de invloed van het Sociaal-Democratische gedachtengoed op de grote Webblogger zullen we wel nooit te weten komen.
Twee kenmerken van de grote voorbeelden hierboven komen overéén met mijn leven, namelijk, dat mijn vrouw mijn weblog nooit leest en dat ze een aanhanger is van de Sociaal-Democratische gedachte. Maar dan wel van de Duitse SPD, want ze heeft niet zoveel met de PvdA politici. Als je Ad Melkert afgelopen zondag in Buitenhof gezien hebt, dan begrijp je wat ik bedoel. Ik vroeg mijn vrouw zojuist nog, waarom ze de PvdA niet zo goed vindt. Ze zei dat de PvdA-politici een te korte politieke levensduur hebben. Nauwelijks is er één aan de macht gekomen, of hij krijgt al weer een lucratieve baan in het bedrijfsleven of bij de UN. In plaats daarvoor komen dan nieuwelingen, die nog nooit een regionaal partijkantoor van binnen hebben gezien, maar direct naar Den Haag gekatapulteerd worden. In Duitsland moeten de politici een basis in hun kiesdistrict hebben en als ze eenmaal met veel strijd een plaats in het parlement hebben veroverd, dan blijven ze ook langer. "Bei uns ist alles viel besser"

Toch is het opmerkelijk dat de mannelijke columnisten een vrouw hebben, die redelijker en minder radicaal en dus sociaal-democratisch is. Terwijl de columnist zelf radicale standpunten inneemt en zijn nek uitsteekt. Hoe zou dat toch komen? Heeft dat te maken met de feminisering van de PvdA?  Heeft de Tweede Feministische Golf eindelijk een weerslag gekregen in het pluche van de Tweede Kamer?
Vrouwen immers, die al in het Stenen Tijdperk het "samen werken en samen leven" in de praktijk brachten, door samen bosbessen te plukken en samen huiden te looien, terwijl de mannen op jacht waren en daarom niets moesten hebben van merkwaardige samenwerkingsmechanismen. Mannen met slechte- en onpractische ideeën werden al snel door een mammoet omvergelopen en anders hadden de andere mannen al het wapen in de hand om korte metten te maken. Zou dat het zijn? Mannen zouden daardoor eerder bereid zijn radicale standpunten in te nemen, ook al lijdt dat tot geweld en afwijzing, terwijl vrouwen iedereen wel aan het woord willen laten en naar de meest uiteenlopende argumenten luisteren, omdat het zo gezellig is. Je zou het wel haast gaan denken als je leest dat Minister Vogelaar de islam wil helpen te "wortelen in de samenleving". Daarna gezellig naar een Iftarmaaltijd en dan een rondleiding door één van de prachtwijken. Wat wil je nog meer?

Intussen heb ik op zaterdag voor de laatste keer het NRC gelezen en ik zei tegen mijn vrouw: "Het is de laatste keer. De Laatste Keer Frits Abrahams en Youp van het Hek." "Dat geloof je zelf toch ook niet", zei ze. Daar heb je het weer. Dat voorspellende redelijke, om gek van te worden. Vanochtend kwam dan voor de eerste keer het Dagblad Trouw op de deurmat ploffen. Verrassend vroeg, als je bedenkt dat die lappen papier helemaal uit de Randstad moeten komen. Om half acht lag ie er al.
Meteen met de deur in huis gevallen, op bladzijde twee en drie: "Wat doen we met de orthodoxe islam? " (islam klein geschreven, goed zo Trouw). Daar worden dan een paar antropologen aan het woord gelaten over de salafistische islam. Daar is dan een conferentie over geweest en de Trouw bericht erover, ook al is er niets demagogisch of ophitsends gezegd en is er waarschijnlijk niet eens een moslim bij geweest. Dus allemaal van een verfrissende matigheid en eerlijkheid, die ik waardeer.
Verder ben ik van mening dat je nooit een antropoloog naar dit thema  moet vragen, want die zijn net als vlinderverzamelaars, die vinden alle buitenissige meningen en gebruiken juist interessant en zullen je nooit op de gevaren wijzen, maar dat is mijn persoonlijke mening en je kan niet verwachten dat de krant die je leest alleen maar jouw mening verkondigt. Ik blijf dus nog even Trouw lezen.