RARA revolutionairen laten steken vallen

Na al die jaren, zijn er nog steeds Nederlandse onderzoeksjournalisten, die op zoek zijn naar de personen achter de revolutionaire actiegroep RARA. Op 17 september 1985 pleegde RARA een brandaanslag op de Makro in Duivendrecht. In 1991 plaatste RARA een explosief achter het huis van Aad Kosto, de staatssecretaris van Justitie, uit protest tegen diens vreemdelingenbeleid. Tussendoor werden benzineslangen van een SHELL tankstation in Amsterdam doorgesneden en een bom geplaatst bij het standbeeld van Goeverneur-Generaal van Heutsz. 

Net als bij de Duitse Rote Armee Fraktion, ontstond deze terreurbeweging pas, nadát een grote jongeren beweging (nieuwe sociale beweging) ter ziele was gegaan. In Duitsland was de 68-er beweging al ten einde en het a-politieke hippietijdperk in volle gang, toen de RAF actief werd. In Nederland waren de grote demonstraties van krakers-, anti-kernwapens- en anti-Dodewaard-beweging al lang voorbij, toen RARA begon. Ik was net een beetje lekker bezig met werk zoeken, toen het RARA-geweld losbarstte.

Er volgden huiszoekingen. Staande op de hoek Ferdinand Bolstraat/ Stadhouderskade zag ik dat mensen uit hun huis gehaald werden. Een vroegere mede-kraker, die trouwens nu hoogleraar is, vroeg aan mij of ik niet moest gaan kijken. Ik zei: "Nee, ik moet naar mijn werk". Tot zover de revolutionaire geschiedenis van Keesjemaduraatje.

Enkele van de RARA activisten zijn naar het buitenland vertrokken, andere hebben onderdak bij de publieke omroep gevonden. Je moet toch wat. Maar altijd je mond houden en nooit iets vertellen. Daar is dan nu een einde aan gekomen, door een tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Waarom de ex-terroristen nu zijn gaan praten is mij niet helemaal duidelijk, maar ik als ex-kraker herkende de gesprekspartners van de kunstenaar Pieter Paul Pothoven (1981) meteen.

In het NRC staat een bijzonder welwillend artikel over de RARA en de tentoonstelling van Pieter Paul Pothoven. Dat is het vervelende met de 'main stream media': Op het moment dat je een revolutionaire daad pleegt, wordt je genegeerd of gecriminaliseerd. Het duurt dan veertig jaar en dan bellen ze je opeens massaal op, om de gebeurtenis te memoreren. Toen ik in 1980 ter gelegenheid van de Kroning van Koningin Beatrix op de Dam een rookbom aanstak, was ik een raddraaier, een fascist, een rat die uit het riool kwam en ga zo maar door. Nu moet ik elk jaar wel een interview afslaan. "Ik ben doorgegaan met mijn leven, mevrouw!"

In 1966 deelden de Provo's krenten uit op het Spui en werden daarom met de lange lat geslagen of opgepakt. Nu zijn we 54 jaar later en vinden die Provo's zulke leuke inspirerende jongelui. Enkele van de thema's van de Provo's zijn nu regeringsbeleid geworden:  niet meer roken en auto' weg. Ik weet niet of de RARA terreur nu ook regeringsbeleid geworden is, maar de strijd tegen Apartheid is definitief gewonnen. Ik moet jullie wat betreft het idealisme van de RARA-jongens en -meisjes teleurstellen. Geen van deze mensen heeft ooit in een Zuid-Afrika-comité meegewerkt of folders tegen Apartheid uitgedeeld. Eerst komt de wens een bom te maken en daarna wordt het doel er met de haren bijgesleept. In die zin wordt door zo'n terreurdaad ook een hele sociale beweging in discrediet gebracht.

Door de naïviteit van de kunstenaar in het Stedelijk Museum en de stomheid van de ex-RARA terroristen, wordt door het lezen van het artikel in het NRC opeens duidelijk wie er bij de terroristen op de ledenlijst stond. Ze wilden graag anoniem blijven, maar nu weten we het toch. Voor ex-krakers die erbij destijds in de buurt waren is het niet moeilijk de RARA-leden te herkennen.