Balkje ook nog erbij

De toespraak van Jan-Peter Balkenende in Margraten

gekopieerd en ingevoegd door keesjemaduraatje
(commentaar helemaal achteraan)

Speech van minister-president dr. Jan Peter Balkenende, herdenking einde Tweede
Wereldoorlog, Amerikaanse Militaire Begraafplaats in Margraten, 8 mei 2005
Majesteit, mijnheer de president, excellenties, dames en heren,
Vandaag precies 60 jaar geleden, stierven Jack B. Blackett en Max E. Good. Ze kwamen uit
California en Georgia. Ze streden voor vrijheid en vrede in Europa. Ze hebben hier hun laatste
rustplaats gevonden, in Margraten.

Hun twee kruisen staan hier temidden van die van vele andere moedige Amerikaanse
soldaten. Zij hebben het grootst denkbare offer gebracht. Zij gaven hun leven.
Samen met Britse, Canadese en Poolse soldaten bevrijdden ze een continent dat vijf lange
jaren onder een zwaar juk van bezetting en onderdrukking had geleefd en geleden. Wij zijn
hen meer dankbaarheid verschuldigd dan in woorden is uit te drukken. Zij gaven ons het
meest waardevolle geschenk.Vrijheid. Ze verdienen groot respect.
De Verenigde Staten hebben ook na het einde van de Tweede Wereldoorlog Europa niet in de
steek gelaten. Het Economic Recovery Program van George Marshall was een onmisbare
steun in de rug bij de wederopbouw van ons continent.
Mijnheer de president,
Vrijheid is een universele waarde. Wij delen het geloof in vrijheid en democratie.
Dag in, dag uit dienen we onze vrijheid te koesteren, te beschermen en te bevorderen. Dag in,
dag uit dienen we te beseffen dat vrijheid geen vanzelfsprekendheid is. Dag in, dag uit dienen
we vrijheid in samenhang te zien met andere waarden. Zoals respect voor de medemens en
solidariteit. Alleen dan krijgt vrijheid betekenis.
Vrijheid heeft verschillende gezichten. Vrijheid is het recht om verschillend te zijn.

In Europa hebben we gevoeld hoe het is om onderdrukt te worden. Hebben we haat gezien.
Massale vervolging en vernietiging hebben diepe wonden geslagen. Auschwitz. Dachau.
Bergen-Belsen. We kennen de beelden. Ze doen ons iedere keer opnieuw pijn.
De bevrijders van West-Europa waren èchte bevrijders. Ze zijn geen nieuwe bezetters
geworden. Wij hebben in vrijheid eigen keuzes kunnen maken.
In Europa hebben we de vrijheid gekoesterd. De grondleggers van de Europese Unie beseften
kort na de oorlog dat samenwerking de beste waarborg voor duurzame vrede is.
En zij hebben gelijk gekregen. De Europese samenwerking heeft ons 60 jaar van vrede,
voorspoed en veiligheid gebracht. We staan in de Europese Unie op het punt de volgende
belangrijke stap te zetten. Het ratificeren van de Europese Grondwet. Wij doen dat, zoals deze
Grondwet het zegt, 'in de overtuiging dat Europa, na bittere ervaringen herenigd, op de
ingeslagen weg van beschaving, vooruitgang en welvaart wil voortgaan'.
Mijnheer de president,
Bobby Rasmus, een 19-jarige Amerikaanse soldaat die ruim zestig jaar geleden hier in deze
omgeving heeft gevochten, vertelde na de oorlog over zijn ervaringen. Hij zei:
'The reason you storm the beaches is not patriotism or bravery. It's that sense of not wanting
to fail your buddies.'
'Not wanting to fail your buddies.' Dat sterke gevoel van saamhorigheid legde de basis voor
onze bevrijding.
In oorlogstijd - in tijden van gevaar - zet solidariteit mensen aan tot grote persoonlijke offers.
Hoe is dat in vredestijd? Hoe is dat met ons?
We zijn vrij. We zijn welvarend. Onze rechten zijn beschermd.

Dat is des te meer reden om ons te bekommeren om anderen in de wereld. Om te blijven
strijden tegen onrecht, honger en onderdrukking.
Het was President Franklin D. Roosevelt die zei dat vrijheid niet compleet is zonder de
'freedom from want' en de 'freedom from fear'.
Hij zei ook: "The world order which we seek is the cooperation of free countries, working
together in a friendly, civilized society."
Zijn woorden uit 1941 mogen - nee moeten - ook hier klinken, op Margraten, op 8 mei 2005.
We mogen niemand uitsluiten. We mogen nooit zelfgenoegzaam zijn. We moeten blijven
samenwerken met onze partners in west en oost.
Morgen herdenken we in Moskou het einde van de Tweede Wereldoorlog. Voor de landen in
Midden- en Oost-Europa was de naoorlogse periode een bijzonder grimmige tijd. Zonder
voorbij te gaan aan deze koude jaren, is het goed samen stil te staan bij het einde van de Naziterreur.
We moeten samen waakzaam blijven. Want we worden opnieuw geconfronteerd met vijanden
van vrede die onze rechtsorde willen ontwrichten. De boodschap van deze terroristen is er een
van angst en geweld. Onze boodschap is die van dialoog en vrede. Terrorisme zal niet
zegevieren. Ook die strijd voeren we samen.
De strijd voor de vrede raakt ons allemaal. Verbindt ons allemaal. Over oceanen en grenzen
heen. Over culturen en historische ervaringen heen.
Een zin uit het Nederlandse volkslied luidt: 'De tirannie verdrijven die mij mijn hart
doorwondt'.
Tirannie doorwondt het hart. Het hart van mensen, van gemeenschappen, van naties en van de
wereld. Laten we een wereld creëren zonder tirannie, discriminatie en anti-semitisme.

Zovele kruisen, zovele namen, zovele verhalen. We moeten deze verhalen levend houden en
doorgeven aan onze kinderen.
Deze plek wordt veel bezocht door jonge mensen. Dat is hoopvol. Nieuwe generaties moeten
de verhalen kennen. De verhalen van de soldaten van Margraten. De verhalen van allen die de
verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog aan den lijve hebben ondervonden.
Een van de meest aangrijpende verhalen is dat van Anne Frank. Zij schreef drie weken
voordat zij werd gedeporteerd in haar dagboek:
'Ik voel het leed van miljoenen mensen mee en toch, als ik naar de hemel kijk, denk ik, dat
alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook deze hardheid zal ophouden, dat er weer rust en
vrede in de wereldorde zal komen.'
Laten we het geschenk van vrede koesteren en doorgeven.

Commentaar van Keesjemaduraatje:
opvallend in deze speech is dat Premier Balkenende de respect voor de medemens en
solidariteit benadrukt. Daarmee wil hij naar mijn mening ook een verwijzing naar de sociale kant van de samenleving maken. Dus de harde kanten van het kapitalisme afslijpen.

Verder is het opvallend dat hij nog eens wijst op het toestemmen in de Europese Grondwet. Dat is op dit moment een omstreden thema. Dat had hij beter niet kunnen doen, omdat het lijkt op doordrammen. Als laatste citeerd hij Anne Frank. Daarvan kan je je afvragen: "alweer Anne Frank", maar dat heeft een hele goede reden: Dat is de enige Europese Schrijfster die die de Amerikaanse President kent.