Israël, always on my mind

Door Keesjemaduraatje

Hoeiboei vroeg mij een artikel over Israël te schrijven, dat alle vroegere en toekomstige geschreven getuigenissen over het Beloofde Land overbodig zoude kunnen maken, behalve de Thora en het telefoonboek van Tel Aviv. Vandaar ook dat dit artikel heel lang op zich heeft moeten laten wachten, want het Midden Oosten is een zeer complex thema dat eigenlijk nauwelijks een objectieve en eerlijke beschrijving toelaat.

Theodor Herzl
Aanvankelijk dacht ik verder te komen door "Der Judenstaat" van Theodor Herzl te lezen. Dat boek vormt de basis van het zionisme en is een blauwdruk voor de staat Israël. Dat bleek niet zinvol te zijn, omdat Theodor Herzl er niet vanuit ging dat er in het beloofde land ook nog andere mensen wonen. Het woord “Arabier” of “Palestijn”, laat staan  “terrorist” komt in het hele boek niet voor. Als je dat boek dus serieus zou moeten nemen, dan zou dit een anti-Israëlisch artikel worden en dat kunnen we het Heilige Land dat nu zo wordt bedreigd niet aandoen.

Als we op een andere manier Theodor Herzl serieus nemen, namelijk door te kijken wat er van de zionistische idealen terecht is gekomen, dan kunnen we alleen maar negatief zijn. Van het vreedzame ideaal van een staat voor joden is niet veel meer over. Dat de staat Israël met gebruikmaking van geweld gesticht is, is geen reden om kritisch te zijn. Het is namelijk geen uitzondering. Het is eerder vreemd dat veel mensen juist op de staat Israël zoveel kritiek hebben. Juist de omringende staten zijn vreselijke dictaturen die geen bestaansrecht hebben. Heb je ooit wel eens van een “Syrië–Comité” of een “Egypte-comité”  gehoord? Nee natuurlijk niet, maar wel van een Palestina comité, terwijl Palestina helemaal niet bestaat en als Hamas zo door gaat zal er ook nooit een Palestijnse staat bestaan.

Tegelijkertijd zijn de grote thema’s uit Herzl zijn tijd ook nu van toepassing, namelijk assimilatie, integratie en staatsvorming. Theodor Herzl was aanvankelijk van mening dat de joden volledig in de samenleving moesten assimileren en hun identiteit op moesten geven. Na de affaire Dreyfuss kwam hij tot de conclusie dat volledige assimilatie niet mogelijk was en pleitte hij voor een uittocht van joden naar een ander land.  De basis van het idee voor het oprichten van de staat Israël was dus antisemitisme. Zelfs Theodor Herzl meende dat er sprake was van een ”joods probleem”. Eigenlijk is “Der Judenstaat” van Theodor Herzl een boek met een heleboel antisemitische elementen.

Israël als ideologie
Een artikel schrijven over Israël en de pretentie hebben een historisch- juist of compleet verhaal te schrijven is onmogelijk, omdat er in het Midden-Oosten meerdere waarheden naast elkaar bestaan. Het is zelfs bij benadering niet meer vast te stellen wat waarheid en wat mythe is. Zelfs hele simpele onderscheidingscriteria zoals “terroristen hebben altijd ongelijk” zijn niet werkbaar als je hoort dat joodse terroristen in de vijftiger jaren geprobeerd hebben de Duitse kanzelier Adenauer te vermoorden omdat er een toenadering tussen de twee jonge staten Israël en de Bondsrepubliek Duitsland dreigde.

Elke benaming of woord heeft een ideologische lading. Het valt bijvoorbeeld op dat steeds meer mensen het over “Palestina” hebben, terwijl dat een aanduiding voor het Heilige Land is die stamt uit de tijd vóór de stichting van Israël. Er bestaan wel Palestijnse gebieden, maar er bestaat geen Palestijnse staat. Zelfs het noemen van het woord “Israël” is controversieel, omdat het zou betekenen dat deze "Zionistische Entiteit" erkend zou worden. De enige soevereine staat op het grondgebied van het Heilige Land is Israël en dat is een democratische staat. Weliswaar wordt er naar gestreefd een joodse meerderheid in stand te houden, maar dan nog hebben de Arabieren in Israël veel meer rechten en mogelijkheden dan in welke andere staat in het Midden-Oosten dan ook. Ik hoop dat de geachte politiek incorrecte lezers van dit hoeiboei-log dat met mij eens zijn.

Het Israël in mij
Nou wil ik toch iets over Israël/Palestina/Het Heilige Land schrijven. Een mening, het liefst een gefundeerde mening.

Dan kan ik beter heel diep in mezelf gaan spitten en me af vragen “Wat heb ik met Israël? ” ; “Wat betekent Israël voor mij?“; “Hoe sta ik in het thema Israël?” Zelfs in mijn herinneringen en psyche veroorzaakt Israël alleen maar problemen. Israël heeft mij veel ontnomen en nooit iets terug gegeven. Ik kan niet zeggen dat Israël mij gelukkig gemaakt heeft. Mijn eerste vriendin ging in 1976 naar Israël om op een kibboets te werken. Drie maanden hoorde ik helemaal niets meer van haar. Daarna kreeg ik een brief, waarin ze beschreef dat ze zo’n beetje met elke man in de kibboets had geneukt. Shalom. Je begrijpt dat ik toen een hele tijd lang niets meer van het thema Israël wilde weten. Intussen was ik wel heel erg links geworden, maar dat had er niets mee te maken. Zoals we weten heeft “links Nederland” helemaal geen waardering voor Israël. Waarschijnlijk komt dat omdat Israël verantwoording over zijn eigen leven neemt en keihard terug slaat tegen allerlei gewelddadige bewegingen. De strijd van de PLO en soortgelijke terroristische verenigingen werd een hele tijd lang gezien als behorende bij de antikoloniale strijd. Vandaar dat veel extreemlinkse bewegingen zich daarmee identificeerden.

Toen ik dan ook twee jaar later in Parijs enkele leden van de PFLP tegen kwam, heb ik een hele tijd geïnteresseerd staan praten en een affiche van hen gekocht dat nu nog op de kamer van mijn moslimbroer hangt. De man van de leraar Frans, die mee was op de schoolreis, vertelde toen al dat de oom van Yasser Arafat, Al-Husseini, de man die hem bij de strijd had betrokken, een groot bewonderaar van Adolf Hitler was.

Als jongen ging ik elk jaar voor Israël collecteren. Iedereen in mijn dorp, behalve Rita Corrita,  gaf aan Israël. Op mijn 15e begon ik kranten te lezen en ontdekte de “edele wilde“ Palestijn. De Palestijn als slachtoffer. De Palestijn als dappere vrijheidsstrijder. Bij zo’n conflict zijn de beelden en images heel belangrijk. Ik weigerde nog langer te collecteren. De joodse mevrouw die de collecte organiseerde werd vreselijk kwaad en schreeuwde: “weet je dat er voor 1948 helemaal geen Palestijnen bestonden?” Pas 30 jaar later ontdekte ik dat ze gelijk had. De Palestijnen en Palestina is een gecreeerde werkelijkheid. Op het moment dat Yasser Arafat zijn strijd begon bestonden er Arabieren, maar het begrip Palestijn is door hem bedacht. Eigenlijk is Yasser Arafat ook niet in Jeruzalem geboren, maar in Caïro en hij was ook geen arme vluchteling , maar een rijke ingenieur met alle kansen die je maar kan bedenken.

Israël en Zuid-Afrika
Mijn familie van Gereformeerd Synodale origine waren allemaal absolute voorstander van het Beloofde Land, maar dat zegt niets want ze waren ook voor Zuid-Afrika. Mijn oom hielp de Israëli’s de kweek van rozen bij te brengen en mijn neefjes en nichtjes gingen bijna elk jaar naar Israël om te helpen in vakantiekampen. Die vergelijking van Israël met Zuid-Afrika is niet zomaar een linkse kreet. Jarenlang heeft Israël Zuid-Afrika ondersteund en er zijn opvallende vergelijking tussen de twee landen te maken. Het is niet mogelijk eeuwig een stuk derde wereld naast je te laten bestaan. Hoe zeer Israël ook legitiem is in haar bestaan en handelen, een sociaal probleem direct naast de deur kan je beter helpen oplossen, omdat je anders er op den duur mee wordt geconfronteerd. In de Zeventiger Jaren was het nog makkelijk geweest om gezamenlijke scholen op te richten en sociale projecten op te zetten. Nu is de scheiding bijna compleet en komen joodse kinderen haast geen Arabische kinderen meer tegen.

De Arabische frustratie
De eerste keer dat ik merkte dat integratie van moslims in Nederland iets te maken had met Israël, was toen ik les gaf aan Marokkanen in Amsterdam en een lid van het Centraal Comité van de KMAN–Oost mij vroeg: wat is je mening over Israël? De Marokkanen in Nederland hebben toch zelf genoeg problemen die opgelost moeten worden, zou je denken. Wat bezielt dan zo’n marxistische leider om mij te vragen wat mijn standpunt over Israël is? Als er volgende week zaterdag gedemonstreerd gaat worden tegen Israël (Je kan ook tegen eb en vloed demonstreren) , dan zal je ook weer allerlei Marokkaanse en andere Arabische burgers zien die hier eigenlijk asiel gevonden hebben, maar toch even de moeite nemen om naar de Dam te gaan om tegen een legitieme staat te protesteren. Israël functioneert als haatobject voor alle gefrustreerde Arabieren.

Vluchtelingen
Dat merkte ik ook toen ik 12 jaar in Duitsland woonde en mensen ontmoette die in een klein huisje achter op ons erf woonden en die voor de Tweede wereld Oorlog op een grote boerderij in Oost-Pruisen gewoond hadden. Die mensen moesten ook accepteren dat ze alles kwijt waren. Dat zijn natuurlijk verhalen waarmee je in Nederland niet mee aan moet komen. Goed zo, zeggen de meesten, hadden ze mijn fiets maar niet moeten stelen. Als die mensen hun hele leven naar Wiedervereinigung”” gestreefd hadden en zich in gewelddadige “Heimatvertriebenen”organisaties hadden verenigd, hadden we in Duitsland ook nog geen vrede gehad.

Zo is het ook met de Palestijnen. In 1948 even voor korte tijd uit hun woningen gegaan omdat ze dachten dat ze meteen na de oorlog weer terug konden en nooit meer terug gekomen. Erg ja. Toch kan ik die verhalen over Olijfbomen niet meer aanhoren. Laatst op de NOVA ook weer. Wordt er weer een Palestijn getoond, die ooit eens bij die muur een paar olijfbomen had en die nu kwijt is. Dat is weliswaar erg, maar het gaat volkomen voorbij aan de werkelijkheid van zelfmoordaanslagen en terrorisme. Iedere nieuwe generatie journalisten trapt er weer in. Alsof we nu nog met zijn allen van een paar olijfbomen kunnen leven.

Bron van alle kwaad
In Israël duiken alle sociale conflicten van deze tijd op: Arm-Rijk, westers –derde wereld, Islam tegen Christenen, Islam tegen Jodendom, seculier –tegenover fundamentalistisch; Diktatuur tegenover Democratie. In Israël en door Israël wordt een strijd gestreden tegen dictatuur en tegen achterlijkheid.

Kijk maar eens wat er van al die linkse experimenten zoals Chili, Cuba, Angola, Mozambique, Zimbabwe, Vietnam en noem ze maar op, terecht is gekomen. Allemaal dictatuur en ellende. Dus in die zin is Arafat met zijn corrupte PLO, geen uitzondering.  Al dat geld dat door Europa en de VS aan de Palestijnse gebieden geschonken is. Allemaal weg en slecht besteed. De grootste fout in het hele conflict is dat Arafat als vertegenwoordiger van het Palestijnse volk werd gezien.

Je moet er toch niet aan denken dat zo’n Anja Meulenbelt aan je deur komt en je wil helpen. Eerst steunde ze Mao en dacht dat China een ideale samenleving was, toen steunde ze Milosovic, dat werd ook een ramp. Ze omarmde Arafat en die maakt er een puinzooi van. Dus ze heeft al alle mislukte sociale experimenten van de laatste 50 jaar bewonderd en nou komt ze in Gaza in een vluchtelingenkamp aan. Dat kan je die Palestijnen niet aandoen. Die verdienen meer. Zelfs de ergste Hamas fundamentalist kan je niet een geflipte feministe en een softe mannenpraatgroep therapeut à la Jan Andreae aandoen.

Oplossingen
Er zijn geen simpele oplossingen voor het Midden –Oosten conflict en op dit moment ziet het er slechter uit dan ooit tevoren. Door een aantal stellingen te erkennen en te onderschrijven, kan je er achter komen in welke richting het zou kunnen gaan.
Democratische staten voeren geen oorlog met elkaar, dus moet het streven zijn de Palestijnse gebieden te democratiseren. En dat betekent niet dat we Hamas moeten erkennen.
Een niet levensvatbare staat veroorzaakt geweld. Dus het is onzin aan de Palestijnen een levensvatbare staat te beloven als dat niets oplevert.

De drie staten oplossing
Israël heeft met twee buren geen oorlog: met Jordanië en met Egypte. Als de Westelijke jordaanoever wordt verlaten door de kolonisten en bij Jordanië wordt gevoegd en de Gazastrook aan Egypte wordt gekoppeld, dan heb je een Drie-Staten oplossing. Daarna kan begonnen worden met humanitaire hulpprojecten voor de Palestijnen om dat volk een vreedzame toekomst te geven, zonder dictatuur van PLO en Hamas.