Oud-Ambassadeur Jan J. Wijenberg opnieuw voor antisemiet uitgemaakt

Het moet niet gekker worden! Zo'n keurige man! Oud-Ambassadeur! Wonende in Den Haag! En nu al voor de zoveelste keer uitgemaakt voor antisemiet! Hoe kan dat nou?

Voor de Corona was ik eens op een borrel en daar vertelde Martien Pennings mij een hartverscheurend verhaal. Hij had, in zijn woedende waanzin, op zijn blog, een oud-ambassadeur verweten antisemiet te zijn. Vervolgens kreeg Martien een brief van een advocaat, dat hij aangeklaagd zou worden wegens smaad. Om verdere problemen te voorkomen heeft hij toen op zijn website verklaard, dat oud-ambassadeur Jan J. Wijenberg GEEN ANTISEMIET is. Volgens Martien heeft hij deze verklaring afgegeven, omdat hij van een bijstandsuitkering rond moet komen en geen verder proceskosten op zijn hals wil halen.

Grappig detail is, dat er al jarenlang foutieve foto's van Jan J. Wijenberg op het internet staan. Dat komt allemaal door Keesjemaduraatje, die bij een foto van Paul Lamp (Schrijver van het magistrale boek "De Palestijnse Natie-Hoe via een verzinsel een hoog ontwikkeld volk met zijn cultuur beestachtig vernietigd wordt") per abuis en foutief, de naam van Jan J. Wijenberg geschreven heeft. Ook Martien Pennings heeft de verkeerde foto bij de naam Jan.J.Wijenberg.

De oud-ambassadeur Jan J. Wijenberg dreigt iedereen met een proces die het waagt hem antisemiet te noemen. Nu heeft hij echter zijn Waterloo gevonden in de persoon van schrijver en columnist Arnon Grunberg. Weliswaar heeft Jan J. Wijenberg ook de schrijver Grunberg gedreigd met een proces, maar toen Arnon Grunberg vervolgens wederom in een persoonlijk brief de oud-ambassadeur een antisemiet noemde, bleven verdere juridische consequenties uit.

Dit is een fragment van de hilarische brief van Arnon Grunberg aan de oud-ambassadeur:
(...)"Waarom uw uitlatingen antisemitisch zijn heb ik u meerdere malen uitgelegd. Maar u gaat daar liever niet op in. Of u bent niet bij machte daarop in te gaan. Hebt u kinderen, een partner, familieleden? Wie zorgt voor u? Misschien kan ik bij hen embedded gaan? Het lijkt me interessant om de omgeving van een ”oud-ambassadeur” met antisemitische obsessies die hij graag antizionistische obsessies noemt nader te bestuderen. Kunt u me in contact brengen met hen? Ook zou ik een week of zo bij u kunnen komen wonen. Misschien is dat nog beter. Ik wilde altijd al eens embedded gaan bij neonazi’s – maar het is misschien wel zo aardig te beginnen bij u —ik hoor graag wanneer het schikt. We moeten niet te lang wachten. Ik wil u zeker niet reduceren tot uw antisemitische uitlatingen, u bent veel meer dan uw antisemitische uitlatingen. Misschien kunt u me een lijstje sturen met wat u nog meer bent. Mens natuurlijk, oud-ambassadeur, beweert u. Wat hebt u allemaal bereikt als oud-ambassadeur? Behalve wat relletjes? Wat had u willen bereiken? Et cetera. Misschien kunt u me een lijstje sturen met de mensen die zich om u bekommeren?  Dan kan ik ook deze mensen interviewen. Allicht zijn uw artsen bereid met uw toestemming ook met mij te spreken, dat lijkt me nuttig voor het project. Graag dus ook een lijstje met namen en contactgegevens van uw artsen. Hoe dan ook heb ik van een arts een schriftelijke verklaring nodig dat u wilsbekwaam bent anders zou een dergelijk project immoreel zijn. Het gaat mij erom uw leven en uw opvattingen recht te doen, hoe beperkt en antisemitisch uw uitlatingen ook moge zijn, ik wil u nogmaals graag recht doen. Ook ben ik benieuwd naar uw ouders. Was uw vader lid van de NSB en/of van de waffen-SS? Bent u misbruikt door uw ouders of door andere familieleden? Hebt u uw ouders of andere familieleden misbruikt?

Zo ja, in beide gevallen, hoe lang duurde het misbruik? Graag gegevens over de aard van het misbruik. Wie waren ervan op de hoogte? Hebt uw zussen, broers, die nog leven? Kunt u mij met hen in contact brengen?  Hoe zijn uw ouders gestorven? Hebt u partners gehad? Hoeveel? Et cetera? Contactgegevens van de partners die nog leven. Maar graag eerst even een officiële bevestiging van de arts die u behandelt dat u handelings- en wilsbekwaam bent en daarna zetten we dit in de steigers. Ik zie uit naar onze ontmoeting en naar de week of tien dagen die ik bij u zal doorbrengen. En vooral ook naar de gesprekken met de mensen in uw omgeving. Maar graag eerst, nogmaals, dit is echt belangrijk, omdat ik voor alle betrokkenen dit project graag correct wil uitvoeren, een verklaring van de behandelend geneesheer. (...bron: Astrid Essed)

Waar gaat dit eigenlijk over?   

Op 15 mei 2020 schreef oud-ambassadeur Jan J. Wijenberg een brief aan de premier en aan de voorzitter van het 4/5 mei comité, oud kamervoorzitter Verbeet, waarin hij de volgende opmerkingen over de laatste 4 mei herdenking op de Dam maakte: "Lange tijd werd ik vanaf 4 mei steeds weer verontwaardigd over de uitsluitende aandacht voor de houders van het ”verdriet-monopolie” de joodse slachtoffers. Later werden de Roma en de Sinti –meestal pro forma – genoemd. Aan de overige nazi-slachtoffers wordt gebruikelijk nauwelijks aandacht besteed:”  en alle andere slachtoffers’. Onder die andere Nederlandse slachtoffers waren zeker ook ”Jehovah;s Getuigen, vrijmetselaars, homoseksuelen, lichamelijk en geestelijk gehandicapten”

Iets verderop in dezelfde brief merkt oud ambassadeur Jan J. Wijenberg op: " Bij de keuze voor de ceremonie in de Nieuwe Kerk ging de voorkeur weer uit naar joodse sprekers: een schrijver en een aalmoezenier. Op de Dam koos de minister-president ervoor dat Zijne Majesteit – nota bene tijdens een speciale herdenking, 75 jaar na dato – aandacht besteedde aan slechts één groep slachtoffers en hun nabestaanden, Joden.  

De rest van de brief gaat helemaal over het thema Israël en het Midden-Oosten, waarbij de gebruikelijke woorden Internationaal Recht, Israël-lobby en hasbara veelvuldig gebruikt worden.   

Het is niet helemaal duidelijk, waarom Arnon Grunberg niet wegens smaad aangeklaagd wordt. Het kan zijn, omdat de officier van justitie de klacht heeft afgewezen. Nog waarschijnlijker ligt de oorzaak in het feit dat Arnon Grunberg een columnist is, en zijn beweringen alleen in een persoonlijke brief heeft gedaan. Nu heeft oud-ambssadeur Jan J. Wijenberg echter aan de obscure website Astrid Essed toestemming gegeven alles te publiceren. 
 

NRC brengt Sigrid Kaag in verlegenheid

Een artikel vol beschuldigingen richting Israël in het NRC, wat is nieuw? Het gaat nog steeds over Samir Arbid, de ex-medewerker van een landbouworganisatie, die wordt beschuldigd van moord. Nederland komt door deze terreuraanslag in verlegenheid vanwege de subsidie aan deze organisatie UAWC. Waar gaat het eigenlijk over?

Is Samir Arbid nu wel of niet een lid van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) en heeft Nederland dus indirect steun aan de PFLP gegeven? De Minister zegt er dit over:

"Omdat zorgvuldig handelen op dit punt dermate belangrijk is heb ik besloten om extern onderzoek te laten verrichten naar eventuele banden tussen PFLP en UAWC en de wijze waarop UAWC invulling geeft aan het eigen beleid dat medewerkers politiek niet actief mogen zijn, alvorens een besluit kan volgen over de verdere samenwerking met UAWC."

Het NRC zegt er dit over:

 

Onze lokale BDS-boer, Maarten Jan Hijmans zegt er dit over:
"Eén van de al jaren herhaalde beschuldigingen in dat verband is dat UAWC en vergelijkbare organisaties als Addameer (mensensrechten), Defense for Children International  - Palestine, Union of Health Work Committees (UHWC),  Union of Palestinian Women Committees (UPWC), allemaal mantelorganisatioes van het PFLP zijn. Althans volgens de organisatie NGO-Monitor."

Achteréénvolgens dus:  Het moet onderzocht worden, het is niet bewezen en het is laster. Nu komt het NRC zelf met een foto van een demonstratie, waar een bord meegedragen wordt, waar een PFLP-logo op staat, samen met een foto van Samir Arbid. Blijkbaar is er een PFLP-drukkerij op de Westelijke Jordaanoever, waar ze hebben gedacht:  We zullen even een bewijs leveren. Samir Arbid is lid van PFLP.

De ontbrekende vredeswil bij de pro-Palestijnse activisten

Nadat de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) besloten hebben diplomatieke betrekkingen met de staat Israël aan te gaan, kwam er op Twitter en andere sociale media een stroom van kritische- en afwijzende opmerkingen op gang. De Nederlandse activisten van het Palestina Komitee en de BDSNederland zijn blijkbaar niet blij met dit vredesinitiatief. Je kan je afvragen wat er tegen is als twee landen ambassadeurs uitwisselen en handelsbetrekkingen aangaan. Je kan je ook afvragen of het altijd zo geweest is, dat pro-Palestijnse activisten zich tegen een vredesplan keren.

Wat zeggen ze dan?
Maarten Jan Hijmans, bestuurslid van BDSNederland noemt het vredesplan de “uitverkoop van Palestina”
Nicole Hollenberg, bestuurslid van BDSNederland spreekt over “uitverkoop van Palestijnse rechten”.
Ibrahim Al-Baz van het Palestina Komitee spreekt van “schaamtevol en een schande”.
Amin Abou Rashed, vertegenwoordiger van Hamas in Nederland, verbleef, samen met NIDA kandidaat Oscar Bergamin, in Libanon om voedselhulp aan Libanese burgers te organiseren. Na terugkeer heeft hij een petitie aangeboden bij de ambassade van de Verenigde Emiraten. Op de foto zie je de beroepsactiviste Jose van Leeuwen (links)  en bestuurslid van het Palestina Komitee Ibrahim "Pijpbom" Al-Baz, wachtende tot de delgatie van Amin Abu Rashed (Hamas) weer naar buiten komt.

De onbevangen waarnemers zou nu nog kunnen opmerken, dat de activisten alles wat uit Donalds Trumps zijn koker komt, afwijzen. De geschiedenis leert ons echter anders.

Geschiedenis
Slechts een jaar na het oprichten van het Palestina Komitee ontvouwde de Amerikaanse Minister van Buitenlandse Zaken Rogers, in 1970, een vredesplan. Vrede tussen Egypte en Israël en de opening van het Suezkanaal waren de belangrijkste pijlers van het plan.  De activisten waren niet alleen fel tegen, het Komitee viel ook door ruzie uitéén. Eén van de oprichters, Piet Nak, vond namelijk dat ieder plan voor vrede omarmd moest worden. 

Vlak voordat de Egyptische president Anwar Sadat, in 1978, een vredesverdrag met de Israëlische premier Menachin Begin sloot, vielen Fatah-leden de kustweg naar Tel Aviv aan, schoten 38 mensen dood, gijzelden een bus en konden ter nauwer nood gestopt worden. In mijn boek “Vijftig Jaar Palestina Komitee” beschrijf ik dat dit incident voor de voorzitter van het Palestina Komitee, Toine van Teeffelen, aanleiding was zich van geweld te distantiëren. Helaas werd hij door hardliners overschaduwd en kwam deze afwijzing van geweld nooit naar buiten. Het officiële statement van het NPK sprak van “het verkwanselen van elementaire Palestijnse rechten”.

Het Palestina Komitee en de pro-Palestijnse activisten hebben zich nog nooit voor een vredesplan ingezet of uitgesproken. Toen in 1993 de Oslo-akkoorden werden  besproken, klaagde CIDI directeur Ronny Naftaniel dat hij tijdens discussie de enige was die voor vrede pleitte, terwijl de pro-Palestijnse activisten alles afwijzen.

Als de Israëlische premier Barak in het jaar 2000 een akkoord met de Palestijnse leider Arafat wil sluiten, wijzen de pro-Palestijnse activisten dit opnieuw af en steunen in plaats daarvan de zelfmoordterroristen. 

Ontbreken van vredeswil
Hebben we een verklaring voor de ontbrekende vredeswil bij pro-Palestijnse activisten in Nederland? De invloed van de Verenigde Staten op alle vredespannen tot nog toe, is een belangrijke verklaring. Tenslotte is het Palestina Komitee ontstaan in een tijd toen de Vietnamoorlog nog vol op bezig was en opgericht door leden van het Vietnam comité. Een andere verklaring is, dat de reden van bestaan weg valt, als er vrede gesloten wordt. Andere landencomité’s zijn al lang opgeheven, terwijl de Palestijnse strijd nog doorgaat. Een aantrekkelijk thema voor querulanten en radikalinski’s. 

Niet alleen bij de Pro-Palestijnse activisten, maar bij alle hardliners, kan je stellen, dat afwijzing van elke bemiddeling het voordeel heeft, dat je altijd je eigen gelijk kan behouden en nooit compromissen hoeft te sluiten.

Boekrecensie: Marc Wildemeersch; George Orwell's Commander in Spain

Tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939) verloor een hele generatie Nederlandse anarchisten en trotzkisten haar onschuld. Alvorens naar Spanje af te reizen, om de republikeinse Spaanse regering te helpen bij de strijd tegen het fascisme van Franco, Hitler en Mussolini, vonden in Nederland onder de anarchisten al heftige discussies plaats. Is het wel gerechtvaardigd dienst te nemen in een leger van een vreemd land, als je in Nederland al jaren voor dienstweigering hebt gepleit? Deze discussie werd na de Tweede Wereldoorlog op het kampeerterrein 'Tot Vrijheidsbezinning'te Appelscha voortgezet.

Eigenlijk hebben de Spaanse burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog deze anarchistische generatie van haar idealen beroofd. De strategie van geweldloze weerbaarheid en dienstweigering bleek niet opgewassen tegen het brute geweld van Hitler en Stalin. In 1939 leden de trotzkisten en anarchisten in Spanje al een pijnlijke nederlaag, toen Stalin zich met de burgeroorlog ging bemoeien en de leden van de POUM liet martelen en doodschieten. In de jaren daarna konden leden van deze socialistische groeperingen ook niet veel meer doen dan onderduiken.

Te midden van dit gebeuren speelt het verhaal van George Kopp zich af. Marc Wildemeersch beschrijft dit vat vol tegenstrijdigheden in zijn boek "George Orwell's commander in Spain" (In de Knipscheer 2013). De titel zegt het eigenlijk al een beetje: Georg Kopp vocht samen met George Orwell aan het front van de Spaanse burgerloorlog. Zijn leven lang heeft George Kopp verhalen en verzinsels over zijn achtergrond verteld. Zelfs een nauwkeurige studie door Marc Wildemeersch kan de gehele waarheid niet volledig aan het licht brengen. George beweert de Belgische nationaliteit te bezitten, heeft in het Belgische leger gevochten en produceerde munitie voor de Spaanse regering. Zelfs George Orwell gelooft niet alles, maar deze verhalen bezorgen George wel een hoge positie binnen het Spaanse republikeinse leger. 

Als ik vroeger tijdens de Pinksterlanddagen in Appelscha aan een oud-Spanje-strijder vroeg, waarom hij in Spanje gevochten had, kwam er altijd een sterk ideologisch later ingekleurd verhaal over de strijd voor socialisme en tegen het fascisme. Moedig en eervol natruurlijk, maar het verhaal van George Kopp  laat zien dat persoonlijk motieven ook een belangrijke rol in een mensenleven spelen. Daarbij is niet altijd duidelijjk of de persoon in kwestie zijn eigen psyche en motivatie altijd goed weet te doorgronden. 

George Kopp kon als kind van Russische ouders in België, zijn draai in de burgerlijke samenleving niet goed vinden. Hij was weliswaar getrouwd en had vijf kinderen, maar na zijn scheiding raakte hij failliet en vluchtte min of meer naar Spanje om zich bij de republikeinen aan te sluiten.  Later zou hij vertellen dat zijn vrouw bij de geboorte van zijn vierde kind was gestorven. Zijn leven lang heeft George Kopp gesleuteld aan zijn legende en vertelde altijd het verhaal dat het beste in de gegeven situatie uitkwam. In werkelijkheid was hij ook een zeer veelzijdige man: salesman, oplichter, uitvinder, militair en trouwe kameraad van George Orwell. Hoewel dat laatste vooral door de verliefdheid op Orwell's vrouw gemotiveerd werd. 

Na de val van het republikeinse leger in Spanje konden George Orwell en zijn vrouw rustig in Marokko uitrusten. De strijd in Spanje was geëindigd in een desillusie en ze wilden er niets meer mee te maken hebben. Ze zorgden ervoor dat George Kopp niet naar Marokko zou komen. George Kopp moest overleven en hielp de Franse Vichy-regering. Eigenlijk hielp hij dus de vijand. Hij deed er echter van alles aan om weer aan de juiste kant van de geschiedenis te komen en meldde zich bij de Britse geheime dienst M15, als dubbelspion. Later zou Kopp als geheim Engelse agent nog operaties in het bezette Europa uitvoeren.

Waarom is dit boek nu zo belangrijk voor mij en schrijf ik er een recensie over? Het is natuurlijk interessant om als oud-anarchist te lezen over de strijd in Spanje, maar dat is slechts een bijkomstigheid. Marc Wildemeersch is bezig een biografie over de Provo en Kabouter Roel van Duijn te schrijven. Is deze Belgische schrijver wel bekwaam en geïnformeerd genoeg over onze held van de roerige jaren zestig te schrijven?  Kan Wildemeersch het typische Nederlandse jaren zestig verzet wel in woorden vangen?

Ik hoop dat Marc Wildemeersch, als hij over Roel van Duijn schrijft, ook dan weer de pychologische achtergronden en persoonlijk motieven van Roel van Duijn weet weer te geven. Wat maakte hem nou tot de initiator van alles wat de jaren zestig ons gegeven hebben?  Ik denk dat het een interessant boek gaat worden.