Klammheimliche Freude

Dat is dan weer het voordeel van het bezoeken van oude vrienden in Duitsland: Je hoeft maar twee woorden te noemen en ze begrijpen precies wat je bedoelt. Verder ben ik het intussen over alle politieke- en maatschappelijke- thema's met mijn vroegere linkse vrienden- en zelfs met mijn eigen vrouw- oneens. Maar het blijft toch altijd gezellig. Als we naar Wildeshausen rijden om een raadslid van de Groene Partij en tevens advocate aldaar te ontmoeten, krijg ik al te horen welke woorden en thema's taboe zijn. Het P-woord mag niet gebruikt worden. Geen discussies over de Islam en verder geen grote steunbeteugingen aan de Grote Blonde Leider, want daar kunnen de tere groene zielen niet tegen.

Daarom begin ik maar een omstandig verhaal over de voordelen van de iPHONE 4 en de verschillen met de Androïde apparaten. Als ik echter vertel dat je met de App Shell-Tankstation-Locator precies kan zien waar je zelf bent en waar het volgende SHELL-tankstation is, dan breekt de discussie over privacy en staatscontrole al weer in volle omvang los. Als de iPHONE4 weet waar jij bent, dan weet de staat dat ook. Daar houden GroenLinkse Abgeordnete niet van. De staat moet wel voor alles en iedereen die vluchteling,

ziek, zwak of misselijk is betalen, maar ze mogen niet weten waar je bent.

Dan maar een discussie over jongensbesnijdenis. Mag dat wel of niet en moet de staat daar niet een wetsontwerp tegen indienen? Het probleem bij deze discussie, die nu in Duitsland actueel is, dat alleen legalistische argumenten worden gebruikt. Wat is wettelijk wel en niet toegestaan? Daar houden de Duitsers erg van. "Ist es Erlaubt?", terwijl de Nederlander zich afvraagt of het zin heeft iets aan de status quo te veranderen.  Met al mijn Duitskennis en retorisch talent kan ik dat mijn gesprekspartners, beide advocaten, niet aan het verstand brengen.

Plotseling gaat de discussie over een schilderij van Picasso dat in de Gazastrook tentoongesteld wordt en waar permanent vier gewapende Hamasstrijders voor staan om het te beschermen. De vraag die door de twee Groenlinkse advocatendames in de ruimte geworpen wordt: "Is dat nu wel nodig". Deze discussie gaat wel heel erg dicht naar het verboden P-woord dat van te voren uitdrukkelijk van de discussie uitgesloten was. "De Hamas-regering zal zelf heus wel weten waarom een duur schilderij beschermd moet worden", stel ik vast. "Voor je het weet wordt het gekaapt om in ruil voor een salafistische geleerde uitgeruild te worden".  Maar dat is dan weer typisch: Een grote mond over alles, maar niets weten over het leven en sterven van Vittorio Arrigoni, die op eenzelfde manier om het leven is gekomen.

Opvallend detail van de "Picasso voor Palestina"-operatie is dat de Picasso natuurlijk uit het van Abbe-museum in Eindhoven moet komen. Hetzelfde museum waar laatst een tentoonstelling met de titel "Joden terug naar Polen" werd gehouden en ook hetzelfde museum waar ze de Zwarte Piet willen afschaffen. Als je je eigen cultuur wilt kapot wil maken , moet je het ook goed doen. En nu heet het project "Picasso voor Palestina". Ik kan mijn mond natuurlijk weer eens niet houden en vraag vriendelijk aan de Groenlinkse advocate: "Zou je mij misschien kunnen vertellen waar Palestina ligt?" Ik was gewaarschuwd en ik heb nu zelf het P-woord genoemd. Tot het uiterste geprovoceerd natuurlijk. Mijn vrouw wil meteen naar huis en heeft er geen zin meer is.

Veel heen en weer gesus en dat ik het niet zo bedoeld heb en dat ik het Lijden van het Palestijnse Volk uiterst serieus neem en dat ze natuurlijk ook recht op een Picasso hebben. Want kunst verbroedert de volkeren. etcetera etcetera. Ik mocht nog even blijven. Na de avondmaaltijd met gebakken sardines, waarbij ik de kat meermaals van de tafel moest slaan, omdat hij wilde meeëten ( Is er een verband tussen falende autoriteit tegenover huisdieren en het ondersteunen van zinloze revolutionaire bewegingen? Ik vrees van wel.) gingen we nog even een avondwandeling door de velden van Wildeshausen maken. Ik liep alvast een beetje vooruit, want dat gedreutel begon me toch een beetje te irriteren, hoor ik plotseling achter mij de uitdrukking "Klammheimliche Freude". Beide dames uit Göttingen en allebei goed bekend in het extreem-linkse milieu van de beruchte gewelddadige Jaren Zeventig. Hebbes. Precies 35 jaar geleden werd Siegfried Buback, procureur-generaal bij het Hooggerechtshof in Karlsruhe door de RAF doodgeschoten en een Göttinger student meende daarover stiekum een beetje blij te moeten worden. En juist twee maanden geleden stond opnieuw Verena Becker, één van de daders terecht. Maar opnieuw kon niemand van de destijds betrokken personen zijn mond open doen en eindelijk eens vertellen wie er geschoten had.

Tijdens het lopen door de uitgestrekte velden van Wildeshausen en het discussieren over de krankzinnige tijd van eind jaren zeventig, werden we het toch over één ding eens: Er is een naadloze overgang van nazi-geweld met de rassenhaat en de methodes die daar gebruikt werden, naar de moorden van de RAF. De mentaliteit is dezelfde gebleven. Dus als we vrede en democratie willen zullen we eindelijk eens moeten proberen met argumenten en discussie de boel uit te vechten in plaats van elkaar overhoop te schieten. Nou dat was gelukkig gezegd. Na een kop koffie en ijs keerden we tevreden huiswaards.  

Breivik-Herdenking in Oslo

De spoorweg in Kongsberg (Noorwegen) wordt door een hek gescheiden van de weg naar het centrum. In het hekwerk steken drie rode bloemen, ter nagedachtenis aan de drie Kongsbergse slachtoffers van Breivik, die precies een jaar geleden, op 22 juli 2011 toesloeg in Oslo en op Utoya. De festiviteiten in Oslo zijn groot opgezet, want  200.000 bezoekers worden verwacht. Er is een groot podium opgebouwd bij de haven van Oslo, met projectieschermen op het plein die ervoor zorgen dat niemand ook maar een glimp van de herdenking mist.

De rit in de rode Audi cabriolet van mijn Noorse contactpersoon gaat langs de prachtige Noorse fjorden en over de goed onderhouden door bossen en velden omzoomde autoweg. Na weer een jaar hard werken in de Nederlandse ICT-industrie kom ik eindelijk tot rust.
We rijden naar het centrum van Oslo en parkeren in de parkeergarage van Grønland, de wijk waar over wordt beweerd, dat er geen Noorse kinderen meer naar school gaan, omdat er alleen nog kinderen van immigranten op school zitten. De gezellige multiculturele straat laat aanvankelijk niets van de problemen zien die hier schijnen te zijn.In de bazar-winkeltjes kan je hoofddoeken, telefoonkaarten en diverse huisraad kopen. Wat is er tegen? De rommelmarkt verderop toont de volle omvang van de positie van Somalische-, Irakese- en Afghaanse- immigranten in Noorwegen. Er worden tweede hands goederen verkocht en de ethnische samenstelling van de bezoekers van de markt is eenzijdig immigrant.

Als je goed met een Cultureel Antropologische blik naar de mensen op de rommelmarkt kijkt, kan je je niet voorstellen dat ze hier in dit technologisch hoogstaande en steenrijke land Noorwegen kunnen integreren. Zwaar gesluierde Somalische vrouwen, die achter in sportkleding gestoken gespierde lichtgetinte mannen aanhobbelen. Dat gebrek aan integratie  blijkt dan ook uit de statistieken. Ook hier is het misdaadpercentage onder kinderen van immigranten extreem hoog. Veel verkrachtingszaken met "migartie-achtergrond". Ik verzin het niet zelf. De politiek correctheid van de kranten laat echter niet toe dat er openlijk over geschreven wordt. In die zin heeft Breivik de Noorse samenleving op diverse manieren een heel slechte dienst bewezen.
Je haalt het wel uit je hoofd  op een dag als dit ook maar een enkele opmerking over de misschien wel gebrekkige integratie te maken.
Toch is het gezellig in de straat en we gaan zitten om uitvoerig te eten en te drinken. Enkele Libanezen staan druk fulminerend naast ons tafeltje. Ook al versta je er geen woord van, je begrijpt toch wat er aan de hand is. Ik wel tenminste. De ene man met de rugzak moet iets doen en wordt daartoe onder druk gezet door een gespierde man met enkele tatoos die het lidmaatschap van een bende verraden.
Enkele andere jonge mannen beginnen zich ermee te bemoeien en het wordt een heel opstootje. Ik ben gekomen om te zien of het echt zo erg is in Grønland en ik val natuurlijk weer met de neus in de boter.

Blijkbaar kijk ik te vaak en te intens in de richting van de jonge Libanezen, zodat het op gaat vallen.
Ik ben misschien niet als zodanig als toerist te herkennen en mijn Noorse contactpersoon naast me, met haar mooie rode jas en haar wapperende haren al helemaal niet. Maar wat zijn we dan wel, zie ik de jongens denken. Gelukkig wordt net op dat moment de omvangrijke tonijnsalade geserveerd, zodat we ons met deze criminele problematiek niet verder hoeven bezig houden. Om even een indruk te geven van kostenpatroon van de gemiddelde Noor en daarmee ook de onmogelijkheid voor immigranten zich in dit land werkelijk te integreren, dan wel staande te houden: Een tonijnsalade, zelfs geserveerd in deze arme immigrantenwijk, kost een 15 Euri.
De mensen uit islamitische landen zijn allemaal als vluchteling naar Oslo gekomen.De gastarbeiders daarentegen, komen allemaal uit Letland, Roemenië, Bulgarije en andere Oostbloklanden. Ook Nederlanders, vooral ambachtslieden, zijn graag in Noorwegen gaan wonen om te werken.
Deze gastarbeiders zijn wel geïntegreerd in de Noorse samenleving. In dat opzicht is de problematiek dus verschillend van de Nederlandse, waar juist de kinderen van gastarbeiders en met name Marokkanen , problemen maken, maar waar de vluchtelingen vaak juist heel goed hun best doen op school.

We rijden naar het westelijke centrum van de stad en al 100 meter vanaf de wijk Grönland is er van multiculturele problematiek helemaal niets meer te merken. Het is mooi weer en de Noren genieten eindelijk ook eens van het warme weer. Waar het anders alleen maar sneeuw scheppen geblazen is. Bij het podium van de Breivik-herdenking blijven we even stan. Een zangeres zingt iets in een onverstaanbare taal, wat later Laps blijkt te zijn. Het is de repetitie van de herdenking van de volgende dag.  Ik bekijk de mooie jachthaven, waar rijke toeristen flaneren langs de mooie grachtenpanden en zich tegoed doen aan de kostbare lekkernijen die de goed geoutilleerde restaurant te bieden hebben.

De volgende middag, als de echte herdenking plaats vindt, zetten we de TV aan. Er blijken niet 200.000, maar slechts 100.000 mensen aanwezig te zijn. Dat kan ook aan het slechte weer liggen.

Het regent hevig. Premier Stoltenberg begint te spreken. Ik versta er geen zak van. "Wat zegt hij?" vraag ik aan mijn goede kennis naast me op de bank? "Peace, Solidarity and Love" zegt ze de toespraak kort samenvattend. Ze vindt de enorm groots opgezetten herdenking niet zo nodig en wil het geweld en de doden zo snel mogelijk vergeten. "Als je eigen kind erbij was omgekomen, zou je zo'n toespraak wel op prijs stellen", zeg ik.Dan heb je toch het gevoel van troost, dat de regering het herdenkt en niet wegstopt.

De gehele sociaal-democratische partij, inclusief jongeren organisatie is uitgerukt om deze herdenking ten volle te benutten. Zo goed staan ze er niet voor in de peiling. De conservatieve partij en de Fremskrittspartiet staan op winst. Oude reflexen komen tijdens de herdenking weer naar boven. We moeten solidair zijn met onze anders gekleurde medemens. Dat is kort gezegd de boodschap aan het Noorse Volk. Alle jonge en oude-troubadours die Noorwegen rijk is, zeg maar de Noorse Jan Smit, Frans Bauer tot en met Rob de Nijs en Paul de Leeuw, treden kosteloos op. Tussen de optredens door, interviews en stukken tekst van overlevenden en ouders van vermoorde kinderen.
Het probleem bij dit gehele festijn, waar alle politiek correcte registers worden bediend is, dat de duiding van de Breivikmoorden nog niet is afgerond. De uitspraak van de rechter is nog niet geweest, dus is nog niet duidelijk wat Breivik nu werkelijk volgens de rechter is. Daarbij bevindt de Noorse rechtstaat zich in een duivels dillemma. Wordt Breivik als geestelijk gezond ingeschaald en beoordeeld, dan hoeft hij maar 21 jaar te zitten. Aangezien de consequenties van het multiculturele drama nog op geen enkele manier open ter discussie gesteld is, kunnen tijdens die 21 jaar altijd weer situaties voordoen waarbij Breivik vanuit de gevangenis zijn gelijk krijgt.

De maximumstraf voor moord is 21 jaar en bij goed gedrag zelfs nog korter. Ongetwijfeld zijn deze stafmaten ontstaan in een tijd waarin de optimistische kijk op de mens het denkbeeld dat "niemand in de gevangenis een beter mens wordt" bevorderde. Als je bovendien bedenkt dat de islamitische terrorist Mullah Krekar nog steeds in Noorwegen vrij rondloopt en zelfs zijn gehele familie naar het land heeft gehaald. Natuurlijk met de vrijgevige gift van de Noorse nationaliteit; je moet toch wat, als multicultureel adept; dan weet je wel hoe de vlag er voor staat en hoe de wind waait. Deze tolerante humanistische houding, die voor 90% van de mensen goed werkt, is nu een blok aan het been van de Noorse justitie, die Breivik natuurlijk levenslang wil opsluiten. Dan maar gek verklaren?
Wordt Breivik echter als gek in een gesticht gestopt, dan heeft zijn gruwelijke geweldsdaden dezelfde status als een ongeval met een toeristische reisbus. 77 doden maar je kan er niets tegen doen.    
Dan heeft deze herdenking op zich wel zin, vanwege de gruwelijkheid en de vele jonge doden. Maar de politieke boodschap van "Peace, Love and Understanding" hoeft dan niet meer omdat de motieven zelf niet ter discussie meer staan. Het was tenslotte een gek die het deed.
Aan het einde van de avond komt plotseling Bruce Springsteen het podium op en zingt "We Shall overcome". Het lied van de burgerrecht beweging in de VS in de jaren zestig.We zullen uiteindelijk overwinnen en onze burgerrechten krijgen. OK. Is dat waar het bij de Breivikmoorden om gaat?
Gaat het om de racistische- en etnisch gescheiden samenleving van de Verenigde Staten in de jaren zestig. Misschien heeft Bruce er helemaal niet over nagedacht en is gewoon besloten: "Racistische Moorden, dus daar hoort 'we shall overcome' bij. Je weet het niet. Evengoed wel aardig van Bruce Springsteen om toch even zijn steentje bij te dragen, nu hij toch in de buurt was.

De uitspraak van de rechter zal uitmaken hoe het bij verdere herdenkingen zal toegaan. Het heeft er op dit moment alle kans op dat dit een reusachtig soort door de regering georganiseerde "Kerwin Duinmeier"-herdenking kan worden, waar elke jaar weer een groot beroep op tolerantie gedaan wordt. Maar als Breivik platgespoten in een TBS kliniek verdwijnt, dan kan het ook weer minder belangrijk worden.

Als je bedenkt dat Breivik zich lid van een tempelorde waande, die niet blijkt te bestaan en als je bedenkt dat hij jonge idealistische leden van de jeugdafdeling van de Sociaal Democratische partij heeft omgebracht, in plaats van met ze in discussie te gaan of er artikelen over te schrijven, dan moet je inderdaad aan zijn geestelijke vermogens twijfelen. Of je moet tot de conclusie komen, dat de drang tot moorden er eerst was en dat de ideologie er later bij is bedacht. Dat is een verschijnsel dat je ook bij de links-extremistische bewegingen kan waarnemen.

Wat gebeurde er echt tijdens Olympics 1972 München

De aanslag op de Israëlische Olympische sporters wordt nog steeds voorgesteld als een goed voorbereide doelgerichte terreuraanslag, waar door de slecht bewapende en niet geïnformeerde Duitse politieagenten helaas niet adequaat op gereageerd kon worden. Zowel de terreurorganisatie PLO als de Duitse regering houdt deze mythe in stand. De werkelijkheid is echter geheel anders.

De enige overlevende terrorist, Mohammed al-Safadi, heeft later in verhoren uitvoerig verteld hoe hij in het vluchtelingenkamp Schatila werd gerekruteerd en hoe de terreurdaad verder was verlopen. In Damascus kreeg hij slechts les in het gebruik van de Kalashnikov, andere technieken werden hem niet bijgebracht. Via Joegoslavië reisde hij naar München waar hij 36 uur bij een station van de metro rondhing, voor hij door de overige leden van de groep werd opgepikt. Er was geen slaapplaats voor hem geregeld. Daardoor had hij 36 uur haast niet geslapen. 

Het Palestijnse terreurcommando had het Olympische dorp niet verkend en wist ook niet precies in welke apartementen de Isralische sporters waren ondergebracht. De leider van de groep, Isa, belde eerst bij de sporters uit Hongkong aan. Daarna moest hij weer naar beneden om op de naambordjes de Joodse namen te kunnen herkennen. De deur van het hoofdgebouw was niet afgesloten. Daardoor konden de terroristen zonder problemen om 4:15 uur 's morgens naar binnen. Er werd bij de Israelische sporters aangebeld.

De Münchener politie vond later in de bagage van de terroristen folders over reizen naar Spanje, een pas gekochte jurk en het telefoonnummer van de dochter van de pensionhouder, waar de leiders van de actie hadden geslapen. Daaruit wordt geconcludeerd, dat de terroristen optimistisch over de afloop van de actie waren. Ze waren van plan de Israelische sporters zonder bloedvergieten te gijzelen en uit te ruilen tegen 200 gevangen PLO-strijders.  De actie verliep echter geheel anders.

De Israëlische sporters boden tegenstand. De 1,95 meter lange ringvechter Josef Gutfreund zag door de spleet van de deuropening de wapens van de Palstijnen en hield de deur dicht. Een andere sporter kwam aangerend en duwde ook tegen de deur. Pas nadat de Palestijnen begonnen te schieten werd de deur open gedaan. Ook in het apartement gaven de Israëlisch sporters zich niet meteen over. Moshe Weinberg en Josef Romano probeerden de terroristen hun wapens af te pakken, maar werden bij die poging doodgeschoten.  

De actie was op dat moment eigenlijk al mislukt, omdat de opdracht was geweest, de sporters zonder bloedvergieten te ontvoeren. Op dat moment zat in Wenen de Duitse neo-nazi Willi Pohl al klaar om namens de Palestijnen een verklaring af te geven en zich solidair te verklaren. Hij had de leider van de terroristen wekenlang door Duitsland gereden en geholpen de terreurdaad voor te bereiden.  Hij was over het preciese doel van de aanslag niet van te voren geïnformeerd. Op het moment dat Willi Pohl merkte dat er al doden waren gevallen en dat het een aanslag op het Olympische Dorp betrof, begon hij koortsachtig de verschillende telefoonnummers van de PLO-leiding en de Fatah geheime dienst te bellen. Hij kreeg al geen gehoor meer. De actie was al als mislukt beschouwd en de terroristen en hun slachtoffers werden aan hun lot overgelaten.

Datzelfde merkte ook de leider van de terreurgroep, Isa. Hij wilde naar Tunis bellen om verdere instructies te ontvangen, maar kreeg geen Fatah-leiders meer aan de lijn. Hij moest nu zelf verdere beslissingen nemen en eiste een vliegtuig naar Egypte. De Münchner politie liet weten deze eisen in te willigen en stelde een vliegtuig bereid om de gijzelaars en de gijzelnemers te laten vertrekken. De premier van Egypte had toen echter al laten weten niets met de actie te maken te willen hebben. De Minister van Buitenlandse zaken Genscher ging hoogstpersoonlijk naar het apartement om met de gijzelaars te praten en te vragen of ze bereid waren naar Egypte te reizen. De doodsbange gijzelaars lieten weten dat ze niet geloofden een bevrijdingsactie te overleven. Daarom stemden ze in met een uitreis naar Egypte.

De planning van de Duitse veiligheidsdienst was, om bewapende politieagenten, verkleed als bemanningsleden, in het vliegtuig te laten plaats nemen. Helaas werden de veiligheidsagenten bang en verlieten het vliegtuig. Daardoor konden de twee terroristen die het vliegtuig van te voren verkenden zien dat het leeg was. Ze liepen terug naar de helikopter waar de gijzelaars en overige terroristen zaten en werden tijdens het teruglopen doodgeschoten. Daarna volgde een vuurgevecht van tweeëneenhalf uur. De gijzelaars werden door de genoemde Mohammed al-Safadi gericht doodgeschoten. In het vuurgevecht kwamen negen gijzelaars, zeven terroristen en een politieagent om.

De Duitse regering heeft steeds volgehouden, dat de terreuractie geheel onverwacht en zonder aankondiging plaatsvond. Bovendien wordt de mythe van de goedvoorbereide terroristen tot de dag van vandaag in stand gehouden. Beide mythes zijn nu door de Spiegel in de uitgaven van 23 juli 2012 weerlegd. Er waren wel degelijk waarchuwingen vooraf geweest en enkele geheime diensten waren op de hoogte van de dreiging.

De Duitse regering maakte zich er achteraf zorgen over, dat de Arabieren door de daad in een kwaad daglicht zouden worden gesteld. Daarom wordt er in de kabinetzitting van 7 september voor gewaarschuwd niet "Alle Arabieren over een kam te scheren". (zie foto)  Tegelijkertijd hebben de Duitse ministeries echter ook na deze mislukkingen de GSG9 opgericht, waardoor latere acties zoals de kaping van het vliegtuig met Joodse passagiers in Entebbe, waar dit keer geen neo-nazis , maar extreem-linkse RAF-leden aan meededen, wel op een adequate manier kon worden opgelost.

Bron: Spiegel 23 juli 2012

Waar zijn de moslims??

Nu de grote politieke partijen niet meer zeker zijn van het aantal zetels die ze gaan winnen bij de Tweede Kamerverkiezingen en het thema "moslims" door de Europese- en bankencrisis enigszins op de achtergrond raakt, is het ook niet meer zo nodig moslims op een hoge plaats op de kieslijst te zetten. Nederlandse volksvertegenwoordigers verdringen zich om nog een plaatsje op de lijst te bemachtigen en vinden het niet zo nodig dat er ook nog moslims hoog op de lijst staan. Zelfs de meest clientelistische PvdA, altijd goed voor een flink aantal moslims hoog op de lijst, heeft alleen Ahmed Marcouch op een verkiesbare plaats 14. Verder staat er geen enkele moslim op een verkiesbare plaats. Bij een eventuele regeringsdeelname zou er wel weer een medewerker van  de Marokkaanse koning of een Armeense genocideontkenster tot staatssecretaris gebombardeerd kunnen worden. Je weet het maar nooit.

Of de andere bekende knuffelallochtoon, Tofik Dibi van Groenlinks, met zijn tiende plaats op de lijst, überhaupt in het parlement komt is twijfelachtig. Groenlinks kan ongeveer 6 zetels in het parlement verwachten en Arjan El Fassed, medeoprichter en financier van "Electronic Intifada" staat op nummer 7 van de lijst. Mocht Jolande Sap een ministerspost moge aanvaarden, dan hebben we dus een echte Palestijn in het parlement. Waar hebben we het aan verdiend??

De SP heeft de laatste jaren erg slechte ervaringen met moslim-kandidaten gehad. Bij het minste of geringste scheiden ze zich af van de fractie en strijken het hele salaris zelf op, in plaats van inleveren bij de partij. Toch heeft de SP op nummer 6 een echte Koerdin: Sadet Karabulut. En op 13 staat de Afghaan Farshad Bashir, van het platform "Keer het Tij" van Rene Danen. Farshad is voorstander van onderhandelingen met de Taliban. Hij wil toch niet meer terug, dus hij heeft er zelf geen last van. Verder valt bij de SP kandidatenlijst nog het grote aantal Pro-Palestijnen op, zoals Harry van Bommel  en Leo de Kleijn, vader van Loes, die zoveel voor kinderen op de "illegaal tegen internationaal recht en ten onrechte door Israel bloedig bezette Westelijke Jordaanoever" doet.

D66 heeft wel voor een echte Marokkaan op een verkiesbare plaats gekozen, namelijk de marine-commandant Wassila Hachchi op plaats 12.  Dan op plaats 13, mijn vriendin en tevens Armeense-genocide-ontkenster, want je moet toch wat als mensen-mensen-rechtenspecialist, Fatma Koser Kaya. Op nummer 15 komt dan al de door Israël-Vriendin Ratna Pelle zo onheus bejegende en tevens jihadstrijdster Salima Belhaj. Toch nog twee Marokkanen en een Turk op 17 te verwachten zetels.

Daarmee is D66 de kampioen van de moslims op verkiesbare plaatsen bij deze Tweede kamer verkiezingen. En dan heb ik nog alleen naar de linkse partijen gekeken.     

Jose van Leeuwen: "Martelen is uncool"

Je verwacht het niet, maar toch is het zo. Pro-Palestina-Activiste José van Leeuwen is het helemaal niet eens met de Syrische dictator Assad en zijn martelpraktijken. Het heeft even geduurd voordat deze brisante informatie beschikbaar kwam, doordat de activisten eerst even moesten nadenken over het Lijden van het Syrische Volk. Als ze de Verenigde Staten en Israël niet de schuld kunnen geven van een echte of vermeende misstand, dan houden de José's, de Anja's en de Grettas van deze werled hun mond. Tenslotte is het hoofdkwartier van Hamas en PFLP in Damascus gevestigd, dus je wilt geen slapende honden wakker maken.

Nu laat José van Leeuwen op haar Facebook weten het "martelen af te wijzen". Moedig van haar. Je komt er zelf niet op.

Niet alle Pro-Palestina activisten zijn zo principieel. Anja Meulenbelt schrijft dat ze erg weinig van Syrië afweet en blijkbaar wil ze zich er ook niet in  verdiepen (zie ook: Lesbisch Meisje in Syrië). Stan van Houcke valt al weken lang de Nederlandse pers aan omdat ze persberichten uit het buitenland overnemen en zelf niet nadenken. (zie ook zijn volgende citaat: "Onze demissionaire zionistische minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal zou dit artikel in de Groene moeten lezen voordat hij doorgaat met het steunen van terrorisme en de belangen van de 'Joodse staat' laat prevaleren boven die van het land waarvan hij minister is." Verder de gebruikelijke beschuldigingen in de richting van NAVO, Israël en VS. De grootste onzin komt ongetwijfeld van de Palestina-Komitee-Ordedienst Rik Min, tevens NCPN kaderlid en lid van de AbvaKabo. Hij staat volledig achter Syrië en beschouw de gehele opstand als complot van de duister machten van de VS en de NATO.

Het volgende citaat is van Rik Min: "De leugens over Assad zijn nu zodanig dat gemiddeld links zich geen raad weet in dit pandemonium. En zo gaat dat al 40 jaar. De leugens over Kadaffi waren net zo groot. Over Milosevic ook. Pikken we in Nederland dit maar dat al die landen (zoals Syrië, Libië, Joegoslavië, Afghanistan, Oekraïne, Irak en Iran) door het imperialisme en de NATO een voor een worden opgerold en in het neo-liberale systeem worden geduwd? "
Gelukkig weet José van Leeuwen zich wel raad en veroordeeld ondubbelzinnig de martelingen, door wie ze ook worden uitgevoerd.