Gouden Doden van de ISM

In de cognitieve oorlog tegen Israël is ieder middel geoorloofd, zolang het maar de schijn van geweldloosheid in zich draagt en negatieve propaganda tegen Israël kan produceren. De International Solidarity Movement (ISM) produceert geen rapporten, probeert geen vredesgesprekken op gang te brengen en analyseert de problemen van het Midden Oosten niet, maar doet wel een ander heel belangrijk ding: De ISM produceert Gouden Doden.

De meest belangrijke en propagandistisch meest uitgebuite Gouden Dode is ongetwijfeld Rachel Corrie, die in 2003 voor een Israëlische bulldozer ging staan en bij die actie gedood werd. Dat is al weer 9 jaar geleden en de emotionele werking is minder geworden. Daarom zou een nieuwe Gouden Dode goed van pas komen. Nu wordt geprobeerd de moord op Vittorio Arrigoni zodanig om te duiden, dat ook hij als Gouden Dode voor de ISM kan fungeren. Zijn afbeelding wordt op posters zo vorm gegeven, dat hij lijkt op een Che Guevara en tegelijkertijd op een Palestijnse martelaar. Je wilt goed voor de dag komen.

Intussen zijn er al restaurants, waterputten, festivals en straten naar Vittorio Arrigoni vernoemd. Vittorio Arrigoni heeft zelfs een schijngraf in Gaza, waar de gelovigen kunnen bidden en een offer aan de heilige kunnen brengen. Op die manier maakt Vittorio Arrigoni kans een plaats in de islamitische mythologie te verkrijgen.

Deze maand is Vittorio Arrigoni een jaar geleden vermoord en de heldenverering schiet al aardig op. Internationaal pro-Gaza-activiste Inge Neefs maakte een boottochtje om de enorme steun die Vittorio Arrigoni aan de vissers van Gaza heeft gegeven te memoreren. Het zou mij niets verbazen als over honderd jaar er een nieuw evangelie zou verschijnen, waarin staat dat Vittorio Arrigoni ook bij die gelegenheid over water is gelopen. Zo enorm vreedzaam en menslievend was deze man!!!

Er is alleen één klein probleem met Vittorio Arrigoni en met zijn dood. Hij is door salafistische extremisten vermoord. De moord heeft dus niet met Israël te maken, maar veel meer met een interne machtstrijd tussen Hamas en salafisten. De overgebleven daders, die nog niet door Hamas zijn omgebracht, staan nu terecht en zeggen afwisselend dat ze Vittorio vanwege zijn westerse levensstijl een lesje wilde leren, en dat ze van niets wisten.  Qua propagandistische werking dus niet echt sterk. Of zelf contra-productief.

Nu zelfs Inge Neefs op haar Facebook toe geeft, dat Vittorio Arrigoni door salafisten is vermoord, is het effect vrij klein. Alleen in Gaza zelf in in de communistische beweging van Italië leeft de moord op Vittorio Arrigoni en het verhaal er omheen nog volop. Ze doen hun best er nog iets voor hen zinvols uit te halen.

Intussen zijn er al twee Palestijnse media, Palestine Press Agency en Ma'an News Agency , die beweren dat de moordenaars van Vittorio Arrigoni "werken voor de bezetting". Maar als je in het boek van Ayaan Hirsi Ali leest, dat als het water in Saoudi Arabië uitvalt, dát zelfs aan de Zionistische Entiteit wordt toegeschreven, dan verbaas je je nergens meer over.

Geen Poot aan de Grond

Nieuwe politieke bewegingen krijgen al sinds de Tweede Wereldoorlog geen poot aan de grond in Nederland. Alle pogingen om via een nieuwe politieke partij iets structureel te veranderen aan de ondemocratische verhoudingen zijn tot nog toe mislukt.

D66 is opgericht om meer democratie in Nederland tot stand te brengen en al die kroonjuwelen zijn stuk voor stuk in de Tweede- of desnoods in de Eerste kamer door de oude politiek om zeep gebracht. Het referendum, de gekozen burgemeester, het districtstelsel. Het mocht allemaal niet. De zittende elite heeft te veel belang bij de status quo. De huidige D66 politiek is veel meer een belangenbehartiging voor succesvolle winnaars van de globalisering geworden, dan een veranderingsbeweging, die het aanvankelijk was.

Andere veranderingsbewegingen, zoals Provo, Kabouters en Nieuw Links, hebben wel iets in de samenleving tot stand gebracht, maar niet in de structuur van het landsbestuur. De eerste aanzet na de jaren zeventig kwam van de PVV, die serieuze kritiek op de Koningin ging leveren en oude linkse sentimenten deed opleven. Eindelijk een poging de invloed van de Koningin serieus in te perken. Helaas voor Nederland, zal die poging ook om zeep gebracht worden, nu er een coalitie van multiculturele adepten en pro-Europa-zeloten en winnaars van de Europisering van Nederland opnieuw aan de macht dreigt te komen. Die hebben allemaal belang bij de status quo inzake de macht van de Koningin.

De politiek van de PVV is op dezelfde manier tot staan gebracht als destijds D66. Er worden enkele kroonjuwelen beloofd en die worden stuk voor stuk niet gerealiseerd. De inperking van de migratie kan niet uitgevoerd vanwege Europa en Schengen. De ouderenzorg en de bescherming van AOW dreigde in het laatste accoord te sneuvelen. Alleen de steun aan Israel is uit de verf gekomen,maar die zal nu door de invloed van Groenlinks en D66 ook sneuvelen. Geen enkele structurele verandering is tot stand gebracht. De trein dendert gewoon door.

Kon de D66 nog door burgemeesterposten en lidmaatschap van gesubsidieerde clubs gepaaid worden en daardoor in de zittende macht geïncorporeerd worden, de PVV en de besturende leden van die partij, zullen geheel buiten de boot vallen. Afgezien van de lage kwaliteit van de meeste PVV afgevaardigden en bestuurders, is de boodschap van de PVV ook te revolutionair om op dit moment geïncorporeerd te worden. Het tegengaan van islamisering zal nu opnieuw door bloggers en schrijvers ter hand genomen moeten worden, omdat de poging dit op een parlementaire maier tot stand te brengen volkomen mislukt is. De poorten van Europa staan nog steeds wagenwijd open voor de destructieve krachten uit islamitische landen.

Wat heeft Mient Jan Faber gezegd?

We krijgen een beetje medelijden met Jan Jaap van Oosterzee van het IKV Pax Christi. Hij heeft net tijdens een discussiemiddag op de zondagmiddag bij de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam, zitten uitleggen dat Iran nog helemaal geen atoomwapen heeft en dat ook niet bekend is of Iran een atoomwapen gaat bouwen en bovendien dat Iran zich ook bedreigd voelt, door de hen omringende landen. Is allemaal een bekend standpunt voor een verlichte Christelijke vredesbeweging. Niets aan de handa.

Helemaal aan het einde van de bijeenkomst is er de mogelijkheid tot vragen stellen en een mevrouw die zich zelf omschrijft als "Vluchteling uit het destijds communistische Polen" maakt de IKV Pax Christi grote verwijten. "U heeft Israël omschreven als "zionistische entiteit" en u erkent Israel helemaal niet als Joodse staat". Een andere bezoeker vult aan: "Dat was destijds Mient Jan Faber, die in de jaren zestig en zeventig tegen Israël was."
De vertegenwoordiger van IKV Pax Christi reageert geëmotioneerd. "Dat zou heel erg zijn als dit blijft staan. Ik heb mij nooit in die zin uitgelaten". Afshin Ellian moet er aan te pas komen om te hulp te schieten. Hij verzekert ons dat Mient Jan Faber wel degelijk een positieve bijdrage aan het vredesproces in het Midden-Oosten levert. Wat is waarheid?

Helaas kan je de uitspraken inzake Israel die in de jaren zestig en zeventig zijn gedaan niet zo gemakkelijk googlen. Internet bestond nog niet en niet alles is ingescand. We kunnen wel nazoeken wat de geachte voorzitter van het IKV Mient Jan Faber sinds 1990 inzake het Beloofde Land ter berde heeft gebracht.

De meest positieve uitspraak die Mient Jan Faber ooit over Israël heeft gedaan, was tijdens het hoogtepunt van Hamas-terreur in 2006. In de Volkskrant van 21 juli 2006 schrijft hij:
"Deze dagen heeft Israël meer dan onze kritiek, onze solidariteit nodig. Want net als in 1967 hebben de vijanden van de joodse staat het op zijn voortbestaan gemunt.

Ik herinner me nog goed het begin van de Zesdaagse Oorlog in het Midden-Oosten, begin juni 1967. Het was tijdens mijn huwelijksreis. Mijn partner en ik spoedden ons in de ochtend van 5 juni naar het enige postkantoortje op Ameland en maakten een gift over voor Israël. Een opwelling waar ik nooit spijt van heb gehad. Het bestaansrecht van Israël moest worden verdedigd.

Ik moest daaraan denken toen Israël ten strijde trok tegen Hamas en Hezbollah. Anders dan in 1967 zijn het nu geen staten waartegen de oorlog wordt gevoerd, maar fundamentalistische bewegingen die - en dat is de overeenkomst - niet onder stoelen af banken steken dat Israël geen recht van bestaan in het Midden-Oosten heeft."
De mythe dat Mient Jan Faber in 1967 tegen Israël was is daarmee ontkracht. Begin al vast maar te juichen. Vraag je door, dan kom je op een citaat uit 2000, waaruit blijkt dat Mient Jan Faber Israël weliswaar erkent, maar niet als Joodse staat en dat hij pleit voor de terugkeer van miljoenen Palestijnse vluchtelingen. Hij schrijft op 17 oktober 2000 in het Parool:

"DE TERUGKEER van vluchtelingen is waarschijnlijk het moeilijkste probleem. Miljoenen Palestijnse vluchtelingen wachten in de buurlanden, vaak onder erbarmelijke omstandigheden, op het moment waarop ze kunnen terugkeren naar hun huis en het stukje grond dat zij vroeger bewerkten. Israel tracht hun recht op terugkeer te ontkennen. Maar zij hebben de internationale gemeenschap en de VN aan hun kant. (...) 

Wat hier speelt, is niet zozeer de onmogelijkheid zo veel mensen op te nemen in een betrekkelijk klein land. De absorptiecapaciteit van Israel is heel groot gebleken waar het om joden uit Oost-Europa en andere gebieden ging. Het hoeft ook niet in een keer. Er zou een tienjarenplan kunnen worden opgesteld, dat per jaar aan bijvoorbeeld vijftigduizend vluchtelingen het recht geeft terug te keren.

Nee, wat zich hier wreekt en zich hiertegen verzet, is het karakter van de staat Israel, namelijk als een exclusief joodse staat. Mensen van andere afkomst, zoals de miljoen Palestijnen die nu in Israel wonen zijn per definitie tweederangs burgers (en minderheden). Israel is benauwd dat de terugkeer van veel Palestijnse vluchtelingen uiteindelijk zal betekenen dat het wordt geconfronteerd met een situatie waarin net zo veel joden als andere mensen in het land zullen wonen en dat daarmee de basis wegvalt onder een exclusief joodse staat."

Wil je echt de invloed van Mient Jan Faber op het vredesproces in het Midden Oosten inschatten en ook begrijpen waarom Afshin Ellian hem verdedigt, dan zou je moeten luisteren naar een radio fragment ten tijde van de vrijlating van Gilad Shalit. Blijkbaar heeft Mient Jan Faber zulke goede contacten binnen het leiderschap van Hamas, dat hij in staat is geweest bij Haniye te pleiten voor de vrijlating van Shalit. Denk erover wat je wilt, maar hij heeft het wel gedaan.

Enkele uitspraken in dit Radio 1 interview: "De Israelische gevangenissen zitten vol met Palestijnse gevangenen." , en ook "Hamas wil alleen onderhandelen als de staat Israël wordt opgeheven"  en  "Een groepje extremisten , zal ik ze maar noemen, hebben een tunnel gegraven en hebben Shalit mee terug genomen".
Mient Jan Faber erkent dus aan de ene kant, dat de ontvoering van Shalit echt een kidnap was en geen gevangene in een militaire strijd en aan de andere kant laat hij zich in bijzonder genuanceerde bewoordingen uit over de Palestijnse strijd.

In die zin is hij een eenling in dit gepolariseerde conflict, die ongetwijfeld van zowel Israelische- als Palestijnse- kant de nodige kritiek te voorduren krijgt.

De eenzijdige werkelijkheid van Dries van Agt

Gisteravond organiseerde de Islamitische studentenvereniging IQRA op de Erasmus Universiteit een avond met oud-premier Dries van Agt over zijn lievelingsthema: Israël en het Lijden van het Palestijnse Volk. De presentatie is in 20 woorden samen te vatten. Propagandistische woorden die in alle tegenwoordige communicatie van pro-Palestijnse groepen en sprekers terugkomt: Gaza, Openluchtgevangenis, genocide, internationaal recht, blokkade, muur, 1948, oorlog, vluchtelingen , 1967, 1973, kolonisten, Palestijnen, Westbank, ethnic cleansing, recht op terugkeer.

Dries van Agt vertoonde de plaatsjes die hij bij zijn lezing in Nuenen ook reeds heeft vertoond en die hij elke keer vertoont. Een plaat met vier landkaarten waarop te zien is dat het gebied waar Arabieren wonen steeds kleiner geworden is. Een statistiek waarop te zien is dat er veel meer Arabieren dan Joden tijdens de

laatste 10 jaar van het conflict zijn omgekomen. Een stelling van de Verenigde Naties waarop wordt gesteld, dat de verdeling van water tussen Israliërs en Arabieren ongelijk is.

Helaas realiseert hij zich niet wat voor een uitwerking zijn plaatjes op jonge moslims hebben en dat die uitwerking een geheel andere is dan bij Gereformeerde kerkgangers in Nuenen. Waar de christenen misschien nog na het zien van de plaatjes zeggen: "Wat zielig, we moeten die arme arme Palestijnen helpen", zeggen de jonge moslims van IQRA letterlijk: "Wij willen geen medelijden, maar we willen dat waar we recht op hebben". "We moeten ons als jonge moslims weer concentreren op onze eigen waarden en de Umma respecteren en verwezenlijken." (De umma is een wereldwijd verbond van islamitische landen en de landen die ooit islamitisch zijn geweest, Israël, Spanje, worden daartoe gerekend.). "Israel is een gezwel dat uitgesneden moet worden". We hadden beide verwacht dat Dries van Agt in een moslimpubliek de staat Israël zou delegitimeren, maar dat deed hij niet. Hij erkent het recht op bestaan van Israël. In die zin was hij, net als wij in deze zaal een minderheid.

Het verhaal van van Agt, waarin hij in feite zegt, dat de Arabische landen de laatste 70 jaar voortdurend het onderspit gedolven hebben, roept grote woede op en één van de moslimstudenten zei daarover: "Waar zijn de andere moslimlanden, waar is de olieboycot, waar zijn de Arabische leiders?" Hem werd door de gespreksleider, de fundamentalistische bekeerde moslim Nourdeen Wildeman, verboden een manifest voor te lezen.

Het verhaal van van Agt is om drie redenen gevaarlijk. Het is perspectiefloos en laat duidelijk de onmacht van de Araische landen en leiders zien. Jonge moslims zouden kunnen besluiten om zich bij de Jihad aan te sluiten. De tweede reden is dat de eenzijdigheid van het verhaal een verkeerd  beeld van de werkelijkheid geeft. In Gaza zijn al lang weer genoeg medicijnen en op de Westelijke-Jordaanoever  groeit de economie al weer. Jonge moslims zouden opgehitst kunnen worden door het eenzijdige verhaal. De derde reden is, dat van Agt geen enkel perpectief op een oplossing biedt. In Nederland kunnen Joden en moslims ook samenleven, dus waarom zou het daar niet kunnen? Van Agt gaf die mogelijkheid niet. Hij gaf geen enkele oplossing. Hij sprak van een eventueel wonder en vroeg zich af of islamieten aan wonderen geloven.

Na de lezing spraken we de jonge blogger Derek Otte (hij wil zichzelf als "jonge schrijver" geafficheerd zien) en bespraken dat zolang het een nationaal territoriaal conflict was, er nog een oplossing van het conflict mogelijk was, maar door de religieuze componenten die het steeds meer krijgt, is er geen houden meer aan. Het wordt voor beide kanten een heilige plicht het conflict te winnen. Het gaat al lang niet mer over een Tweestatenoplossing, maar het gaat over het gehele land. We waren wel alledrie blij dat we in Nederland tenminste gewoon met elkaar kunnen praten en verschillende meningen hebben.

We spraken Dries van Agt aan en wezen hem op de eenzijdigheid van het verhaal. "In 1993 tekende Yassir Arafat een vredesaccoord en hij ging evengoed door met het organiseren van terreur. Er zijn dus van beide kanten grote fouten gemaakt." Daar had Dries van Agt geen direct antwoord op. Hij noemde Arafat wel "een boef", maar hij realiseert zich misschien niet, dat hij de gehele avond PLO propaganda had staan verkondigen.

Leefde Vittorio Arrigoni te losbandig in Gaza?

Nu beginnen de verdachten met modder te gooien. Vittorio Arrigoni, die precies een jaar geleden door salafisten in Gaza werd vermoord zou het allemaal aan zichzelf te wijten hebben. Hij zou te losbandig hebben geleefd. Hij zou te vrijzinnig zijn gekleed en dat soort beschuldigingen.

De verdachten - Salfiti Mahmoud, Tamer Hasasnah en Khader Jram - wisten het allemaal ook niet. Ze wilden Vittorio een lesje leren. Ze hadden er geen idee van dat het een gijzeling ter vrijlating van De volgende rechtzitting vindt plaats op 14 mei.
Sheikh Maqdisi, een leider van de salafistische groep Tawhid wal Jihad was. Ze wisten niet dat Vittorio vermoord zou worden. De bekentenissen zijn onder druk en na marteling gedaan. De hoofdverdachten zijn al gedood in een gevecht met de Hamas-politie en ze zijn maar bijfiguren. Dat is zo'n beetje de verdediging van de verdachten.

Geert Wilders: "Marked for Death: Islam's War Against the West and Me"

Het nieuwe boek van Geert Wilders wordt in de Verenigde staten uitgegeven en op 23 mei in Nederland verwacht:

De ideologie van Karl Max Kreuger

Volgende week dinsdag wordt er in Amsterdam-Oost een kunstproject vorm gegeven, dat geheel gewijd is aan de brieven van internationale anarchisten aan Karl Max Kreuger. De locatie is interessant, omdat ik in 1983 op nog geen 300 meter afstand, samen met Karl in een kraakpand heb gewoond. Later woonde Karl nog een jaar lang in de Molukkenstraat, ook in de buurt,  in een tijdelijke woning. Geheel terecht dus, dat dit

kunstproject van Nicoline van Harskamp  in Amsterdam-Oost  uitgevoerd wordt.

Over Karl Kreuger bestaan vele misverstanden, die door zijn dood en de navolgende verering van zijn persoon, niet worden gecorrigeerd. Enkele van die misverstanden kan ik door mijn herinneringen en door feiten weerleggen. Andere misverstanden zullen met hem het graf ingaan.

In het krakersblad Ravage en in het blad van de Londonse Anarchist Bookfair staat dat Karl een plotselinge en onverwachte dood is gestorven. Hij lag in 1999 enkele dagen dood in zijn huis aan de Falckstraat in Den Haag, voordat hij werd gevonden.

Onverwacht, omdat niemand wist dat hij ziek was en plotseling, omdat niemand het aan zag komen. Voor de mensen die hem beter kennen is het toch niet zo onverwacht en plotseling. Karl was al jaren ziek door jicht en rheuma. Hij weigerde zich door normale artsen te laten behandelen en ging naar allerlei kwakzalvers, ook in de Indische Buurt. Ik herinner me nog dat hij een vaag medicijn had, waar de medische werking niet op het etiket mocht staan , maar dat toch gewoon bij reformwinkels te koop werd aangeboden. Het laatste jaar kreeg Karl ook last van zijn nieren. In die zin is de dood wel plotseling gekomen, maar is toch niet geheel onverwacht.

The struggle against fascism begins with the struggle against Bolshevism
Het pamflet van de radencommuniste Otto Rühle uit 1939 heeft nu, 73 jaar later, misschien niet meer de opzienbarende werking die het eind jaren dertig had. Leken de twee grote dictatoriale systemen communisme en fascisme elkaars tegenpolen, de schrijver betoogt dat Hitler een grote bewondering voor Stalin had en enkele methodes van hem heeft afgekeken. De twee systemen hebben volgens Otto Rühl opvallende gelijkenissen. Reden voor hem om beide systemen, inclusief het parlementarisme en het kapitalisme af te wijzen. Radencommunisten zijn bijna overal tegen.

Karl Kreuger bracht het boekje voor me mee uit London en was er om meer dan één reden verheugd over. Op een vreemde en paradoxe manier worden de tegenstellingen en overeenkomsten  tussen communisme en fascisme weerspiegelt in de naam en de levensgeschiedenis van Karl Marx Kreuger. Karl was er van overtuigd dat zijn vader hem de naam Max uit communistische motieven had meegegeven. Karl, geboren kort na de Tweede Wereldoorlog, was het resultaat van een liefdesrelatie van een ziekenzuster van het Duitse Rode Kruis en een arbeider in de Arbeisteinsatz aan het Duitse Oostfront. Na de oorlog en de terugkeer naar Nederland moesten beide korte tijd in een gevangenkamp vanwege werken voor de vijand.

Omdat zijn vader het gezin in de jaren zestig heeft verlaten en Karl geen contact meer met hem had, is de politieke stellingname tegen extreem rechts en autoritair socialisme misschien tevens een afzetten tegen de ontbrekende en liefdeloze vader waarvan hij niet precies wist of die nu het communisme uit de jeugd van de vader of juist het nationaal-socialisme aanhing of geen van beide.

Nicaragua gemiste kans op vrijheid
De afkeer van autoritair communisme en de kritische houding ten opzichte van bevlogen idealisme, dat weer tot nioeuwe onderdrukking kan leiden, bracht Karl er samen met de groep ASSW toe, een pamflet met een waarschuwing tegen de revolutie in Nicaragua uit te brengen, getiteld "Nicaragua gemiste kans op vrijheid". Ik weet nog hoe kwaad de krakers en met name de groep rond de Rara aanhangers, die zelf verschillende malen  naar Nicaragua reisden, op de groep rond de ASSW waren. Ik zelf werd ook meerdere keren opgebeld en ertoe opgeroepen het pamflet weer in te trekken. Eigenlijk haatten de bevlogen idealisten mij toen al en is er in dat opzicht niet zoveel veranderd. (Het pamflet is nog te koop op Bol.com)

Het verdriet van Anja

Het komt nooit meer goed. Jullie hebben Anja heel verdrietig gemaakt en Anja heeft ons een beetje verdrietig gemaakt. Gisteravond heb ik mijn gloednieuwe IKEA-Billy-kast ingeruimd en toen ik bij de boeken van Anja kwam, toen zei mijn vrouw: "Gooi die maar weg, want ze heeft de feministische strijd verraden". Zo erg is het dus al geworden. Dat we boeken van tante Anja weg moeten gooien. Heb ik natuurlijk niet gedaan. Ik wel wel graag weten wat Anja over de grote voorzitter Mao geschreven heeft. Al was het alleen maar om haar daar mee om de oren te kunnen slaan. Zoals wij haar ook om de oren gaan slaan met wat ze nu weer over de Hamas-leider Haniye schrijft en over Ahmadinedjad.

Ene Jan Jansen gooit in de Elsevier Anja heel ongenuanceerd op één hoop met anti-semieten als Günter Grass en Dries van Agt. Hoe durft ie?

Vervolgens vragen enkele bezorgde vrouwen als Lina Borst zich op Facebook af, of Anja nog wel tegen deze vuilspuiterij kan. Wat denk je dat Anja antwoord? "Ik kom uit de hulpverlening..". Dus ze ziet ons intussen als patienten en zij is de hulpverleenster. God beware mij , dat Anja ooit aan mij hulp zou moeten verlenen. De engel des Doods is er niets bij.

Ordedienst: Cocaïnesmokkel is klassestrijd

Bestuurslid van het Palestinakomitee, bestuurslid van de NCPN, niet-lineair wiskundige Rik Min (Nomen est Omen) weet het helemaal zeker: Desi Bouterse is cool. Weliswaar niet echt links en ook niet echt rechts, maar toch iets goeds doen voor de Surinaamse bevolking. Lees het relaas van de oude bedachtzame stalinist:

Rik Min

zaterdag

Bouterse
"Enschede, 6 apr. 2012. De afgelopen 20 jaar hebben de Nederlandse media een kleine 20 rechtse revoluties gesteund en verder bijna alles wat 'de Amerikanen' flikte in Afghanistan, Irak, Iran en noem maar op klakkeloos doorgebrieft wat obscure persbureaus jullie aan 'waarheden' toeleveren. Neem alleen al Bosnië en Kosovo. Dan heb ik het nog niet eens over Tsjetsjenië, Tibet, Libië of Syrië.... Tienduizenden slachtoffers hebben de groepen, die de hoofdredacties met veel of weinig woorden steunden, op hun geweten. Honderden ingezonden brieven heb ik daarover gemaild. Gezegd dat men zich steeds laat inpakken of zaken volkomen verkeerd worden belicht. Bouterse is een vreemde vogel. Niet echt links; en ook niet echt rechts. Een soort idealist die zijn land van Nederlandse invloeden wilde zuiveren. [Bron Vrij Nederland, 20 jaar geleden: hij kreeg steun uit Nederland van o.a. top-mensen verbonden aan de militaire academie te Breda. Goed, beetje vreemd. Maar allee.]
Hij begon een bevrijdingsstrijd; op zijn (burgerlijke) manier. Hij wilde winnen. (Zouden wij ook willen als we Surinamer waren.) Zijn doel was de echte onafhankelijkheid van Suriname. Dat lijkt mij een integere positie. Bruinzeel en Billiton hebben Suriname compleet leeggeroofd. Nou dan heeft hij enig recht van spreken. Nederland steunde Ronnie Brunswijk. Die man heeft honderden mensen vermoord. Bouterse een kleine twintig. Zo gaan die dingen. De Tsaren werden in de revolutie nu eenmaal ook vermoord. Lodewijk de zoveelste en Marie Antoinette ook. Volkswoede is keihard. Veel Nederlandse media zijn compleet alle verhoudingen en de hele idealistische context van die gebeurtenissen vergeten? Ik niet. Geef Bouterse het voordeel van de twijfel. Of bewijs dat hij en zijn groep een neo-kolonie voor de Shell, Bruinzeel of Billiton wilde stichten. Brunswijk wel; dat was een marionet; hij niet. Tot slot: hoe kom je aan geld. Mij lijkt het legitiem om (dan) drugs naar Nederland of de USA te smokkelen. Als ik de kans zou hebben Nederlandse of Amerikaanse bourgeois-zoontjes de vernieling in te helpen met coke, sla ik twee vliegen in een klap. De Nederlandse media zijn (dus) door en door hypocriet. Ook met dat drugs-verhaal. Het liefst zouden ze met terugwerkende kracht de Franse en Russische revolutie - die ook deels burgerlijk was - neerzetten als moordpartijen. Er zijn in het gewoel inderdaad 100 jaar en 200 jaar geleden mensen omgebracht. (De Nederlandse media hebben wel de moord op Gadaffi, Saddam, Kabila en eerder Causcescu goedgepraat.) Die dingen gebeuren bij contrarevoluties die rechts altijd steunt honderd- of duizendvoudig.
De bevolking van Suriname wil die corrupte zooi die 40 jaar aan de macht is geweest gewoon niet meer terug. Armoede is ook moord. Men wil Billiton, Bruinzeel, Shell en Nederland niet meer. Dat gaat soms primitief. Het is de logica van de vooruitgang daar in Latijns Amerika. Het afschudden van het juk, dat velen als de beroemde 'balk in het eigen oog', blijkbaar niet (willen) zien."

Spirituele ervaringen op de Paaszondag

Nou woon ik al 11 jaar in Eindhoven en ik was nog nooit in mijn eigen kerk (Gereformeerd Synodaal) geweest. Dus moest het er in het kader van Pasen maar eens van komen. Al bij het verlaten van het huis kwamen oude herinneringen weer bij me op. Geen leuke herinneringen. Van net iets te laat weg gaan en dan moeten racen in de auto. Haastig de kerk binnenlopen en dan achterin nog een plaatsje vinden.

Qua liederen is het wel een goed gevoel, gewoon naar je eigen kerk te gaan. Twintig jaar Lutherse Duitse liederen gezongen en dat went nooit echt. Maar de oude psalmen zijn toch het beste. Ik kwam er achter dat de Protestantse Kerk Nederland de tekst van het Onze Vader heeft veranderd. Dat is natuurlijk zonder mijn medeweten en goedkeuring gebeurd en volgens mij onnodig.

De gemiddelde haarlengte van de Gereformeerde Vrouw is in de laatste 30 jaar dramatisch veel korter

geworden en ik probeerde samen met mijn vrouw een Cultureel Antropologische duiding aan dit phenomeen te geven. Volgens mij wil de Gereformeerde Vrouw tot uitdrukking brengen: Lekker praktisch, een man verleiden hoef ik niet meer en je haalt er zo een kam doorheen. Mijn vrouw daarentegen zag in de zeer korte haarlengte van de Gereformeerde Vrouw een bewijs dat de gehele Nederlandse Samenleving, want ze houdt ervan meteen het gehele Nederlandse Volk overal de schuld van te geven, zakelijk, koel en nuchter geworden is. Bovendien weerspiegelt het tevens de gemiddelde leeftijd van de in de Gereformeerde Kerk aanwezigen, die boven de zestig is. Dus ik ben er als Oude Zak geheel op mijn plaats.

Ondanks mijn bereidheid terug te keren naar de moederschoot van de Enige Ware Kerk, kwam deze Paaszondag de Heilige Geest niet in de vorm van een duif op mijn schouder zitten. Misschien is dat ook wel meer iets voor Pinksteren. Ik vond het allemaal mooi en geheel op zijn plaats, maar er was toch iets aan de hand. Ik merkte dat ik allerlei argumenten zat te verzamelen waarom ik niet bij deze mensen hoor. Mijn vrouw keek opzij en vroeg of ik al een beetje nerveus aan het worden was. "Het is een beetje teveel mijn jeugd en een beetje te weinig spirituele ervaring", meende ik. Je kan niet alles in één keer krijgen.

Om de herinneringen aan een ver verleden geheel rond te maken, wilde mijn vrouw in de middag een lange fietstocht maken. Dat bleek het "Rondje Eindhoven" te zijn en Eindhoven is erg groot. Uren later zat ik nog steeds op mijn fiets en waren we op de Grote Berg aangekomen. Mijn hart klopte bonkend en mijn benen waren zwaar. Rechts van mij zag ik in een flits een kapperzaak met de volgende tekst in de etalage: "Gespecialiseerd in Aziatisch-, Europees- en Kroeshaar". "Zag je dat", zij ik tegen mijn vrouw, "die kapper is gespecialiseerd in Aziatisch-, Europees- en Kroeshaar." Kort daarna zag ik opeens sterretjes en moest ik afstappen. "Zou dit het moment zijn dat de Heer mij tot zich roept?" vroeg ik me af. Tegelijkertijd realiseerde ik me wat mijn laatste woorden waren geweest. Iets met Aziatisch-, Europees- en Kroeshaar.

"Mocht mijn tijd gekomen zijn", zij ik tegen mijn vrouw, "zou je dan mijn laatste woorden als volgt willen weergeven: 'Mijn God, mijn God, heb medelijden met mij en mijn arme volk'".  

De onnodige dood van Mahmoud Zaqout (Gaza)

Tijdens de Internationale Mars naar Jeruzalem van eind vorige maand, viel er slechts één dode. Dat is weliswaar veel minder dan verwacht, maar toch nog één te veel. Mischien beschikt de Israëlische veiligheidsdienst niet over de nodige vertalers Nederlands en dat is jammer, want in een Vlaamse krant staat uitgebreid hoe de martelaar Mahmoud Zaqout zich op zijn dood heeft voorbereid, wie er baat bij heeft gehad en hoe de dood gevierd werd. Uiteraard met deelneming van Inge Neefs van de International Solidarity Movement, die zelfs de dood van haar vriend Vittorio Arrigoni nog viert door een waterput naar hem te vernoemen. Terwijl Vittorio door salafisten en niet door het Israëlische leger is gedood. Je kan niet alles hebben.

Mahmoud Zaqout was pas 19 toen hij stierf. Aanvankelijk was er sprake van, dat hij de bestorming van het hek tussen Israel en Gaza in zijn borst getroffen was, maar tijdens zijn rouwdienst werd gezegd dat hij net een gewonde op de grond wilde helpen, bukte en toen in zijn hals werd geraakt. Dat klinkt nobeler en het zou ook nog waar kunnen zijn, want we weten dat de meeste jongeren in armen en benen werden geraakt. Een scherpschutter zou op een arm hebben kunnen richten, terwijl Mahmoed net op dat moment bukte.

Mahmoud heeft een dag voor zijn dood tegen zijn zuster gezegd: “Moest ik sterven, dan hoop ik in de hals of in het hoofd geraakt te worden, zodat ik snel zou sterven, zonder teveel pijn.” Het is natuurlijk tragisch dat deze jongen min of meer bewust de dood in loopt, door een hek te bestormen waar hij toch niet doorheen had kunnen komen. Hij had een Palestijnde vlag op de wachttoren willen plaatsen, hetgeen de symbolische waarde en niet de strategische kracht van deze strijd duidelijk laat zien

De dood kwam voor Mahmoud Zaqout niet onverwacht. Dit is wat zijn moeder erover zegt:  “Voor hij vertrok, vroeg hij me deze foto van hem te verspreiden indien hij niet zou terugkeren. Het geld dat hij spaarde om samen met me de umrah [pelgrimstocht naar Mekka] te doen, moest ik voor mezelf houden, om alleen naar Saoedi te gaan. Hij lachte op zijn weg naar buiten en vroeg me om wat eten voor hem aan de kant te houden indien hij laat zou thuiskomen.”
Hoewel Mahmoud Zaqout en zijn oom bij de Islamitische Jihad betrokken zijn, was de Hamas als eerste bij het ziekenhuis om de dood van de martelaar ten volle uit te buiten. Er worden posters gedrukt en rouwdiensten georganiseerd.  De familie had zich op een andere manier geen begravenis kunnen veroorloven.

Hoewel de Hamas-politie de demonstratie heeft tegengehouden en overigens ook de ziekenauto's die al klaar stonden, probeert Hamas toch uit de zinloze dood van een jongeman nog politiek voordeel te behalen. De internationale activisten uit onder andere Groot-Britannië , Itralië en België hebben dit soort zinloze demonstraties en beschietingen nodig om hun bestaan en symbolische strijd te rechtvaardigenm. Zo heeft iedereen er wel wat aan en moet de Arabische bevolking onder dit soort die-hards lijden en ze ook nog te eten geven.

Jose van Leeuwen opnieuw naar het Beloofde Land

Ze heeft de centjes helemaal zelf, door werken verdiend, maar "sommige mensen" hebben wel aan twee reizen een bijdrage geleverd. Hoeveel en door wie, José? Voor de vierde keer reist Jose van Leeuwen naar het beloofde land en ze zal een girorekening publiceren voor de kosten. Kort voordat ik samen met de Joods-Christelijke pastor overspannen wordt, publiceer ik nog even haar eigen woorden en de comments op Facebook:

Anarchist Karl Kreuger leeft door in kunstproject

In de nalatenschap van de Nederlandse anarchist Karl Max Kreuger (1946-1999) bevinden zich vele brieven die hij van activisten over de gehele wereld ontving. De kunstenares Nicoline van Harskamp heeft deze brieven tot onderwerp van een kunstproject gemaakt. Veertig activisten die tussen 1989 en 1999 brieven aan Karl Max Kreuger hebben geschreven komen naar Amsterdam-Oost om in een soort toneelstuk de brieven voor te lezen en zo een duiding te geven.

De periode vanaf 1989 is met opzet gekozen, omdat door de val van de muur, het socialisme ten val is gebracht en de anarchisten daar natuurlijk een heel bijzondere kijk op hebben. Anarchisten hebben zich altijd tegen de totalitaire vorm van socialisme verzet en wilden een vrij-socialistische maatschappij opbouwen. Deze stellingnamen komen in de brieven tot uitdrukking.
Karl Kreuger reisde al in de jaren zeventig door heel Oost-Europa, dat toen nog achter het ijzeren gordijn lag. Hij nam vaak anarchistische boeken mee en discusieerde met de mensen in Oost-Europa over socialisme en anarchisme. Soms werden zijn boeken in beslag genomen. Op één van zijn reisen door Polen kwam hij in de trein zijn vrouw Ella tegen. Na hun huwelijk kon zij uitreizen naar Nederland.

Tijdens de opstand van Solidarnosc in Gdansk kwam er een man in een grijze regenjas naar de school in Den Haag waar Ella toen werkte. Hij vroeg informatie over de Karl en over Ella. Na veel navragen bij de directeur bleek het vooral over Karl te gaan. Zijn activiteiten voor de Poolse opstand waren bij de veiligheidsdiensten opgevallen.

De laatste discussie die ik met hem over socialisme had ging over de effecten van het verdwijnen van de Muur. Ik was en ben van mening dat met de val van het autoritaire socialisme in Oost-Europa, tevens een einde was gekomen aan de droom van het socialisme in zijn geheel. De neo-liberale politiek zou zich nu over geheel Europa laten gelden en dat heeft ook consequenties voor de anarchistische beweging. Karl was van mening dat het anarchistische ideaal nooit  door de val van het real-existierende socialisme kon worden aangetast en bleef hopen en strijden.

Op dinsdag 17 april Jeugdland Oost, Valentijnskade 131, Amsterdam gaat het gebeuren.
Van 9.30 tot 13.00 en van 13.30 tot 18.00 uur. Een deel van de dag bijwonen kan ook.

Nicoline heeft nog 30 mensen in het publiek nodig om het project tot een succes te maken.

Ondraaglijke Leegte bij Lody van de Kamp

Andrée van Es, de Amsterdamse wethouder voor Werk, Inkomen en Participatie, Diversiteit en Integratie, Inburgering en Bestuurlijk stelsel (je moet toch wat!), kan het niet alleen af. Om de diversiteit in de hoofdstad gestalte te geven, heeft ze een zevenmanschap bij elkaar geroepen, die haar van diversiteitsadviezen moet voorzien. Natuurlijk is de orthodoxe rabbijn Lody van de Kamp ook van de partij. Helaas wil de "grauwe massa van gewone burgers" (ik citeer Lody) niet sporen en gaat gewoon verder met zijn normale leventje. Reden genoeg eens flink uit te halen naar dit "klootjesvolk". Gelukkig hebben we het archief van het Joods-Marokkaans-Netwerk-Amsterdam opgeslagen, zodat we eens flink kunnen citeren uit "geheime stukken":

Zevenmanschap Amsterdam
De grijze massa….

Door Lody B. van de Kamp

De politiek roept veel over buitenlanders. Godsdienstige groepering steken hun mening over homo’s niet onder stoelen of banken. Of vrouwen hun huis wel of niet verlaten wordt regelmatig beslecht vanuit de wereld van de man.
Zeven man in onze stad spreken met bestuurders, organisaties en individuele burgers. Islamofobie, homohaat, huiselijk geweld, antisemitisme, discriminatie. Succesverhalen en probleemgebieden? Scholen doen hun werk. Jongerenwerkers spelen hun rol Ambtelijke organisaties worden ingezet. Ziehier het platform voor diversiteit in Amsterdam….

Heel veel mensen werken in onze stad op het gebied van diversiteit. Maar de stad is groot, heel groot. De stad is massa. En het is de massa die niet in het spel van diversiteit en schurende contacten niet meedoet.
De grote massa, die traditioneel in de kleur ‘grijs’ wordt aangeduid, speelt haar rol niet.
Dit niet meedoen is op zichzelf geen nieuw fenomeen. Historisch gezien was het deelnamegebrek altijd het geval.
In de vroege middeleeuwen waren het boeren en burgers die zich probeerden te bevrijden van het juk van de edelen en de geestelijkheid. Maar het waren enkelen die de confrontatie aangingen De grijze massa ging gedwee voort in haar dienstbaarheid en onderdanigheid.
In de Gouden Eeuw waren het de direct belanghebbenden die zich inzetten voor de positieve ontplooiingen die de tijdsgeest en de zich ontwikkelende commercie bood. De grote grijze massa echter ploeterde voort. Zij deed dit zonder haar blik te richten op de kansen die hun geboden werden.
In de Franse tijd, onder het juk van Napoleon maar ook tijdens de Duitse bezettingsjaren honderd vijftig jaar later, was het een kleinschalig verzet dat zich niet neer liet slaan door de bezettende machten. De grote grijze massa zuchtte, bracht de offers en hongerde. Zij droeg gelaten haar leed en het verdriet.

De jaren zestig van de vorige eeuw boden geweldige kansen aan velen. Maar de grijze massa liet zich niet vrijmaken van de bedompte sfeer van de naoorlogse periode. Zij ging door waar ze mee bezig was.
Amsterdam bruist, met meer dan honderd tachtig nationaliteiten, een eeuwenlange godsdienstvrijheid, als gay-capital. Het is de stad van de Februaristaking. Een stad met een slavernijmonument.
Velen hebben zich ingespannen om dit alles te bereiken. Nog meer burgers spannen zich in om dit alles te behouden.
Maar toch blijft er die grijze massa. Die eeuwenoude grijze massa. De massa die niet te bereiken is.
In het huidige maatschappelijke debat over diversiteit, waar ook ons Zevenmanschap bij betrokken, is komt de vraag iedere keer weer naar voren hoe wij ook die grijze massa in beweging kunnen brengen om hun tot een inspanning te brengen?
Tot nu toe blijft die vraag onbeantwoord. En met een blik op de historie is dit misschien ook wel een gegeven. De grote massa beweegt niet mee, al eeuwenlang niet.
Maar is dat echt een negatief gegeven? Misschien niet eens. Mogelijk beweegt zij niet mee omdat zij de problematiek ook niet echt ervaart. Onderwerpen als discriminatie, onrecht, gebrek aan participatie gaan langs hun heen. En misschien is dat wel het goede van ons Amsterdam.
Mogelijk is het probleem minder massaal en wijdverspreid dan wij denken. Minder breed dan de beelden die wij kennen ons doen denken.

Dit laat onverlet dat deze wel moeten worden aangepakt. Maar toch ziet de stad er misschien florissanter uit voor ons allen dan de beeldvorming ons doet geloven.
Met dit beeld voor ogen zullen wij onverwijld doorgaan om ook de kleinschalige problemen aan te pakken…. Want discriminatie is discriminatie. Homogeweld is homogeweld. Islamofobie is Islamofobie. De stad is er immers voor iedereen.

De politiek roept veel over buitenlanders, homo’s gelovigen, vrouwen en ontheemden. De massa komt niet in beweging. Maar wij met ons Zevenen gaan onverwijld door

Proces Vittorio Arrigoni gaat niet zo snel

Op 15 april 2012 is het een jaar geleden dat de pro-Palestina activist, tevens, blogger en journalist, Vittorio Arrigoni in Gaza door salafisten werd ontvoerd en kort daarop vermoord. De twee hoofddaders zijn tijdens een vuurgevecht met de Hamaspolitie omgekomen. Nu staan de overige daders en handlangers voor het gerecht. Door vertragingstaktieken en trage rechtsgang duurt het nu al een jaar en tijdens de veertiende zitting van de militaire rechtbank in Gazastad op 2 april kwam er weer geen schot in de zaak.
 

De advocaten hadden de stukken weer eens niet gelezen en de getuigen kwamen niet opdagen. Het valt allemaal niet mee voor de vertegenwoordigers van de International Solidarity Movement die nu al maanden in Gaza verblijven om maar geen dag van het proces te hoeven missen. Geruchten dat het proces nu, een jaar later, wel snel over zou zijn worden nog niet bewaarheid.

De volgende zitting is al op 12 april. we wachten af.

"Vredesactiviste" José van Leeuwen erkent demonstratie met neo-nazis

Nu schrijft "vredesactiviste" José van Leeuwen weer iets geheel anders over de bewuste nacht in februari 2011, waarin ze zij aan zij met zowel extreme moslims (Abou Eénarm!), als met de Kameradschaft Drechtsteden, tegen Israël stond te demonstreren. Heeft de "vredesduif" aanvankelijk steeds ontkend iets met de demonstratie te maken te hebben, geeft ze nu op haar Facebook site toe, dat ze wel op de demonstratie aanwezig was, maar onmiddelijk aan de politie te kennen heeft gegeven zich van de neo-nazis te distancieren. Je moet toch wat als officiële Israëlhator:

Maar nu beweert de "Vredesapostel" weer dat ze helegaar geen lid van het Haags Vredesberaad is!! Wanneer houdt het ontkennen eens op en begint het realiteitsbesef door te dringen? In zowel 2008, 2010 als 2011 maakte José van Leeuwen een door de "Vredesbeweging" gesponsorde reis naar het Heilige Land. Maar dat zal wel niet als lidmaatschap aangeduid kunnen worden.

Han ten Broeke (VVD) is niet bang voor "vredesactiviste" Jose van Leeuwen

De boodschap is doorgekomen!!
Nadat de "Vredesactiviste", tevens lid van het "Haagse Vredesberaad", Jose van Leeuwen fantaseerde over het ontvoeren van VVD-kamerlid Han ten Broeke, bleef het lange tijd stil. Geen arrestatie en geen verdere Polizeimassnahmen. Blijkbaar kan dat allemaal in Nederland. Maar Han ten Broeke was wel zo vriendelijk even met de "vredesactiviste" te telefoneren om naar de hoogte van het toekomstige losgeld te informeren.

Lachen met Syriërs

De "ordedienst" van het Palestina Komitee Nederland, niet-lineair-wiskundige Rik Min uit Enschede, doet weer eens stof opwaaien. Hij beschuldigt "Het Imperialisme", waarvan niemand ooit het adres en telefoonnummer heeft kunnen achterhalen, maar dat geheel terzijde, van de meest erge omkopingen van Gorbatschov, Lech Walenza, tot en met de Dalai lama en nu dus ook van het omkopen van de Syrische opstandelingen. Almacht van het Westen dus. Wat op zich wel een complimentje waard is. Lees en huiver. De tekst is van de meester zelf:

"OPEN BRIEF

Nederland gaat "samen met Saoedi Arabie en het Pentagon de Syrische opstandelingen een salaris geven"! (RTL4 vandaag 24:00.) Eindelijk komt de aap dus uit de mouw. De Libische opstandelingen kregen in 2011 blijkbaar ook al miljoenen dollars (en andere spullen) van Shell, Esso, Frankrijk, Saoedi Arabie en het Pentagon. De Koerden in Noord Irak rond 2000 ook? De Kosovaren rond 1998 ook? ......De 'Bosnische moslims' rond 1996 in Joegoslavie ook? Wedden! Lech Walensa in 1988 ook! (Uit het Vaticaan!) De Dali Lama de laatste 30 jaar toch ook! (Al 30 jaar aantoonbaar voorkomend op de CIA-loonlijst) En half links Nederland trapt erin. Rechts ook? Ook links? PvdA, SP en GL? Weten die nog wat imperialisme is: het "hoogste stadium van het kapitalisme", incl. het hoogste stadium van het internationale financieringskapitaal; ja weten ze wel wat de definitie van fascisme is? Inmenging in andermans aangelegenheden! Regiem changes van onwelgevallige regeringen. Uitlokking van geweld! Hele en halve leugens. List en bedrog. Media-manipulatie! Geld speelt - zoals gebruikelijk - geen rol bij het grootkapitaal, het imperialisme en het olie-kapitaal. Dat is nu toch duidelijk? Ja toch? Ruslan en China worden - nu ze een stom papiertje getekend hebben - voor paal gezet. Werklozen en werkzoekenden gebruiken als kanonnenvoer! Kopen, gewoon wat ze anders niet kunnen krijgen. Men barst van het geld. De rente is nul procent.

Vergeet niet dat Gorbatsjov in 1989 op Reijkjavik ook is gekocht; De PLO in Oslo (bijna) ook. Sadat ook. Die kreeg 30 jaar lang ongeveer 5 miljard dollar per jaar zwijggeld!"

Inge Neefs: Hamas-politie hield ons tegen

Waar Gretta tijdens de lange mars naar Jeruzalem gebleven is, dat weten we eigenlijk niet. Geen foto's of filmfragmenten van woedende demonstranten en dito traangasgranaten bij de Libanees-Israëlische grens. Wel weten we hoe het met Gazaboot-opvarende Inge Neefs gaat. Ze is nog steeds in Gaza en deed afgelopen vrijdag mee met de demonstratie "Global March to Jerusalem". Maar liefst dertig gewonden en één dode heeft deze demonstratie opgeleverd en het hadden er veel meer kunnen zijn. In haar ooggetuigeverslag in de Belgische krant De WereldMorgen vertelt Inge Neefs hoe de demonstratie verliep.
"Duizenden demonstranten werden vandaag echter door Hamas autoriteiten verhinderd om naar de grens te marcheren. De massa werd teruggedreven tot een punt dat op enkele kilometers van de grens lag en er braken onlusten uit, waarbij demonstranten met geweld teruggedreven werden door politie. Honderden doorbraken het Hamas cordon; een 200tal jonge Palestijnse manifestanten bevond zich tussen het Hamas checkpoint en de barrières van de Israëlische zijde van de grenspost Erez.
(...)

We naderen en grijszwarte wolkjes verschijnen langs de grens. De vage geur van traangas waait onze richting uit terwijl we dwars door de restanten van het groene Beit Hanoun wandelen. Luid geloei: de massa is enthousiast over de buitenlandse aanwezigheid. Er is nergens pers te bespeuren, enkel ‘shabaab’, jonge mannen tussen ongeveer 14 en 25 jaar oud. De barricades in prikkeldraad worden neergehaald, terwijl anderen stenen gooien richting de Israëlische infrastructuur. Ik word nerveus, want stenen worden meestal met kogels beantwoord door Israël. We bevinden ons op enkele honderden meter van de betonnen muur en ik tel drie wachttorens: één voor ons, één links en één rechts, maar geen teken van menselijk leven aan de andere kant. De stenen doen hun verplichte luchtsalvo’s en landen even verder op het asfalt. (...)

De eerste kogel weerklinkt. In een reflex duikt de massa naar de grond tot een schreeuw weerklinkt. Een jonge man is in het been geraakt. Hij wordt ijlings afgevoerd naar een motto waar hij geklemd wordt tussen de bestuurder en een tweede passagier. Ambulances staan namelijk geblokkeerd op een kilometer van de volksdemonstratie.
Terwijl sommigen langs de kant toekijken op het spektakel, is het vooraan chaotisch. De

buitenlandse aanwezigheid (Keesje: activisten van de Solidarity Movement)  lijkt de troepen te sterken: de vrees kavelt af en de jonge mannen trekken verder naar voor. Opnieuw een kogel en hetzelfde scenario herhaalt zich. Een hand geraakt, vervolgens een been en een voet. Twee kogels verwonden vier mensen. (...)Maakt onze buitenlandse aanwezigheid werkelijk een verschil? Palestijnen willen ons beschermen en hopen tegelijkertijd dat onze aanwezigheid hen beschermt. Rondom me hoor ik mensen schreeuwen om verder naar voor te trekken, anderen willen zich terug trekken. Een nieuwe kogel scherpt de chaos aan. Opnieuw een gewonde.
Ebaa, een jonge Palestijnse vrouw barst in tranen uit. “Ik kan dit niet zien. Kijk naar onze jongens, ze vallen al vliegen! Ik wil hier zijn, maar wil hier niet zijn. Ben ik zwak omdat ik dit niet aankan? Hoe kan iedereen zo rustig blijven? Hoe kunnen ze doorgaan?” Ze staakt haar twitterberichten en kijkt me verscheurd aan. Ik voel me leeg, murw geslagen, en vrees dat het geweld dat zo intens is, zo ongelijk en zo onrechtvaardig, me niet langer raakt, dat het normaal geworden is, terwijl het wansmakelijk is.
Mensen worden voornamelijk in de ledematen geraakt, maar Mahmoed Zaqoet, 20 jaar oud, wordt in de borststreek geraakt en sterft. In de chaos en het gewemel van lichamen die elkaar verdrukten, dacht ik dat het om een schotwonde in de arm ging."

Commentaar van Keesje: Inge Neefs weigert in te zien, dat de Israëlische soldaten nog beheerst gereageerd hebben. Ze schoten aanvankelijk alleen in ledematen, wat er op wijst dat ze niet in het wilde weg geschoten hebben. Het is tragisch en jammer dat de grenssoldaten niet op dit soort massademonstraties zijn voorbereid en dus geen traangas en rubberen kogels te beschikking hebben, zoals in Jeruzalem wel het geval was. De Hamas-politie was afgelopen vrijdag verstandig om de demonstranten tegen te willen houden, aangezien deze ongelijke strijd alleen maar onnodige slachtoffers veroorzaakt en niets oplost.  

Ruzie tussen PFLP en Fatah over Global March to Jerusalem

Wordt president Abbas bedreigd door Iran en Syrië?
De organisatie van de Global March brengt tegenstellingen aan het licht.
De leider van de radicale Palestijnse terreurgroep PFLP heeft plannen on de president van de Palestijnse Autoriteit te vermoorden. Dat beweert tenminste de Palestijnse Fatah beweging, afgelopen zaterdag.
Deze uitspraak komt nadat  Ahmed Jibril, leider van het  Popular Front for the Liberation of Palestine - General Command, heftige kritiek op Abas en zijn voorganger Arafat levert vanwege het tekenen van het Oslo vredesaccoord.

"Ahmed Jibril is een ingehuurde agent", zei Fatah in een verklaring vanuit Ramalah.Hij handelt in opdracht van krachten in de regio, die President Abbas willen vermoorden.

De verklaring maakt niet duidelijk wie deze krachten zijn, maar een zegsman van Fatah bevestigt gisteren dat Syrië en Iran bedoeld worden. De aanvallen op Abbas komen volgens de bron binnen Fatah , nadat Jibril niet geslaagd is in zijn opzet om de Dag van het Palestijnse Land voor zijn politieke doelen te gebruiken.


Fatah beschuldigt Jibril ervan Palestijnen naar de grens van Israel te willen vervoeren , als onderdeel van de "Global March to Jerusalem"."Ahmed Jibril is een handelaar in Palestijnse en Arabisch bloed", zo liet Fatah weten. "Hij probeert wanhopig de verworvenheden van het Palestijnse Volk en het wijze leiderschap van ons volk kapot te maken."

Jibril hoort bij een groep van in Syrië gestationeerde terreurorganisaties, die allen tegen het vredesaccoord met Israel zijn. Zijn sterke banden met het Syrische regiem heeft ervoor gezorgd dat hij vele vijanden heeft, met name de PA.De Palestijnse Autoriteit beschuldigt hem ervan 14 Palestijnsne te hebben gedood in een vluchtelingenkamp nabij Damascus.