Etnisch profileren bij het Palestina Komitee

Iedere rechtgeaarde zionist hoopt, dat die bejaarde activisten van het Palestina Komitee, met hun bakfiets op de Dam en hun verfromfaaide petitieformulieren, ooit een keer vanzelf uitsterven. Het komitee is ooit in 1969 opgericht door een Maagdenhuisbezetter, een Februaristaker en een verdwaalde consul uit Koeweit. Sindsdien nooit meer weggeweest uit het straatbeeld van dit mooie Nederlandje. Mag het een keer over zijn?

Voor alle mensen die zo denken heb ik slecht nieuws. Het Palestina Komitee Nederland is aan het verjongen, maar op een manier waar je niet op zit te wachten. Jonge Marokkaanse- en Turkse- studenten vinden nu hun weg naar de besturen van de honderd-en-één Palestijnse stichtingen in Nederland. De ethnische samenstelling van het Palestina Komitee is aan het veranderen.

In de jaren zeventig was het ondenkbaar dat een échte Palestijn zitting zou nemen in het Palestina Komitee. Palestijnen, daar ging je naartoe op bezoek in Libanon. Palestijnse vrouwen, daar kon je mee trouwen. Maar een Palestijn in je eigen Komitee, dat was ondenkbaar. De Palestijnse gastarbeiders waren in Vlaardingen georganiseerd in hun eigen Palestijnse Vereniging. Er heerste twintig jaar lang zeg maar Apartheid binnen de Palestina Komitee gelederen. Daar is nu een einde aan gekomen.

Eén van de initiatiefnemers van 'Studenten voor rechtvaardigheid in  Palestina', Achraf El Johari, heeft op zijn Linkedin profiel vermeld, dat hij 'Algemeen lid' van het Palestina Komitee is. In de registratie van de Kamer van Koophandel is vooralsnog niets veranderd, maar dat komt wel vaker voor. Sinds 7 januari 2014 is ook Ibrahim Al-Baz toegetreden tot het Palestina Komitee. Weliswaar betekent zijn lidmaatschap geen verjonging, want hij is ook al weer 65 jaar, maar het laat wel zien dat de etnische barrière overwonnen is.

Intussen is de Stichting Kifaia van Anja Meulenbelt ook bezig met een verjonging en etnische diversiteit. Nadia Benaïssa-Aitihda uit Breda (29) is in februari toegetreden tot het bestuur van deze humanitaire stichting in Gaza. Helaas voor haar mag ze deze maand niet mee met het stichtingsbestuur van Kifaia naar Gaza, omdat de Israëlische autoriteiten geen vergunning voor haar reis naar Gaza verleend hebben.

De derde interessante verjonging en etnische verandering is het toetreden van Houda Stitou tot het bestuur van de belangrijkste boycot-Israel groep in Nederland: DocP. Interessant detail van deze nieuwe opname is, dat Houda een nauw contact met de radicale activisten van Movement X, van Dyab Aboujahjah, onderhoudt. Ook organiseerde zij demonstraties tijdens de zomer van de Gazaoorlog in 2014.

Drie keer raak. Verjonging en een groter aandeel van Marokkaanse jongeren binnen de stichtingen ter ondersteuning van Palestina. Ongetwijfeld zal hier door ook het karakter van deze beweging veranderen.

Zeilen, kraken, ICT en het Lijden van het Palestijnse Volk

Het enige blog dat zeilen, kraken, ICT en het Lijden van het Palestijnse Volk tot een zinvolle tijdsbesteding weet te maken

Onder dit motto schrijf ik al elf jaar het blog Keesjemaduraatje. Vele mensen vragen mij: "Waarom gaat het altijd maar weer over Palestijnen en Israël en nooit meer over zeilen, kraken en ICT?  Dat ga ik jullie graag uitleggen. Ik zeil al drie jaar niet meer. Daarom heb ik er niet zo veel meer over te schrijven. Aanstaand weekend komt de kapitein, waarmee ik in 2008 naar Tallin zeilde, hier op bezoek. Dan zal ik het er nog wel over hebben. Maar verder dus niet meer.

Waarom niet, wat is er gebeurd?

In 2013 zeilde ik met Joods-Christelijk pastor Ben Kok over het IJsselmeer. Het begon te waaien en de golven werden hoger. Ik werd zeeziek en het ging erg slecht met me. Op een gegeven moment werd ik door blindheid geslagen. Ik dacht dat de vervulling door de Heilige Geest niet lang meer op zich zou laten wachten (Handelingen 9:17-18), maar het zicht keerde nog steeds niet terug. Daarna bad ik dat 'Gods werk door mij zichtbaar zou mogen worden' (Joh. 9:3). Spoedig daarna keerde het zicht in mijn ogen terug.

Ik moest wel erkennen, dat ik bij het zeilen eigenlijk altijd zeeziek ben geweest. Op de Oosterschelde tijdens de winterse Goofy race, op weg naar Tallin en later op weg naar Helsinki. Misschien beter om niet meer op volle zee te gaan zeilen.

Dat kraken was nog wel een paar jaar leuk om over te schrijven, maar nu niet meer actueel. De kraakbeweging is dood. Dat moet dus eigenlijk ook uit de titel van dit blog weggehaald worden.

De komende jaren zijn de thema's dus: ICT en het Lijden van het Palestijnse Volk. Met ICT verdien ik op dit moment mijn geld. Ik heb met mijn collega's een geheel nieuwe dienst, met de cryptische naam 'AIX-on-Demand' ontwikkeld, waarin servers met het IBM besturingssysteem AIX een geheel nieuw leven in de Cloud vinden. Die nieuwe service groeit als kool. Niet zozeer vanwege het oppermachtig zijn van het IBM-unix (AIX) , maar meer doordat we met een druk op de knop servers kunnen leveren. Dat is wat de bedrijven tegenwoordig willen. Ze kopen een nieuw bedrijf erbij en dan willen ze dat het nieuwe bedrijf binnen een paar weken hun SAP template gebruikt en 'up en running' is.

Ik begrijp best dat het bovenstaande voor veel mensen koeterwaals is en dat ze liever horen hoe ik midden op zee met blindheid geslagen werd. Alleen jammer dat ik niet, net als Saulus, tot het ware geloof ben gekomen, van welke richting dat geloof dan ook zou moeten zijn.

Ik ben bezig met een boek over het thema Lijden van het Palestijnse volk te schrijven. De werktitel "Terreurconnecties van het Palestina Komitee". Op dit moment wordt er nog over onderhandeld of het niet misschien verstandiger is mijn toon te matigen en er een wetenschappelijk werk van te maken. In dat geval zou de titel van het boek "Palestina Komitee Nederland, clashing symbols and narratives in anti-Israeli propaganda in the Netherlands" moeten worden. We zien wel.  Dat thema gaat dus nog even door. AIX on Demand en Palestijnen. Je kan het niet zelf bedenken.   

#FreeEbru Protest tegen de arrestatie in Turkije van columniste @UmarEbru

Gisteravond werd ze door de politie uit haar buitenhuis in Kusadasi (Turkije) opgehaald en gearresteerd. Een aanklacht vanwege haar Erdogan-kritische tweets wordt vandaag geformuleerd.
Uit protest tegen de arrestatie van Ebru Umar, vanaf nu alleen nog kattenfilmpjes.

Vandaag:  de kleine poesjes van Ebru Umar op 2 september 2010.

Anja doet huilie huilie over Gaza visum

Voor Anja Meulenbelt is het nooit goed, of het deugt niet. Drie leden van haar eigen mensenrechtsorganisatie Kifaia mogen het heilige Gaza-land betreden, maar  Israël weigert het derde bestuurslid toegang te verlenen. Hoe ken dat nou en schande!

Zoals gewoonlijk liegt Anja Meulenbelt over de gang van zaken bij deze zoveelste Gaza-reis. (Wie betaalt dat allemaal?) Op de Facebooks beweert Anja dat ene Nadia Ben te toegang tot Gaza is geweigerd. Bovendien zou Nadia een bestuurslid van Kifaia zijn. Nagevraagd bij de Kamer van Koophandel blijkt deze mevrouw een geheel andere naam te hebben, namelijk Nadia Benaïssa - Aitihda uit Breda. Ze is sinds februari 2016 lid.

Het verwijt dat de Stichting Kifaia maakt is, dat Nadia niet naar Gaza zou mogen vanwege haar Arabische naam en dat de overige autochtone Nederlanders wel een visum hebben gekregen. (Diescriemienasie!) Niets is minder waar! Nadia Benaïssa - Aitihda is een visum geweigerd vanwege haar innige  contacten met notoire geweldplegers en -oproerkraaiers, te weten Frank van der Linde en Abulkasim Al-Jaberi. Bovendien schrijft ze artikelen voor Wij Blijven Hier, waarin ze de islamisering van Nederland een warm hart toedraagt.

De overige bestuursleden van Kifaia , Anja Meulenbelt, Christine Suzan de Vos en Lydia de Leeuw, mogen wel naar Gaza, voor de gehandicapten organisatie Kifaia. Waarom zij wel? Dat is heel makkelijk te verklaren en uit te leggen. Logisch ook. Anja Meulenbelt is een voormalig lid van de Eerste Kamer, met een diplomatieke status. Bovendien al jaren humanitair actief. Lydia de Leeuw heeft in 2011 wel een kleine misstap begaan, door samen met de Rode Jeugd terrorist Rob Groenhuijzen in een Nederlandse Gazaboot te gaan zitten, maar door haar slordige uitgelekte notulen kon deze bende snel opgerold worden. Ze heeft nadien al twee jaar in Gaza gewoond en maakt daarom gebruik van het gewoonterecht. "Laat maar lopen" schijnen de Israelis te denken.

Christine de Vos is al jaren werkzaam voor NGO's en heeft nog nooit iets gewelddadigs gedaan.  Die mag ook naar binnen. Alleen iemand die volslagen onbekend is, geen status als humanitair medewerker en bovendien de verkeerde vrienden, die mag het Land van Mellk en Honing niet betreden. Veertig jaar door de woestijn lopen!  Daarna praten we eens verder!

7000 Joden emigreerden van de Oekraine naar Israel

‘Gevangen in een concentratiekamp van de Goelag, bereikte ik het hoogtepunt van mijn carrière. Dat niveau zal ik nooit meer bereiken. Ik word dus niet gemotiveerd door ambitie. Ik begon mijn gevecht door een vrije Jood te zijn, daarna voelde ik me sterk genoeg om voor andere Joden te vechten. Daarna vocht ik voor niet-Joden. Daarna werd het een proces. Ik kon niet stoppen. Ik werd gevangen genomen, niet omdat ik dat wilde. Ik werd een symbool, zonder dat ik het wilde. Nu ben ik een politicus, niet omdat ik het wil, maar omdat de strijd voortgezet moet worden.’

Dit zijn de laatste woorden uit het boek Fear no evil van de Israëlische politicus Natan Sharansky. Het boek beschrijft zijn tocht door de gevangenissen en concentratiekampen van de Sovjet-Unie. Sharansky’s enige misdrijf: ‘Hij wilde weg uit de Sovjet-Unie om zijn Joodse identiteit te kunnen beleven.’

Nauwelijks tot niet opgemerkt door de media, bezocht Sharansky, voormalig Sovjet-dissident, ex-minister in Israël en voorzitter van de Jewish Agency, Nederland. Op bezoek bij Christenen voor Israël in Nijkerk deed hij enkele opmerkelijke uitspraken over de betrokkenheid van Rusland bij de strijd in het Midden-Oosten. 
Lees mijn tweede TPO-column verder op The Post Online: 7000 Joden emigreerden in 2015 van Oekraine naar Israel