vorig jaar rond deze tijd schreef ik nog over mijn nieuwe baan als "CO2-Beauftragte". Dat houdt in dat er een nieuwe service is ontwikkeld om de "CO2-uitstoot" van een datacenter te meten en de passende maatregelen voor energiebesparing en compensatie van de CO2 uitstoot neemt. Zo'n service kan je verkopen en dat levert weer extra omzet op.
Verschillende reaguurders hebben mij daarna gefeliciteerd met de nieuwe baan en ik heb er nooit meer iets over geschreven. Dat komt zo: Nadat de service was beschreven is het met veel bombarie aan de klanten aangeboden, maar de enige klanten die reageerden, dat waren de reeds bestaande klanten, die de service graties erbij wilden hebben. Die zeiden: als jullie toch bezig zijn , kan je dat voor mij er wel even bij doen. Dat was natuurlijk niet de opzet.
In Februari van 2011 ben ik toen projectleider "Kennisoverdracht" geworden bij een groot Nederlands Ministerie, waarvan ik nu even de naam niet wil noemen om mijn "street credibility" niet te verliezen. En in aansluiting daarop werd ik projectleider "Migration Business Critical Applications" voor hetzelfde project bij datzelfde Ministerie.
De laatste tijd is het mode geworden om dertig-jarige-meisjes-zonder ervaring plotseling heel veel verantwoordelijkheid te geven, om aan het vrouwen-quota te voldoen en om er zeker van te zijn, dat het project niet de gewenste doelen behaalt en in het drijfzand wegzakt. Hier spreekt de slechtgehumeurde blanke oude man, die zijn positie op het werk en überhaupt in het hele leven aan het verliezen is. Tegen de tijd dat er zomervakantie in zicht kwam heb ik het bijltje erbij neergegooid en geroepen dat ik "nooit meer projectmanager wil zijn". Tenminste niet in een project dat doelen stelt die niet te halen zijn.
Na de zomer werd ik voor 50% consultant voor hetzelfde Ministerie (want ze konden me even niet meer missen) en 50% project-manager voor een offshoring project, met als doelstelling het werk van 4 Nederlandse medewerkers naar India te brengen. Bij dat laatste project maakte ik kennis met "de klagende 60-jarige man" als maatschappelijk- en bedrijfskritisch phenomeen. Er waren in dat project dus vier mannen van die categorie en ik had niet de meest positieve boodschap aan hen: "Je werk gaat naar India en jij moet iets anders bedenken".
Ik begon de dag meestal met een "klaag-half-uurtje", waarin alles gezegd mocht worden. Dat viel nog niet mee, want de stemming was intussen dermate verziekt, dat zelfs het toegestane klagen werd gewantrouwd. Daarna heb ik nog een cursus "positief denken", vermomd onder de titel "pro-actief-projectmedewerkerschap" aan één van de zestig jarigen gegeven. Uiteindelijk is dat hele project goed verlopen en is al het werk naar India verdwenen en de mannen zijn naar tevredenheid weer ergens anders gaan werken.
Nu start ik vanaf morgen als programma manager in een afdeling voor serverbeheer met de optimistische naam "Global Factory". Dit is de eerste keer dat ik voor een managersfunctie wordt gevraagd en ik ben benieuwd hoe dat gaat bevallen het komende half jaar. Ik hou je op de hoogte.
