Door Hans Henrik Fafner
Morgenbladet (Noorse krant)(vertaald door Keesjemaduraatje; vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan)
Het conflict tussen Israël en Hamas in de Gazastrook, dat zich nu heeft ontwikkeld tot een open oorlog, is ook een religieus conflict. De Palestijnen zijn namelijk niet alleen in oorlog met Israël. Ze voeren ook onderling oorlog. In de Gazastrook vinden de laatste jaren steeds meer gewelddadige en zeer bloedige confrontaties tussen Fatah en Hamas plaats.
Op de Westelijke Jordaanoever hangt ook strijd in de lucht. Er wordt gesproken over een interne tegenstelling, die bijna zo oud als de Palestijnse nationale beweging is, en die in ieder geval kan worden getraceerd tot de periode vóór de oprichting van Hamas in 1988.
Fundamentalisme wint terrein Het is een tegenstelling, of moet ik zeggen een interne dilemma, tussen religie en de houding ten opzichte van hun eigen cultuur en traditie. Fatah probeert zich nu te presenteren als een seculiere beweging, terwijl Hamas de "ware islam" wil vertegenwoordigen. Hamas heeft de laatste jaren veel terrein gewonnen.
Deze beschrijving van het Palestijnse conflict komt van de Israëlische hoogleraar Raphael Israëli. Hij is momenteel gepensioneerd, en kan terugblikken op een lange carrière als een expert op het gebied van het Midden-Oosten en de islamitische geschiedenis, aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem. Hij maakt al vele jaren een zeer kritische analyse van de relatie tussen gematigdheid en fundamentalisme in dit deel van de wereld. Zijn fundamentele standpunt is dat het fundamentalisme in het algemeen, aan de winnende hand is, juist omdat religie een bijzonder gemeenschappelijke taal is.
De islamitische retoriek "Palestijnen Tussen nationalisme en islam" is de zeer opvallende titel van zijn boek. De titel beschrijft precies hoe de Palestijnen klem zitten tussen twee doelstellingen en opvattingen.
De overleden Palestijnse leider Yassir Arafat, is een mooi voorbeeld. Tot zijn dood vier jaar geleden, probeerde hij zichzelf aan de Westerse wereld te presenteren als seculiere leider. Maar toespraken tot de eigen bevolking zijn doorspekt met symbolen en uitingen van een islamitisch messiaanse strekking. Na de ondertekening van de Oslo accoorden, begon hij tegen de eigen bevolking te spreken over jihad en de goddelijkheid van Jeruzalem, met vele verwijzingen naar de Koran. ("
Een miljoen martelaren marcheren naar Jeruzalem") De Palestijnen begonnen zich af te vragen wie de werkelijke Arafat was en of zijn seculiere omgang met de Westerse machthebbers alleen tactiek of juist echt was.
Wereldwijde religiositeit Raphael Israël schrijft over de re-Islamisering in de Balkan, over de Arabische perceptie van zichzelf na 11 September, over de stijgende populariteit van martelaren en over islamitische stromingen in Israël zelf. De islamisering vindt niet alleen plaats in de Westerse wereld, maar heeft ook een grote invloed op politieke processen in het Midden-Oosten.
Het onderscheid tussen religie en staat is in de gehele islamitische cultuur vaag. Yassir Arafat zou geen greintje hoop op succes hebben gehad, als hij deze vervaging niet zou gebruiken. Wij in de Westerse wereld begrijpen te weinig van de mechanismen in de Arabische wereld. we moeten eerst herkennen, dat religie een bindende kracht is met vergaande politieke consequenties.
Gevaarlijke nostalgie
Kijken we naar de huidige dramatische situatie in de Gazastrook vanuit een Israëlische perspectief, dan wordt al snel duidelijk dat er zware, religieuze tegenstellingen worden aangewakkerd door dit conflict. De toenemende radicalisering en fundamentalistische islamisering zal door deze oorlog niet gestop worden.
Zelfs de Israëlische leiders hebben een weerspannige fundamentalistische Baklandet als hals en nek met Microsoft, en daarom is sinds de eerste Barføtt kibbutznikene hora danste in de overtuiging dat ze onschuldig waren uiteindelijk linksaf de religie juk blijven thuis in Oost-Europa. Voor deze niet had, en vandaag is deze innerlijke conflict zich ontwikkeld tot een vermogensfactor kan niet buiten komen.
Het heeft een andere hoogleraar van de Hebreeuwse Universiteit, Israël Shahak, beschreven in een boek getiteld joodse geschiedenis, de joodse religie. Het was de eerste keer gepubliceerd medio 1990, als een bitter commentaar op de theorie worden uitgevoerd op Israël als seculiere staat. Israël Shahak is ondertussen overleden, en zijn dus niet in geslaagd om hun tekst. Maar de progressieve Londense uitgever Pluto Pers heeft besloten om opnieuw publiceren van het boek met een kwart voorwoord, omdat de angst voor het huidige kabinet lijkt nu nog meer nodig dan wanneer Shahak in zijn tijd, schreef.
Van socialistische te religieus.
Shahak is gebaseerd op de definitie van een Jood is niet uniek. De meeste mensen - zowel in het moderne Israël en in de westerse wereld - hebben betrekking op het concept van de liberale jodendom als flor niet in Duitsland en in grote delen van West-Europa in de 19e eeuw. Store, liberale denkers zoals Moses Hess en later Martin Buber, Jodendom, die in contact met haar omgeving. De assimilasjonen die volgden in zijn kielzog, wordt gezien als een voorwaarde voor de vestiging van een seculiere, en tot op zekere hoogte, de socialistische joodse staat in 1948. Maar dit Jodendom kan alleen optreden omdat de Franse revolutie nieuwe menneskesyn gemaakt van de juiste omstandigheden. Shahak voert ook aan dat het Joodse volk leefde in het zwart fundamentalisme voordat deze grote Europese evenementen.
Een van de meest totalitaire regimes in de wereld geschiedenis, gesprekken Shahak rabbi landbouwer materiële controle vóór die tijd. Deze reader bondgenoot van Noord-Koreaanse richting als de auteur Ramser het verbod tegen andere literatuur dan de goedgekeurde, dus Talmoedische; verbod van het buitenlands en de moderne wetenschappen, en een vertekend demonisering van de christelijke samenleving. Hij beweert dat de tijd rabbinerens in bepaalde gevallen toestaan moord op uiteenlopende overtuigingen vallen, en de rest van de wereld, met de stilzwijgende goedkeuring. Een verwoestende wereld waar de enige nooduitgang was de omschakeling naar een andere godsdienst.
Volgende Shahaks punten in het verhaal is dat de Israëli's in de moderne tijd begon te krijgen NOK van kibboets pionierde het bot-hard socialisme. Er was een nostalgisch verlangen naar religie. Niet alleen met het religieuze deel van de bevolking, maar met seculiere burgers die wilden verwerven een beetje traditie en joodse identiteit. Maar terwijl de meeste mensen begrijpen dit als verlichte Duitse ideeën, niemand wist dat dit het middeleeuwse fundamentalisme, aandringen op de achterdeur.
Ultraortodoksi. Volg maandag Shahaks denken aan het einde, hij geeft ons een inzicht in de huidige Israëlische staat. Met bijna profetische helderheid hij beschrijft hoe de dingen zijn gegaan. Delen van het papier op de liberale nationale religieuze beweging heeft elementen uit de donkerste ultraortodoksien. We zien het in de løpske vestigen jongeren die geknoeid met kabbala en Hassi schijf Mystiek en tussen de seculiere politici die het bezoek met zwart geklede rabbinerens om geloofwaardigheid bij de kiezers.
Dit is het spiegelbeeld van de Palestijnse realiteit. Zowel Hamas en Israël het religieuze fundamentalisten oorzaken van oorlog met de bevolking van de zielen. Er zijn gematigde krachten aan beide zijden van het conflict aan te sluiten bij de religieuze taal, gewoon niet verliezen de race om de macht. Dit maakt conflict nog moeilijker te begrijpen, zelfs als de twee boeken die een heleboel dingen op zijn plaats.
http://www.morgenbladet.no/apps/pbcs.dll/article?AID=/20090102/OBOKER/992197810
levenspartner van Reve, dat huis in Vesc nooit grondig heeft ontruimd en dat het er nog precies zo bij ligt als toen de Grote Volksschrijver het voor het laatst ontvluchtte. Waarvan acte.
