Voorlopig dieptepunt van @Abupessoptimist is nu bereikt

Nu Maarten Jan Hijmans met een Palestijnse vlag staat te zwaaien en de klanten van Albert Heijn oproept geen Israëlische aardappelen meer te kopen, is de lange reis naar het einde van de nacht toch wel in zicht. Hoe diep moet je zinken om als voormalig trots lid van de Haagse orthodoxe synagoge, van kritische linkse zionist, via aanhanger van Een Ander Joods Geluid, uiteindelijk een platvloerse BDS-aanhanger te worden.

Bijna dagelijks bericht de voormalige plaatsvervangende chef-buitenland van het ANP op zijn blog Abu-pessoptimist over de vermeende schanddaden van het Israëlische leger en de euvele moed van Joodse bewoners van Judea en Samaria. Hoewel er bijna nooit bronvermeldingen bij staan en de berichten zeer eenzijdig zijn, lees ik ze toch altijd graag. Ik wil toch graag weten dat het Israëlische leger weer gewonnen heeft.

Een jaar geleden, op 1 juni 2018, werd ik, samen met Sabine, de leidster van Times, met kop en kont door de meest gevreesde beroeps-demonstrante, Jose van Leeuwen, uit een klein buurthuis in de Spaarndammerbuurt te Amsterdam gemieterd. Gelukkig kon ik later op de video's zien, dat de gehele bemanning van de Gazavloot en een Europese vertegenwoordiger van Hamas wel in het zaaltje mocht blijven zitten. De geachte Midden-Oosten correspondent Maarten Jan Hijmans introduceerde bij die gelegenheid de sprekers. Toen, een jaar geleden, dacht ik al, dat zijn politieke- en morele dieptepunt bereikt was. Maar hij kan nog dieper!



Hoe is dit zo gekomen?  Ik ben geen psycholoog en zeker geen psychater, maar als ik Maarten Jan lees of met hem correspondeer, dan proef ik haat. Het is alleen niet zeker of hij nou zichzelf haat of de anderen.

Maarten Jan Hijmans noemde zichzelf in 1976 een zionist. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Maar, omdat hij bijzonder links is, noemde hij zichzelf, samen met drie anderen, 'socialistisch zionistische jongere'. Hij is dan een 32-jarige cello-conservatoruim student. Citaat: "Wij willen de nadruk gaan leggen op de alija (emigratie naar Israël) (...) Wij vinden dat zionisten naar Israel behoren te gaan. Dat zijn we zelf ook van plan." Even verderop: "De organisatie verklaart zich solidair met onderdrukte groepen, joods of niet joods. Ook met Palestijnen. We zijn voor het afstand doen van gebieden in ruil voor vrede."
(NIW 26-03-1976)

Op 23- september 1977 schrijft het NIW: 
"Socialistische zionisten niet op de gecombineerde lijst. De Nederlandse socialistische zionisten maken geen deel meer uit van de gecombineerde verkiezingslijst voor de afvaardiging naar het volgend jaar in Israël te houden congres van de World Zionist Organisation (Wereld Zionisten Organisatie). Deze groep van zionisten zou tezamen met de Confederatie van Verenigde Zionisten en de groep Meyers een lijst vormen voor de binnen de Nederlandse Zionisten Bond te houden verkiezingen voor de Nederlandse delegatie. De reden tot verbreken van dit samenwerkingsverband is het gesprek geweest, dat drie socialistische zionisten, a titre personnel, op 9 september 1977 voerden met de PLO-vertegenwoordigers Ezzedine Kalak en Naim Khader. (...) Enige dagen voor het gesprek van de drie zionisten, Maarten-Jan Hijmans, Martin Sijes en Dov Kalmann, met de twee PLO-vertegenwoordigers die enige dagen in Nederland vertoefden, hadden de drie joodse groeperingen overeenstemming bereikt over een negen punten tellend verkiezingsprogram"

Een jaar later zou blijken dat PLO-vertegenwoordiger Ezzedine Kalak, waar Maarten jan Hijmans zo gezellig mee sprak, een lid van de Zwarte September was. Hij werd gedood in het kader van de operatie "Toorn van God".    

Drie jaar later zou ook Naïm Khader, de andere PLO-vertegenwoordiger waar Maarten Jan Hijmans mee sprak, door een team van de Mossad worden vermoord in het kader van de operatie "Toorn van God", als wraak voor de aanslag op het Olympische dorp in München. Foute vrienden, pas er mee op!

Het gesprek van de drie "socialistische zionisten" met de Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO veroorzaakt in 1977 een golf van felle reactie binnen Joods Nederland. Er wordt geëist dat ze uit de Nederlandse Zionisten Bond gezet worden. Later stappen ze zelf uit de Werkgroep Israël.

Maarten Jan Hijmans wordt correspondent in Caïro en kan daar de Arabische kant van het Midden-Oosten-verhaal uitvoerig optekenen. Het is daar in het toen nog vijandige buurland van Israël, dat zijn zionistische inslag langzaam verdwijnt. In 1993 merkt mijnheer of mevrouw B.N. Den Hartog daarover op in een ingezonden brief:

"In zijn boekrecensie 'De blinde vlek van Israel' (Het Parool van 23 januari) schrijft Maarten Jan Hijmans consequent de naam Israel, of het bijvoeglijk naamwoord Israelisch met een kleine letter. Alle andere namen worden, zoals het hoort, geschreven met een hoofdletter. Hieruit meen ik te kunnen opmaken dat Hijmans door zijn verblijf in onder andere Cairo zo beinvloed is door de Arabische propaganda, dat hij niet meer weet dat Israel een echt bestaand land is." 

De Oslo-akkoorden komen in datzelfde jaar als geroepen. Er worden autonome gebieden voor de Arabische Palestijnen aangewezen en er wordt gesproken over een definitief akkoord en een 'Land voor Vrede'-uitruil. Vijf jaar later is de droom echter alweer voorbij. Maarten Jan Hijmans draagt de Oslo-akkoorden ten grave en verwacht dat de Palestijnse leider Arafat, na het aflopen van de akkoorden, een staat onder leiding van de PLO zal gaan uitroepen. (NRC Handelsblad; August 25, 1998)

Als in het jaar 2000 het manifest "Een Ander Joods Geluid" wordt gepresenteerd, waarin Nederlandse Joden zich afzetten tegen het CIDI en Israël de schuld van het mislukken van het vredesproces geven, is Maarten Jan Hijmans één van de ondertekenaars. Daarmee neemt Maarten Jan niet alleen politiek afstand van het zionisme, maar zet zich ook af tegen de Joodse gemeenschap.

'Het is beter dat iemand vanuit de tent naar buiten pist, in plaats van dat hij van buiten de tent naar binnen pist,' is in Westminster een bekend en beproefd gezegde. Dat gezegde zullen ze bij de liberale synagoge Amsterdam waarschijnlijk ook kennen. Daarom is heel lang geprobeerd Maarten Jan Hijmans lid te laten blijven van de LJG

Als echter in 2011 de Israëlische legerband Tsahal in de Amsterdamse liberale synagoge optreedt, windt de geachte publicist Maarten Jan Hijmans zich zodanig op, dat hij dreigt een traangasgranaat in het gebouw te gooien. Daarop wordt hij van de activiteiten van de synagoge uitgesloten.

Omdat familieleden van Maarten Jan in dezelfde synagoge actief zijn en hij spijt betuigt,wordt hij later weer toegelaten. In 2014 bedreigt hij echter de journalist Hans Moll, vanwege discussie over het wel of niet antisemitische karaker van de geschriften van Abupessoptimist.

Het provocatieve karakter van Maarten Jan Hijmans blijft sinds de jaren zeventig consistent. Samen met ex-feministe Anja Meulenbelt organiseert in 2015 hij bij het monument voor het Joodse verzet op de Amstelhoek, een bijeenkomst samen met de Palestijnse activiste Haneen Zoabi. Een klap in het gezicht van de nabestaanden van de Joodse strijders. In 2017 wordt de anti-Israelische ex-premier Dries van Agt uitgenodigd voor de Kristallnachtherdenking.

Nu Maarten Jan Hijmans zwaaiende met een Palestijnse vlag zich tot de boycot van Israël heeft bekend en zich aansluit bij de BDS beweging, is het hoogtepunt van armetierige armoedigheid en aanstoot bereikt. Hier kan hij voorlopig niet meer overheen.

Bedreigde journalist op de Dam

De aanwezigheid van de Palestijnse fietskar op de Dam in Amsterdam leidt tot steeds meer polarisatie en bedreigingen. Meerdere keren per week rijdt Simon Vrouwe zijn propagandamateriaal van Purmerend naar Amsterdam. Hij krijgt ondersteuning van beroepsactivisten en toevallige voorbijgangers. Israëlische toeristen staan soms stomverbaasd te kijken als ze de Palestijnse vlaggen en de eenzijdige haatragende pamfletten zien.

Afgelopen zondag slaat de vlam weer in de pan, als de Telegraaf-journalist Bert Dijkstra enkele vragen aan Simon Vrouwe wil stellen. Eén van de vragen is, of Simon Vrouwe van mening is dat Israël een land is. Dat wordt de geplaagde Palestina-activist te veel en hij kan niet anders reageren dan beginnen te schreeuwen en 'rot op' te roepen.

Als de Telegraaf journalist vervolgens afstand neemt en bij de Bijenkorf staat, wordt hij bedreigd door jonge allochtone medestanders van de Palestino-activisten. Hij schrikt enorm van deze dreiging, omdat hij zich er niet van bewust was, dat het dreigingspotentieel zo hoog was opgelopen. Een oudere man komt later zijn verontschuligingen aanbieden voor het gedrag van de jonge jihad-strijders.

Als genuanceerde journalist, wil Bert Dijkstra ook de andere kant van het verhaal horen en gaat samen met Michael Jacobs bij de Bijenkorf in de schaduw staan, om geen verdere escalaties te veroorzaken. Daarbij heeft hij geen rekening gehouden met de agressiviteit en opdringerigheid van Frank van er Linde. Op de video is duidelijk te horen hoe deze gewelddadige beroeps-querulant op hoge poten eist dat de journalist ook hen interviewt. Bert Dijkstra antwoordt dat ze daar al de gelegenheid voor hebben gehad. Bovendien voegt hij Frank van der Linde toe, dat de Palestijnenclub jochies op hem heeft afgestuurd om hem te bedreigen.

Dan weet Frank van der Linde opeens van niets meer en beweert dat dit een loze beschuldiging is.
Binnenkort meer in de Telegraaf. Ik ben heel benieuwd hoe hier een objectief artikel uit voort kan komen. Hoor en Wederhoor. De naam zegt het al.

De academische leugens van Michiel Bot (Universiteit Tilburg)

Michiel Bot op de Hamas-demonstratie, juni 2017, op de Dam

Het academische juridische tijdschrift 'Nederlands Juristen Blad' (NJB) slaat wel vaker de plank mis, maar nu moet het echt niet gekker worden. De pro-Palestijnse activist, tevens docent rechten op de Tilburgse Universiteit, Michiel Bot, trekt alle registers open om op een academische juridische manier aan te tonen dat de boycot van Israël best wel mag.

De argumenten die Michiel Bot in het NJB gebruikt, baseren zich op vrijheid van meningsuiting, academische vrijheid, en vrijheid van vergadering. De nationale overheid zou de boycotbeweging tegen Israël niet mogen hinderen of verbieden. In het uitgebreide artikel staan echter ook talloze voorbeelden waar de regeringen van de Verenigde Staten, Frankrijk en Duitsland wel degelijk de BDS-Beweging (Boycot Desinvestment and Sanctions) verbieden. Een Franse burgemeester is zelfs tot in de hoogste instantie veroordeeld, omdat hij opriep tot een boycot van Israël.

Harrie Verbon, bestuurslid van de Rekenkamer en (emeritus) hoogleraar in Tilburg, maakt een maand later gehakt van het boycot-artikel van Michiel Bot. Juridisch klopt er geen hout van. De regering bepaalt (ook binnen de EU) het buitenlandse beleid. Lagere overheden (provincie, gemeente)  mogen niet tot een boycot van een buitenlandse staat oproepen, omdat dit het buitenlandse beleid van de staat aantast.

De emeritus hoogleraar Harrie Verbon legt uit: "In het geval van Israël waar de BDS-boycot zich op richt, is er onder andere een afweging tussen het voortbestaan van Israël als een Joodse staat versus het recht van de oorspronkelijke Arabische bevolking zich te vestigen waar het zich goed dunkt. Gezien het buitenlandse beleid van de meeste Westerse landen van dit moment, valt die afweging in het voordeel van het voortbestaan van Israël uit."

Even verderop in de tekst gaat Harrie Verbon in op de vraag of een boycot actie tegen Israël rechtvaardig is. Ook daar veroordeelt hij Michiel Bot keihard:
"Niemand heeft een monopolie op de munting van het begrip rechtvaardigheid. De claim dat een boycotactie zoals de BDS-boycot rechtvaardig is, is dan ook behalve a-democratisch ook nog arrogant."

Nu weer even terug naar het artikel van Michiel Bot in het NJB. Er zitten heel veel fouten in het artikel. Daarom is het een wonder dat dit epistel door de selectie is gekomen.

-Michiel Bot beweert dat de BDS beweging een geweldloze transnationale protestbeweging is. Het middel boycot, dat het economische bestaansrecht van een persoon, groep of staat aantast, is echter in geen geval geweldloos. Het laten verhongeren van de Yezidis is ook niet geweldloos. Het boycotten van Joodse winkels in de jaren dertig was ook niet geweldloos. Daar komt nog bij, dat de BDS als aanvulling en ondersteuning van terreurdaden door Hamas, Islamic Jihad en de Palestijnse Autoriteit wordt gebruikt.

-Michiel Bot stelt ook in zijn artikel in het NJB dat: "(...) woordvoerders van de BDS-beweging zich niet uitspreken over een één- of twee-statenoplossing."   Als de BDS beweging echter oproept: "ending its occupation and colonization of all Arab lands and dismantling the Wall", dan is duidelijk dat de terroristen volgens de BDS, Israël weer binnen mogen wandelen en dat ze met 'all Arab land' in feite heel Israël bedoelen. Het is ook duidelijk, dat de derde eis die de BDS heeft geformuleerd, namelijk het recht op terugkeer van Arabische vluchtelingen van 1948 en hun nakomelingen, de opheffing van de Joodse staat Israël tot gevolg zou hebben.

-Deze zin: "De BDS-beweging ijvert voor een boycot van Israël en Israëlische producten totdat Israël de bezette gebieden heeft verlaten", in de inleiding van het artikel van Michiel Bot, laat de leugenachtigheid goed zien. De BDS beweging streeft namelijk helemaal niet naar een terugtrekking uit de bezette gebieden. Alle eisen van de BDS beweging laten maar één doel zien: Opheffing van de staat Israël.

Het artikel "Het recht om te boycotten-NJB 2018" van Michiel Bot, is dus niet alleen staatsrechtelijk onjuist (zie Harrie Verbon NJB 2019), het bevat fouten, het is immoreel en misleidend. 
  
(Foto's:  Michiel Bot tijdens een Hamas-demonstratie op de Dam; copy right Kees Broer 2017)