@Abupessoptimist (Maarten Jan Hijmans) kan niet stoppen met dreigen

Nu bedreigt de ex-journalist en ex-Egypte-correspondent Maarten Jan Hijmans ook al de voorzitter van het Verbond van Liberaal Jodendom, Ronald van der Wieken. Het moet niet gekker worden! Net teruggekeerd in de moederschoot van de Liberaal Joodse Gemeente, dreigt Maarten Jan Hijmans er lustig op los. Tussen neus en lippen door bevestigt hij op zijn eigen blog, dat hij inderdaad de schrijver Hans Moll heeft bedreigd.

Wanneer is de maat vol en verwijdert de LJG deze gevaarlijke man definitief uit zijn gelederen?

Maarten Jan Hijmans (@Abupessoptimist) gaat opnieuw over de schreef

Afgelopen donderdag dreigde de ex-journalist en tevens propagandist voor de anti-Israëlische boycotbeweging, Maarten Jan Hijmans, staande midden in de liberale synagoge te Amsterdam een mede-journalist 'op zijn bek te slaan' zoals hij het zelf wenste uit te drukken.

Hans Moll, schrijver van het boek "Hoe De Nuance Verdween Uit Een Kwaliteitskrant", een moedig verslag over de kwaliteitskrant NRC, zit nietsvermoedend op de eerste rij van de grote zaal in de synagoge, tijdens een CIDI bijeenkomst. Schuin achter hem neemt @Abupessoptimist (Maarten Jan Hijmans) plaats. Na de lezingen, waarin de boycot en delegitimering van Israël worden behandeld, spreekt Maarten Jan Hijmans de journalist aan. "Heb jij gezegd dat ik een antisemiet ben?" Athans woorden van gelijke strekking. Hans Moll zou een opmerking over het antisemitische karakter van Maarten Jan Hijmans zijn schrijfsels hebben geretweet. Een retweet is een soort van kopie van een tweet.

Journalist Hans Moll trekt ontkennend zijn schouders op, hij twittert zoveel en is zich op dat moment niet van een tweet met dergelijke strekking bewust. Waarop de Abupessoptimist hem dreigt "op zijn bek te slaan". Een moedige fotografe uit Almere moet ertussen springen om de gemoederen tot bedaren te brengen.

Dit is het tweede gewelddadige incident in twee jaar tijd, waar Maarten Jan Hijmans bij betrokken is. Vlak voor het optreden van de Israëlische legerband Tsahal in 2011, in dezelfde synagoge, dreigt Maarten Jan met het gooien van traangas. Daarop wordt hij door het bestuur van de Liberaal Joodse Gemeente geschorst.

Tijdens de bijeenkomst afgelopen donderdag vertelt een bestuurslid van het LJG, dat Maarten Jan Hijmans net weer tot de gelederen van de Liberale Synagoge is toegelaten. Hij heeft beterschap beloofd. Helaas werpt dit nare incident met de journalist Hans Moll een hele donkere schaduw op deze beloftes.  

CIDI-avond in de Liberaal Joodse Gemeente

foto: Michael Jacobs

Afgelopen donderdag was het CIDI op bezoek in de Liberaal Joodse Gemeente voor een uitleg over-en actieplan tegen- de dreigende boycot van Israël. De zaal zat helemaal vol en er werden nog stoelen bijgehaald. Veel Joden voelen de uitsluiting en de delegitimatie van Israël als een aanval op zichzelf. Daarom was het goed dat er een genuanceerd- en gedifferentieerd programma werd geboden.

De meest genuanceerde spreker was journalist Hans Knoop, die ervan overtuigd is, dat Judea en Samaria uiteindelijk aan de Arabieren zal worden afgestaan, of hij dat zelf nou leuk vindt of niet. En dat vlak daarvoor alle gebouwen , installaties en andere investeringen door de Israëli's vernietigd zullen worden. Een investering door het pensioenfonds PGGM is om die reden al niet logisch. Een onverholen dreiging van Hans Knoop en ook een origineel standpunt, dat niet door iedereen in de zaal met gejuich werd begroet.

De sfeer in de LJG kenmerkt zich zoals altijd als zeer levendig en met heel veel discussie. Likud-leden zaten naast aanhangers van Vrede Nu. Iedereen praat met iedereen. Ik kreeg zelfs een hand van één van de bestuursleden van het Joods Marokkaanse Netwerk (JMNA), waar ik uit opmaak, dat er altijd hoop is.

Zelfs de EAJG-leden Jaap Hamburger en Maartenjan Hijmans (Abupessoptimist) zaten in de zaal en werden geheel met rust gelaten. Als we een redevoering van Dries van Agt komen bezoeken is dat wel anders. Dan worden we als vijanden die de boel komen verstoren beschouwd. Maar in het LJG is het heel normaal om een andere mening te hebben. Nog sterker: niemand heeft dezelfde mening.

De volgende ochtend zat ik al weer in het technologische centrum van Nederland te praten over Cloud-oplossingen en wat die moeten kosten. Ik vertelde de techneuten wat ik de avond ervoor in de LJG heb beleefd. "Heb je er iets aan gehad?" wordt er gevraagd. "Werd er iets verteld, wat je nog niet wist?" Dat is niet zozeer het geval. Het zijn meer de besprekken na de lezing die mij inspireren. Ik ga daarna moe, maar wel gesterkt weer naar Eindhoven.

Kunnen de sprekers dan nog nieuwe informatie aandragen? Nee. Ik weet al dat Westerse boycot-activisten met een terreurvlag zwaaien. Sterker nog: Ik heb het met eigen ogen gezien, toen ik precies een jaar geleden bij het graf van Arafat stond. De soldaten van de PA legden zelfs even hun kalashnikovs op de grond, om de westerlingen te helpen de vlag vast te houden. Die connectie is mij duidelijk.

Heeft de avond geholpen een actieplan op te zetten. Gaan we de boycot tegen houden? Daar ben ik heel cynisch over. Ik heb niemand gesproken die denkt dat deze boycot tegen te houden is. Het enige dat we kunnen doen is zelf in de nederzettingen te investeren en doorgaan met positieve actie, zonder wanhopig te worden.

Amin Abou Rashed staat er alleen voor

Bestaat er in Nederland nog solidariteit met Palestijnen? Als je de boycotberichten over de PGGM leest zou je zeggen van wel. Als je leest dat de voetbalclub Vitesse een Israëlische speler niet wil meenemen op trainingskamp, om de oliesheiks te behagen, dan denk je van wel. Toch is er iets vreemds aan de hand met de solidariteit met Palestijnen.

Het Palestijnse vluchtelingenkamp Al Yarmouk in Syrië wordt al maandenlang belegerd. De Palestijnen lijden honger. Normaal gesproken als Palestijnen honger lijden en belegerd worden, komt er een grote hulpactie op gang. Er worden zelfs boten naar Gaza gestuurd. Deze keer niet.

Als Amin Abou Rashed , de fondsenwerver voor Hamas in Nederland, een actie op de Dam in Amsterdam organiseert, komt er geen enkele Pro-Palestijnse activist. De Grettas, de Anjas, de Jose's, de Nicoles en zelfs de Gustavs blijven allemaal op de bank thuis zitten. Why?

Geen solidariteit met de Palestijnen in Syrië. De naam zegt het eigenlijk al.

Een verklaring zou kunnen zijn , dat in dit geval de Joden er niets mee te maken hebben. Israeli's hebben geen troepen in Syrië en dus hoeft er niet geprotesteerd te worden. Een zoveelste bewijs dat het de activisten niet om de Palestijnen gaat, maar wel om de aanval op Israël als Joodse staat.

Dat is echter niet de gehele waarheid. Er wordt wel door Sonja van den Ende (Stop de Bezetting)  en Rik Min (Palestina Komitee)  vóór het regiem van Assad gedemonstreerd. Als het moet zelfs schouder aan schouder met Vlaamse nationalisten.

Amin Abou Rashed was één van de organisatoren van de Nederlandse Gazaboot en kreeg ruime steun van de Nederlandse activisten. Hij werd zelfs samen met de Antropologe Anne de Jong opgepakt en door Israël het land uitgezet. Nu zamelt hij geld in voor de Palestijnse vluchtelingen in Syrië, die worden uitgehongerd door de Syrische president Assad, maar Amin Abou Rashed krijgt geen enkele steun van de antropologen en de overige activisten. Als moslims moslims uitmoorden, heeft niemand daar belangstelling voor.

Een andere reden is, dat er een grote ruzie is tussen Syrië aanhanger, salafisten en moslimbroeders. Carel Brendel heeft daar uitvoerig over geschreven.

De Palestijnse ICT-industrie

In tegenstelling tot wat de Anja's, de Gretta's en de Palestina Komitees ons doen geloven, is er niet alleen maar elende in de door Israël bezette gebieden. Er vindt een grote groei van het aantal ICT bedrijven plaats. Tijdens de laatste trip van Frans Timmermans naar Israël en de omstreden gebieden, vindt er een interessant diner plaats, waar de mogelijkheden tot near-shoring worden besproken.

Palestijnen bieden braakliggend ICT-aanbod
bron: Computable 27-12-2013

Nederlandse ict-ondernemers krijgen tijdens de recente handelsmissie naar de Palestijnse gebieden en Israël op de Westbank de gebruikelijke nearshore-voordelen gepresenteerd. De Palestijnse gebieden liggen op minder dan vijf uur vliegen, de cultuurverschillen zijn klein en er is slechts één uur tijdverschil. Tijdens het bezoek ontdekken de ondernemers daarnaast een braakliggend aanbod van goed opgeleide programmeurs, veel kleine bedrijven met verschillende producten en een ict-sector die een groeispurt doormaakt.

De Palestijnen hebben ict definitief ontdekt als kans om zich uit de ellende te werken. Het aandeel van de sector groeide van 0,8 procent van het bruto binnenlands product in 2008 naar 6,4 procent in 2011. Paul Tjia van GPI Consultancy, die de reis coördineert, heeft deze groei de afgelopen jaren van dichtbij meegemaakt. ‘Toen ik hier in 2000 voor het eerst kwam, had de Palestinian Information Technology Association (PITA) 24 leden’, vertelt hij de Nederlandse ondernemers. ‘Nu zijn dat er honderdvijftig. Toch is 83 procent procent van de Palestijnse ict-bedrijven kleiner dan vijftig werknemers. Ondanks de sterke groei van de sector, is er dus vergeleken met andere nearshore-locaties in bijvoorbeeld Oost-Europa nog weinig aanbod van organisaties met enige omvang.’
Palestijnen goed in onderwijs
Tegelijkertijd is er een groot, onbenut, goed opgeleid en Engels sprekend arbeidspotentieel. Meer dan tweeduizend ict-specialisten studeren er jaarlijks af aan dertien universiteiten op de Westbank en in Gaza. Door de moeilijke omstandigheden is er sprake van een diaspora van Palestijnen die opleidingen volgen en werkervaring opdoen in het buitenland. ‘Veel professoren op de universiteiten zijn daardoor gepromoveerd in de Verenigde Staten op actuele ict-onderwerpen’, vertelt Hassan Kassem, voorzitter van PITA, de Nederlandse ondernemers. Studies van de Verenigde Naties, de Europese Commissie en de Wereldbank ondersteunen deze claims. ‘Palestijnen zijn de geleerde populatie van het Midden Oosten en Noord-Afrika’, staat in een rapport van de Wereldbank te lezen.

Lees verder in de Computable

JMNA: Een prettig gesprek

door Frank Kromer

Aan het juridisch gevecht tussen bestuursleden van het Joods Marokkaans Netwerk lijkt een voorlopig einde, dankzij tussenkomst van de Amsterdamse burgemeester. 

Terugkijkend op afgelopen jaar, kan Harry van den Bergh, voorzitter van het Joods Marokkaans Netwerk Amsterdam (JMNA), maar één woord verzinnen: ‘waardeloos’. Nul bijeenkomsten, interne conflicten, afgetreden bestuursleden, een gegijzelde boekhouding en een kort geding in november. Zo kan het JMNA in 2013 het best worden samengevat. En toch bood de laatste maand van het jaar een klein bétje hoop voor de stichting die een brug zou moeten slaan tussen de Joodse en Marokkaanse gemeenschap. Na een gesprek met de burgemeester op 6 december lijkt er aan het openlijke gevecht tussen bestuursleden, in ieder geval voorlopig, een einde gekomen. De drie overgebleven bestuursleden Harry van den Bergh, Erwin Brugmans en Mustafa Hilali hebben het kort geding ingetrokken dat zij hadden aangespannen tegen twee andere bestuursleden, Karima Belhaj en Sabi El Moussaoui. Laatstgenoemden hebben op hun beurt – nadat zij dit eerder weigerden – de boekhouding en de toegang tot de JMNA- bankrekening overgedragen. Een tweede gesprek heeft inmiddels plaatsgevonden, en een derde staat gepland voor januari. De bestuurscrisis was de gemeente Amsterdam een doorn in het oog. Niet alleen had de gemeente begin 2012 een subsidie verleend voor 40.000 euro, burgemeester Van der Laan gaf al eerder aan het JMNA te zien als een belangrijke speler in de Joods-Marokkaanse dialoog. Nadat wethouder Van Es in maart 2013 geprobeerde om de crisis te bezweren, etterde de ruzie tussen de twee kampen door in een kort geding. De zaak draaide om de administratie. De opgestapte penningmeester El Moussaoui weigerde de boekhouding af te geven zolang er geen decharge had plaatsgevonden tijdens een overdrachtsvergadering.

Lees verder in het NIW