Bedreigde Middenklasse Stemt met de Voeten

Het is natuurlijk te mooi om waar te zijn. "Links Nederland is stervende" beweert Khalid El Housni op de VARA-leden-site Joop. Volgt een tranentrekkend verhaal over hoe gemeen de boze rechtse buitenwereld is en dat "Links Nederland" vooral veel meer moet dromen, denken en doen.

Waaruit blijkt volgens de auteur dat "Links Nederland Stervende" is? Dat wordt gemeten aan het aantal virtuele kamerzetels in de peiling voor toekomstige Tweede Kamerverkiezingen. De PVV wordt- op een paar zetels na- volgens de peilingen van Maurice de Hond, bij aanstaande verkiezingen voor de Tweede kamer,  net zo groot als de PvdA, GroenLinks én de SP bij elkaar. De situatie zou volgens de schrijver al zo nijpend zijn, dat de peiler Maurice de Hond een eigen sociale beweging, genaamd "WijSamenVoorElkaar" is gestart om het naderende onheil te keren. Een mooi initiatief , maar helaas voor de schrijven is de sociale beweging niet specifiek links. Maurice de Hond zoekt samen met de ex-LPF-er Steven van Eijk en een consultant van MCKinsey vooral een oplossing voor het "Toegenomen wantrouwen" en "Het Populisme".  

Wat zijn volgens de schrijver Khalid el Housni nu echte linkse thema's? Vroeger dacht je bij linkse machtsvorming aan vakbonden, sociale strijd en hogere lonen voor arbeiders. Nu blijken de linkse idealen vooral over internationale solidariteit en vluchtelingen te gaan.

Khaled: "Links zegt bijvoorbeeld dat we open moeten staan voor vluchtelingen, omdat we als mensen een verantwoordelijkheid hebben voor andere mensen en dat solidariteit belangrijk is en dat een paar rotte appels niet automatisch betekent dat de hele mand verrot is." Daarna noemt hij de algemene termen: "Liefde, gelijkheid, eendracht en kracht."

In het artikel van Khaled El Housni ontbreekt het aan analyse. Als je dan zo graag links wil zijn, dan is een ouderwetse klassenanalyse onontbeerlijk. een hedendaagse klassenanlyse gaat niet meer uit van de arbeidersklasse, want de arbeiders zitten in de zomer in een caravan op een camping op de Veluwe, in plaats van de keiharde klassenstrijd op straat te voeren. Bovendien behoor je in Nederland al bijna meteen tot de middenklasse als je überhaupt werk hebt.

De hedendaagse klassenanalyse gaat over de positie van de middenklasse en  die wordt bedreigd.  In zijn prachtboek "De toekomst van werk" beschrijft de trendoloog Adjiedj Bakas, dat er steeds meer administratief werk geautomatiseerd wordt. Er zijn minder managers nodig. Banken functioneren met steeds minder personeel. Kortom: De middenklasse wordt bedreigd en voelt zich bedreigd.

De kiezers van Groenlinks en D66 behoren tot een gepriviligeerde bovenlaag, die hun kinderen op de University College laten studeren en daarna een jaar op Oxford of Cambridge. Bij wijze van spreken dan. De geglobaliseerde wereld is geen bedreiging voor deze groep, maar een kans. De kiezers die geen gebruik van de globalisering kunnen of willen maken, zien hun banen en bestaan in gevaar. Vrachtwagenchauffeurs worden vervangen door goedkopere collega's uit het Oostblok. Banen van ICT beheerders worden geoffshored naar India. Alle reden tot paniek.

Dan komen er miljoenen vluchtelingen naar Europa en elke middenstander, middenklasser en mensen die gewoon hun eigen broek moeten ophouden vragen zich af: Wie gaat dat betalen? Pechtold en Jesse Klaver niet hoor!

Daarna, nadat je dit hebt beseft, hoef je nog steeds niet PVV te gaan stemmen. De SP zou ook voor de werkende Nederlander op kunnen komen. Doe eens gek, de PvdA ook. Maar de ideeën zijn op. Er is geen oplossing. Khalid El Housni, zelf jurist, heeft het over een haperende visie en een belabberde communicatie van links. Volgens mij is de visie niet haperend, maar afwezig.

De gemankeerde middenklasse stemt intussen met de voeten. Weg van links en dan maar een partij kiezen, die tenminste veiligheid en immigratie als thema heeft.


   

De Beiroet-connection: 'Bewegung 2.Juni' en de Palestijnen

Bij al het geweld  van de Rote Armee Fraktion, van 1971 tot ver in de jaren negentig, wordt vaak over het hoofd gezien, dat in Berlijn een aparte extreem-linkse terreurorganisatie optrad, met geheel eigen kenmerken en doelen. In die periode hoorde West-Berlijn dan ook niet echt bij West-Duitsland. Veel dienstplichtige jongens vluchtten in die periode naar Berlijn, om niet aan de dienstplicht te hoeven voldoen.

De Bewegung 2.Juni komt voort uit een groep werkweigerende hasj-rokers, die zich ook wel Tupamaros West-Berlin noemde. De groep bestaat uit niet-intellectuele werkloze jongeren, kleine criminelen en relschoppers. De moord op Benno Ohnesorg tijdens een demonstratie tegen de Shah van Perzië op 2. Juni 1967 heeft de groep zowel een naam als ook inhoud gegeven. Ongetwijfeld was het neerschieten van de studentenleider Rudi Dutschke op 11 april 1968 een verdere geweldescalatie , die de aanhang van Rote Armee Fraktion en Bewegung 2.Juni nog heeft vergroot.

Eén van de meest verzwegen feiten over de Duitse terreurbeweging van de jaren zeventig is wel, dat de eerste aanslag op een Joods Gemeentehuis in Berlijn was, ter gelegenheid van de Kristallnachtherdenking. Ik schreef er over op 8 januari dit jaar. Wat was nu eigenlijk de relatie van Bewegung 2.Juni met de Palestijnen en met Israël? Om dat te onderzoeken kocht ik in Berlijn het boek "Gespräche über Haschrebellen Lorenz-Entführung, Knast . Die Bewegung 2.Juni". (Ik zie nu pas dat ik het boek ook had kunnen downloaden.)


De grootste en succesvolste actie van de Bewegung 2.Juni in Berlijn is toch wel de ontvoering van CDU Burgemeesterkandidaat Peter Lorenz op 27 februari 1975. Tijdens de ontvoering werd Peter Lorenz tot burgemeester van Berlijn gekozen, waarop de terroristen naar de "Volksgevangenis" in hun kelder liepen en hem toevoegden: "Herzlichen Glückwunsch Herr Lorenz. Sie sind der nächste Burgemeister von Berlin."



Het blog Keesjemaduraatje gaat over de Lijden van de Palestijnse Bevolkering en het is dan ook logisch op deze plaats de vraag te stellen, wat de ontvoering van een Duitse politicus nu met de Palestijnen te maken heeft. Een heleboel kan ik jullie helaas berichten. Van de uitvoering, tot de eisen en de aansluitende vlucht zaten de Palestijnen op de bagagedrager.

Nadat de chauffeur van Peter Lorenz met een hard voorwerp op zijn hoofd geslagen was en de CDU kandidaat in een kist naar een kelder in Kreuzberg was vervoerd, gaven de terroristen een verklaring, waarin ze behalve de eis tot vrijlating van zeven RAF en andere terreur-gevangenen ook iets schreven over de relatie met de Palestijnen:

"Als CDU-chef heeft hij zich tot propagandist van het zionisme, de agressieve veroveringspolitiek van de staat Israël in Palestina gemaakt. Hij neemt door bezoeken aan Israël en giften deel aan de vervolging en onderdrukking van het Palestijnse volk deel.  "

Later wordt Peter Lorenz  door de terroristen verhoord. Eén van de eerste vragen aan hem was, waarom hij de zionisten en de zionistenstaat ondersteunt. Hij geeft als antwoord dat het Israëlische volk in vrede moet kunnen leven.

Terwijl ik dit overschrijf realiseer ik me pas, hoe vreemd het is, dat een groep zonder opleiding en zonder ideologie (Het marxisme was meer een RAF dingetje) plotseling met de Palestijnen op de proppen komt. In het licht van later gebeurtenissen blijkt dat niet zo vreemd.

Lang verhaal kort gemaakt. Twee gevangenen, waaronder de intussen nationalistisch geworden Horst Mahler, weigeren uit te reizen. Vijf terroristen stappen met een pastor in een vliegtuig en reizen naar Zuid-Jemen. Op het vliegveld van Aden blijkt nog meer hoe deze ontvoering met de strijd voor Palestijnen samenvalt.  

Ralf Reinders en Ronald Fritzch, die intussen vanwege de ontvoering gevangenisstraffen hebben uitgezeten, maar zich nooit van hun daden hebben gedistantieerd, schrijven in hun boek, dat  ze door een Palestijn in Zuid-Jemen geholpen werden.

Vraag: Dat met Zuid-Jemen hadden jullie al een jaar eerder geregeld?
"Nou , niet helemaal een jaar, eigenlijk pas een maand ervoor. Daar had een persoon zich bereid verklaard, de politieke verantwoording 
op zich te nemen en heeft het dan ter plekke geregeld.

Wij alleen hadden dat niet voor mekaar gekregen, het contact te krijgen. Zonder toestemming tot landen vooraf lukt het je niet.
Vraag: En de gozer die dat voor jullie geregeld heeft, was Palestijn?
"Ja, die kon dat vanuit zijn invloed bereiken. Daar waren we pas zelker, gewoon vanuit onze ervaring met deze mensen. Zeg maar 99% zeker.  


Bovenstaand fragment uit het boek over Bewegung 2.Juni laat volgens mij zien, dat de extreem-linkse beweging in Duitsland niet alleen solidariteit met de Palestijnen toonde, maar ook door de Palestijnen actief  ondersteund werden en misschien zelfs gestuurd.

De ontvoerders konden na twee weken zonder problemen via station Friedrichstrasse naar de DDR reizen en van daar via Kopenhagen naar Beiroet vliegen. Op het strand zouden de ontvoerders de vrijgelaten strijders weer ontmoeten. Eenmaal in Beiroet bleek dat de café's op de boulevard te gevaarlijk waren om te blijven zitten, vanwege de vele geheimagenten. De ontvoerders waren vooral bang voor de Israëlische geheime dienst. Na enkele weken dreigde er in Libanon een burgeroorlog uit te breken. Daarom reisden ze naar Damascus.

Pas jaren later, in de jaren negentig, na het openen van het Stasi archief, blijkt dat de moordenaar van Benno Ohnesorg lid van de SED en de Stasi was. Waarschijnlijk heeft de DDR met opzet geprobeerd Berlijn  en de BRD te destabiliseren, door de student neer te schieten. We weten dat ook ex-leden van de RAF later zonder problemen in de DDR konden onderduiken en pas na de vereniging van de twee Duitslanden zijn veroordeeld.

Actieve deelname van Palestijnen bij een ontvoering van een Duitse politicus in 1975. Actieve betrokkenheid van Palestijnen bij de terreur van RAF en Bewegung 2.Juni. Dat is nog iets anders dan ondersteuning van Palestijnen uit humanitaire overwegingen. Nederland is veel bespaard gebleven.

IJs eten in Sulingen

Ik weet niet of jullie het wisten, maar als Duitsers gaan fietsen, is dat altijd in groepsverband en altijd met een krat bier of een fles schnaps erbij. Op elke kruising van wegen wordt er even stilgestaan en gedronken. Prosit! Op Hemelvaartsdag/ Bevrijdingsdag/ Vaderdag, 5 mei 2016, wordt dit verschijnsel in nog veel grotere mate waargenomen.

Per fiets op weg van het gehucht Barenburg naar de grote stad Sulingen (Sule-Metropole), samen met mijn eigen vrouw en mijn Duitse advocate, ontmoeten we langs de weg zeker tien groepen jongeren. Allemaal in beschonken toestand en allemaal uitermate vriendelijk. (“Moin, Nah auch mal unterwegs”). In Lindern aangekomen, blijkt er een heel groot Schützenfest (schuttersfeest),  inclusief Bradwurst, Biertap en danskapel, gaande te zijn.

De Duitse werkelijkheid komt wel heel dichtbij, als we aan de rechterkant van de weg, tamelijk geïsoleerd, een groep van vijftien Syriërs waarnemen, die afwachtend gade slaan wat deze dronken jonge Duitse mensen allemaal op deze mooie zomerdag aan het doen zijn. “Die wachten af tot de Duitse meisjes dronken zijn, zodat ze die in de billen kunnen knijpen” roep ik provocerend naar mijn Duitse advocate. “Want dat is gebruikelijk in Duitsland”.

Dan blijkt echter de stelling dat politiek correcte mensen aan de rechterkant van hun blikveld stekeblind zijn, op een zeer vreemde manier op waarheid te berusten. De Duitse advocate heeft de gehele groep van Syriërs niet waargenomen. “Helemaal niet waar. Dat is weer jouw perverse- en extreem-rechtse fantasie, die met je aan de haal gaat”. Wij blijven bij onze fietsen staan en vragen of ze even terug wil rijden, om de Duitse realiteit met eigen ogen waar te kunnen nemen. Eerst sputtert ze nog tegen dat het waarschijnlijk Turken zijn of ‘Rusland-Duitsers’, maar uiteindelijk draait ze zich met fiets en al om en rijdt terug.

Ook na deze op terugtocht gebaseerde waarnemingsoperatie heeft niet het beoogde effect gehad. De Syriërs blijven voor de Duitse advocate (groenlinks raadslid, feminist, ex-activist)  verborgen.  Haar ogen willen niet waarnemen, wat tachtig procent der Duitsland wel ziet.

Ook tijdens de rest van  de fietstocht blijft de etniciteit van de waargenomen buitenlandse medeburgers discutabel. Intussen zijn in elke gehucht en elk dorp in Nedersachsen leegstaande huizen aan op te vangen vluchtelingen ter beschikking gesteld, hetgeen het straatbeeld en  de waarneembare mensen  bij mooi weer  doet veranderen. Groepjes drinkende jongens en meisjes worden afgewisseld met van de zon genietende vluchtelingen. Maar de advocate blijft bij haar standpunt dat dit afwisselend ‘Roma’, Rusland-Duitsers, dan wel reeds geïntegreerde Turken zijn.

We komen in de Sule-Metropole aan en eten een ijsje bij de plaatselijke Italiaan in de Langestrasse. Daarna zitten we in de zon bij de fontein van de Brunnenapotheek. De dag kan niet meer stuk. De dames praten nog wat na over de opkomst van de partij Alternatieve Für Deutschland (AFD) in de diverse landsregeringen en binnenkort ook in de bondsdag. Hoe kan dat nou? Dat zo’n partij zomaar uit het niets zoveel stemmen krijgt? 

Ik zwijg. “I was blind, but now I see” zong Elvis Presley reeds in 1974.